Το 2011 -που ήδη αποκτά τα χαρακτηριστικά του ανελέητου- θα ανοίξει την αυλαία του με μια νέα «συνάντηση κορυφής» για τα ελληνοτουρκικά θέματα, στο Ερζερούμ της Τουρκίας, μεταξύ των δύο...
πρωθυπουργών.
Τα αποτελέσματα της συνάντησης αυτής εκτιμάται ότι δεν θα «φανερωθούν» πριν από τον Ιούλιο του 2011, αλλά είναι το επιστέγασμα μια ουσιαστικής, πλην αφανούς και σιωπηλής, διαπραγμάτευσης που έχει γίνει όλο το 2010. πρωθυπουργών.
Η ΧΡΟΝΙΑ που φεύγει μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως «το σιωπηλό έτος» για την ελληνική εξωτερική πολιτική, με μεγάλες ανατροπές όμως, που θα εδραιωθούν ίσως τα επόμενα έτη.
Η μεγαλύτερη ανατροπή σκηνικού έγινε, πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
ΤΟ ουσιαστικότερο σημείο δεν είναι η προσπάθεια που κατέβαλαν οι δύο πρωθυπουργοί να δείξουν ότι μπορούν να συνομιλούν και να συνεργάζονται -αυτό άλλωστε αποτελεί μέρος της δουλειάς τους. Η ουσία είναι οι συνεχείς, συστηματικές και πάντα αδιαφανείς διμερείς διαπραγματεύσεις επί του συνόλου των ελληνοτουρκικών θεμάτων.
ΑΠΟ όλη αυτή την προσπάθεια, αυτό που μένει στον αφρό είναι μισόλογα για μεταβλητό εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων (σ.σ. που αυτομάτως σημαίνει παραχώρηση μέρους της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Τουρκία), μισόλογα για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στο Αιγαίο (σ.σ. αλλά καμία κουβέντα για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στο Καστελόριζο και την Αν. Μεσόγειο), σιωπηλή παράταση του τουρκικού casus belli, εκκωφαντικές τουρκικές υπερπτήσεις στα νησιά του Αν. Αιγαίου, θεαματικές κρουαζιέρες τουρκικών πολεμικών, π.χ. από την Κύμη μέχρι τη Ραφήνα κ.λπ.
ΟΛΑ αυτά μέσα σ' ένα φρέσκο περιτύλιγμα από προσδοκίες και εκτιμήσεις για πολλαπλώς υποσχόμενα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, που θα τα συνεκμεταλλευθούν αναγκαστικώς «οι δυο χώρες» του Αιγαίου, υπό την υψηλή επιστασία και επίβλεψη πολυεθνικών, όπως προετοιμάζει άλλωστε και τους Ελληνες πολίτες το «βαρύ» νομοσχέδιο για τη σύσταση εθνικού φορέα υδρογονανθράκων και ο ακόμα βαρύτερος νόμος -πλέον- fast track.
ΠΛΗΝ των ελληνοτουρκικών, το 2010 ήταν εξόχως σημαντική χρονιά και για τις ελληνορωσικές σχέσεις.
ΤΟ «κρυφό καμάρι» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή η ανάπτυξη στενών ενεργειακών σχέσεων Αθήνας-Μόσχας, που κατά τις πρόσφατες προσδοκίες θα αποδέσμευε την Ελλάδα από το «μονόδρομο» των γεωπολιτικών σχέσεων με την Ουάσιγκτον, συρρικνώθηκε μέσα στο 2010 -με αποφασιστικές αποτρεπτικές κινήσεις της Αθήνας στην υπόθεση του αγωγού Μπουργκάς.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ «πήρε φωτιά» η στενή σχέση Μόσχας-Αγκυρας στον ενεργειακό τομέα, για κατασκευή όχι μόνον αγωγών αλλά και πυρηνικών εργοστασίων.
ΒΕΒΑΙΩΣ η Αθήνα μπορεί να εντάξει στα «θετικά της» κάποια μισοτελειωμένα σχέδια, όπως η μετ' εμποδίων συνεργασία με την κινεζική COSCO στο λιμάνι του Πειραιά και στα χαρτιά «επενδύσεις» στο Θριάσιο Πεδίο, όπως και η πώληση του Σκαραμαγκά στο Αμπού Ντάμπι...
Α, υπάρχει ακόμα και το φιάσκο του Αστακού με το Κατάρ...
enet.gr
Πιστεύω ότι η έλευση Παπανδρέου Γεώργιου ,ήταν αρχήθεν μια καλά στημένη ιστορία για να βγεί η συνεκμετάλλευση των πετρελαίων στο Αιγαίο.Η οικονομικη τοπική κρίση ,είναι η αφορμή για να αποδεχθούμε μία τέτοια εξέλιξη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα τα αλλα είναι απλά αναγκαίως επερχόμενα.
ενας ανώνυμος σκεπτόμενος