Κροκοδείλια δάκρυα για τη Ρόδο

Το «έθιμο» να τσιμεντάρεται η κοίτη κάθε ρεματιάς πληρώνεται

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Η Κρεμαστή και η Ιαλυσός (που παλιά λεγόταν Τριάντα, γενική «των Τριαντών») έως περίπου το 1970 ήταν δύο γραφικά χωριά κοντά στην πόλη της Ρόδου...

Οσο προχωρούσε η «ανάπτυξη», έγιναν προάστια και σήμερα αποτελούν δύο συνοικίες του μπετονένιου τερατουργήματος που λέγεται «Πολεοδομικό Συγκρότημα Ρόδου» και δικαιολογεί τη μετονομασία του Σμαραγδένιου σε Τσιμεντένιο Νησί.

Για να καταλάβει κανείς γιατί στις 22 Νοεμβρίου η Κρεμαστή θρήνησε ανθρώπινα θύματα και η Ιαλυσός έγινε νεκροταφείο αυτοκινήτων που τα πήρε το ρέμα, πρέπει να μυηθεί κατ' αρχάς στην τοπική κουλτούρα, στο ωραίο ροδίτικο έθιμο που απαιτεί να τσιμεντάρεται η κοίτη κάθε ρεματιάς και να μετατρέπεται σε πάρκινγκ. Κατά τα άλλα, στη Ρόδο είναι κοινοτοπία να λέγεται ότι σε δυόμισι μήνες το νησί μαζεύει πάντα το νερό όλης της χρονιάς.

Ηα κανάλια το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου έριχναν κροκοδείλια δάκρυα, λιγότερο για τους νεκρούς και αγνοουμένους και περισσότερο για τον τριψήφιο αριθμό αυτοκινήτων, που βρέθηκαν χύμα το ένα πάνω στ' άλλο. Ας σημειωθεί ότι στην Ιαλυσό/Τριάντα τα κροκοδείλια δάκρυα αποκτούν κυριολεκτικό νόημα, καθώς ένα κομμάτι της ιστορίας του χωριού επί Ιπποτοκρατίας περιστρέφεται γύρω από τον «Δράκο των Τριαντών». Γυρίζουμε στο 1342, τριάντα τρία χρόνια δηλαδή μετά την κατάληψη του νησιού από τους Ιωαννίτες ιππότες. Μέγας Μάγιστρος ήταν ο Ελιόν ντε Βιλνέβ, που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την εξής κατάσταση:

Στη διάρκεια μιας θύελλας, ναυάγησε στα ανοιχτά της Ιαλυσού ένα πλοίο, πιθανόν βενετσιάνικο, που ερχόταν από την Αίγυπτο και μέσα στα εμπορεύματα κουβαλούσε στο αμπάρι και έναν ζωντανό κροκόδειλο. Οταν βρέθηκαν όλοι στη θάλασσα, το ερπετό προφανώς θα έφαγε όποιον μπόρεσε και μετά βγήκε στη στεριά και εγκαταστάθηκε σε μια μικρή σπηλιά δίπλα στο ρέμα των Τριαντών. Ετρωγε ανθρώπους και ζώα και σύντομα έγινε ο φόβος και ο τρόμος όλης της Ρόδου. Ο ντε Βιλνέβ απαγόρευσε την προσέγγιση στο ρέμα, όχι γιατί τον πολυένοιαζε για τους ντόπιους, όσο γιατί οι ιππότες του είχαν ξεσηκωθεί να τα βάλουν με το ταμπουρωμένο στη σπηλιά τέρας.

Ενας από τους ιππότες, ονόματι Ντιεντονέ (=Θεόδωρος ή Θεόδοτος) ντε Γκοζόν, είχε την έμπνευση να φτιάξει ένα ομοίωμα δράκοντα και να εκπαιδεύσει μεγάλα σκυλιά να του επιτίθενται. Στη συνέχεια πήγε στη σπηλιά, τα σκυλιά ξετρύπωσαν τον κροκόδειλο κι αυτός τον σκότωσε με ένα δόρυ. Φυσικά για όλο το νησί έγινε αντικείμενο λατρείας, κάτι αντίστοιχο με τον Αη-Γιώργη και τέσσερα χρόνια μετά, όταν ο ντε Βιλνέβ πέθανε, ο ντε Γκοζόν από το Μονπελιέ επέβαλε τον εαυτό του ως Μεγάλο Μάγιστρο, μόνο και μόνο επειδή είχε στα συν του την εξολόθρευση του τέρατος.

Το κεφάλι του «δράκοντα» είχε μείνει καρφωμένο σε μία από τις πύλες του Καστέλλου μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν ένας βιολόγος ταυτοποίησε ότι επρόκειτο για κροκόδειλο. Η ομιλία του ντε Γκοζόν κατά την αυτοανακήρυξή του σε Μάγιστρο είναι και η μόνη άμεση μαρτυρία που σώζεται από την εποχή που έγινε η παραπάνω ιστορία. Ολες οι άλλες είναι καταγραμμένες δύο αιώνες μετά στα αρχεία του τάγματος των Ιωαννιτών ιπποτών, όταν είχαν εγκατασταθεί πλέον στη Μάλτα.



Parapona-Rodou