Αστυνομικοί και τελωνειακοί εκτός νόμου και... λογικής

Ορισμένοι κρατικοί λειτουργοί εκθέτουν ένα νησί και ολόκληρη τη χώρα με τα «αισθήματα φιλοξενίας» που τρέφουν
Ενα τζιπ με ιταλικές πινακίδες, το σύνδρομο εξουσίας που δικαιολογείται ως υπερβάλλων ζήλος και η συμπεριφορά που επιφυλλάσουν κάποιοι λειτουργοί της δημόσιας διοίκησης...
στους πολίτες, Ελληνες και μη, θεωρώντας τους εκ των προτέρων ενόχους – συχνά τους τελευταίους εις διπλούν, γιατί είναι από πάνω και ξένοι –, έκαναν πάλι το θαύμα τους.

Πριν από 13 χρόνια ο κ. Μάρκο Μπαρμπετάνι - 71 ετών σήμερα, συνταξιούχος της ιταλικής πολεμικής αεροπορίας - με τη σύζυγό του Μαρία Γκράτσια Ρόζα αγόρασε ένα σπίτι στη Σύμη. «Ενα νησί που πάντα λατρεύαμε. Θέλαμε ένα σπίτι σε αυτό το μέρος, το είχαμε επισκεφθεί στο παρελθόν και το είχαμε αγαπήσει» λέει στο «Βήμα». Ο κ. Μπαρμπετάνι ύστερα από τόσα χρόνια είναι στο μικρό νησί των Δωδεκανήσων ένα πρόσωπο γνωστό και σεβαστό από την τοπική κοινωνία. Εχει γίνει κάτι σαν ντόπιος. Ετσι τουλάχιστον ένιωθε πάντα. Ωσπου κάποιοι τελωνειακοί και αστυνομικοί υπάλληλοι βάλθηκαν να του αλλάξουν γνώμη με το ζόρι.
Η περιπέτεια που αντιμετώπισε τον περασμένο Ιούνιο στα χέρια της... άτεγκτης ελληνικής διοίκησης ευτυχώς δεν είχε σοβαρότερες συνέπειες για την υγεία του ίδιου και της συζύγου του. Τη γλίτωσαν με μερικές υλικές ζημιές στο αυτοκίνητό τους, τις οποίες φυσικά πλήρωσαν από την τσέπη τους. Η ψυχική οδύνη δεν πληρώθηκε από κανέναν! Οι κρατικές υπηρεσίες έκαναν για μία ακόμη φορά τη δουλειά τους, μαθαίνοντας από πρώτο χέρι στους αποσβολωμένους ιταλούς συνταξιούχους τι σημαίνει «εξυπηρέτηση του πολίτη» και τι είδους «ειδική» συμπεριφορά τού επιφυλάσσει ενίοτε το ελληνικό κράτος. Το τζιπ με τις ιταλικές πινακίδες τούς είχε δώσει και άλλες φορές τη δικαιολογία.

Ανόητος... ζήλος
«Περνάμε αρκετούς μήνες τον χρόνο στη Σύμη, όχι μόνο το καλοκαίρι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί χρησιμοποιούμε ένα αυτοκίνητο μάρκας Jeep με ιταλικές πινακίδες» λέει ο κ. Μπαρμπετάνι. Εξαιτίας του αυτοκινήτου, το οποίο όλοι γνωρίζουν πια στο νησί, «μόνο το 2011 κατά την παραμονή μας στη Σύμη υποβλήθηκα σε τρεις τελωνειακούς ελέγχους, χωρίς να αποδειχθεί καμία παρατυπία» επισημαίνει. «Αν και όλοι οι ελεγκτές ήταν τυπικοί και εξυπηρετικοί, πρέπει να σημειώσω ότι τόσο συχνοί τελωνειακοί έλεγχοι αποτελούν παράβαση της συνθήκης Σένγκεν, αφού αποτελούν ουσιαστικά νέο έλεγχο διαβατηρίων». Ψιλά γράμματα για τους τελωνειακούς υπαλλήλους στη Σύμη, όμως κάθε φορά το ζευγάρι των ιταλών συνταξιούχων δικαιολογούσε τη συμπεριφορά τους ως ένδειξη υπερβάλλοντος ζήλου, έστω και αδικαιολόγητου στην περίπτωσή τους.
Αλλά αυτό που συνέβη στον κ. Μπαρμπετάνι τον περασμένο Ιούνιο ξεπέρασε κάθε όριο και καμία δικαιολογία δεν μπορεί να το... νομιμοποιήσει. «Βρισκόμουν με τη γυναίκα μου στον Γιαλό (σ.σ.: το λιμάνι της Σύμης με τα νεοκλασικά μέγαρα άλλων εποχών αμφιθεατρικά χτισμένα και τα πολυτελή σκάφη που αράζουν στον ντόκο). Ενώ την περίμενα να γυρίσει με τα ψώνια - βρισκόταν σε κατάστημα με είδη πρώτης ανάγκης -, εμφανίστηκε ένας άντρας γύρω στα 50 που επιτακτικά και με αγένεια μου ζήτησε να του επιδείξω τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα. Ολη αυτή την ώρα δεν μας επέδειξε καμία υπηρεσιακή ταυτότητα ή οτιδήποτε άλλο αποδείκνυε την ιδιότητά του. Πολύ αργότερα στο Τμήμα μάθαμε ότι ήταν όντως τελωνειακός υπάλληλος. Οταν αρνήθηκα να του δώσω τα έγγραφα αν πρώτα δεν αποδείκνυε την ιδιότητά του και τον λόγο του ελέγχου, εκείνος έβαλε το χέρι μέσα στο αυτοκίνητο και άρπαξε το κλειδί. Το αποτέλεσμα ήταν - το διαπιστώσαμε αργότερα - το κλειδί να στραβώσει και να προκληθεί σημαντική χρηματική ζημιά. Στην κατάθεσή του αργότερα ισχυρίστηκε ότι το έκανε γιατί πίστευε πως... θα προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε. Λες και δύο άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών, γνωστοί σε όλη την κοινωνία της Σύμης, θα προσπαθούσαν να διαφύγουν από έναν νόμιμο έλεγχο».
Η συνέχεια, όπως ήταν φυσικό, δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί ο κ. Μπαρμπετάνι και η σύζυγός του θεώρησαν ότι θα μπορούσαν να βρουν το δίκιο τους, αλλά η ελπίδα τους γρήγορα διαψεύστηκε. «Μας υποδέχθηκε μια αξιωματικός, της οποίας μάθαμε μόνο το μικρό όνομα, η οποία μάς είπε ότι είμαστε κρατούμενοι μια και ο τελωνειακός υπέβαλε μήνυση. Οταν τη ρωτήσαμε βάσει ποιου νόμου είμαστε κρατούμενοι, αρκέστηκε να μας απαντήσει: "Για παράβαση του άρθρου 169" (σ.σ.: πιθανότατα αναφερόταν στο άρθρο 169 του Ποινικού Κώδικα, «περί απείθειας»), χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις». Ο κ. Μπαρμπετάνι ένιωσε ιδιαίτερα ενοχλημένος, όπως λέει σήμερα, δεν περίμενε «τέτοια συμπεριφορά από ένα μέλος των Σωμάτων Ασφαλείας». Εκτός από το δίκιο που τον έπνιγε, ο άτυχος ιταλός συνταξιούχος, που ερωτεύτηκε το ελληνικό νησί και έφτιαξε εκεί το σπίτι του, «κρατούμενος» στο τμήμα είχε να αντιμετωπίσει και ένα ακόμη σοβαρότερο πρόβλημα, αφού σχετιζόταν με την ίδια την υγεία του.

«Δεν είναι nursery εδώ»
«Λόγω μιας επέμβασης στην οποία έχω υποβληθεί στην ουροδόχο κύστη, πρέπει να ουρώ σε τακτικά χρονικά διαστήματα που να μην ξεπερνούν τις 3 ώρες, σε συνθήκες υγιεινής τελείως διαφορετικές από εκείνες που επικρατούν στο αστυνομικό τμήμα της Σύμης. Οταν προσπάθησα να το εξηγήσω αυτό στην αστυνομικό υπηρεσίας, εκείνη απαντούσε ψυχρά και ειρωνικά με φράσεις του τύπου "δεν είναι nursery εδώ", ενώ οι υπόλοιποι παρόντες στο τμήμα απλά γελούσαν. Τελικά κατά τις 6 το απόγευμα και ενώ είχαμε ήδη περάσει περίπου οκτώ ώρες υπό κράτηση, μας επέτρεψαν, συνοδεία αστυνομικής δύναμης, να μεταφερθούμε στο σπίτι για να πάρουμε τα απαραίτητα για τη διανυκτέρευσή μας στο... αστυνομικό τμήμα, καθώς βάσει της διαδικασίας του αυτοφώρου ("o... νόμος είναι νόμος", όπως μας επαναλάμβανε συνέχεια η αστυνομικός από την αρχή της παρουσίας μας στο τμήμα και πιθανότατα χωρίς να έχει μιλήσει με τον εισαγγελέα στη Ρόδο. Και άλλωστε ποιος εισαγγελέας θα έδινε την εντολή να κρατηθεί ένας άνθρωπος ηλικίας 71 ετών, ο οποίος ζει στο νησί για 13 χρόνια) θα περνάγαμε εκεί τη νύχτα μας και θα μεταφερόμασταν στη Ρόδο την επομένη. Στο σπίτι μπόρεσα να ουρήσω με σημαντική καθυστέρηση, ενώ η σύζυγός μου, εμφανώς άμαθη σε τέτοιες καταστάσεις, είχε υποστεί ψυχολογικό σοκ».

Ευαίσθητες υπηρεσίες
«Ντροπή να υπάρχουν τέτοιοι υπάλληλοι»
Η περιπέτεια του ζευγαριού από την Ιταλία στη Σύμη έληξε κατά τις 11 το βράδυ, όταν ο κ. Μπαρμπετάνι και η σύζυγός του ενημερώθηκαν από την αστυνομικό υπηρεσίας πως ύστερα από εντολή της Εισαγγελίας του Πρωτοδικείου στη Ρόδου ήταν ελεύθεροι, χωρίς άλλες εξηγήσεις. «Εικάζω πως μεσολάβησε το ιταλικό προξενείο στη Ρόδο. Ηταν η μοναδική μας επικοινωνία στη διάρκεια της παραμονής μας στο τμήμα. Πέντε ημέρες αργότερα και αφού πλέον προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε το περιστατικό, μας χορηγήθηκε αντίγραφο της κατάθεσής μας, καθώς και της κατάθεσης του μηνυτή μας. Στην κατάθεση μάθαμε ότι είχαμε παραιτηθεί "εκουσίως" των δικαιωμάτων μας, πράγμα που ουδέποτε συνέβη. Αργότερα διαπιστώσαμε ότι αυτά τα δικαιώματα αναγράφονταν με ψιλά γράμματα σε ένα προτυπωμένο έγγραφο που υπάρχει στο αστυνομικό τμήμα. Πάντως εμάς δεν μας ενημέρωσε κανείς για το ποια είναι τα δικαιώματά μας ούτε φρόντισε κάποιος που γνωρίζει αγγλικά ή ιταλικά να μας μεταφράσει το σχετικό έγγραφο». Ο Μάρκο και η Μαρία Μπαρμπετάνι βγήκαν από αυτή την ιστορία με ένα χαλασμένο κλειδί αυτοκινήτου, το κόστος αντικατάστασης του οποίου ξεπέρασε τα 350 ευρώ, και βέβαια με τη σωματική και ψυχική οδύνη που υπέστησαν.
Το δικαστικό σκέλος ακόμη εκκρεμεί. «Από όσο ξέρω, ο τελωνειακός υπάλληλος δεν έχει αποσύρει τη μήνυση. Για αυτόν τον λόγο κατέθεσα μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα της Ρόδου προκειμένου να γίνει γνωστή και η δική μου εκδοχή για τα γεγονότα, αλλά και για να ελεγχθούν και αν πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι για αυτή τη συμπεριφορά» τονίζει ο κ. Μπαρμπετάνι, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως «δεν έχω κάτι ούτε κατά των Ελλήνων - ίσα ίσα όλα αυτά τα χρόνια που ερχόμαστε εδώ η συμπεριφορά τους είναι κάτι παραπάνω από φιλική - ούτε και εναντίον των ελληνικών δημοσίων υπηρεσιών. Ολα αυτά τα χρόνια δεν μας είχαν δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Απλά θεωρώ ντροπή να υπάρχουν άνθρωποι, ειδικά σε τέτοιες ευαίσθητες υπηρεσίες, που να δείχνουν αυτή την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά»!
tovima.gr

parapona-rodou.blogspot.com