Από την εποχή των δεινόσαυρων στην εποχή των ρομπότ

Πριν από περίπου ένα χρόνο είχα μιαν αντιλογία με τον τότε Δήμαρχο μέσω της Ροδιακής.

Το θέμα μας περιστρεφόταν γύρω από το πάρκο του Ροδινίου...
τους δεινόσαυρους και το Jurassic park.

Βέβαια ο καιρός κύλησε ο τότε Δήμαρχος έγινε τέως, ο νυν ήθελε δεν ήθελε πήρε αυτό το αξίωμα, το πάρκο συνέχισε να βυθίζεται μέσα στο βάλτο των σάπιων υποσχέσεων και ας μην αμφιβάλει κανείς, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει απομείνει τίποτε να μας θυμίζει το Ροδίνι ή το  Jurassic park αφού το εγκαταλείψαμε από φόβο ακόμα κι εμείς οι δεινόσαυροι, αφήνοντας το έρμαιο σε κάποια περιθωριακά άτομα να κάνουν τις όποιες σκοτεινές συναλλαγές τους ανενόχλητοι.

Βρισκόμαστε λοιπόν πάλι εδώ, μετά από ένα χρόνο χωρίς να τολμάμε ούτε και να σκεφθούμε πως είναι δυνατόν να θίξουμε ένα θέμα τόσο ασήμαντο, όταν τα δεινά που μας στοιχειώνουν είναι τεράστια.

Το μόνο που μας απομένει είναι να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για το πανέμορφο αυτό τοπίο που πέθανε, να αφήσουμε τις νεκρολογίες και να δούμε αν μπορούμε όλοι μαζί να σώσουμε κάποια άλλα τοπία του νησιού μας που είναι στα πρόθυρα της καταστροφής και να καταστρέψουμε όποιες ασχήμιες μας δυσφημίζουν.

Ασφαλώς και δεν υπάρχουν λεφτά για πολυτέλειες τέτοιου είδους!

Και όπως είπε ο κ. Δήμαρχος (για άλλο λόγο βέβαια) «δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στους νόμους».

Αν όμως πρόκειται να έχουμε ένα Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη για να εκτελεί απλά τις εντολές, τους νόμους και τις επιθυμίες «εκείνων», δεν χρειαζόταν να τρέχουμε στις κάλπες, δεν χρειαζόταν καν να έχουμε σε αυτή τη θέση ανθρώπους.

Την ίδια δουλειά θα μπορούσε να τη κάνει καλύτερα ένα computer εφοδιασμένο με το κατάλληλο λογισμικό. Και πιο οικονομικά.

Ο άνθρωπος ωστόσο, ακόμα και σήμερα υπερτερεί των μηχανών γιατί έχει συναισθήματα κι αυτά μπορούν κεντρίζοντας κάποια σημεία του μυαλού του να τον κάνουν να  ξεπερνάει και τους φυσικούς νόμους, πόσο μάλλον τους ανθρώπινους.

Οι ίδιοι οι τοπικοί μας άρχοντες εξ άλλου, αυτό αποδεικνύουν  κάθε τέσσερα χρόνια όταν «κατορθώνουν» σε μια εβδομάδα να λύνουν προβλήματα που έμεναν άλυτα για χρόνια.

Δεν έχουμε βέβαια ούτε εγώ ούτε και κανένας άλλος το δικαίωμα να αναγκάσουμε αυτούς τους παράγοντες να γίνουν ακτιβιστές, να κάνουν ακόμα και κατάληψη του τόπου μας διεκδικώντας κτίρια-ερείπια , εκτάσεις-χωματερές, περιοχές ολόκληρες που ανήκουν στον Α ή Β κρατικό φορέα και μένουν να ρημάζουν αναξιοποίητες για δεκαετίες καταντώντας  το λιγότερο εστίες μόλυνσης.

Αν θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο, πρέπει να το αποφασίσουν μόνοι τους, ανάλογα με τα κεντρίσματα που τους στέλνουν τα συναισθήματα τους.

Είναι απλά θέμα συνείδησης.

Κι αφού κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, έχουμε υποχρέωση σαν Δημότες τους να τους επισημάνουμε τα στραβά κι ανάποδα αυτού του τόπου, ίσως και να τους κάνουμε κάποιες «λαϊκίστικες» προτάσεις.

Κι αν δεν υπάρχουν χρήματα, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να νοικοκυρέψει κάποιος το φτωχικό του και να το καμαρώνει καθαρό και όμορφο.

Θέλουμε δε θέλουμε, το μόνο που απέμεινε σε τούτη τη χώρα για να τη κρατήσει όρθια είναι ο τουρισμός.

Εκείνο που σίγουρα πρέπει να θέλουμε όσο ακόμα έρχονται ξένοι, είναι να λένε στους φίλους τους ακόμα και στα blogs της πατρίδας τους πόσο ωραία πέρασαν και πόσο όμορφη είναι η Ρόδος.

Και υπάρχουν τρόποι να επιτευχθεί αυτό χωρίς τη διάθεση τεράστιων κονδυλίων.

Αναρωτιέμαι, υπήρξε ποτέ μια Δημοτική αρχή που έστειλε κάποιο μήνυμα από τα τοπικά  ΜΜΕ για να ευαισθητοποιήσει τους καταστηματάρχες, τους υπαλλήλους ή και τους απλούς πολίτες ακόμα να φέρονται φιλόξενα, χαμογελαστά στους επισκέπτες μας, να μη προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν και να κάνουν ότι είναι δυνατόν  για να νοιώσουν σα το σπίτι τους;

Κάνοντας μια ειδική συμφωνία με τα τοπικά κανάλια τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες, πόσα χρήματα θα χρειαζόντουσαν για να βομβαρδίζουν καθημερινά τις συνειδήσεις μας;

Πριν από 15 ημέρες βρισκόμουν σε ένα εστιατόριο επί της λεωφόρου Ρόδου-Λίνδου,  όπου υπάρχει η στάση Όασης των ΚΤΕΛ.

Παρακολουθούσα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών καθώς περίμενε το λεωφορείο για Λίνδο κι αφού το λεωφορείο πέρασε σχεδόν άδειο χωρίς να σταματήσει, οι άμοιροι περίμεναν για ακόμα 45 λεπτά μέσα στον ήλιο, ώσπου μην αντέχοντας άλλο πήραν το δρόμο για το ξενοδοχείο τους.

Η αιτία που δεν σταμάτησε ο οδηγός είχε να κάνει με χρήματα ή με την ασυνειδησία του;

Και πόσο θα κόστιζε στο ΚΤΕΛ να είχε αναρτήσει κάτω από την πινακίδα που υποδεικνύει το σημείο στάσης, ακόμα μία με τις ώρες διέλευσης των λεωφορείων;

Αναρωτιέμαι, πόσο κοστίζει άραγε κάποιο έργο για να ομορφύνουν οι πύλες εισόδου του νησιού μας από το λιμάνι;

Η αιτία που δεν φτιάχνουμε στέγαστρα να προστατεύουν τους ταξιδιώτες από τη βροχή και τον ήλιο έχει να κάνει με χρήματα; Πόσα;

Η αιτία που δεν γίνεται ανάπλαση του χώρου που υπήρχαν τα τσιμέντα και τώρα είναι γεμάτος παγίδες, έχει να κάνει με χρήματα; Πόσα;

Αυτά τα δυο έργα όπως όλοι ξέρουμε θα διαμορφώσουν τη πρώτη εντύπωση των επισκεπτών μας και αυτή είναι που θα μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό τους. 

Υπήρξε κάποια Δημοτική αρχή η οποία αφού εκτίμησε το κόστος αυτών των δυο έργων και είδε πως δεν μπορεί να τα αποπερατώσει μόνη της, ήλθε σε συνεννόηση με ξενοδόχους  εστιάτορες, ή έκανε  έρανο να μαζέψει τα λεφτά, ή ζήτησε εθελοντική προσφορά από αρχιτέκτονες και κατασκευαστικές εταιρείες να τη βοηθήσουν;

Υπήρξε κάποια που το έκανε και δεν βρήκε ανταπόκριση;

Θα μπορούσαμε τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι να γράψουμε ολόκληρα βιβλία με τέτοια παραδείγματα.

Και θα το κάνουμε αν κάποτε μας το ζητήσουν, γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας.

Εκείνο που δεν επιτρέπεται να κάνουμε, είναι να καθόμαστε απαθείς και να βλέπουμε το νησί μας να βουλιάζει από αμέλεια ή ανικανότητα κάποιων.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, νόμιμοι ή λιγότερο νόμιμοι, δαπανηροί ή λιγότερο δαπανηροί και θα έπρεπε οι υπεύθυνοι που κλήθηκαν να το κυβερνήσουν, να τους ανακαλύψουν, να κάνουν ότι είναι δυνατό να ξαναζωντανέψουν και τα πάρκα και τα κτίρια και τους δρόμους, αλλά πάνω απ όλα πρέπει να δείξουν πως κάτι κάνουν για να ζωντανέψουν τις ελπίδες μιας μικρής κοινωνίας που με τη σειρά της θα μπορούσε να μεταδώσει αυτή τη ζωντάνια σε έναν ολόκληρο λαό.

                                                                                                                           

Ένας αγανακτισμένος Δημότης Ρόδου που δεν θέλει να τον κυβερνούν μηχανές.