Γκρίζες Ζώνες στο Αιγαίο: Η ταμπακιέρα της Ελληνικής Οικονομικής Κρίσης

Μια καλή μέρα αρχές Σεπτεμβρίου 2009 βγήκε ως πρωθυπουργός ακόμα ο Κώστας Καραμανλής και ζήτησε από τον Ελληνικό λαό νωπή εντολή για να μπορέσει να...

αντιμετωπίσει τα μελλούμενα λέω εγώ - διεθνή κρίση λέγανε τότε (που άρχισε από τις ΗΠΑ υπενθυμίζω επειδή το εθνικό μας σπορ είναι ότι ξεχνάμε εύκολα) με κάποια δυσάρεστα μέτρα.

Βλόγησε τα γένια του βέβαια στην φράση:

"Βεβαίως, οι επιπτώσεις της κρίσης θα μπορούσαν να είναι ακόμα πιο επώδυνες, αν η οικονομία τα τελευταία χρόνια δεν είχε κάνει ουσιαστικά βήματα προόδου. Βήματα, που λειτούργησαν ως ασπίδα στις χειρότερες συνέπειες της κρίσης. Γι` αυτό η ύφεση δεν υπήρξε τόσο βαθιά όσο σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Γι` αυτό η ανεργία, παρ` όλο που έχει αυξηθεί, δεν πήρε εκρηκτικές διαστάσεις όπως συνέβη σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες."

Εάν οι καιροί ήταν ομαλοί θα του έσερνα τα εξ αμάξης που λένε για τις ολιγωρίες και την αναποτελεσματικότητα που επέδειξε το επιτελείο του και θα υπενθύμιζα ότι τρείς φορές τον εμπιστεύτηκε ο Ελληνικός λαός το 2000 μέχρι τις 11 το βράδυ των εκλογών, μετά η Β Αθηνών υποχρέωσε την επιστήμη των exit polls να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να παραδοθεί στο μοιραίο ,το 2004 και το 2007 μετά τις φωτιές, και ότι αυτή η εμπιστοσύνη προδόθηκε αναιτιολογήτως μέχρι και σήμερα .

Μας προειδοποίησε στο διάγγελμα στις 2 Σεπτεμβρίου του 2009 για τα μελλούμενα σαν άλλος προφήτης:

"Οι πιο δυσάρεστες συνέπειες της διεθνούς κρίσης έχουν φτάσει, με κάποια καθυστέρηση, στην χώρα μας. Είναι σαφές πως το 2010 θα είναι ένας χρόνος πολύ δύσκολος, αλλά και καθοριστικός για την πορεία της οικονομίας τα επόμενα χρόνια. Αν δεν δράσουμε άμεσα, οι κίνδυνοι θα είναι μεγάλοι".

Ξεκαθάρισε τις τρείς μεγάλες προκλήσεις της οικονομίας μας:

<< Πρώτον, τα επόμενα δύο χρόνια να επιβληθεί ο αυστηρότερος δυνατός έλεγχος στις δημόσιες δαπάνες και να επιτευχθεί η μεγαλύτερη αποδοτικότητα τους. Στο νοικοκύρεμα του κράτους πρέπει να είμαστε άτεγκτοι. Δεν χωρούν εδώ μισά βήματα και συμβιβασμοί.

Δεύτερον, ήρθε η ώρα να υπάρξει -και κυριολεκτώ- πόλεμος κατά της φοροδιαφυγής. Όσες ομάδες και αν ενοχληθούν. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή αποτελεί εστία κοινωνικής αδικίας. Αδυνατίζει το κράτος πρόνοιας. Υπονομεύει την οικονομική σταθερότητα. Και στο ζήτημα αυτό όλες οι κυβερνήσεις έχουμε ευθύνες. Με τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής, πρέπει ως κοινωνία, να γυρίσουμε σελίδα. Οποιαδήποτε ανοχή στο φαινόμενο αυτό είναι πλέον αδιανόητη.

Τρίτον, τα θεμέλια μιας οικονομίας χτίζονται μόνο με ένα τρόπο: Με διαρθρωτικές αλλαγές που δημιουργούν νέες δομές και λειτουργούν ευεργετικά σε μακροχρόνια βάση, διασφαλίζοντας την οικονομική ανάπτυξη. Αυτές οι τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να προχωρήσουν. Γιατί τις χρειάζεται ο τόπος, όχι γιατί τις ζητάει η Ε.Ε. Βεβαίως οι αλλαγές αυτές θα θίξουν προνόμια. Θα προκαλέσουν αντιδράσεις συμφερόντων. Δεν μπορεί όμως να γίνει ούτε ένα βήμα πίσω. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια οικονομία νοικοκυρεμένη, ανταγωνιστική, δυναμική.>>

Μεταφράζω λοιπόν για όσους δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις:

Πρώτον οι δημόσιες δαπάνες είναι εκτός ελέγχου και δεν υπάρχει περίπτωση από την ΝΔ να τις νοικοκυρέψει .

Δεύτερον υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή και έχει γονατίσει το κράτος πρόνοιας(δηλ. δεν υπάρχει σάλιο για συντάξεις ,υγεία και παιδεία)

Τρίτον δεν μπορεί η ΝΔ να επανιδρύσει το κράτος και συνεπώς δεν υπάρχει προοπτική οικονομικής ανάπτυξης με τις υπάρχουσες δομές!!!

Έκανε και ένα τίμιο και προφητικό προεκλογικό αγώνα με ρεκόρ χαμηλών ποσοστών για την ΝΔ και παρέδωσε την χώρα στο ΠΑΣΟΚ της ελπίδας και της πράσινης ανάπτυξης.

Πράσινη ανάπτυξη είναι σε ελεύθερη μετάφραση το άνοιγμα του φακέλλου "ενεργειακά κοιτάσματα και ορυκτός πλούτος της Ελλάδας"

Σε αντιδιαστολή με τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι εταιρείες ενέργειας παγκοσμίως υπήρξε η πίστη (και η μεγάλη πλάκα είναι ότι υπάρχει ακόμα) ότι ο Γ.Α. Παπανδρέου θα καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού.

Δύο βασικοί άξονες θα έπρεπε να υλοποιηθούν.

Ο πρώτος άξονας είναι η οικονομία με άμεση λύση των θεμάτων της φοροδιαφυγής, συμμάζεμα των δαπανών και ταυτόχρονα δημιουργία ανάπτυξης .

Ο δεύτερος άξονας έχει να κάνει με την διαπραγμάτευση με τους Τούρκους (πρώτη κίνηση του ΓΑΠ ήταν οι κλάδοι ελαίας στην Τουρκία υπενθυμίζω) σχετικά με την συνεκμετάλευση , την απόφαση με ποιό ενεργειακό τραστ θα συμπορευτεί η Ελλάδα με τρόπο τέτοιο που να μην εμπλακούμε σε κρίσεις χειρότερες της οικονομικής.

Kαι το άνοιγμα των κοιτασμάτων προς έρευνα αρχικά αλλά προς εκμετάλλευση ουσιαστικά (έγινε την ύστατη ώρα πριν παραδώσει τα κλειδιά στον Παπαδήμο).

Η νέα (παρά φύσιν αρέσκομαι να την χρωματίζω) κυβέρνηση Παπαδήμου εάν κάτι σίγουρα προχωρά είναι τα ενεργειακά θέματα δια του υφυπουργού Περιβάλλοντος κ. Γ. Μανιάτη.

Ο υφυπουργός ανήγγειλε νομοσχέδιο για την ίδρυση Φορέα Έρευνας και Εκμετάλλευσης Υδρογονανθράκων και ότι η κυβέρνηση προχωρά σε μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στο 20 %.

Εδώ κάπου αναρωτιέται ο εγχώριος οικονομολόγος χωρίς μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ (για τους γόνους των πολιτικών τζακιών αυτό και όχι για κάτι αετούς με υποτροφία που μάλλον δεν θα τους γνωρίσουμε και ποτέ στην ημεδαπή)) φορολόγηση 20%;

Δηλαδή αυτό που λέμε χρόνια τώρα γίνεται πράξη αλλά μόνο για τις συγκεκριμένες εταιρείες.

Αυτό σημαίνει ότι εάν υπάρχει πολιτική βούληση τα αυτονόητα μπορούν να γίνουν πράξη.

Στο μεταξύ για να μη χάνεται χρόνος μέχρι την σύσταση του φορέα από την βουλή έχει συγκροτηθεί επιτροπή για να επεξεργαστεί τις έρευνες για υδρογονάνθρακες που έχουν γίνει από τη δεκαετία του 80 και μετά και να τις προβάλλει με σκοπό να προσελκύσει επενδυτές διεθνώς.

Η Επίσημη και ρεαλιστική κατά τον υφυπουργό εκτίμηση είναι ότι τα επόμενα 15-20 χρόνια μπορούν να εντοπισθούν στην πατρίδα μας τουλάχιστον άλλα 3-4 κοιτάσματα του μεγέθους του Πρίνου.

Ως καλόπιστος πολίτης θα μείνω εδώ διότι οι παραφιλολογίες δεν μου αρέσουν, εάν όμως μετέφραζα σε Ελληνικά όπως έπραξα και με τις δηλώσεις Καραμανλή άλλα πράγματα θα καταλάβαινα.

Και για να μην αφήνω σκιές, τα παραπάνω αφορούν έρευνες σε σημεία που δεν μπορεί με τίποτα να αμφισβητήσει η Τουρκία.

Η ταμπακιέρα όμως είναι οι γκρίζες ζώνες που κληρονομήσαμε από το 1974 έως το 1996 .
Και κάπου εδώ ξεκινά δια της Ελληνικής οικονομίας ένα παγκόσμιο πόκερ για δυνατούς παίκτες.
Η άλωση των ενεργειακών κοιτασμάτων και του ορυκτού πλούτου μπορεί να γίνει με δύο τρόπους.
ή συνεταιρικά με την τοπική πλουτοκρατία ή με πόλεμο

Εκτιμώ ότι σαν χώρα μέλος της ΕΕ του ΝΑΤΟ και με το ειδικό βάρος του ονόματος της ποιότητας και της ιστορίας μας ότι υπάρχει και τρίτος δρόμος και όχι σαν και αυτόν του Ανδρέα προς τον σοσιαλισμό..

http://www.aegeantimes.gr/