Οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν…

Οι άνθρωποι αυτοί είμαστε εγώ κι εσύ…είμαστε αυτοί που τα κοιτάμε κατάματα απλώνουμε το χέρι μας και αυτά στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο για να νιώσουν ένα μονό χάδι…και βλέπεις στα μάτια τους μια μικρή σπίθα είναι η κρυφή ελπίδα που ξαναζωντανεύει…εγώ και εσύ άνθρωπε που σε λίγο θα φύγεις, νιώθουμε να βουρκώνουν τα μάτια μας και βρισκόμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε να κάνουμε κάτι…οτιδήποτε…

Δεν σας μιλώ για κάτι περίπλοκο, σας μιλώ για μια καθημερινή μέρα οπού ο δρόμος σου σε βγάζει στο κυνοκομείο . Άπαξ και μπεις μέσα και σφραγίσεις πίσω σου την σιδερένια πόρτα, ξεδιπλώνετε ένας άλλος κόσμος…μια κοινότητα δεκάδων σκυλιών γύρω στα 200 αριθμεί το Δημοτικό κυνοκομείο της Ρόδου.
Αν έχουν χρόνο οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί καθώς και οι εθελοντές να σου αφηγηθούν την ιστορία που κουβαλάει ο καθείς ξεχασμένος σκυλάκος εκεί μέσα τότε το βούρκωμα γίνεται καταρράκτης και ξεχύνεται…και όσο κι αν θες να το μαζέψεις από ντροπή, δεν μαζεύεται…
Κατά την ευνόητη λειτουργιά…ένα κυνοκομείο θα έπρεπε να ήταν ένας σταθμός ένα σύντομο πέρασμα των σκύλων από εκεί με τελικό σκοπό την υιοθεσία τους. Μπορεί να είναι το αυτονόητο…αλλά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται δυστυχώς.
Εκεί μέσα υπάρχουν σκυλιά ξεχασμένα εδώ και χρόνια απ όλους μας, σκυλιά που μπήκαν για σύντομο χρονικό διάστημα και απλά ξέμειναν…ξεχαστήκαν από όλους μας…’όπως μου είπε μια παλιά εθελόντρια η όποια είχα την τύχη να με ξεναγεί: ¨ο κόσμος προτιμά τα κουτάβια τα βρίσκει πιο χαριτωμένα…και όταν μεγαλώνουν απλά ..τα σουτάρουν...και καταλήγουν εδώ με διαφόρους τρόπους είτε τα αφήνουν απ έξω απ το κυνοκομείο είτε τα αφήνουν σε κάποιον δρόμο μακριά από το σπίτι τους ώστε να σιγουρευτούν πως δεν θα καταφέρει ποτέ να γυρίσει¨. Εγώ πάλι δεν αντέχω να ακούω όλες αυτές τις ιστορίες δεν αντέχω να γνωρίζω την Αμαλία¨ μια πανέμορφη σκυλίτσα οπού έχασε το αφεντικό της και να μαθαίνω ποσά χρόνια είναι εκεί μέσα περιμένοντας κάποιον...οπού ίσως να μην έρθει να την πάρει από ‘κει, ποτέ…δεν αντέχω να μαθαίνω πως η Spider γεννήθηκε τον Ιούλιο τού 2005 και την παράτησαν στο κυνοκομειο στις 18/8/2005 και έκτοτε παραμένει στον ίδιο ακριβώς χώρο μέχρι σήμερα, θλίβομαι μαθαίνοντας για την ιστορία του Rombi όπου γεννήθηκε τον 9ο του 2004 και τον παράτησαν στο κυνοκομειο στις 10/10/2005 παραμένει ακόμα εκεί…..
Καθημερινά διπλά μου ακούω ανθρώπους να μου λεν πως θέλουν ένα ¨καθαρόαιμο¨ αν τους ρωτήσεις τι καθαρόαιμο…δεν γνωρίζουν τι ράτσα θέλουν απλά το άκουσαν και θέλουν ένα καθαρόαιμο, έτσι απλά… εγώ πάλι που είχα την τύχη να υιοθετήσω αδέσποτο έχω να σας πω πως κάνετε μεγάλο λάθος δεν έχει καμία απολύτως διάφορα και έχω να σας πω πως ο δικός μου ο ¨ΡΟΔΟΣ MIΞ¨ είναι ανεκτίμητης άξιας πολύ περισσότερης και από τον δικό σας που θα ακριβοπληρώσετε και ας τον βρήκα στον δρόμο όλα σας τα λεφτά να μου δώσετε πάλι θα αξίζει περισσότερο!!!
Όλοι γύρω μου θέλουν ένα κουτάβι…και σε ρωτώ άνθρωπε και εσένα που θα φύγεις βουρκωμένος από εκεί μέσα...είναι τυχαίο ότι σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες πχ Ιταλία απαγορεύονται να υιοθετηθούν κουτάβια κάτω των 6 μηνών ο λόγος είναι ότι εκεί ήδη έχει μάθει να κάνει τις ανάγκες του έξω αλλά και να γνωρίζει τις βασικές εντολές, άλλωστε δεν γνωρίζουμε όλοι τον τρόπο να εκπαιδεύσουμε τα σκυλιά μας, επίσης σε ηλικία 6 μηνών και πάνω παύει να είναι το λούτρινο που φανταστήκαμε και το παίρνεις συνειδητοποιημένα τι λιγότερο έχει ένα σκυλί ηλικίας 3 – 4 ετών; Τίποτα κι αν πιστεύετε τον μύθο πως δεν θα μπορέσει να μάθει εντολές κάνετε μεγάλο λάθος.
Εγώ κι εσύ λοιπόν άνθρωπε είμαστε οι μόνοι 2 που νιώθουμε έτσι μέσα σε τόσες χιλιάδες πληθυσμό που έχει το νησί μας; Φαντάσου πως μέσα στις τόσες χιλιάδες πληθυσμό εκεί έξω υπάρχουν αρκετοί εκατοντάδες οπού θα αποφασίσουν άμεσα να πάρουν έναν σκύλο οπού θα το πληρώσουν ενώ την ιδία στιγμή τα σκυλιά του κυνοκομείου διαφόρων μεγεθών, ηλικιών και ρατσών απλά θα περιμένουν ίσως μέχρι και το τέλος της ζωής τους για εκείνο το μικρό χάδι…όπου μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Εσύ κι εγώ λοιπόν άνθρωπε που πάμε εκεί περαστικοί και φεύγουμε, κατά πάσα πιθανότητα έχουμε ήδη κάποιο ζώο σπίτι μας και δεν μπορούμε να πάρουμε κάποιο άλλο ενώ εκεί έξω εκατοντάδες θα αγοράζουν κάποιο σκύλο ¨καθαρόαιμο¨ και δεν θα σκεφτούν καν να ρίξουν μια μικρή μάτια στο κυνοκομειο…και μεγαλώνοντας το κουτάβι θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι πια εκείνο το όμορφο κουταβάκι που είδαν στην βιτρίνα όπως επίσης πως δεν είναι λούτρινο αλλά μια ψυχή με ανάγκες.
Με αγάπη
O.F.E.R (Οικολογική και φιλοζωική ένωση Ρόδου)