ροή ειδήσεων

Γιατρός στη Ρόδο, καθηγητής Ιατρικής στην Αυστραλία



Η Οδύσσεια από την Αυστραλία στην Ελλάδα

ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΜΑΪΟΥ

Όταν συναντά κανείς τον Έλληνα γιατρό Φίλιππο Λίσγο, δεν μένει καν στο γεγονός ότι είναι ένας λαμπρός επιστήμονας ο οποίος υπηρετεί την Ιατρική πάνω από 40 χρόνια, τιμώντας τον όρκο που έδωσε στον Ιπποκράτη.

Σεμνός, χαμογελαστός και με μια ευγένεια ψυχής που σπάνια συναντά κανείς σήμερα, δέχθηκε με χαρά την πρόσκλησή μου να συναντηθούμε το μεσημέρι μιας ηλιόλουστης Κυριακής για μια εκ βαθέων συζήτηση, η οποία διήρκησε τελικά πάνω από τρεις ώρες αφού ακόμα και ο χρόνος φαίνεται να σταματά, σαν από σεβασμό απέναντί του.

«Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα Ιατρική στην Αυστραλία. Οι γονείς μου ήταν Έλληνες με καταγωγή από δύο μικρά χωριουδάκια της Ρόδου, τη Λαχανιά και την Ίστρο» μου λέει ο 66χρονος σήμερα γιατρός.

Για τον ομογενή επιστήμονα η Ιατρική δεν είναι μόνο επιστήμη, αλλά και τέχνη και η ειδικότητα της ειδικής παθολογίας την οποία ο ίδιος επέλεξε να υπηρετήσει, η μητέρα της Ιατρικής.

«Η απόφασή μου να σπουδάσω Ιατρική ήλθε, αφενός, επειδή θεωρούσα ότι η επιστήμη αυτή αποτελεί ένα πεδίο όπου θα μπορούσα να ικανοποιήσω τις όποιες επιστημονικές μου αναζητήσεις και, αφετέρου, επειδή -κατά την ταπεινή μου άποψη- η Ιατρική αποτελεί και μια τέχνη που έχει μέσα της το στοιχείο του ανθρωπισμού και την επαφή με τον άνθρωπο, κάτι που δεν μπορεί κανείς να μάθει μέσα από ένα βιβλίο.

«Ήμουν ρομαντικός και όνειρό μου ήταν να βοηθήσω μέσα από την δουλειά μου τους συνανθρώπους μου. Όπως λέω και στους φοιτητές μου, εφόσον ήρθαμε τελικά σ' αυτή τη ζωή, δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από το να μπορέσουμε να προσφέρουμε και κάτι στους συνανθρώπους μας» λέει.

Όσον αφορά την Παθολογία, ο ίδιος θεωρεί ότι η ειδικότητα αυτή αποτελεί την μητέρα της Ιατρικής γιατί δίνεται η δυνατότητα στον γιατρό να εμβαθύνει και να δει τον ασθενή του από μια ολιστική γωνία και τη λειτουργία του κάθε οργανισμού ως σύνολο.

Αφού ολοκλήρωσε τις ιατρικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αδελαΐδας, σε ηλικία 23 ετών, ο τότε τελειόφοιτος φοιτητής Λίσγος είχε το βλέμμα του στραμμένο στην Βρετανία. Μάλιστα, όλα είχαν δρομολογηθεί ώστε να ξεκινήσει να εργάζεται εκεί ως γιατρός.

Προτού φύγει, όμως, μια «παράκαμψη» στην Ελλάδα, για διακοπές, έμελλε τελικά να αλλάξει την πορεία πλεύσης της μετέπειτα καριέρας του αλλά και της ζωής του.

Πηγαίνει στη Ρόδο και εκεί γνωρίζει την μετέπειτα σύζυγό του Ανθή Γκίνου. Μαζί αποκτούν αργότερα δύο υπέροχα «διαμάντια», όπως ο ίδιος αποκαλεί παιδιά του, τα οποία σήμερα ζουν και εργάζονται στο νησί.

«Έκανα το αντίθετο από ό,τι έκαναν οι περισσότεροι Έλληνες εκείνη την εποχή. Έφυγα δηλαδή από την Αυστραλία στις αρχές του 1975 και πήγα στην Ελλάδα σε μια περίοδο που η αγαπημένη μας χώρα πάλευε μετά τη χούντα να βρει τον βηματισμό της. Εκεί εργάστηκα για δύο περίπου χρόνια στην πανεπιστημιακή θεραπευτική κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών του Γενικού Νοσοκομείου "Αλεξάνδρα" και μετά την ολοκλήρωση της πρακτικής μου επέστρεψα στη Ρόδο όπου εργάστηκα στο ιδιωτικό μου ιατρείο. Τα τελευταία 20 χρόνια της καριέρας μου εργάστηκα ως ειδικευμένος γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου αρχικά ως επιμελητής Α' και μετέπειτα ως διευθυντής Παθολογίας του ΕΣΥ».

Και επειδή όπως λέει και μια ελληνική παροιμία, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, ο μετανάστης πλέον Λίσγος ριζώνει τελικά στην Ελλάδα 41 χρόνια και εξαιτίας του έργου αλλά της ποιότητας του χαρακτήρα του, γίνεται ένας από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς επιστήμονες της Ρόδου.

Η περιπέτεια, όμως, δεν τελειώνει εκεί και η σελίδα του βιβλίου της ζωής του Φίλιππου Λίσγου αλλάζει πολλά χρόνια αργότερα, όταν χάνει τη πολυαγαπημένη του σύζυγό από σοβαρή ασθένεια. Λίγα μόλις χρόνια μετά, του γίνεται πρόταση να επιστρέψει στην Αυστραλία και να εργαστεί στο Πανεπιστήμιο Αδελαΐδας.

«Για μένα η Αυστραλία δεν είναι ξένος τόπος. Την αγαπώ και τη σέβομαι για όλα όσα χάρισε στους γονείς μου και σε μένα τον ίδιο. Είναι μια χώρα η οποία προσφέρει ποιότητα ζωής στους πολίτες της και σε μένα έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ με την ιατρική διδασκαλία και την εξέλιξή της που τόσο πολύ αγαπώ.

«Μου αρέσει πολύ να έρχομαι σε επαφή με τους φοιτητές μου ώστε εγώ να μεταλαμπαδεύω τη γνώση και την εμπειρία μου σε αυτούς, αλλά ταυτόχρονα να μαθαίνω κι εγώ από τους εκείνους» λέει ο γιατρός, ο οποίος σήμερα ανήκει στο έκτακτο ακαδημαϊκό προσωπικό της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αδελαΐδας στον τομέα της εκπαίδευσης όπου διδάσκει δύο θεματικές ενότητες του προγράμματος της Ιατρικής στους προπτυχιακούς φοιτητές.

«Ουσιαστικά, διδάσκω κλινικές δεξιότητες και σύγχρονα προγράμματα διδασκαλίας και εκπαίδευσης στα προγράμματα της Ιατρικής καθώς και εφαρμογή της θεωρίας ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν να σκέφτονται και να εφαρμόζουν τις γνώσεις τους πρακτικά».

Σύμφωνα με τον καθηγητή, παρ' ότι στο Πανεπιστήμιο Αδελαΐδας φοιτά η αφρόκρεμα των φοιτητών της Ιατρικής, ο ίδιος ομολογεί ότι «τα δικά μας παιδιά στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευφυή, δουλεύουν πολύ σκληρά παρά τις όποιες συνθήκες και γίνονται λαμπροί επιστήμονες που διαπρέπουν σε όλο τον πλανήτη.

«Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτά τα παιδιά, όπως και για τους Έλληνες συναδέλφους μου, οι οποίοι ακόμα και σήμερα, παρά τις όποιες δυσκολίες, βασικές ελλείψεις και αντίξοες συνθήκες, υπηρετούν πιστά το λειτούργημά τους και ξεπερνούν πολλές φορές τον ίδιο τους τον εαυτό με αυτοθυσία, που πολλές φορές δεν γίνεται καν αντιληπτή από τους συνανθρώπους μας».

Μου μιλά με στενοχώρια και προβληματισμό για τα προβλήματα της Ελλάδας και τον ρωτώ αν τελικά μετάνιωσε που έφυγε από την Αυστραλία, την τότε «γη της επαγγελίας» για να μεταναστεύσει στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

«Όταν έφυγα, στην αρχή μου έλειπε πολύ η Αυστραλία ως χώρα, αλλά και οι φίλοι μου. Τώρα που βρίσκομαι πλέον εδώ έχω μια γλυκιά νοσταλγία για την πατρίδα μας και πιο πολύ για το νησί μου, τα δύο μου παιδιά και τα δύο εγγονάκια μου που μεγαλώνουν και μου λείπουν» λέει ο ομογενής ο οποίος λατρεύει τη Ρόδο, την οικογένειά του και τη μουσική.

«Η μουσική είναι τέχνη. Την αγαπώ και την υπηρετώ με την κιθάρα μου όταν βρίσκομαι στη Ρόδο. Ομολογώ ότι είναι το αγαπημένο μου χόμπι και οι καλοκαιρινές νύχτες στο νησί μας προσφέρονται για τέτοιες μουσικές συναντήσεις που δεν τις βρίσκει κανείς στην Αυστραλία.

«Όχι, δεν το μετάνιωσα ποτέ που έφυγα για την πατρίδα τότε. Αγαπώ την Αυστραλία και νιώθω ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για τη χώρα αυτή που βοήθησε τόσο τους γονείς μας και εμάς τους ίδιους και θεωρώ ότι είμαστε προνομιούχοι εμείς που γνωρίζουμε αυτές τις δύο υπέροχες πατρίδες και ας μοιραζόμαστε βασανιστικά κάποιες φορές ανάμεσα τους. Όμως, για μένα η Ελλάδα και ειδικά η Ρόδος είναι η βάση μου. Στη Ρόδο είναι η ψυχή μου και όσα ταξίδια και να κάνω, όσες πατρίδες κι αν γνωρίσω, στη Ρόδο θα επιστρέφω για όσο θα με έχει καλά ο θεός.

«Πιστεύουν τελικά οι επιστήμονες στο θεό»; τον ρωτώ.

«Εγώ σίγουρα πιστεύω, γιατί τον έχω βιώσει στη ζωή μου και τον έχω δει και στη δουλειά μου, όταν, σε περιπτώσεις που ακόμα και εμείς οι γιατροί σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, αναλαμβάνει Εκείνος» μου απαντά.

«Ως γνήσιος Έλληνας, όμως, έχω και εγώ, όπως όλοι, τον Οδυσσέα στο αίμα μου. Αγαπώ την περιπέτεια, την εξερεύνηση και το ταξίδι, αλλά επιστρέφω πάντα στην πατρίδα μας, πίσω στις ρίζες των προγόνων μου και τότε μου έρχεται στο νου και σιγοτραγουδώ εκείνο το υπέροχο τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη «Αχ! Ελλάδα σ' αγαπώ».

neoskosmos

Σχόλια

όλα τα νέα στο email σας

Get new posts by email:
παράπονα Ρόδου

επικοινωνήστε

δώσε δύναμη στη φωνή σου,
κάνε τα παράπονα στον δήμαρχο,
κατήγγειλε ότι βλάπτει την κοινωνία,
διέδωσε τις πιο σημαντικές ειδήσεις,
μοιράσου χρήσιμες συμβουλές,
στείλε μας το δικό σου άρθρο
και δημοσίευσε ότι θέλεις
στο paraponarodou@gmail.com
ή συμπλήρωσε την φόρμα

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *