Παραμονή της Παναγίας στην Κρεμαστή. Ένας τόπος σε παρακμή

Η ώρα πήγαινε εννέα το βράδυ, κρατώντας από το χέρι την μικρή μου κόρη των 4 ετών, προσπάθεια βίωσης πίστης, εθίμων και εσωτερικοποιησης τους.
Μετά το προσκύνημα, περιμένουμε έξω απ την εκκλησία... στο πεζοδρόμιο την περιφορά του Επιτάφιου.

Η καμπάνες χτυπούν αναγγέλλοντας την έξοδο του Μεγαλοχαρης από τον ναό.

Δειλά κάτι παιδάκια με τα εξαπτέρυγα μπροστά και να η Παναγιά μας στολισμένη με τριαντάφυλλα λευκά ,ξεκινά για μια ακόμα φορά και φέτος το τελευταίο της ταξίδι-περιφορά και εμείς εκεί ,να την συνοδεύσουμε και να τη τιμήσουμε.

Η μουσική μπάντα , αποτελούμενη από καλά παιδιά κάπως αδέξια αλλά φιλότιμα, χωρίς καμία οικονομική στήριξη από πουθενά , ανακρούει τον θλιμμένο Επιτάφιο παιάνα.

Μια ομοβροντία κάπνας από σουβλάκια ,καλαμπόκια ,μαλλί της γριάς , σε επαναφέρει στην Ελλάδα ,την Ρόδο του μνημονίου.

Δεκάδες πραματευτών, μικροεπιχειρηματιών των πανηγυριών, προσπαθούν ιδρωμένοι ακόμα και σε αυτήν την ύστατη ,ποιο ιερή ώρα, αποκομμένοι από κάθε τι Ελληνικό , πατροπαράδοτο, να κάνουν την κονομησια τους.

Λάμπες νέον ,εκατοντάδες λάμπες νέον και γεννήτριες ρεύματος στο φουλ να φωτίζουν με το αρρωστημένο άσπρο φως τους την γήινη κόλαση μας.

Φωνές κραυγές ,εκείνη την ώρα ,την πιο θλιβερή ώρα -έλα πάρε, παρε αν δεν σ αρέσει δεν πληρώνεις!! έλα εδώ το καλό πράγμα!!

Και η Παναγία εκεί, ετοιμόρροπη αγκομαχώντας, να περνά μέσα από τον κόσμο που έχοντας γυρισμένη την πλάτη αγοράζει βραχιολακια ,κινεζικά παιχνίδια.

Εδώ οι καλοί λουκουμάδες .πάρε, πάρε.

Και καμία εκατοστή όλοι κι όλοι πίσω από τον Επιτάφιο Για καμία διακοσαριά μέτρα μέχρι τον πλάτανο και πίσω πάλι.

Ένας αγχωμένος αξιωματικός να παρακαλεί την κύρια με τα καλαμπόκια να μετακινήσει έστω και δέκα εκατοστά το καρότσι. -Κυρία μου λίγο σεβασμό, της λέει, περνά ο Επιτάφιος, λίγο πιο κει σας παρακαλώ .Και η έρμη, τον ακούει με απορία αυτό είναι το πιο απελπιστικό. Δεν καταλαβαίνει ,τι της λέει ,τον κοιτάζει παγερή ακίνητη. Αν και Ελληνίδα δεν μπορεί να αντιληφθεί το Γιατί. Έχει αποκοπεί όπως πολλοι από την ρίζα της.

Ο Επιτάφιος κατορθώνει να γλιστρήσει δίπλα της και δυνατά η φωνή του Σωτη Βολάνη –Πόσο μου λείπει η ζεστή η αγκαλιά σου,που να σε δω να σου πω σ αγαπώ σκεπάζει το ,Αι γενεαι πάσαι .

Στα δυο μέτρα ,πάνω στα πεζοδρομία ,οι σαλάτες με τα καλαμάκια σουβλάκια καταβροχθίζονται με μανία, εκείνο το δευτερόλεπτο, το ποίο Θειο και αγαπητικό προς την Κυρα μας ,λες και οι άνθρωποι δεν ήρθαν στην Παναγία αλλά στην γιορτή των σουβλακιων.

Σκέφτομαι ,μα καλά δεν μπορεί κάποιος να φροντίσει ,έστω για μια ποιο καλή οργάνωση.

Ο Ιερέας ,ο Μητροπολίτης σε συνεργασία με τις δημοτικές αρχές και τον εκπρόσωπο των επαγγελματιών , δεν μπορούσαν να φροντίσουν ,ώστε κατά την περιφορά , για ένα τέταρτο -άντε μίση ώρα. να χαμηλώσουν τα φώτα, να σταματήσουν τις μουσικές ,να καθυστερήσουν το ψήσιμο ,να πάψουν οι ιαχές των πραματευτάδων, να προνοήσουν να μετακινήσουν λίγο στα άκρα του δρόμου τις πραγματείες τους, ώστε να διέλθει η πομπή?

Τόσο δύσκολο είναι?

ΝΑΙ τόσο.

Υπνωτισμένοι χωρίς ταυτότητα, αλλοτριωμένοι όπως οι ιθαγενείς Ινδιάνοι στην Αμερική ,κραδαίνοντας για σημαία ένα εύρω στο χέρι μας-ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε -άμα γουστάρω αγοράζω τα πάντα- ούτε ξέρουμε που είμαστε ούτε που πάμε .Και το χειρότερο διδάσκουμε με την άθλια εικόνα μας, τα παιδιά μας .

Την κενότητα .

Αυτό το μνημόνιο, το ηθικό, το χτίσαμε μόνοι μας, Το κληροδοτούμε στα παιδιά μας

Τα οδηγούμε δεμένα με αλυσίδες ,αποκομμένα απ τη φύτρα τους, στην πιο στυγνή σκλαβιά και παρακμή τους .

Παναγία μου βόηθα

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ