Οι σκέψεις που δημόσια εκφράσθηκαν από τις ομάδες και τα κινήματα πολιτών της Ρόδου σχετικά με τον εορτασμό της 65ης επετείου της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου την προσεχή Τετάρτη, 7 Μαρτίου 2012...φαίνεται πως ενόχλησαν ή καλύτερα φόβισαν το σύστημα της εξουσίας. Και άρχισαν οι δέουσες υποδείξεις.
Ως απάντηση σε αυτές, κρίνω σκόπιμο να αναδημοσιεύσω το κείμενο που με την μορφή σχολίου ανάρτησε στο δημόσιο διάλογο που ανοίξαμε μέσα από το Facebook σχετικά με τον εορτασμό, ο συμπατριώτης μας Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, μόνιμος κάτοικος εδώ και μισό αιώνα του Washington DC των Ηνωμένων Πολιτειών. Υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας και διδάσκαλος στο Ελληνικό σχολείο της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας. Ενός ευπατρίδη που όλα αυτά τα χρόνια έχοντας ιδρύσει μαζί και με άλλους Δωδεκανήσιους της περιοχής του Maryland τον Πανδωδεκανησιακό Σύλλογο Αμερικής «Ξάνθος ο Φιλικός» αγωνίζεται ακούραστα για την προώθηση των Ελληνικών θεμάτων στην Αμερικανική πρωτεύουσα.
«Δημήτρη μου, πολύ σωστά και συγκινητικά γράφεις για την 7ην Μαρτίου.
´Ημαστε λίγοι αυτοί που μείναμε που με τα κλαμένα μάτια τους γονυκλινείς, όπως σωστά λες, είδαμε την ελληνική σημαία για πρώτη φορά να ανεβαίνει υπερήφανα, με κάποια τεχνική δυσκολία, στο κοντάρι του τότε Διοικητηρίου, αφού πρώτα κατέβηκε η Αγγλική σημαία.
Ήμουνα παιδί γονατιστός δίπλα στον πατέρα σου και τον μακαρίτη τον παππού μου και κλαίγαμε μαζί με όλο τον κόσμο. Κλαίγαμε όχι μόνο από χαρά και ευδαιμονία αλλά για εκείνους όλους που αγωνίστηκαν για την λευτεριά της Δωδεκανήσου αλλά δεν έζησαν να την απολαύσουν εκείνη την στιγμή.
Από τότε παρήλασα επανειλημμένως κάθε χρόνο και σαν απλός μαθητής, και σαν τελειόφοιτος σημαιοφόρος του Βενετοκλείου το 1950, σαν παραστάτης της Σημαίας σαν μαθητής της Ακαδημίας και σαν δάσκαλος επί κεφαλής όλων των Δημοτικών Σχολείων το 1957 και σαν Έφεδρος Ανθυπολοχαγός.
Τίποτα από όλα αυτά τα μετέπειτα της 31ης Μαρτίου 1947 μπορούν να επισκιάσουν και να συγκριθούν με την συγκίνηση, την άκρατην ευδαιμονία, την υπερηφάνειαν και την ανείπωτη χαρά της στιγμής εκείνης που είδαμε την ελληνική κυανόλευκη Σημαία να κυματίζει υπερήφανα γιά πρώτη φορά στο κοντάρι του Διοικητηρίου…»
Στην μνήμη όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για την λευτεριά της Δωδεκανήσου αλλά δεν έζησαν να την απολαύσουν εκείνη την στιγμή, στις 31 Μαρτίου 1947, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Αλέξανδρος, εμείς οι πολίτες της Ρόδου θέλουμε να είναι αφιερωμένος ο εφετινός εορτασμός της Ενσωμάτωσης.
Για αυτό το λόγο, στην εξέδρα των τιμωμένων προσώπων και στη πρώτη της σειρά, θέλουμε να καθίσουν οι ελάχιστοί εν ζωή εναπομείναντες ΗΡΩΕΣ της Δωδεκανήσου. Όσοι πολέμησαν και αγωνίστηκαν για μια Δωδεκάνησο ελεύθερη από τους κατακτητές της. Μαζί με τον Μητροπολίτη, τον Δάσκαλο και τον Στρατηγό.
Στο πρόσωπο τους οφείλουμε να τιμήσουμε και τους προγόνους μας που όπως ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου ήταν το 1947 εκεί μπροστά στο βωμό και γονυπετείς και δακρυσμένοι τιμούσαν την Ελληνική σημαία, όταν αυτή για πρώτη φορά ανέβηκε στον ιστορικό της ιστό.
Και να τους ζητήσουμε όλοι εμείς, τα παιδιά τους, ΣΥΓΝΩΜΗ που δεν σεβαστήκαμε τους δικούς τους αγώνες. Για την μεγάλη ντροπή, να επιτρέψουμε 64 χρόνια μετά αυτός ο ευλογημένος τόπος τους, που μας τον δάνεισαν ελεύθερο για να τον παραδώσουμε και εμείς στα παιδιά μας, να έχει παραδοθεί και πάλι, μαζί με ολόκληρη την Ελλάδα, σε μιας νέας μορφής “κατοχή”.
http://www.dkblog.gr/
«Δημήτρη μου, πολύ σωστά και συγκινητικά γράφεις για την 7ην Μαρτίου.
´Ημαστε λίγοι αυτοί που μείναμε που με τα κλαμένα μάτια τους γονυκλινείς, όπως σωστά λες, είδαμε την ελληνική σημαία για πρώτη φορά να ανεβαίνει υπερήφανα, με κάποια τεχνική δυσκολία, στο κοντάρι του τότε Διοικητηρίου, αφού πρώτα κατέβηκε η Αγγλική σημαία.
Ήμουνα παιδί γονατιστός δίπλα στον πατέρα σου και τον μακαρίτη τον παππού μου και κλαίγαμε μαζί με όλο τον κόσμο. Κλαίγαμε όχι μόνο από χαρά και ευδαιμονία αλλά για εκείνους όλους που αγωνίστηκαν για την λευτεριά της Δωδεκανήσου αλλά δεν έζησαν να την απολαύσουν εκείνη την στιγμή.
Από τότε παρήλασα επανειλημμένως κάθε χρόνο και σαν απλός μαθητής, και σαν τελειόφοιτος σημαιοφόρος του Βενετοκλείου το 1950, σαν παραστάτης της Σημαίας σαν μαθητής της Ακαδημίας και σαν δάσκαλος επί κεφαλής όλων των Δημοτικών Σχολείων το 1957 και σαν Έφεδρος Ανθυπολοχαγός.
Τίποτα από όλα αυτά τα μετέπειτα της 31ης Μαρτίου 1947 μπορούν να επισκιάσουν και να συγκριθούν με την συγκίνηση, την άκρατην ευδαιμονία, την υπερηφάνειαν και την ανείπωτη χαρά της στιγμής εκείνης που είδαμε την ελληνική κυανόλευκη Σημαία να κυματίζει υπερήφανα γιά πρώτη φορά στο κοντάρι του Διοικητηρίου…»
Στην μνήμη όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για την λευτεριά της Δωδεκανήσου αλλά δεν έζησαν να την απολαύσουν εκείνη την στιγμή, στις 31 Μαρτίου 1947, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Αλέξανδρος, εμείς οι πολίτες της Ρόδου θέλουμε να είναι αφιερωμένος ο εφετινός εορτασμός της Ενσωμάτωσης.
Για αυτό το λόγο, στην εξέδρα των τιμωμένων προσώπων και στη πρώτη της σειρά, θέλουμε να καθίσουν οι ελάχιστοί εν ζωή εναπομείναντες ΗΡΩΕΣ της Δωδεκανήσου. Όσοι πολέμησαν και αγωνίστηκαν για μια Δωδεκάνησο ελεύθερη από τους κατακτητές της. Μαζί με τον Μητροπολίτη, τον Δάσκαλο και τον Στρατηγό.
Στο πρόσωπο τους οφείλουμε να τιμήσουμε και τους προγόνους μας που όπως ο Αλέξανδρος Αλεξάνδρου ήταν το 1947 εκεί μπροστά στο βωμό και γονυπετείς και δακρυσμένοι τιμούσαν την Ελληνική σημαία, όταν αυτή για πρώτη φορά ανέβηκε στον ιστορικό της ιστό.
Και να τους ζητήσουμε όλοι εμείς, τα παιδιά τους, ΣΥΓΝΩΜΗ που δεν σεβαστήκαμε τους δικούς τους αγώνες. Για την μεγάλη ντροπή, να επιτρέψουμε 64 χρόνια μετά αυτός ο ευλογημένος τόπος τους, που μας τον δάνεισαν ελεύθερο για να τον παραδώσουμε και εμείς στα παιδιά μας, να έχει παραδοθεί και πάλι, μαζί με ολόκληρη την Ελλάδα, σε μιας νέας μορφής “κατοχή”.
http://www.dkblog.gr/
Εύγε ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ!!!!!!ΑΨΟΓΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή