Σίγουρα θα βρείτε παράλογο το γεγονός ότι μια μαμά μας παροτρύνει...
να μάθουμε στα παιδιά μας να μην μοιράζονται, όμως έχει το λόγο της. Η Μπεθ, είναι μια μαμά σαν όλες μας και διατηρεί δικό της blog στο διαδίκτυο με το όνομα Very Bloggy.
Μόλις διαβάσαμε το κείμενο της, ανακαλύψαμε πώς σε κάποια πράγματα έχει δίκιο, και το ότι μας ζητά να πάψουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να μοιράζονται, έχει μια βάση.
«Υπάρχει ένας κανόνας για όλα τα αντικείμενα που τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν, στο νηπιαγωγείο που στέλνω το γιο μου. Ένας κανόνας που όλα τα παιδάκια πρέπει να σέβονται και να τηρούν. Ο κανόνας λέει πώς όταν ένα παιδί πάρει ένα παιχνίδι στα χέρια του, μπορεί να το κρατήσει όσο εκείνο θέλει. Αν στο μεταξύ κάποιο άλλο παιδί θέλει να παίξει με το ίδιο παιχνίδι θα πρέπει να περιμένει, μέχρι να το βαρεθεί το πρώτο παιδί και να το αφήσει κάτω. Το ίδιο ισχύει εάν το παιδί θέλει να πάει στην τουαλέτα ή να φάει κάτι, κανείς δεν μπορεί να του το πάρει μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Αυτός ο κανόνας ισχύει για οτιδήποτε υπάρχει στην αυλή, συμπεριλαμβανομένων κούνιες και μονόζυγο.
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί, γιατί υπάρχει αυτή η πολιτική στο σχολείο. Απλά τη δέχτηκα μιας και δεν φαινόταν και τόσο σημαντική. Μάλιστα τα παιδιά είχαν μάθει να περιμένουν υπομονετικά μέχρι να τελειώσει ο συμμαθητής τους, για να παίξουν με το παιχνίδι που ήθελαν.
Τελευταία, ανακάλυψα τη χρήση και τη σκοπιμότητα αυτού του κανόνα, μιας και δεν ήταν τόσο αδιάφορος όσο στην αρχή. Και για του λόγου το αληθές θα σας παρουσιάσω δύο από τα περιστατικά που με έκαναν να το συνειδητοποιήσω.
Το πρώτο προέρχεται από μία πολύ καλή μου φίλη, (ελπίζω ότι δεν πειράζει να χρησιμοποιήσω την ιστορία της ως ένα παράδειγμα.) Αυτή και ο σχεδόν δύο ετών γιος της πήγαν στο πάρκο. Είχε πάρει μαζί του ένα μικρό αυτοκινητάκι για να παίξει. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο, ήθελε να παίξει με το αυτοκινητάκι του και το απαιτούσε επίμονα για να παίξει. Ένας τυπικός τσακωμός που συμβαίνει στα περισσότερα πάρκα, αλλά παίρνοντας άλλες διαστάσεις όταν η μαμά του άλλου αγοριού είπε στο γιο της: «Νομίζω ότι η μαμά του δεν τον έχει μάθει να μοιράζεται». Μάλλον δεν την ενδιέφερε το γεγονός ότι το αυτοκίνητο ΑΝΗΚΕ σε κάποιο άλλο παιδάκι, που δεν ήθελε να το δώσει, λέγοντας απλά «όχι». Φαίνεται πως μια απολύτως φυσιολογική απάντηση δεν αρκούσε για αυτή τη μαμά και το απαιτητικό παιδί της.
Η δεύτερη ιστορία μου, συνέβη ένα πρωί σε έναν παιδότοπο της γειτονιάς. Την Παρασκευή το πρωί πήγαμε σε αυτό τον παιδότοπο, που ήταν γεμάτος από πλαστικά παιχνίδια, φουσκωτά κάστρα, μεγάλες μπάλες και πλαστικά αυτοκίνητα. Ένας μαγικός χώρος για όλα τα παιδιά. Εκεί υπήρχε και ένα κόκκινο αυτοκινητάκι, που ο γιος μου πραγματικά λατρεύει να παίζει. Μάλιστα την τελευταία φορά που πήγαμε οδηγούσε μόνο αυτό όση ώρα ήμασταν εκεί. Ενώ οι περισσότερες από τις μαμάδες στέκονται κοντά στα παιδιά τους, εγώ κάθομαι πιο πέρα μιας και ο γιος μου δεν με χρειάζεται πια κοντά του. Έτσι κάθομαι σε μια άκρη και τον παρακολουθώ. Από εκεί είδα μια μητέρα της οποίας ο γιος ήθελε να οδηγήσει το κόκκινο αυτοκίνητο. Πλησίασε το γιο μου και κατ ‘επανάληψη του έλεγε: «Εντάξει, τώρα ήρθε η ώρα να του το δώσεις να κάνει μια βόλτα». Φυσικά εκείνος την αγνόησε, και τελικά η μαμά εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα μικρά αυτοκίνητα για το γιο της να οδηγήσει, μεταξύ των οποίων ένα ήταν σχεδόν ολόιδιο!
Δεν συμφωνώ με την προσέγγιση των μητέρων στις δύο αυτές περιπτώσεις. Νομίζω ότι αυτό κάνει στο παιδί μεγάλο κακό, να του διδάσκεις δηλαδή ότι μπορεί να έχει κάτι που κάποιος άλλος ήδη έχει, επειδή το θέλει πολύ. Και μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να θέλετε να δίνετε στα παιδιά σας ό,τι θέλουν, και εγώ αυτό θέλω. Αλλά αυτό είναι ένα καλό μάθημα και για τους δυο σας, καθώς μαθαίνετε ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό καθώς δεν μπορείτε να πατάτε πάντα πάνω στους άλλους για να το αποκτήσετε.
Επιπλέον, δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο. Στην ενήλικη ζωή του το παιδί σας, θα πιστεύει ότι μπορεί να πάρει καθετί που βλέπει. Αυτό συμβαίνει ήδη στην επόμενη γενιά. Διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο για το πώς οι σημερινοί έφηβοι θέλουν να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές στις δουλειές τους για λόγους όπως, «Δεν έχω λείψει από τη δουλειά μου ούτε μια μέρα».
Αν έχετε αμφιβολία για το σκεπτικό μου, σκεφτείτε τη δική σας -μέρα με τη μέρα-, ενήλικη ζωή. Θα περνούσατε μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, προσπερνώντας όλους τους υπόλοιπους, απλά επειδή δεν έχετε την υπομονή να περιμένετε; Θα άρπαζατε από κάποιον το κινητό του τηλέφωνο ή τα παπούτσια επειδή θα θέλατε να τα χρησιμοποιήσετε;
Είναι δύσκολο, αλλά ας διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουν την απογοήτευση, επειδή πάντα θα συμβαίνει. Και όταν θα συμβαίνει εμείς δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να τα στηρίξουμε. Ας τους διδάξουμε πώς μπορούν να πάρουν τα πράγματα που θέλουν με το ζήλο,την υπομονή και τη σκληρή δουλειά!».
Πηγή.mothersblog.gr/
Παράπονα Ρόδου
να μάθουμε στα παιδιά μας να μην μοιράζονται, όμως έχει το λόγο της. Η Μπεθ, είναι μια μαμά σαν όλες μας και διατηρεί δικό της blog στο διαδίκτυο με το όνομα Very Bloggy.
Μόλις διαβάσαμε το κείμενο της, ανακαλύψαμε πώς σε κάποια πράγματα έχει δίκιο, και το ότι μας ζητά να πάψουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να μοιράζονται, έχει μια βάση.
«Υπάρχει ένας κανόνας για όλα τα αντικείμενα που τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν, στο νηπιαγωγείο που στέλνω το γιο μου. Ένας κανόνας που όλα τα παιδάκια πρέπει να σέβονται και να τηρούν. Ο κανόνας λέει πώς όταν ένα παιδί πάρει ένα παιχνίδι στα χέρια του, μπορεί να το κρατήσει όσο εκείνο θέλει. Αν στο μεταξύ κάποιο άλλο παιδί θέλει να παίξει με το ίδιο παιχνίδι θα πρέπει να περιμένει, μέχρι να το βαρεθεί το πρώτο παιδί και να το αφήσει κάτω. Το ίδιο ισχύει εάν το παιδί θέλει να πάει στην τουαλέτα ή να φάει κάτι, κανείς δεν μπορεί να του το πάρει μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Αυτός ο κανόνας ισχύει για οτιδήποτε υπάρχει στην αυλή, συμπεριλαμβανομένων κούνιες και μονόζυγο.
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί, γιατί υπάρχει αυτή η πολιτική στο σχολείο. Απλά τη δέχτηκα μιας και δεν φαινόταν και τόσο σημαντική. Μάλιστα τα παιδιά είχαν μάθει να περιμένουν υπομονετικά μέχρι να τελειώσει ο συμμαθητής τους, για να παίξουν με το παιχνίδι που ήθελαν.
Τελευταία, ανακάλυψα τη χρήση και τη σκοπιμότητα αυτού του κανόνα, μιας και δεν ήταν τόσο αδιάφορος όσο στην αρχή. Και για του λόγου το αληθές θα σας παρουσιάσω δύο από τα περιστατικά που με έκαναν να το συνειδητοποιήσω.
Το πρώτο προέρχεται από μία πολύ καλή μου φίλη, (ελπίζω ότι δεν πειράζει να χρησιμοποιήσω την ιστορία της ως ένα παράδειγμα.) Αυτή και ο σχεδόν δύο ετών γιος της πήγαν στο πάρκο. Είχε πάρει μαζί του ένα μικρό αυτοκινητάκι για να παίξει. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο, ήθελε να παίξει με το αυτοκινητάκι του και το απαιτούσε επίμονα για να παίξει. Ένας τυπικός τσακωμός που συμβαίνει στα περισσότερα πάρκα, αλλά παίρνοντας άλλες διαστάσεις όταν η μαμά του άλλου αγοριού είπε στο γιο της: «Νομίζω ότι η μαμά του δεν τον έχει μάθει να μοιράζεται». Μάλλον δεν την ενδιέφερε το γεγονός ότι το αυτοκίνητο ΑΝΗΚΕ σε κάποιο άλλο παιδάκι, που δεν ήθελε να το δώσει, λέγοντας απλά «όχι». Φαίνεται πως μια απολύτως φυσιολογική απάντηση δεν αρκούσε για αυτή τη μαμά και το απαιτητικό παιδί της.
Η δεύτερη ιστορία μου, συνέβη ένα πρωί σε έναν παιδότοπο της γειτονιάς. Την Παρασκευή το πρωί πήγαμε σε αυτό τον παιδότοπο, που ήταν γεμάτος από πλαστικά παιχνίδια, φουσκωτά κάστρα, μεγάλες μπάλες και πλαστικά αυτοκίνητα. Ένας μαγικός χώρος για όλα τα παιδιά. Εκεί υπήρχε και ένα κόκκινο αυτοκινητάκι, που ο γιος μου πραγματικά λατρεύει να παίζει. Μάλιστα την τελευταία φορά που πήγαμε οδηγούσε μόνο αυτό όση ώρα ήμασταν εκεί. Ενώ οι περισσότερες από τις μαμάδες στέκονται κοντά στα παιδιά τους, εγώ κάθομαι πιο πέρα μιας και ο γιος μου δεν με χρειάζεται πια κοντά του. Έτσι κάθομαι σε μια άκρη και τον παρακολουθώ. Από εκεί είδα μια μητέρα της οποίας ο γιος ήθελε να οδηγήσει το κόκκινο αυτοκίνητο. Πλησίασε το γιο μου και κατ ‘επανάληψη του έλεγε: «Εντάξει, τώρα ήρθε η ώρα να του το δώσεις να κάνει μια βόλτα». Φυσικά εκείνος την αγνόησε, και τελικά η μαμά εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα μικρά αυτοκίνητα για το γιο της να οδηγήσει, μεταξύ των οποίων ένα ήταν σχεδόν ολόιδιο!
Δεν συμφωνώ με την προσέγγιση των μητέρων στις δύο αυτές περιπτώσεις. Νομίζω ότι αυτό κάνει στο παιδί μεγάλο κακό, να του διδάσκεις δηλαδή ότι μπορεί να έχει κάτι που κάποιος άλλος ήδη έχει, επειδή το θέλει πολύ. Και μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να θέλετε να δίνετε στα παιδιά σας ό,τι θέλουν, και εγώ αυτό θέλω. Αλλά αυτό είναι ένα καλό μάθημα και για τους δυο σας, καθώς μαθαίνετε ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό καθώς δεν μπορείτε να πατάτε πάντα πάνω στους άλλους για να το αποκτήσετε.
Επιπλέον, δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο. Στην ενήλικη ζωή του το παιδί σας, θα πιστεύει ότι μπορεί να πάρει καθετί που βλέπει. Αυτό συμβαίνει ήδη στην επόμενη γενιά. Διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο για το πώς οι σημερινοί έφηβοι θέλουν να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές στις δουλειές τους για λόγους όπως, «Δεν έχω λείψει από τη δουλειά μου ούτε μια μέρα».
Αν έχετε αμφιβολία για το σκεπτικό μου, σκεφτείτε τη δική σας -μέρα με τη μέρα-, ενήλικη ζωή. Θα περνούσατε μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, προσπερνώντας όλους τους υπόλοιπους, απλά επειδή δεν έχετε την υπομονή να περιμένετε; Θα άρπαζατε από κάποιον το κινητό του τηλέφωνο ή τα παπούτσια επειδή θα θέλατε να τα χρησιμοποιήσετε;
Είναι δύσκολο, αλλά ας διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουν την απογοήτευση, επειδή πάντα θα συμβαίνει. Και όταν θα συμβαίνει εμείς δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να τα στηρίξουμε. Ας τους διδάξουμε πώς μπορούν να πάρουν τα πράγματα που θέλουν με το ζήλο,την υπομονή και τη σκληρή δουλειά!».
Πηγή.mothersblog.gr/
Παράπονα Ρόδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.