Ο Παρθενώνας χτίστηκε στα μέσα του 5ου αι. π.Χ. προς τιμή της προστάτιδος της πόλης, θεάς Αθηνάς, και αποτέλεσε το επιστέγασμα της συνεργασίας σημαντικών αρχιτεκτόνων και γλυπτών εκείνης της εποχής...Σύμφωνα με την Πολιτικό Μηχανικό, Νίκη Τιμοθέου μελέτες της όλης αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας, κατέδειξαν πως οι αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει, αυτό που σήμερα ονομάζουμε σεισμική μόνωση.
Ο ναός αυτός, σύμφωνα με την κ. Τιμοθέου, κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά!
Αυτή η τριπλή μόνωση, όπως μας εξήγησε, εντοπίζεται σε διαφορετικά σημεία του οικοδομήματος. Το πρώτο σημείο βρίσκεται στις στρώσεις τεράστιων οριζόντιων και εξαιρετικά λείων μαρμάρων πάνω στις οποίες πατάει ο Παρθενώνας.
Το δεύτερο παρατηρείται στους μεταλλικούς ελαστικούς συνδέσμους οι οποίοι συνδέουν τις πλάκες κάθε στρώματος, και που στο κέντρο τους εντοπίζονται μικροί σιδηροπάσσαλοι γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μολύβι (το μολύβι έχει την ιδιότητα να προστατεύει το σίδηρο από τη σκουριά και να εξασθενεί με την ελαστικότητά του, το όποιο κύμα, αφού μέρος της κινητικής του αυτής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμική).
Και το τρίτο εντοπίζεται στις κολώνες του κτίσματος, οι οποίες δεν τοποθετήθηκαν μονοκόμματες, αφού οι αρχαίοι Έλληνας ήξεραν πως για να αντέξουν στους κραδασμούς της γης, θα έπρεπε να τοποθετηθούν σε φέτες μαρμάρου, τέλεια εφαρμοσμένες η μία πάνω στην άλλη.
Το αποτέλεσμα αυτής της τριπλής μονωτικής φόρμουλας, όπως σημείωσε η κ. Τιμοθέου, ήταν τα επιφανειακά σεισμικά κύματα να κινούν το ένα στρώμα των μαρμάρινων πλακών, επάνω στο άλλο, την ίδια ώρα που οι σύνδεσμοι εκτόνωναν την κινητική ενέργεια που ανέπτυσσε ο Εγκέλαδος.
Οι κολώνες -τέλος- με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένες, επέτρεπαν στο όλο οικοδόμημα να ταλαντώνεται, αλλά να μην καταρρέει!
Πηγή: newsbomb.gr
Parapona-Rodou
Καλά τα λέει, αλλά υπάρχουν μερικές ενστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι διαστάσεις των κιόνων είναι ύψος: 10.45m, μέση διάμετρος 1.90m και είναι κατασκευασμένοι σε 11 τμήματα. Το βάρος κάθε κίονα είναι περίπου 30 τόνοι. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν έγινα μονοκόματοι, αλλά έσπασαν σε τμήματα. Το πολύ μεγάλο βάρος και ο πολύ μεγάλος όγκος, ώστε αυτά να μεταφερθούν από το λατομείο στο σημείο λάξευσης και μετά στην Ακρόπολη.
Από εκεί και πέρα ο τρόπος σύνδεσης των μεταξύ τους τμημάτων ήταν τέτοιος ώστε να μπορεί το ένα μέλος να μπορεί να κεντραριστεί με το άλλο. Δηλαδή αν οι οπές ανοίγονται από πριν ώστε να τοποθετηθεί μόνο μια ράβδος, τότε ενδεχομένως να μην ταίριαζαν μετά τα κομμάτια μεταξύ τους.
Ο τρόπος αυτός με τη μολυβδοχόηση έφερνε το απαιτούμενο αποτέλεσμα. Η επιλογή δε του μολυβιού είχε να κάνει με ένα υλικό που είναι μαλακό και λιώνει σε σχετικά όχι πολύ υψηλή θερμοκρασία, δουλεύεται εύκολα και κοστίζει λιγότερο απ' ότι άλλα μέταλλα πιο πολύτιμα (χαλκός, άργυρος, χρυσός, σίδηρος κλπ).
Με τα χρόνια βέβαια, ο άνθρωπος έκανε διάφορες βελτιώσεις στις μεθόδους του, παρατηρώντας και αστοχίες και καταρρεύσεις από σεισμούς. Οι σημερινοί μηχανικοί μελετώντας τα κλασικά και ελληνιστικά μνημεία διαπίστωσαν ότι η κατασκευαστική αυτή λογική που χρησιμοποιούνταν ήταν αποτελεσματική.
Υπάρχουν και άλλα στοιχεία και θέματα για τα οποία υπάρχουν σημερινές ερμηνείες, αλλά παραμένουν ερμηνείες.
Συγνώμη, 60 τόνοι ο κάθε κίονας εννοούσα. Άρα κάθε κομμάτι περίπου 5.4 τόνοι (11 x 5.4 = 60)
Διαγραφή