Μια συγκινητική αληθινή ιστορία απο έναν νέο άνθρωπο... "Ποιος είμαι και τι ζητάω..."

Καλημέρα,
Μιας και Ο αδελφός μου, ο Μιχάλης, δεν μπορεί να σας μιλήσει εδω, παίρνω το θάρρος να μπω στην θέση του, έστω στον υπολογιστή, και να σας μιλήσω...
"Πριν 16 Χρόνια στην προσπάθεια μου να βοηθήσω κάποιους συνάνθρωπους μου έγινα εγώ το θύμα και το άτομο που θέλω βοήθεια...
Ενώ προσπαθούσα να βοηθήσω, ένα αυτοκίνητο πέρασε από πάνω μου σταματώντας κάθε όνειρο μου στο να συνεχίσω όπως είχα σκεφτεί την ζωή μου με χαρές και ότι άλλο θα ερχόταν. Αντιθέτως εκείνο το αυτοκίνητο σκότωσε 2 ανθρώπους, τραυμάτισε την κοπέλα μου, και άφησε έμενα ανάπηρο καθηλωμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, χωρίς δυνάμεις να αυτοεξυπηρετηθώ, έχοντας όμως έστω την θέληση να συνεχίσω να ζω αξιοπρεπώς με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ευτυχώς για έμενα σε αυτό το άτυχο συμβάν υπήρχαν άνθρωποι να με στηρίξουν απεριόριστα, ενώ κανονικά στην "κανονική" εξέλιξη της ζωής μου έπρεπε εγώ να τους βοηθήσω, Οι γονείς μου, Βράχοι δίπλα μου, ακόμα και μετά αυτό το συμβάν έκαναν και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να με βοηθήσουν , να με στηρίξουν και γενικότερα να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν..
Είχαν την θέληση αλλά όχι όμως και την δυνατότητα εξολοκλήρου.

Εκεί βοήθησαν τα Ελληνικά δικαστήρια, Δικάστηκε η εταιρία , της οποίας το αυτοκίνητο με χτύπησε, και μου εκδίκασαν κάποια χρήματα κάθε μηνά για να μπορώ να συντηρηθώ ως άνθρωπος, να μπορώ να κάνω φυσικοθεραπείες, λογοθεραπείες, χειρουργεία και να μπορώ να ανταπεξέλθω στα βαριά έξοδα που άθελα μου δημιουργήθηκαν...

Εδω όμως ξεκίνησε και ο μεγάλος Γολγοθάς μου σχετικά με την δικαίωση μου. Η εταιρία που ήταν να δίνει τα χρήματα για την ανάρρωση και συντήρηση μου στην ζωή Πτώχευσε, Και μπήκε στο Άρθρο 46Α. Όλη η περιουσία της Άρχισε να πλειστηριάζεται για να πληρωθούν όσοι έπρεπε..

Πληρώθηκαν οι εργαζόμενοι, οι πρώτες ανάγκες της. Τώρα αφού πλειστηριαστούν όλα σειρά έχουν οι Τράπεζες, Ω ναι αυτές οι τράπεζες..

Εγώ όμως;; Εγώ δεν άξιζα λίγη προσοχή; εγώ πως έπρεπε να ζήσω; Το άρθρο 975 προέβλεπε ότι εγώ δεν άξιζα ιδιαίτερη αντιμετώπιση, και ότι δεν χρειαζόταν να είμαι προνομιούχος στην σειρά προτεραιότητας για αποζημίωση. Όποτε οι τράπεζες , ακόμα και σήμερα, είναι οι μόνες στην σειρά που πρόκειται να αποζημιωθούν, ναι μόνο οι τράπεζες.

Από ότι Φαίνετε η Ανθρώπινη Ζωή έρχεται σε δεύτερη μοίρα από τα κεφάλαια των τραπεζών.
Η Ανθρωπινή Ζωή φαίνετε αξίζει λιγότερο, Πολύ λιγότερο...

Τι ζητώ λοιπόν; Όχι την λύπηση σας, όχι ελεημοσύνη, αλλά το κεκτημένο μου δικαίωμα, Το δικαίωμα μου να ζω αξιοπρεπώς, όπως ζούσα πριν κατέβω να βοηθήσω τους συνάνθρωπους μου εκείνη την νύχτα, βάζοντας την ζωή πιο πάνω από όλα.

Ζητώ λοιπόν την στήριξη σας στο να αλλάξει το Άρθρο 975 του κώδικα πολίτικης δικονομίας και να θεωρούμε ότι η ζωή μου προηγείται από τις τράπεζες ώστε να μπορέσω να πάρω κάποια χρήματα και να μπορέσω να ζήσω ώστε να κάνω φυσικοθεραπείες, να έχω ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν ψυχολογικά και όχι μόνο γιατί κακά τα ψέματα στην θέση που είμαι δεν μπορώ να κάνω και πολλά, ίσως απλά να τους χαμογέλα και να τους ευχαριστώ...

Κάποιοι θα πουν, "ζητάς να αλλάξει ολόκληρος νομός μόνο για εσένα;;"
Μακάρι να ήμουν μόνο εγώ, θα ήμουν έστω εγώ ο άτυχος αλλά η κοινωνία και ΤΟΣΕΣ άλλες οικογένειες δεν θα ζούσαν αυτό που ζει η δικια μου οικογένεια.
Παραδείγματα πολλά, ανάπηροι συνάνθρωποι μου, οικογένειες που έχασαν γιους, κόρες αδελφούς ή αδελφές..

Παιδιά που έχασαν Πατερά ή μητέρα... Ίσως η υπόθεση του σεισμού στην Αθήνα που πόσες ζωές χάθηκαν άδικα, ή τραυματίστηκαν με προβλήματα για όλη τους την ζωή όπως στο κτήριο της Ρικομεξ που μέχρι και σήμερα κάποιες οικογένειες δεν αποζημιώθηκαν ακόμα και μάλιστα και με την άδεια του ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ στην πρόσφατη απόφαση του το 2011 , του ανώτερου δικαστηρίου της χώρας μας, που δικαίωσε εν έτη 2011 τις τράπεζες και ότι οι συνάνθρωποι μας δεν άξιζαν τίποτα, η Ζωή τους δεν άξιζε τίποτα.. Δηλαδή ότι χάθηκαν άδικα μέσα σε τόνους από Μπετό και ότι η τράπεζα έχασε περισσότερα από ότι οι οικογένειες των θυμάτων...

Ρωτάω Λοιπόν ΑΞΙΖΩ εγώ και οι Τόσοι , δυστυχώς, συνάνθρωποι μας να μας λένε κατάμουτρα ότι η ΖΩΗ μας δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από όσο αξίζουν οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ;;;

Μήπως τελικά Αξίζει το άρθρο 975 του Κώδικα πολίτικης Δικονομίας να αλλάξει υπέρ μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς την υπόλοιπη ζωή μας, όσο τουλάχιστον μου επιτρέπει η κατάσταση μου. Δεν διαλέξαμε να είμαστε στην θέση που είμαστε.. Θέλετε οι Σύγκαιρες, οι Συμπτώσεις, η Ανθρωπιά μας, ότι και αν θέλετε να σκεφτείτε μας έκανε να είμαστε στην θέση που είμαστε, στην θέση που είμαι εγώ..

Σ΄ενα αναπηρικό καροτσάκι....."
To blog που έχει δημιουργήσει ο Αντώνης Πλαϊτης για τον αδεφφό του Μιχάλη: http://protaoanthropos.blogspot.com