Γιατί ο βασιλιάς (Ρόδος) να είναι γυμνός;

Θυμάμαι πάρα πολλά χρόνια πριν, την ιστορία με τις “δυσφημίστριες” της Ρόδου. Τα δυο ευγενικά κορίτσια που ως κρατικοί υπάλληλοι, μετατέθηκαν...
να υπηρετήσουν στο νησί μας. Βιώνοντας δε την “ιδιαιτερότητα”, όπως την χαρακτήρισαν, της τοπικής κοινωνίας, έστειλαν μια επιστολή τους σε ένα από τα περιοδικά πανελλήνιας κυκλοφορίας της τότε εποχής. Για να περιγράψουν την εικόνα μας, μέσα από την δική τους ματιά. Δεν μας άρεσε το πορτρέτο μας. Όλοι οι μεγαλοσχήμωνες έπεσαν τότε επάνω τους για να τις κατασπαράξουν. Μηνύσεις, αγωγές, διασυρμός μέσα από τον τοπικό τύπο, διαπόμπευση. Γιατί απλά τόλμησαν να πουν κάποιες αλήθειες για την κοινωνία μας, που δεν μας άρεσαν. Και αντί να τους πούμε ευχαριστώ που τόλμησαν, αντί να κοιταχτούμε στο καθρέφτη για να δούμε την πραγματική εικόνα μας, με αναίσχυντη υποκρισία, τις εκδιώξαμε ως ανεπιθύμητες από το νησί.

Υποθέτω πως ενθυμήστε αυτό το περιστατικό και εσείς…

Αφορμή για να το αναφέρω αποτέλεσε το παρακάτω σχόλιο που έκανε φίλη στο τοίχο μου, στο facebook. Όταν έχεις μάθει να κουβεντιάζεις, απόψεις όπως αυτές που διατυπώνει σήμερα η φίλη, σε υποχρεώνουν να κοιταχτείς στο καθρέφτη. Το μοιράζομαι μαζί σας. Γιατί νομίζω πως απευθύνεται και στον κάθε ένα από εσάς. Όπως και εκείνη η επιστολή τότε. Που παρακολουθώντας σήμερα την εξέλιξη του τόπο μας, θα ισχυριστώ πως αυτοί που έπρεπε, προφανώς δεν την αξιολόγησαν τότε σωστά….

«Αγαπητέ Δημήτρη,
Παρακολουθώ τα άρθρα σου και την αγωνία που βγάζουν για τον τόπο σου. Αυτό το πανέμορφο νησί, το γνώρισα για πρώτη φορά γύρω στο ’75. Εκείνο που θυμάμαι πολύ έντονα και θα με συνοδεύει, είναι η πρώτη εντύπωση, όχι όταν ήρθα, αλλά πριν ξεκινήσω. Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου να έρθω για μια βδομάδα στη Ρόδο θα θυμάμαι όλων τον θαυμασμό. Λες και τους είπα ότι θα πάω στο Μονακό με τον Ρενιέ παρέα… H Ρόδος που για μας στην υπόλοιπη Ελλάδα απέπνεε κάτι από μεγαλείο που δεν είχε άλλος τόπος. Αυτό το κοσμοπολίτικο με την πραγματική του σημασία και που βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με ότι σήμερα συνηθίζουμε να λέμε «κοσμοπολίτικο». Δεν θα πω τα τετριμμένα, για πανέμορφο νησί. Θα πω μόνο τι με συνόδευε όταν σκεπτόμουν ή άκουγα « Ρόδος». Αυτό που την χαρακτηρίζει. Τα οικοδομήματά της, είτε αυτά είναι των Ιπποτών, είτε των Ιταλών. Αυτή ήταν η εικόνα που έφερνε το άκουσμα της λέξης. Και κάτι άλλο. Οι άνθρωποι μιας διαφορετικής κουλτούρας. Λίγες οι ημέρες, αλλά αρκετές για να αντιληφθεί κάποιος μια διαφορετική ποιότητα ανθρώπων, που πέρα από αυτό που συνηθίζω να λέω διαφορετικό DNA σε ότι αφορά τον τουρισμό και με μια ποιότητα αισθητικής και πολιτισμού.
Εδώ και εννιά περίπου χρόνια από επιλογή ζω στο νησί σας. Μπόρεσα να γνωρίσω ως όφειλα την ιστορία του, θεωρώντας το απαραίτητο στοιχείο της ομαλής ένταξης μου και στο ανθρώπινο και στο φυσικό περιβάλλον. ΄Εμαθα πολλά για τον πολιτισμό του. Κι όσο πιο πολλά μάθαινα, τόσο πιο πολύ ρωτούσα κάποιους καλούς φίλους που τους οφείλω την γνωριμία μου με πολλές πτυχές και της ιστορίας και του πολιτισμού « Μα τι κάνετε; Που είστε; Γιατί αφήσατε και αφήνετε το νησί σας να καταστρέφεται; Γιατί δεν μιλάτε; Γιατί έχετε αφήσει άσχετους ανθρώπους και σε πολλές των περιπτώσεων μη αυτόχθονες να σας αλώσουν;» Εξακολουθώ να το ρωτάω. Βλέποντας για παράδειγμα αυτό που χαρακτηρίζει το νησί, τα κτήρια του, να καταρρέουν. Πιστεύει άραγε κάποιος ότι οι παραλίες θα είναι αυτές που θα χαρακτηρίζουν το νησί; Μα παραλίες υπάρχουν παντού. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί η φύση της Ρόδου μένει ανεκμετάλλευτη, με ενδημικά είδη (ΜΟΝΑΔΙΚΑ στον κόσμο) αφημένα στην τύχη τους και ακούγοντας τον κάθε άσχετο παράγοντα να μιλά χρόνια τώρα περί εναλλακτικού τουρισμού.
Μήπως αγαπητέ Δημήτρη πρέπει να αναρωτηθείτε εσείς πια; Να «ψαχτείτε»; Να ξαναβρείτε την ταυτότητά σας; Να μάθετε την ιστορία και τον πολιτισμό σας στα νέα παιδιά; Αυτά που σε λίγο καιρό εάν φύγουν οι μεγαλύτεροι, δεν θα έχει να τους πει τίποτε κανένα Θέατρο που γκρεμίζεται, γιατί δεν έζησαν αλλά και δεν έμαθαν για τις όπερες και τις παραστάσεις που εκεί δινόντουσαν και παίδευαν με τη γλώσσα της τέχνης, δεν θα τους νοιάξει αν το «Ελλη» γίνει χοροπηδηχτάδικο γιατί δεν έζησαν και δεν τους είπε κανείς πως εκεί ορχήστρα διασκέδαζε και παίδευε με την τέχνη της μουσικής, για…για…και τι να πρωτοπώ.
Γιατί Δημήτρη εσείς οι ευλογημένοι όχι μόνο για τη φυσική ομορφιά του σμαραγδένιου νησιού σας, αλλά και για την μιας διαφορετικής ποιότητας και αισθητικής, αφήσατε να σας αλώσουν την συνείδησή σας, τον πολιτισμό σας; Μήπως ήρθε ο καιρός να πετάξετε στη θάλασσα όλους αυτούς και να ξαναπάρετε την τύχη του νησιού σας στα χέρια σας; Τα σχέδιο ήταν μεθοδευμένο και μελετημένο. Η Ρόδος έπρεπε να έχει την τύχη και της υπόλοιπης Ελλάδας. ‘ Ότι διαφορετικό έπρεπε να μην υπάρχει, να μην ακούγεται. Και κυρίως ότι έχει να κάνει με πολιτισμό που ξεστραβώνει το πόπολο και του ανοίγει τα μάτια. Η κεντρική πολιτική σκηνή έστειλε Δούρειους ΄Ίππους παντού. Από τα κόμματα εκπορεύτηκαν και άλωσαν το σύμπαν. Κυκλοφορούν γύρω σας. Απομονώστε τους, σταματήστε τους… Στο κάτω κάτω, εδώ που φτάσαμε πια το μόνο που κινδυνεύουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες μας…»

Αλήθειες. Πικρές αλήθειες για το νησί. Αλλά κυρίως καθαρές κουβέντες δίχως περιστροφές για όλους εμάς, τους ντόπιους, τους αυτόχθονες, τους ιθαγενείς κατοίκους του. Τη Ρόδο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, μέσα στη πόλη ή τα χωριά της. Και την δική μας γενιά που αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων, για να την διαχειριστή. Γιατί έτσι, τόσο ψηλά όπως το περιγράφει η φίλη, την είχαμε παραλάβει τότε από τους γονείς μας….

« Μα τι κάνετε; Που είστε; Γιατί αφήσατε και αφήνετε το νησί σας να καταστρέφεται; Γιατί δεν μιλάτε; Γιατί έχετε αφήσει άσχετους ανθρώπους και σε πολλές των περιπτώσεων μη αυτόχθονες να σας αλώσουν; Να ψαχτείτε. Να ξαναβρείτε την ταυτότητά σας. Να μάθετε την ιστορία και τον πολιτισμό σας στα νέα παιδιά. Να απομονώσετε τους Δούρειους Ίππους.»

Εγώ πήγα στο καθρέφτη. Αναρωτήθηκα. Και αυτό που είδα είναι πως ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Είδα την απειλή της βίας, να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων μας.

Όμως, αυτή η κτηνώδης απειλή που βρίσκεται στον “πάτο του βαρελιού” της κατάντιας μας, είναι και η μεγάλη ευκαιρία για την αναγέννηση της κοινωνίας μας.

Κι αυτό συμβαίνει επειδή αυτή η κατάντια, έχει αποκαλύψει και τα μεγάλα ψέματα επάνω στα οποία ήταν χτισμένη η “ευημερία” μας.

Μήπως ήρθε πράγματι ο καιρός να πετάξουμε στη θάλασσα όλους αυτούς και να ξαναπάρουμε την τύχη του νησιού μας στα χέρια μας; Μήπως θα πρέπει πριν είναι πάρα πολύ αργά, να επανακτήσουμε τους δρόμους της χαμένης τιμής μας και τον αυτοσεβασμό που μας έχει λείψει; Να κερδίσουμε τη συντροφικότητα της κοινής μοίρας και να σπάσουμε την ενοχηκή σιωπή; Μήπως τέλος η αδράνεια και η μοιρολατρία πρέπει να εξαφανιστούν από το λεξιλόγιο και τη ζωή μας;

Πήγαινε και εσύ στο καθρέφτη για να ψάξεις την δική σου αλήθεια. Το οφείλεις και εσύ στα δικά σου παιδιά.

http://www.dkblog.gr