Για την Αντζολίνα, που έφυγε από ασιτία

Στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του πολιτισμού, στην Ελλάδα όλων των αρχαίων σπουδαίων Ελλήνων, σε αυτή την Ελλάδα, πεθαίνουν ζώα από εγκατάλειψη, αβιταμίνωση και ασιτία, όπως η μικρή Αντζολίνα...
Kαι πριν πείτε ότι ''εδώ πεθαίνουν άνθρωποι'' στην Ελλάδα του 2013, ναι πεθαίνουν. Όπως και τα ζώα. Και είναι ντροπή μας να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο από αδιαφορία κράτους, δήμων, αρχών! Δήμων που είναι αρμόδιοι να περισυλλέγουν τα αδέσποτα αλλά αφήνουν έξω τις γάτες και πιάνουν - όσοι πιάνουν- μόνο τα σκυλιά. Αρχών που πρέπει να επιβάλλουν πρόστιμα σε όσους παρατούν το ζώο τους και πώς να τους εντοπίζουν? Μα απ το microchip φυσικά, όπως υποχρεώνει ο νόμος να έχει κάθε ζώο και όπως κάνουν άλλες χώρες που καταγράφουν τα κατοικίδια.

Η Αντζολίνα ήταν ένα ακόμα από τα ΧΙΛΙΑΔΕΣ, ναι χιλιάδες, ανώνυμα γατάκια που ζουν εκεί έξω. Από την γάτα που εγκαταλείπει κάποιος αστείρωτη ή από τα γατάκια της γάτας του που δεν στείρωσε και τα πέταξε σε μία κούτα, τα οποία αναπαράγονται κατά χιλιάδες σε ένα χρόνο.

Ένα ακόμα γατάκι που δεν μπόρεσε να βρει να φάει, γιατί ήταν πολύ μικρό και αδύναμο για να σκαρφαλώσει σε κάποιο κάδο με σκουπίδια, απ όπου θα το διωχνε σίγουρα κάποιος καλός κάτοικος, για να ''μη βρωμίζει'' ή γιατί ήταν πολύ μικρό για να πάει κάπου που ρίχνουν φαγητό στις γάτες, που σίγουρα θα τους έβριζαν γιατί ''τα ταϊζετε και μαζεύονται'' ή και γιατί ήταν πολύ μικρό για να μπορέσει να ζήσει με ό,τι τελικά έφαγε τις 45 ημέρες ζωής της.

Την γατούλα αυτή την βρήκαν δύο μικρά παιδιά περίπου 6 ετών, που σήμερα είναι ήσυχα ότι το γατάκι είναι καλά και είναι ''στο γιατρό'', ο Έντρι και ο Μιχαήλ-Άγγελος. Έπαιζαν μπάλα, τους έπεσε η ζακέτα πίσω από ένα τοιχάκι και όταν πήγαν να την πιάσουν ανακάλυψαν το γατάκι αδύναμο να κινηθεί και με το ένα ματάκι κλειστό. Φώναξαν την φιλόζωη δασκάλα που ήξεραν από την περιοχή, που άφησε το μάθημα και έψαχνε λύση και κτηνίατρο.

Μεταφέρθηκε σε κτηνιατρείο και αμέσως της χορηγήθηκε ορός, αντιβίωση και ό,τι χρειαζόταν για να γίνει καλά, είχε και υποθερμία και πυρετό. Η κτηνίατρος διέγνωσε ότι έχει ραχιτισμό, κάτι που άκουγα για πρώτη φορά παρά τα 10 + χρόνια που ασχολούμαι με αδέσποτα. Δηλαδή δεν είχαν μεγαλώσει σωστά τα κόκκαλα της από έλλειψη ασβεστίου γιατί δεν έτρωγε σωστή τροφή και κυρίως γαλατάκι που χρειαζόταν από τη μαμά της! Παράλληλα, είχε και ρινοτραχεϊτιδα γι αυτό ήταν τσιμπλιασμένο το ένα της ματάκι.

Οι πρώτες μέρες κύλησαν θετικά καθώς το γατάκι πήρε τα πάνω του, έδειχνε σε όλους ευγνωμοσύνη, ήθελε χάδια παρότι ακόμα δεν ήταν τελείως καλά, είχε καθυστέρηση στην συμπεριφορά της, όλα από την αβιταμίνωση. Ελπίζαμε όμως ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα βγει από κτηνιατρείο και θα βρει ένα σπίτι να ζήσει όλη την μακρά ζωή που είχε μπροστά της. Και δεν ζούσε απλά σε ένα κλουβί κτηνιατρείου αλλά μεταφερόνταν και στο ζεστό περιβάλλον σπιτιού, με όλες τις ανέσεις και τη φροντίδα που χρειαζόταν 24 ώρες το 24 ωρο. Ακόμα και όταν διαπιστώθηκε ότι έχει μειωμένη όραση, πάλι λόγω της αβιταμίνωσης, ελπίσαμε ότι θα υποχωρήσει και θα βρούμε ένα τέλειο σπίτι, ακόμα και αν ήταν τυφλό.

Παρόλαυτα, η Αντζολίνα δεν τα κατάφερε, εκδήλωσε απότομα και αιφνίδια συμπτώματα οξείας και σοβαρής εγκεφαλικής βλάβης και έμεινε τετραπληγική. Η διάγνωση; ''Εκφύλιση νευρικού συστήματος λογω έλλειψης B1''. Γιατί απλά δεν είχε να φάει όταν έπρεπε. . .

Η αγωγή συνεχίστηκε με τη σκέψη ότι το ζώο πονά και αν δεν ανταποκριθεί θα της κάνουμε ευθανασία για να μην υποφέρει. Η Αντζολίνα όμως, όπως γίνεται συνήθως με όλα αυτά τα πλάσματαπου βρίσκεις ταλαιπωρημένα και παλεύεις να σώσεις, δεν μας ''ανάγκασε'' ούτε αυτό το ''κακό'', το αναγκαίο κακό να κάνουμε. Έφυγε σήμερα, μόνη της, αθόρυβα, όπως αθόρυβα καθόταν πίσω από το τοιχάκι εκείνη τη μέρα στην Ιαλυσό, περιμένοντας το θάνατό της, 14 μέρες μετά.

Στην Ρόδο, στην Ελλάδα του 2013, που κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν. Ή μάλλον αυτοί που νοιάζονται είναι λιγότεροι από αυτούς που δεν νοιάζονται, που δεν ρίχνουν λίγο φαγητό στα αδέσποτα, δεν στειρώνουν το ζώο τους, εγκαταλείπουν το ζώο τους. Και πόσες Αντζολίνες πεθαίνουν κρυμμένες πίσω από ένα τοιχάκι, κάθε μέρα εκεί έξω . . .

Καλό ταξίδι μικράκι.

Αν σας άγγιξε έστω και λίγο η ιστορία της Αντζολίνας, σας ενημερώνω ότι υπάρχουν πολλές μικρές Αντζολίνες εκεί έξω. Βρείτε τες στη γειτονιά σας και ρίξτε τους λίγο φαγάκι. Ή γι αυτές που έχουν ήδη σωθεί από κάποιο φιλοζωικό σωματείο, βοηθήστε τες να έχουν μία ζεστή αγκαλιά, υιοθετώντας μία  Αντζολίνα . . .

Κ.Μ.Adespoto.gr

Parapona-Rodou