Τα ίδια μήπως δεν συμβαίνουν και στην πολιτική ζωή του τόπου;... Τσίπρας και Μεϊμαράκης δεν θυμίζουν ποδοσφαιριστές που τρέχουν χωρίς να ξέρουν γιατί και πως; Που θεωρούν πως αρκεί να ιδρώσουν την κομματική φανέλα κι αν τους κάτσει να βάλουν και κανένα...γκολάκι μπορεί και να κλέψουν το ματς;
του Δημήτρη Καρυωτάκη
Στηθήκαμε πάλι, όσοι στηθήκαμε, μπροστά στις τηλεοράσεις για να δούμε την Εθνική Ελλάδας, μπας και νεκρανασταθεί μέσα από την τέφρα της και νικήσει για πρώτη φορά στα προκριματικά του ΕURO, κάποιους Φινλανδούς που έχουν τόση σχέση με το ποδόσφαιρο, όσο και η Τασία Χριστοδουλοπούλου με την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος. Κι είδαμε τα μαύρα μας τα χάλια! Να τρέχουμε, να ιδρώνουμε, να ματώνουμε, όπως λένε και τα δημοσιογραφικά στερεότυπα τη φανέλα, αλλά γκολ...γιοκ, και στο τέλος φύγαμε και χαμένοι. Κάτι σαν την Ελλάδα δηλαδή τα τελευταία χρόνια στη μάχη του EURO της πολιτικής, όπου κάνουμε διαπραγμάτευση, φέρνουμε τη χώρα και την κοινωνία στα άκρα,κλείνουμε όχι τους αντιπάλους στο τεραίν τους αλλά τις τράπεζες, κι αντί ο αντίπαλος να φοβηθεί και να δεχτεί τα...γκολ μας, βρισκόμαστε μ΄ένα τρίτο ξεγυρισμένο μνημόνιο στο σβέρκο...κι ούτε που το καταλάβαμε!
Δεν υπάρχει ίσως κανένα άλλο άθλημα στον κόσμο, σαν το ποδόσφαιρο, που ο τρόπος που παίζεις, η αύρα που βγάζεις, το πλάνο που υπηρετείς, να μην αποτυπώνει πιο ανάγλυφα το χαραχτήρα και το DNA σου, την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα που συντελείται το παιγνίδι, τις πατημασιές της κοινωνίας. Και το ποδόσφαιρο που παίζει η Ελλάδα σήμερα, αποτελεί γνήσιο ενσταντανέ των όσων συμβαίνουν τώρα στην πολιτική και κοινωνία.
Ξεχάσαμε μήπως να παίζουμε το ( όποιο) ποδόσφαιρο παίζαμε; Ο Φορτούνης και ο Κονέ είναι λιγότερο ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές από τον Καραγκούνη και το Ζαγοράκη ή μήπως τα αστέρια της γερμανικής Μπουντεσλίγκα Παπαδόπουλος και Παπασταθόπουλος είναι λιγότερο λαμπερά από τον Καψή και το Δέλλα; Σαφώς και όχι! Είχαν όμως σχέδιο, όραμα, σκληρή δουλειά και λίγα λόγια και βέβαια έναν ξεροκέφαλο γερμαναρά, τον θεό Όττο Ρεχάγκελ, που δεν καταλάβαινε τίποτε, που είχε στο περιθώριο τους επαγγελματίες προπονητές της εξέδρας και που υπηρέτησε ως το τέλος αυτό που είχε στο μυαλό του.
Τα ίδια μήπως δεν συμβαίνουν και στην πολιτική ζωή του τόπου; Τσίπρας και Μεϊμαράκης δεν θυμίζουν ποδοσφαιριστές που τρέχουν χωρίς να ξέρουν γιατί και πως; Που θεωρούν πως αρκεί να ιδρώσουν την κομματική φανέλα κι αν τους κάτσει να βάλουν και κανένα...γκολάκι μπορεί και να κλέψουν το ματς; Και πως με τις καλές προθέσεις θα έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα, που συνήθως δεν έρχεται;
Κι επειδή στη χώρα έχουμε βαρεθεί από το Καστελόριζο, το Μάιο του 2009, να τρώμε γκολ χωρίς να ανταποδίδουμε κι επειδή ούτε τώρα φαίνεται πως έχουμε κάποιο που να μπορεί να πάρει την ομάδα πάνω του και να τη βγάλει από το τέλμα, μήπως όλοι αυτοί που θα γεμίσουμε το " Γεώργιος Καραϊσκάκης" της κάλπης να το ξανασκεφτούμε; Να αναζητήσουμε δηλαδή την έξωθεν βοήθεια...τον Όττο που θα χαράξει την πορεία μας και σαν αυστηρός δάσκαλος θα μας επιβάλει την σταθερότητα στην πορεία μας, μην επιτρέποντας τη λοξοδρόμηση μας; Βέβαια για να φτάσουμε ως εκεί θα πρέπει να νικήσουμε πρώτα ...τους δαίμονες της φυλής μας, που παραμονεύουν δίπλα μας και που θεωρούν πως κάθε τι μη εγχώριο το αντιμετωπίζουμε φοβικά, ιδεοληπτικά και δυσκίλια.
Είμαστε άραγε έτοιμοι γι΄αυτό ή θα πρέπει να περιμένουμε τον επόμενο ...πανωλεθρίαμβο για να παρκάρουμε ξανά τις αυταπάτες μας, μέχρι να γεννηθεί εκ της κομματικής τέφρας ο επόμενος ηγέτης που θα καταναλώσουμε;
του Δημήτρη Καρυωτάκη
Στηθήκαμε πάλι, όσοι στηθήκαμε, μπροστά στις τηλεοράσεις για να δούμε την Εθνική Ελλάδας, μπας και νεκρανασταθεί μέσα από την τέφρα της και νικήσει για πρώτη φορά στα προκριματικά του ΕURO, κάποιους Φινλανδούς που έχουν τόση σχέση με το ποδόσφαιρο, όσο και η Τασία Χριστοδουλοπούλου με την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος. Κι είδαμε τα μαύρα μας τα χάλια! Να τρέχουμε, να ιδρώνουμε, να ματώνουμε, όπως λένε και τα δημοσιογραφικά στερεότυπα τη φανέλα, αλλά γκολ...γιοκ, και στο τέλος φύγαμε και χαμένοι. Κάτι σαν την Ελλάδα δηλαδή τα τελευταία χρόνια στη μάχη του EURO της πολιτικής, όπου κάνουμε διαπραγμάτευση, φέρνουμε τη χώρα και την κοινωνία στα άκρα,κλείνουμε όχι τους αντιπάλους στο τεραίν τους αλλά τις τράπεζες, κι αντί ο αντίπαλος να φοβηθεί και να δεχτεί τα...γκολ μας, βρισκόμαστε μ΄ένα τρίτο ξεγυρισμένο μνημόνιο στο σβέρκο...κι ούτε που το καταλάβαμε!
Δεν υπάρχει ίσως κανένα άλλο άθλημα στον κόσμο, σαν το ποδόσφαιρο, που ο τρόπος που παίζεις, η αύρα που βγάζεις, το πλάνο που υπηρετείς, να μην αποτυπώνει πιο ανάγλυφα το χαραχτήρα και το DNA σου, την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα που συντελείται το παιγνίδι, τις πατημασιές της κοινωνίας. Και το ποδόσφαιρο που παίζει η Ελλάδα σήμερα, αποτελεί γνήσιο ενσταντανέ των όσων συμβαίνουν τώρα στην πολιτική και κοινωνία.
Ξεχάσαμε μήπως να παίζουμε το ( όποιο) ποδόσφαιρο παίζαμε; Ο Φορτούνης και ο Κονέ είναι λιγότερο ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές από τον Καραγκούνη και το Ζαγοράκη ή μήπως τα αστέρια της γερμανικής Μπουντεσλίγκα Παπαδόπουλος και Παπασταθόπουλος είναι λιγότερο λαμπερά από τον Καψή και το Δέλλα; Σαφώς και όχι! Είχαν όμως σχέδιο, όραμα, σκληρή δουλειά και λίγα λόγια και βέβαια έναν ξεροκέφαλο γερμαναρά, τον θεό Όττο Ρεχάγκελ, που δεν καταλάβαινε τίποτε, που είχε στο περιθώριο τους επαγγελματίες προπονητές της εξέδρας και που υπηρέτησε ως το τέλος αυτό που είχε στο μυαλό του.
Τα ίδια μήπως δεν συμβαίνουν και στην πολιτική ζωή του τόπου; Τσίπρας και Μεϊμαράκης δεν θυμίζουν ποδοσφαιριστές που τρέχουν χωρίς να ξέρουν γιατί και πως; Που θεωρούν πως αρκεί να ιδρώσουν την κομματική φανέλα κι αν τους κάτσει να βάλουν και κανένα...γκολάκι μπορεί και να κλέψουν το ματς; Και πως με τις καλές προθέσεις θα έρθει και το επιθυμητό αποτέλεσμα, που συνήθως δεν έρχεται;
Κι επειδή στη χώρα έχουμε βαρεθεί από το Καστελόριζο, το Μάιο του 2009, να τρώμε γκολ χωρίς να ανταποδίδουμε κι επειδή ούτε τώρα φαίνεται πως έχουμε κάποιο που να μπορεί να πάρει την ομάδα πάνω του και να τη βγάλει από το τέλμα, μήπως όλοι αυτοί που θα γεμίσουμε το " Γεώργιος Καραϊσκάκης" της κάλπης να το ξανασκεφτούμε; Να αναζητήσουμε δηλαδή την έξωθεν βοήθεια...τον Όττο που θα χαράξει την πορεία μας και σαν αυστηρός δάσκαλος θα μας επιβάλει την σταθερότητα στην πορεία μας, μην επιτρέποντας τη λοξοδρόμηση μας; Βέβαια για να φτάσουμε ως εκεί θα πρέπει να νικήσουμε πρώτα ...τους δαίμονες της φυλής μας, που παραμονεύουν δίπλα μας και που θεωρούν πως κάθε τι μη εγχώριο το αντιμετωπίζουμε φοβικά, ιδεοληπτικά και δυσκίλια.
Είμαστε άραγε έτοιμοι γι΄αυτό ή θα πρέπει να περιμένουμε τον επόμενο ...πανωλεθρίαμβο για να παρκάρουμε ξανά τις αυταπάτες μας, μέχρι να γεννηθεί εκ της κομματικής τέφρας ο επόμενος ηγέτης που θα καταναλώσουμε;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.