Πεθαίνοντας στη Ρόδο

Η Ρόδος και η Κόρινθος δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους. Νησί των ιπποτών η πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων...
ψυχρή, μελαγχολική και άχαρη η πρωτεύουσα της Κορινθίας, ιδανικό τοπίο για ταινία του αείμνηστου Αγγελόπουλου. Ωστόσο το Σαββατοκύριακο που πέρασε, κάτι έφερε κοντά αυτές τις δύο πόλεις. Τις ένωσε ένα αόρατο νήμα. Ο θάνατος και η ελπίδα.

Στη Ρόδο, η πρωτοφανής θεομηνία που σάρωσε το νησί, άφησε πίσω της νεκρούς. Ανάμεσά τους, μια δασκάλα 27 ετών και ένας καθηγητής Αγγλικών, αγνοούμενος μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές.

Και στην Κόρινθο, τις ίδιες πάνω - κάτω ώρες, εκατοντάδες συνάδελφοί τους, δάσκαλοι, καθηγητές και μάχιμα στελέχη της Εκπαίδευσης έστυβαν το μυαλό τους, κατέθεταν σκέψεις, προβληματισμούς και αγωνίες για το μέλλον της Παιδείας, στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο των Σχολικών Συμβούλων.

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει, και τι σχέση μπορεί να έχει ο θάνατος μιας δασκάλας σε μια θεομηνία, με ένα εκπαιδευτικό συνέδριο; Φαινομενικά καμμία. Ή ακόμα: υπάρχει κάτι, οτιδήποτε, που μπορεί να συγκριθεί με τν θάνατο ενός νέου ανθρώπου; Ασφαλώς όχι. Τότε, προς τι αυτή η υπέρβαση, αυτή η υπερβολή;

Γιατί πίσω από την τραγωδία στη Ρόδο και το συνέδριο στην Κόρινθο, υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και αρκετές αλήθειες. Και στις δύο περιπτώσεις, για παράδειγμα, θύματα και πρωταγωνιστές είναι δάσκαλοι και καθηγητές. Είναι αυτοί στους οποίους, ως κοινωνία, αναθέτουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας και μετά τους αφήνουμε στην τύχη τους. Το επίσημο κράτος, εκκωφαντικά απόν. Στη Ρόδο, κανείς δε φρόντισε, χρόνια τώρα, να φτιάξει το δρόμο προς το αεροδρόμιο, από τον οποίο περνούν τα εκατομμύρια των τουριστών που πλημμυρίζουν και πλουτίζουν το νησί.

Εκεί στα… μπαζωμένα ρέματα της Ρόδου, έχασε τη ζωή της η δασκάλα Αναστασία Κατσαρού. Όπως λένε όσοι τη γνώριζαν, στους λίγους μήνες που δίδασκε ως αποσπασμένη στο νησί, πρόλαβε να αφήσει το αποτύπωμά της στο σχολείο της και να αναπτύξει δράσεις και παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία. Ήταν μια δασκάλα των 700 ευρώ, που βρέθηκε στο νησί, μακριά από συγγενείς και φίλους και αγωνιζόταν να μορφώσει τα παιδιά της Ρόδου. Όπως κάνουν και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί της σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μόνοι και αβοήθητοι.

Όπως ένιωθαν και οι εκατοντάδες, επίσης χαμηλόμισθοι, δάσκαλοι και καθηγητές στο Συνέδριο των Σχολικών Συμβούλων στην Κόρινθο. Εκεί - με απούσα την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας - χτυπούσε και παλλόταν για δύο ημέρες, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό της Εκπαίδευσης. Σε νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Έτυχε να ζήσω από κοντά αυτόν τον παλμό και ομολογώ έμεινα άφωνος. Πριν από όλα, με τον πλούτο και την ποικιλία των προτάσεων, των σκέψεων και των ιδεών, και το επίπεδο των προβληματισμών που κατατέθηκαν.

Περισσότερες από 250 εισηγήσεις, δεκάδες στρογγυλά τραπέζια και ανοιχτές συνεδρίες έκαναν φύλλο και φτερό κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, που απασχολεί το ελληνικό σχολείο στον 21ο αιώνα. Από τις σύγχρονες διδακτικές πρακτικές σε κάθε μάθημα και τα νέα επιστημονικά ρεύματα στην Εκπαίδευση, μέχρι τη μάθηση μέσα από την τέχνη, το ρόλο των νέων τεχνολογιών και βεβαίως το ρόλο των ίδιων των δασκάλων και των σχολικών συμβούλων.

Ακούστηκαν πολλά αυτό το διήμερο στην Κόρινθο. Σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά. Ακούστηκαν και υπερβολές. Κυρίως όμως ακούστηκε η αγωνία των ανθρώπων που υπηρετούν την Εκπαίδευση μέσα στις τραγικά δύσκολες συνθήκες που προκαλεί η κρίση. Και καλό θα ήταν η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να σπεύσει - έστω και εκ των υστέρων - να ακούσει αυτή την αγωνία, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και να πράξει τα δέοντα. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που δεν πρόλαβε η Αναστασία της Ρόδου. Να δίνουν τη μάχη της γνώσης κάθε μέρα στα σχολεία με τους μαθητές τους. Γιατί έχουν στο νου τους το παιδί και βλέπουν πως «αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
emprosnet.gr


Parapona-Rodou