Το βλέμμα ενός έλληνα ενάντια στο βλέμμα ενός εκτός Ελλάδας Ελληνα

Φίλε κάτοικε του Λονδίνου (προφανώς).
Συμφωνώ πως είμαστε όλοι κλέφτες.
Και ο Γιάννης Αγιάννης κλέφτης ήταν και καταδικάστηκε σε ισόβια για ένα καρβέλι ψωμί!
Παραδέχομαι πως σαν έννοια η κλοπή...
είτε πρόκειται για ένα κομμάτι ψωμί είτε για ένα ολάκερο ζαχαροπλαστείο είναι η ίδια, αλλά ηθικά τουλάχιστον διαφέρει.
Σε ότι δε αφορά τις παρανομίες εκείνες που έχουν να κάνουν με τα αυθαίρετα, με τα φροντιστήρια, με τα φακελάκια κλπ, εδώ ήσουν πριν επτά χρόνια και γνωρίζεις πολύ καλά το καθεστώς ή το σύστημα που υπάρχει, ένα σύστημα που δεν το έφτιαξε ο λαός, το κράτος το δημιούργησε και αυτό είναι ο ηθικός αυτουργός των παρανομιών.
Φτιάξε αυθαίρετο, εγώ θα κάνω πως δεν βλέπω και μετά θα έλθω να στο νομιμοποιήσω με το αζημίωτο.
Δεν σου δίνω ένα μισθό αξιοπρέπειας σα γιατρό ή σα δάσκαλο, πάρε φακελάκι ή κάνε φροντιστήρια για να τα βγάλεις πέρα.
Ξέρω πως σαν μικροεπιχειρηματίας κάνεις φορολογικές παραβάσεις, αλλά θα έλθω με τη περαίωση και θα σου πάρω περισσότερα απ όσα θα μου έδινες αν έκανες ειλικρινή δήλωση.
Μη πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου προς το Δημόσιο κι άμα καταλάβω πως κινδυνεύω να τα χάσω θα κάνουμε ένα συμβιβασμό και θα πληρώσεις τα μισά.
Όταν ένα κράτος επιβραβεύει τους απατεώνες, είναι φυσικό να θέλουν να γίνουν όλοι απατεώνες.
Κι όταν τα πάντα ξεκινάνε και καταλήγουν στο πολιτικό κόστος, είναι σα να έχουμε έναν αγώνα δρόμου με την ίδια γραμμή αφετηρίας και τερματισμού.
Κάνουμε τροχάδην επί τόπου και δεν προχωράμε ούτε βήμα.
Έχεις ωστόσο δίκιο για πολλές περιπτώσεις όχι απλά κλοπών, ληστειών που έγιναν και γίνονται από κάποιους, αλλά αυτοί πίστεψε με είναι η συντριπτική μειοψηφία που έχει κάνει και τη συντριπτική πλειοψηφία των παρανομιών.
Αυτούς θέλουμε να βρούμε φίλε μου. Αυτούς που όλοι μαζί δεν είναι περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι και έχουν μαζέψει όλο το πλούτο των 9.500.000 υπολοίπων.
Και κάτι ακόμα που αφορά κι εσένα κι όλους τους ομογενείς μας.
Το Φεβρουάριο που ταξίδευα για Αυστραλία, στο αεροδρόμιο του Brisbane υπήρχαν κάμποσα γυάλινα κουτιά γεμάτα από δολάρια προς ενίσχυση των πλημμυροπαθών αυτής της χώρας.
Είδα έναν Ελληνοαυστραλό συνταξιδιώτη μου να ρίχνει 20 δολάρια σε ένα κουτί και όταν αργότερα ρώτησα κάποιους συγγενείς μου αν και αυτοί έδωσαν γι αυτό το σκοπό άκουσα έκπληκτος πως σχεδόν όλες οι οικογένειες έδωσαν στη τράπεζα από 200 έως 400 δολάρια!
Αλλά για την Ελλάδα ούτε λόγος. «Να δώσουμε λεφτά στους κλέφτες;»
Να κάνω εδώ μια παρένθεση και να αναφέρω πως στις συμφωνίες που έγιναν με τα μνημόνια, απαγορεύεται να εξοφλήσουμε το δάνειο ή μέρος του από δωρεές!
Θέλω λοιπόν εσύ που έστω και εναντίον μας παρακολουθείς από κοντά τα πράγματα, να προβληματιστείς, μήπως όλη αυτή η εικόνα ενός διεφθαρμένου λαού στο σύνολο του είναι πλαστή, είναι κατασκευασμένη προκειμένου να εξυπηρετήσει κάποιους σκοπούς.
Κι αν εσύ και όλοι οι ομογενείς μας, βάζουν τους πάντες στο ίδιο καζάνι, τότε οι ξένοι τι θα πρέπει να κάνουν;

Μάριος