Πω­λεί­ται Κέρ­κυ­ρα ή Ρό­δος!!

To διά­βα­ζα στη «Monde» στις 23.7.12 και δεν το πί­στευα. Ανα­γκά­στη­κα να το δια­βά­σω δυο τρεις φο­ρές, για να πει­σθώ πως εί­χα κα­τα­λά­βει σω­στά την εί­δη­ση. 

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης.
Ήξε­ρα βέ­βαια πως η Τρόι­κα Εσω­τε­ρι­κού κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση της Τρόι­κας Εξω­τε­ρι­κού... έ­να μό­νο έρ­γο μπο­ρεί να κά­νει: να κα­τα­στρέ­ψει ο­λο­σχε­ρώς αυ­τή τη χώ­ρα και να την ο­δη­γή­σει στη χρε­ο­κο­πία. Με­τά, να αρ­χί­σει να εκ­ποιεί ελ­λη­νι­κή γη, α­φού θα έ­χει που­λή­σει ό­λα τα υ­πό­λοι­πα. Αλλά αυ­τό το πε­ρί­με­να για αρ­γό­τε­ρα. Ένα ξε­πού­λη­μα τώ­ρα της ελ­λη­νι­κής γης μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει ε­ξέ­γερ­ση και να μα­ταιώ­σει σύ­ντο­μα το κυ­βερ­νη­τι­κό έρ­γο.
Η εί­δη­ση που δεν πί­στευα, ή­ταν πως ο Σα­μα­ράς, ο Βε­νι­ζέ­λος και Κου­βέ­λης έ­χουν προ­γραμ­μα­τί­σει να που­λή­σου­νε έ­να τμή­μα της Κέρ­κυ­ρας ή της Ρό­δου. Πό­σο με­γά­λο θα εί­ναι αυ­τό το κομ­μά­τι, δεν διευ­κρι­νί­ζε­ται. Ού­τε α­κό­μα εί­ναι σα­φές αν αυ­τή θα εί­ναι η πα­τέ­ντα και για άλ­λα νη­σιά και αν στην πε­ριο­χή που θα που­λη­θεί θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και χω­ριά. Το «Πο­ντί­κι», ε­δώ και πο­λύ και­ρό, εί­χε γρά­ψει ό­τι πω­λού­νται ή­δη μι­κρά νη­σιά. Αλλά άλ­λο Κέρ­κυ­ρα και Ρό­δος. Δύο νη­σιά γέ­φυ­ρα με ό­λη την αν­θρω­πό­τη­τα που έρ­χε­ται και συν­δέε­ται με την Ελλά­δα.

Η κοι­νό­τη­τα στο DNA μας

Η κα­τα­στρο­φή που ε­τοι­μά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να πά­ρει πο­λύ πιο γρή­γο­ρους ρυθ­μούς α­πό ό,τι πε­ρι­μέ­νου­με. Τι θα γί­νει ό­ταν ι­διω­τι­κο­ποιη­θεί το νε­ρό της Αθή­νας και Θεσ­σα­λο­νί­κης και που­λιέ­ται σε τι­μή βεν­ζί­νης; Αυ­τό έ­γι­νε ή­δη στη Νό­τια Αφρι­κή και τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Το νε­ρό εί­ναι έ­να ιε­ρό πο­λύ­τι­μο α­γα­θό. Και εί­ναι πολ­λοί που υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι οι προ­σε­χείς πό­λε­μοι θα γί­νο­νται για το νε­ρό, που με τη βίαιη κα­τα­στρο­φή τού πε­ρι­βάλ­λο­ντος γί­νε­ται ό­λο και λι­γό­τε­ρο. Με τρα­γι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Εύ­φο­ρες ε­κτά­σεις ε­ρη­μο­ποιού­νται, κα­τα­στρέ­φε­ται η α­γρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή και ε­γκα­θί­στα­ται η πεί­να που ει­σβάλ­λει ε­πι­θε­τι­κά σε ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού. Να μην αρ­χί­σου­με τώ­ρα να κα­τα­με­τρά­με τις ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις. Εί­ναι ε­ξάλ­λου γνω­στές. Ας στα­θού­με μο­νά­χα στη φι­λο­σο­φία τους.
Η κοι­νό­τη­τα εί­ναι η πρώ­τη μορ­φή ορ­γά­νω­σης που έ­χου­με α­πό τό­τε που η αν­θρω­πό­τη­τα ε­γκα­τα­λεί­πει τα ξα­δέλ­φια της, τους πι­θή­κους, και αρ­χί­ζει να δη­μιουρ­γεί θρη­σκεία, πο­λι­τι­σμό, νό­μους, α­πο­κτά­ει μό­νι­μη κα­τοι­κία, μα­θαί­νει να καλ­λιερ­γεί τη γη, α­να­κα­λύ­πτει την κτη­νο­τρο­φία και κά­νει κά­ποια ζώα κα­τοι­κί­δια ή χρη­σι­μο­ποιεί την ερ­γα­τι­κή τους δύ­να­μη. Ο α­νί­σχυ­ρος άν­θρω­πος που δεν έ­χει κο­φτε­ρά δό­ντια δεν δια­θέ­τει γαμ­ψά νύ­χια και ού­τε έ­χει τη μυϊκή δύ­να­μη του βού­βα­λου, για να μπο­ρέ­σει να ε­πι­βιώ­σει, ορ­γά­νω­σε τις κοι­νό­τη­τες. Υπάρ­χουν φυ­λές που ζουν α­κό­μα σε αυ­τόν τον αρ­χι­κό κοι­νο­τι­σμό. Ει­κά­ζε­ται πως η Άμε­ση Δη­μο­κρα­τία της κλα­σι­κής Αθή­νας ε­δώ έ­χει τις ρί­ζες της. Αλλά κα­νέ­νας ι­στο­ρι­κός δεν μπο­ρεί να το α­πο­δεί­ξει, ελ­λεί­ψει στοι­χείων. Ανά­με­σα στην «Νε­ο­λι­θι­κή Επα­νά­στα­ση» (7.000-8.000 π.Χ.) και την Αθη­ναϊκή Δη­μο­κρα­τία με­σο­λα­βούν πολ­λοί αιώ­νες.
Με άλ­λα λό­για, ο άν­θρω­πος εί­ναι προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νος να ζει σε κοι­νό­τη­τα. Αυ­τό εί­ναι κά­τι που δεν αμ­φι­σβη­τεί­ται α­πό κα­νέ­να. Ακό­μα και οι α­να­χω­ρη­τές σε κοι­νό­τη­τες ζού­σαν. Το πρό­βλη­μα εί­ναι αλ­λού. Αυ­τή η κοι­νό­τη­τα ζει για τον ε­αυ­τό της ή εί­ναι υ­πο­ταγ­μέ­νη σε μια αρ­χή, σε μια ε­ξου­σία που εί­ναι πά­νω α­πό την κοι­νό­τη­τα, με δι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα; Σή­με­ρα, που ζού­με στην ε­πο­χη της ε­πα­νά­στα­σης του κα­πι­τα­λι­σμού και μια ε­λίτ του 1% έ­χει ό­λο τον πλού­το του πλα­νή­τη, κυ­ριαρ­χεί οι­κο­νο­μι­κά, πο­λι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά, κα­θε­τί που εί­ναι συλ­λο­γι­κό­τη­τα εί­ναι εχ­θρι­κό και πρέ­πει ή να δια­λυ­θεί ή να μπει στην υ­πη­ρε­σία της ε­λίτ. Εί­ναι η πε­ρί­πτω­ση των συν­δι­κά­των που μπαί­νουν στην υ­πη­ρε­σία των ερ­γο­δο­τών και της κυ­βέρ­νη­σης. Σε άλ­λες χώ­ρες α­πα­γο­ρεύε­ται τε­λείως ο συν­δι­κα­λι­σμός και ε­κεί που ε­πι­τρέ­πε­ται οι με­γά­λες ε­ται­ρίες τον α­πα­γο­ρεύουν στις ε­πι­χει­ρή­σεις τους.
Εντού­τοις οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες δεν ε­ξα­φα­νί­στη­καν, α­πλά α­ντι­στρά­φη­καν. Και οι κοι­νό­τη­τες, α­φού πρώ­τα διαι­ρε­θούν και ε­ξα­το­μι­κευ­θούν, συ­σπει­ρώ­νο­νται γύ­ρω α­πό έ­να μο­νάρ­χη, έ­να κόμ­μα, μια πο­δο­σφαι­ρι­κή ο­μά­δα κ.λπ και οι άν­θρω­ποι α­κο­λου­θούν σαν υ­πή­κοοι. Στις σύγ­χρο­νες φι­λε­λεύ­θε­ρες ο­λι­γαρ­χίες που ζού­με, το ά­το­μο πα­ρα­χω­ρεί με την ψή­φο του ό­λα τα δι­καιώ­μα­τά του σε έ­να α­ντι­πρό­σω­πο-βου­λευ­τή. Ο βου­λευ­τής με τη σει­ρά του πα­ρα­χω­ρεί τα δι­κά του δι­καιώ­μα­τα στο κόμ­μα που το α­ντι­προ­σω­πεύει ο αρ­χη­γός. Και ο πο­λί­της πα­ρα­μέ­νει στο πε­ρι­θώ­ριο για τέσ­σε­ρα χρό­νια, πά­ντα με­μο­νω­μέ­νο ά­το­μο, και ε­ντάσ­σε­ται ως κοι­νό στην τη­λεό­ρα­ση που του δια­μορ­φώ­νει συ­νεί­δη­ση. Όπου ορ­γα­νώ­νε­ται λαϊκή συλ­λο­γι­κό­τη­τα σε ε­θνι­κό ή διε­θνές πε­δίο, κα­τά κα­νό­να, κα­τα­στέλ­λε­ται κτη­νω­δώς. Η ευ­ρω­παϊκή νο­μο­θε­σία και α­στυ­νο­μία κα­τα­τάσ­σει τους α­κτι­βι­στές στους τρο­μο­κρά­τες.

Η ε­πι­βίω­ση των κοινών α­γα­θών

Εντού­τοις, κά­ποια κοι­νά α­γα­θά εί­χαν ε­πι­βιώ­σει. Ήταν αυ­τό που λέ­γα­με κοι­νω­φε­λείς δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις ή α­κό­μα αυ­τό που εί­χε ο­νο­μα­στεί κοι­νω­νι­κό κρά­τος και κρά­τος δι­καίου. Για το κοι­νό κα­λό υ­πήρ­χαν μια σει­ρά κρα­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σεων, που δια­χει­ρί­ζο­νταν την η­λεκ­τρι­κή ε­νέρ­γεια, το νε­ρό, την τη­λε­φω­νία, τους δρό­μους, τις με­τα­φο­ρές, την παι­δεία, την υ­γεία κ.λπ. που δεν ή­ταν ε­μπο­ρεύ­μα­τα για να που­λη­θούν, αλ­λά κοι­νά α­γα­θά και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πη­γές για τη χώ­ρα. Να μη μι­λή­σου­με για ο­ρυ­κτό πλού­το, πε­τρέ­λαιο ή φυ­σι­κό αέ­ριο που α­νή­κει στη γη της Ελλά­δας, ά­ρα και στους κα­τοί­κους της, ά­σχε­τα αν τα δια­χει­ρί­ζε­ται το κρά­τος που θεω­ρη­τι­κά εί­ναι ο α­ντι­πρό­σω­πος τους. Και ε­δώ υ­πάρ­χει μια νέα α­ντι­στρο­φή που εί­ναι κλο­πή. Ενώ αυ­τή η δη­μό­σια πε­ριου­σία α­νή­κει στους πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας, η κυ­βέρ­νη­ση θεω­ρεί τα δη­μό­σια α­γα­θά κρα­τι­κή πε­ριου­σία, στην ου­σία πε­ριου­σία του κόμ­μα­τος που εί­ναι στην κυ­βέρ­νη­ση, και τη δια­χει­ρί­ζε­ται σαν να εί­ναι κλη­ρο­νο­μιά α­πό τον πα­τέ­ρα του. Εξ ου και η νοο­τρο­πία της μί­ζας. Και αυ­τό σύμ­φω­να με ο­ρι­σμέ­νους συ­νταγ­μα­το­λό­γους α­ντι­τί­θε­ται στο Σύ­νταγ­μα, ά­ρα υ­πάρ­χουν ποι­νι­κές ευ­θύ­νες. Δη­λα­δή θα α­κο­λου­θή­σουν την ο­δό Τσο­χατ­ζό­που­λου.
Το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα εί­ναι πως το κρά­τος δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­πι­χει­ρη­μα­τίας. Από αυ­τές τις ε­ται­ρίες οι γρα­φειο­κρά­τες βα­ρό­νοι του συν­δι­κα­λι­σμού α­πο­κτούν υ­ψη­λά προ­νό­μια και εί­ναι ζη­μιο­γό­νες για το κρά­τος. Τώ­ρα πώς θα βρε­θεί έ­νας ε­πεν­δυ­τής, που ξέ­ρει κα­λά την πιά­τσα και την εγ­χώ­ρια και τη διε­θνή, για να α­γο­ρά­σει μια ζη­μιο­γό­να ε­πι­χεί­ρη­ση εί­ναι βα­θύ μυ­στή­ριο. Οι ε­πι­χει­ρη­μα­τίες, ό­ταν α­γο­ρά­ζουν μια ε­πι­χεί­ρη­ση, εί­ναι βέ­βαιοι πως θα εί­ναι κερ­δο­φό­ρα. Αλλά ας μην πά­ρου­με ντε και κα­λά πως αυ­τές οι δη­μό­σιες ε­πι­χει­ρή­σεις πρέ­πει να εί­ναι κρα­τι­κές. Τό­τε για­τί η κυ­βέρ­νη­ση δεν τις που­λά­ει στους ερ­γα­ζό­με­νους που και αυ­τοί ι­διώ­τες εί­ναι. Και με ει­δι­κούς ό­ρους, π.χ., για ΔΕ­Η, ΕΥ­ΔΑΠ κ.λπ. που έ­χουν ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη πε­λα­τεία, τα κέρ­δη τους να δια­τί­θε­νται για δη­μό­σια έρ­γα. Αλλά αυ­τό θεω­ρεί­ται κομ­μου­νι­σμός και α­να­τρο­πή της υ­πάρ­χου­σας τά­ξης της κλο­πής.

Οι­κο­νο­μι­κός να­ζι­σμός

Ο αρ­πα­κτι­κός κα­πι­τα­λι­σμός του 21ου αιώ­να εί­ναι έ­νας οι­κο­νο­μι­κός να­ζι­σμός. Αν ο να­ζι­σμός εί­χε κερ­δί­σει τον Β΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και εί­χε ε­νώ­σει την Ευ­ρώ­πη, στην οι­κο­νο­μι­κή βά­ση δεν θα διέ­φε­ρε και πο­λύ α­πό τη ση­με­ρι­νή ΕΕ της Μέρ­κελ. Να μην ξε­χνά­με πως ο νε­α­ρός οι­κο­νο­μο­λό­γος Έρχαρ­ντ, που εί­χε α­να­λά­βει να εκ­πο­νή­σει την οι­κο­νο­μι­κή βά­ση της με­τα­πο­λε­μι­κής Ευ­ρώ­πης, έ­γι­νε με­τέ­πει­τα κα­γκε­λά­ριος της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νίας και α­πό τους θια­σώ­τες της Ε­ΟΚ. Τό­τε δεν χρειά­στη­κε να κου­ρα­στεί και πο­λύ για να βρει ι­δέες και σχέ­δια. Τη δου­λειά την εί­χε κά­νει για τον Χίτ­λερ και την προ­σάρ­μο­σε στη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Με αυ­τά τα δε­δο­μέ­να, α­κό­μα και έ­να ρε­φορ­μι­στι­κό κόμ­μα, ό­πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έ­χει έ­να με­τριο­πα­θές πρό­γραμ­μα που θυ­μί­ζει τη με­τα­πο­λε­μι­κή ευ­ρω­παϊκή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, γί­νε­ται εξ­τρε­μι­στι­κό κόμ­μα και ε­πι­κίν­δυ­νο για την Ευ­ρώ­πη.
Να θυ­μη­θού­με την πε­ρί­πτω­ση του Το­μά Σαν­κά­ρα, ε­νός με­τριο­πα­θούς η­γέ­τη της Αφρι­κής. Μό­λις η χώ­ρα του, η Άνω Βόλ­τα, έ­γι­νε α­νε­ξάρ­τη­τη, της άλ­λα­ξε το ό­νο­μα και τη με­το­νό­μα­σε σε Μπουρ­κί­να Φά­σο, που ση­μαί­νει γη των ε­νά­ρε­των αν­θρώ­πων. Η χώ­ρα του ή­ταν ρη­μαγ­μέ­νη α­πό τους γάλ­λους α­ποι­κιο­κρά­τες. Στην ου­σία πα­ρέ­λα­βε μια έ­ρη­μο. Εξαν­τλη­μέ­νη γη, ξε­ρα­μέ­να πο­τά­μια, α­πο­δε­κα­τι­σμέ­να δά­ση. Ένα στα δύο νε­ο­γέν­νη­τα πε­θαί­νει στους πρώ­τους τρεις μή­νες. Προ­σπά­θη­σε να α­νορ­θώ­σει τη χώ­ρα κα­τα­πο­λε­μώ­ντας την πεί­να και τον α­ναλ­φα­βη­τι­σμό, να δη­μιουρ­γή­σει σύ­στη­μα δη­μό­σιας παι­δείας και υ­γείας, α­νά­στη­σε τα δά­ση και προ­στά­τε­ψε το νε­ρό. Ζή­τη­σε βοή­θεια α­πό την Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα και το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μείο για να α­νοί­ξει πη­γά­δια. Το νε­ρό, αυ­τή η προϋπό­θε­ση ζωής, ή­ταν σπά­νιο. Και του αρ­νή­θη­καν ο­ποια­δή­πο­τε βοή­θεια. Και ο Σαν­κά­ρα εί­χε πει τό­τε: «Μας αρ­νού­νται τους πό­ρους για να α­νοί­ξου­με πη­γά­δια στα ε­κα­τό μέ­τρα για νε­ρό, αλ­λά μας δί­νουν χρή­μα­τα για να σκά­ψου­με πη­γά­δια τριών χι­λιά­δων μέ­τρων για την ε­ξα­γω­γή πε­τρε­λαίου». Συ­νέ­χι­σε να α­νορ­θώ­νει τη χώ­ρα με την πλή­ρη συ­μπα­ρά­στα­ση ό­λων.
Αυ­τό ή­ταν σκάν­δα­λο για τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα που α­πο­φά­σι­σε να α­παλ­λα­γεί α­πό αυ­τόν το νέο Λου­μού­μπα. Η δου­λειά α­να­τέ­θη­κε σε συ­νερ­γά­τη του, τον Κα­μπα­ο­ρέ, που την ε­κτέ­λε­σε με με­θο­δι­κό­τη­τα. Η α­ντα­μοι­βή του δο­λο­φό­νου ή­ταν ε­ξου­σία ε­φ’ ό­ρου ζωής. Σή­με­ρα η Μπουρ­κί­να Φά­σο εί­ναι μια στυ­γνή δι­κτα­το­ρία στην υ­πη­ρε­σία του αρ­πα­χτι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και μία α­πό τις πιο φτω­χές χώ­ρες της Αφρι­κής.
Η ι­στο­ρία της α­ποι­κιο­κρα­τίας μας δεί­χνει με σα­φή­νεια το μέλ­λον της Ελλά­δας. Και αυ­τό πρέ­πει να α­να­τρα­πεί ε­δώ και τώ­ρα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει α­πό τώ­ρα να εκ­πο­νή­σει έ­να πρό­γραμ­μα που να ε­ξα­σφα­λί­ζει την πλή­ρη αυ­τάρ­κεια της χώ­ρας σε ό­λα τα α­γα­θά. Εί­ναι σκάν­δα­λο πρώ­της γραμ­μής να ει­σά­γου­με σκόρ­δα α­πό την Κί­να, λε­μό­νια α­πό την Αργε­ντι­νή και φα­κές α­πό το Μπα­γκλα­ντές. Χρειά­ζε­ται μια ε­πα­νά­στα­ση στον α­γρο­τι­κό το­μέα, που έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να γί­νει ο οι­κο­λο­γι­κός μπα­ξές του κό­σμου. Και οι συ­νε­ται­ρι­σμοί πρέ­πει να χτί­ζο­νται α­πό τώ­ρα. Με άλ­λα λό­για, το κοι­νω­νι­κό έρ­γο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να αρ­χί­σει ά­με­σα. Αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν α­φο­μοιω­θεί α­πό την κοι­νω­νία και δεν ρι­ζώ­σει γε­ρά, τό­τε ο κίν­δυ­νος να γί­νει μια κυ­βέρ­νη­ση ΔΗ­ΜΑΡ εί­ναι ο­ρα­τός α­πό τώ­ρα.
Πηγή: Εποχή