Τα τέσσερα λάθη στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης

Ένα εξαιρετικό άρθρο για τα λάθη στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης έγραψε ο έγκριτος οικονομικός συντάκτης και καλός φίλος Χρήστος Κώνστας, στο /www.e-marketdeals.gr.
Διαβάστε το αξίζει το κόπο...


Σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα εκπροσωπεί το μεγαλύτερο αλλά όχι το μοναδικό λάθος, στη διαδρομή του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν ότι αν ο τρόπος που διαχειρίστηκαν την ελληνική κρίση οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν διαφορετικός, τα αποτελέσματα θα ήταν σίγουρα διαφορετικά. Η διαπίστωση αυτή ουδόλως απαλλάσσει τις ελληνικές κυβερνήσεις από την ανεύθυνη, επαρχιώτικη καταστροφική συμπεριφορά τους από το 2008 και μετά. Απλώς σήμερα μπορούμε με την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης να κρίνουμε πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής αλλά κυρίως της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.
Η ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική κρίση είναι κρίση φερεγγυότητας και όχι απλώς κρίση ρευστότητας. Αυτό σημαίνει ότι από την πρώτη στιγμή έπρεπε να εξασφαλιστεί –εκείνη τη στιγμή όχι αργότερα- ότι το χρέος και οι ισολογισμοί των τραπεζών θα ήταν βιώσιμοι.

1. Το πρώτο λάθος ήταν ότι οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να καταστήσουν το συνολικό ελληνικό χρέος βιώσιμο ή σταθερό ως μέρος της οικονομίας μετά από αρκετά χρόνια, το 2015, και όχι ακριβώς τη στιγμή που εκδηλώθηκε η κρίση. Ο λόγος που οι Ευρωπαίοι ηγέτες προτίμησαν αυτή τη λύση είναι προφανής: Δεν πίστευαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί θα εκτιμούσαν την μείωση του χρέους και θα συνέχιζαν την παρανοϊκά γενναιόδωρη πολιτική παροχών με νέα δανεικά. Όταν διαγράφεις χρέος, διαγράφεις και τις πολιτικές του παρελθόντος. Η Ευρώπη δεν «κούρεψε» το ελληνικό χρέος εγκαίρως. Όταν το έκανε, οι καταθέσεις είχαν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες και οι επενδυτές είχαν λάβει το μήνυμα ότι «στην Ελλάδα δεν επενδύει κανείς».

2. Το δεύτερο λάθος ήταν ότι η οικονομική βοήθεια που αναπόφευκτα παραχωρήθηκε για να λυθεί η ελληνική κρίση χορηγήθηκε πριν, αντί μετά τον προσδιορισμό όλων των ζημιών και την αναδιάρθρωση του χρέους. Με τον τρόπο αυτόν, το επίσημο χρέος έγινε μέρος του προβλήματος. Έτσι, η αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους που η Ελλάδα πρόσφατα πέτυχε είχε ως αποτέλεσμα τη διαγραφή του χρέους στον ιδιωτικό τομέα κατά 74%, που αντιστοιχούσε στο ένα τρίτο του συνολικού ιδιωτικού και επίσημου χρέους. Ενώ πριν από δύο χρόνια ένα «κούρεμα» της τάξης του 74% θα ήταν αρκετό για να αναστηλωθεί η βιωσιμότητα του χρέους, δεν είναι επαρκές τώρα που η Ελλάδα είναι πολύ μικρότερη οικονομία με πολύ μεγαλύτερο χρέος. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα τώρα χρειάζεται είτε επίσημες διαγραφές χρέους, είτε μια μεγάλη προκαταβολή της επίσημης χρηματοδότησης.

3. Τρίτο λάθος ήταν ότι επελέγη το μαρτύριο της σταγόνας και όχι της συνολικής προκαταβολής. Και γι’ αυτή την επιλογή, η αιτία βρίσκεται στην τεράστια αναξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. ΟΥΔΕΙΣ ήθελε να δώσει πολλά λεφτά σε πολιτικούς που αποδεδειγμένα ζούσαν σε βάρος των πολιτών που τους ψήφισαν. Αν η Ελλάδα είχε εισπράξει το σύνολο της βοήθειας θα μπορούσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κρίση. Με μία προϋπόθεση: Ότι η Ελλάδα θα είχε συνειδητοποιήσει ότι βρισκόταν σε κρίση. Εκείνη όμως την εποχή το ελληνικό πολιτικό σύστημα έλεγε «λεφτά υπάρχουν» και ότι το «Μνημόνιο (δηλαδή η οικονομική ενίσχυση είναι καταστροφή». Πίστευαν δηλαδή οι ανόητοι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί όπως και πριν από το 2008…

4. Τέταρτον, σήμερα όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μαζί με τα δανεικά, η Ελλάδα είχε άμεση επείγουσα ανάγκη ενός νέου σχεδίου εξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που θα είναι ελληνικό στις ρίζες του και ευρωπαϊκό στην προοπτική του. Η Ελλάδα ακόμη και σήμερα που όλοι δηλώνουν ότι θέλουν να την κρατήσουν μέσα στο ευρώ, πρέπει να αλλάξει. Οι θεσμοί πρέπει να αλλάξουν, οι επιχειρηματικές πρακτικές, οι εργασιακές διαδρομές.
Το πολιτικό και δικαστικό σύστημα της χώρας πρέπει να αναδιαρθρωθεί εκ βάθρων.
money-tourism.blogspot.gr

parapona-rodou.blogspot.com