Ραμόνα Παπαϊωάννου: «Είμαι Βραζιλιάνα, Ροδίτισσα και Κύπρια»

Σε λίγα χρόνια, μπορεί να είμαστε συνάδελφοι. Ανέκαθεν την ενδιέφερε η δημοσιογραφία.
Αν και δύσκολα θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, καθώς σκοπεύει να επικεντρωθεί στο πολιτικό ρεπορτάζ. Προς το παρόν, δεν παρεκκλίνει από την πορεία της στον στίβο, αφού -όπως λέει- βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία για μια σπρίντερ. Το σίγουρο είναι πως όποιος ποντάρει στη Ραμόνα Παπαϊωάννου, δεν θα χάσει.

Της Κωνσταντίνας Γεωργίου

Ποια γεύση σού άφησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο;

Είμαι πολύ ευτυχισμένη που έλαβα μέρος. Το ονειρευόμουν από μικρή. Είναι ό,τι καλύτερο για έναν αθλητή να λάβει μέρος σε Ολυμπιάδα, καθώς μόνο το 1% το κατορθώνει.

Αλήθεια; Δεν γνώριζα πως είναι τόσο μικρό το ποσοστό. Για σένα αυτή η Ολυμπιάδα πρέπει να είχε και συναισθηματική αξία, αφού επισκέφτηκες για πρώτη φορά τη χώρα καταγωγής του πατέρα σου.

Πιστεύω πως ήταν καρμικό να βρεθώ στη Βραζιλία, στην πρώτη μου Ολυμπιάδα. Είμαι ενθουσιασμένη για όσα έζησα, παρόλο που αγωνιστικά μού άφησε μια γλυκόπικρη γεύση διότι δεν πέτυχα

τους προσωπικούς μου στόχους. Δεν είμαι αχάριστη, όμως, καθώς συμμετείχα σε δυο αγωνίσματα και σημείωσα ατομικό ρεκόρ στα 200 μέτρα.

Πρόλαβες, τουλάχιστον, να γνωρίσεις κάποιους συγγενείς;

Είχαμε πάει για προετοιμασία στο Σάο Πάολο, για 20 μέρες. Έτσι ήρθαν κάποια πρώτα ξαδέλφια του πατέρα μου στο ξενοδοχείο -όπου διέμενα- και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά.

Ο πατέρας σου, πώς και μετακόμισε στην Ελλάδα;

Ο παππούς μου είναι Ροδίτης. Όταν αντιμετώπισε πρόβλημα με την υγεία του, αποφάσισε να εγκατασταθεί οικογενειακώς -με τη γιαγιά μου και τα επτά παιδιά του- στη γενέτειρά του. Ο πατέρας μου, τότε, ήταν 19 ετών.



Πόσο σε καθόρισε ως προσωπικότητα το ότι είσαι γεννημένη στην Αθήνα, μεγαλωμένη στην Κύπρο, με καταγωγή από τη Ρόδο και τη Βραζιλία;

Πέρασα κι ένα διάστημα στην Καλαμάτα -εκτός από τη Ρόδο- λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Σε ηλικία εννιά ετών μετακομίσαμε στη Γεροσκήπου. Αγαπώ όλα αυτά τα μέρη. Αισθάνομαι ότι είμαι Βραζιλιάνα, καθώς ο μπαμπάς μου, μας το πέρασε έντονα όλο αυτό. Παράλληλα, είμαι Ελλαδίτισσα -Καλαμαρού, όπως λέτε κι εσείς- και Κύπρια, γιατί εδώ μεγάλωσα.

Η γιαγιά σου, σας έφτιαχνε παραδοσιακά βραζιλιάνικα πιάτα;

Ναι. Και ο πατέρας μου ξέρει να φτιάχνει ορισμένα. Βέβαια, τόσα χρόνια στην Κύπρο έγινε και εξπέρ στη σούβλα (γέλια).

Εσύ, προσαρμόστηκες γρήγορα εδώ;

Όπως σου ανάφερα και προηγουμένως, είχαμε αλλάξει τόπο διαμονής και στο παρελθόν. Οπότε, δεν είχα πρόβλημα προσαρμογής. Γενικότερα, είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα. Όταν ήμουν παιδί, όμως, θυμάμαι πως μου είχε φανεί μικρή η Κύπρος. Όταν με πήγαν να δω το δημοτικό, το κοίταζα καλά-καλά και έλεγα: «Δεν γίνεται. Έχει τόσες λίγες αίθουσες διδασκαλίας». Το γυμνάσιο, στο οποίο φοίτησα στη συνέχεια, είχε αντίστοιχο μέγεθος με το δημοτικό που πήγαινα στην Αθήνα.

Η κυπριακή διάλεκτος δεν σε παίδεψε;

Η αλήθεια είναι πως ακόμη δυσκολεύομαι να καταλάβω ορισμένες λέξεις (γέλια). Τότε, έτυχε να έχω δυο φίλους-συνομήλικους, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, επίσης από την Ελλάδα. Είχαμε, όμως, τη βοήθεια των άλλων παιδιών.

Έχεις κι άλλα αδέλφια;

Ένα μικρότερο αδελφό, κατά δυο χρόνια. Τον Πολύβιο, ο οποίος είναι ποδοσφαιριστής σε τοπικές ομάδες της Αθήνας.



Ποιος από τους δυο ήταν ο πιο ζωηρός;

Η υποφαινόμενη. Ήμουν υπερκινητική και πνεύμα αντιλογίας. Μου έλεγε ο μπαμπάς μου: «Μην πας από εκεί, θα χτυπήσεις», κι εγώ πήγαινα.

Ο πατέρας σου είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και της Εθνικής Ελλάδος. Στα παιδικά σου μάτια, πρέπει να φάνταζε συναρπαστικός ο κόσμος του ποδοσφαίρου.

Πλέον, το γήπεδο είναι το δεύτερό μου σπίτι. Δεν είναι τυχαίο ότι η μαμά μου παραλίγο να με γεννήσει πρόωρα στο γήπεδο. Πάντα παρακολουθούσα τους αγώνες του πατέρα μου, είτε στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, είτε στα διάφορα μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Αγαπώ πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό.

Έπαιζες κι εσύ μπάλα; Ή μόνος ο αδελφός σου;

Ήμουν μέσα σε όλα. Από τη μια ήμουν το κορίτσι που ήθελε κούκλες και καλλυντικά και από την άλλη έπαιζα μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς.



Εξ’ όσων γνωρίζω, δεν ολοκλήρωσες τις σπουδές σου στην Παιδαγωγική. Δεν θα ήθελες κάποια στιγμή να τις συνεχίσεις, μιας και έχεις πει πως δεν θέλεις μελλοντικά να ασχοληθείς με την προπονητική;

Στην παρούσα φάση, θεωρώ πως δεν μου ταιριάζει η προπονητική. Δεν ξέρω αν θα αλλάξω γνώμη στην πορεία. Σίγουρα, η Παιδαγωγική δεν με ενδιαφέρει. Κάποια στιγμή, σκοπεύω να σπουδάσω δημοσιογραφία στην Κύπρο, μιας και είναι κάτι που μου άρεσε από μικρή.

Γιατί περίμενες μέχρι την ηλικία των 23 να ασχοληθείς πιο εντατικά με τον στίβο; Δεν πίστευες μέχρι τότε στις δυνατότητες σου;

Το προσπάθησα, αλλά η ζωή της Αθήνας -όπου είχα επιστρέψει στην ηλικία των 18 ετών- είχε άλλη «γεύση». Παρόλο που είχα τη δυνατότητα να δουλέψω, μιας και είχα ενταχθεί στην ομάδα του Αντώνη Γιαννουλάκη -ένα πολύ δυνατό group, στο οποίο συμμετείχε και η Ελένη Αρτυματά- δεν τα συνδύασα καλά. Δεν μετανιώνω, όμως, γιατί δεν μου έχουν μείνει απωθημένα. Στα 23 μου, έγινε μέσα μου το κλικ και είπα πως μπορώ να το κάνω. Μέχρι τότε, θεωρούσα τον εαυτό μου υποδεέστερο. Ούτε που φανταζόμουν πως μια μέρα θα έφτανα σε επίπεδο Ολυμπιάδας. Οφείλω πολλά στον Αντώνη Γιαννουλάκη, ενώ πολύτιμη είναι και η στήριξή του ΟΠΑΠ -που είναι ο κύριος χορηγός μου- της Ομοσπονδίας μου, της ΚΟΕΑΣ, καθώς και του ΚΟΑ.

Έχεις αναφέρει πως λόγω της δύσκολης ζωής στην Αθήνα, δεν είχες άλλο δρόμο από την επιστροφή στην Κύπρο. Αισθάνεσαι πως εδώ πια είναι το σπίτι σου;

Πάντα ένιωθα πως εδώ είναι το σπίτι μου. Οι γονείς μου, άλλωστε, μένουν ακόμη στην Πάφο. Η Κύπρος, ιδανικά, είναι ένα πολύ καλό μέρος για να δουλέψεις και να δημιουργήσεις οικογένεια. Όπως το βλέπω, δύσκολα θα στρώσουν τα πράγματα τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, παρόλο που θα ήθελα πάρα πολύ να επιστρέψω.

Ποιοι είναι οι επόμενοι αγωνιστικοί στόχοι σου;

Φέτος, θα διεξαχθεί το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Σερβία, από το οποίο, πιθανότατα, θα κάνω ένα πέρασμα. Δεν είναι όμως κύριος στόχος μου, όπως είναι οι Μεσογειακοί Αγώνες στις αρχές Ιουλίου. Η κορύφωση είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονδίνο.

Το ότι επικεντρώνεσαι στους στόχους σου, σημαίνει πως διαθέτεις αυτοσυγκράτηση. Αυτό στο δίδαξε ο αθλητισμός;

Ο αθλητισμός μπορεί να θέσει πολύ γερά θεμέλια προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις, όμως, έχεις τη δυνατότητα να βάζεις όρια και να συγκεντρώνεσαι σε αυτό που θέλεις να κάνεις.

Τετριμμένο, αλλά η αντοχή είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει γενικότερα στις σχέσεις σου;

Ναι. Έχω μεγάλη υπομονή, αλλά ταυτόχρονα είμαι παρορμητική και εκνευρίζομαι εύκολα. Είμαι και του ύψους, και του βάθους.

Έχεις χάσει ανθρώπους από τη ζωή σου επειδή δεν μπορούσες να ήσουν κοντά τους, εξαιτίας της ιδιαίτερης καθημερινότητάς του πρωταθλητισμού;

Με κάποιους χαθήκαμε επειδή το επιλέξαμε και οι δυο πλευρές. Με κάποιους άλλους από προσωπική επιλογή και με κάποιους άλλους επειδή τα έφερε έτσι η ζωή. Αυτή είναι η φύση, όμως, των ανθρώπινων σχέσεων.

Να υποθέσω πως δύσκολα βρίσκεις κατανόηση από τους εκάστοτε συντρόφους σου;

Όχι. Χρειάζονται, όμως, αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εκείνος που θα είναι δίπλα μου, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πως δεν μπορώ να βγαίνω κάθε βράδυ έξω. Ούτε να γυρνάω στο σπίτι κάθε Σάββατο στις πέντε τα ξημερώματα. Τα σαββατοκύριακα χρειάζομαι ξεκούραση. Κάποιους μήνες του χρόνου απουσιάζω στο εξωτερικό για προετοιμασία. Αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο για τον άλλον, αλλά όταν υπάρχει κατανόηση και αγάπη, όλα γίνονται.



Σε αναγνωρίζουν όταν βγαίνεις έξω;

Τα τελευταία δυο χρόνια, υπάρχει κάποια αναγνωρισιμότητα.

Οι άντρες, σε πλησιάζουν πιο εύκολα;

Στην Κύπρο, οι άντρες δεν με πλησιάζουν έτσι και αλλιώς. Οι Κύπριοι άντρες δεν ξέρουν να φλερτάρουν. Προτιμούν να στείλουν ένα

μήνυμα στο Facebook, παρά να σε προσεγγίσουν από κοντά. Σε αντίθεση με τους άντρες στην Ελλάδα, που θα έρθουν να σου μιλήσουν.

Αντιλαμβάνομαι πως είσαι επικεντρωμένη στην καριέρα σου. Ωστόσο, έχεις στο μυαλό σου τη δημιουργία οικογένειας;

Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ όμορφη οικογένεια. Κι επειδή ξέρω πώς είναι η ιδανική, δεν θέλω όταν φτάσω στην ηλικία των 30, για παράδειγμα, να κάνω ένα παιδί μόνο και μόνο επειδή πέρασαν τα χρόνια. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα παιδιά. Το ίδιο και ο θεσμός της οικογένειας. Αλλά, πρέπει πρώτα να βρω τον κατάλληλο, που θα με εμπνεύσει να κάνουμε μαζί αυτό το βήμα.

Περιοδικό Down Town, τεύχος 519.



Παράπονα Ρόδου