Ζητάμε οδοντιατρική περίθαλψη για Ατομα με Ειδικες Ανάγκες από το Νοσοκομείο της Ρόδου
Κάποιοι απ' αυτούς, κάποια παιδιά δυστυχώς δεν μπορούν να συνεργαστούν ούτε κατ' ελάχιστον με οδοντίατρο.
Χρειάζονται μερική ή ολική νάρκωση για μια εξαγωγή, ένα σφράγισμα μια απονεύρωση... Η στοματική υγιεινή; Λέξη άγνωστη.
Τα ιδρύματα Άγιος Ανδρέας, τα Κολύμπια, τα ειδικά σχολεία ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει.
Αν έχεις λεφτά κουράγιο και υπομονή μπορείς να πάρεις το παιδί σου στην Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κ.λ.π
Πόσες φορές όμως για πόσα σφραγίσματα για πόσες εξαγωγές;
Το νοσοκομείο μας έχει ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΥΣ έχει ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥΣ και οδοντιατρείο. Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος προσφέρει εθελοντικά εργασία και υλικά. Κι όμως λύση μέχρι σήμερα δεν υπάρχει. Σήμερα κιόλας να μπει ένα τέλος στην ολιγωρία δεκαετιών. Σήμερα κιόλας το Υπουργείο Υγείας, η Β΄ΔΥΠΕ και η διοίκηση του Νοσοκομείου της Ρόδου να αποδείξουν ότι δεν θεωρούν τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Ψηφίσματα όπως αυτό ξεκινούν πάντα από πολύ χαμηλά αλλά μεγαλώνουν γρήγορα όταν πολίτες σαν κι εμάς τα υπογράφουν και τα διαδίδουν.
Παρακαλώ βοηθήστε με υπογράφοντας και διαδίδοντας αυτό το ψήφισμα.
Ευχαριστώ πολύ,
Κώστας Σαμιωτάκης
Θα σας αφηγηθώ μια ωραία ιστορία σαν παραμύθι!
Προς αγαπητούς Νοσοκομειακούς Γιατρούς, πολυαγαπημένες ανώτερες και μεσαίες και κατώτερες Διοικήσεις, αλλά και προς όλα τα "ευαίσθητα" αυτάκια σε υψηλά, χαμηλά, και χαμηλότερα, πολιτικά γραφεία.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γυναίκα χαρούμενη κι ευτυχισμένη έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Ένα βράδυ γύρω στις 8 "έσπασαν" ξαφνικα τα "νερά " λίγες μέρες νωρίτερα από το κανονικό. Το μωρό στην κοιλιά σε ισχιακή προβολή και ο προγραμματισμός φυσικά για καισαρική. Στο νοσοκομείο μας μόνο νοσηλεύτριες και ο γιατρός ξεκουράζεται στο σπίτι.
Πέρασε το βράδυ... ξημέρωσε... Η γυναίκα στο Νοσοκομείο και το μωρό στην κοιλιά χωρις "νερά"
Ξύπνησε καποια στιγμή και ο γιατρός και ήρθε και ξεγέννησε μετα απο 12 ωρες στις 8 το πρωί την γυναίκα!!! Στην ασφάλεια του χειρουργείου.... Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια το παιδί μεγάλωσε αλλά με κατεστραμμένο τον εγκέφαλο λόγω υποξίας (έλλειψη οξυγόνου). Δεν μιλάει, έχει επιληπτικές κρίσεις πέφτει τραυματίζεται και που και που σπάει και τα δόντια του. Η μητερα τραβάει την ανηφόρα και σταυρωνεται κάθε μέρα στον προσωπικό Γολγοθά της.
Ο πατέρας για 10 ολόκληρα χρόνια παραμέρισε την προσωπική πικρία., το προσωπικό του δράμα και από το δικό του μετερίζι υποστήριξε αμέτρητες φορές το Νοσοκομείο τους γιατρούς τα έβαλε πολλές φορές με τα υπουργεία και τις κυβερνήσεις. 10 χρόνια δεν άφησε το προσωπικό του θέμα να "αγγίξει" την εμπιστοσύνη του σε γιατρούς και νοσοκομείο. 10 χρόνια μετά το παραμύθι τελειώνει με το κορίτσι να ζητά να του φτιάξουν τα δόντια στο ίδιο νοσοκομείο στο οποίο γεννήθηκε γιατί δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς νάρκωση !
10 χρόνια μετά το παραμύθι τελειώνει με τον πατέρα του κοριτσιού σε μια γωνιά να διαβάζει την ανακοίνωση των νοσοκομειακών γιατρών και να μονολογεί... "οχι μη μου μιλάτε εμενα... μη μου μιλάτε γιά την ασφάλεια του χειρουργείου"....
10 χρόνια μετά το κορίτσι του παραμυθιού ελπίζει και ονειρεύεται οτι μπορεί να φτιάξει τα δόντια του...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...
Ψηφίσματα όπως αυτό ξεκινούν πάντα από πολύ χαμηλά αλλά μεγαλώνουν γρήγορα όταν πολίτες σαν κι εμάς τα υπογράφουν και τα διαδίδουν.
Παρακαλώ βοηθήστε με υπογράφοντας και διαδίδοντας αυτό το ψήφισμα.
Διαβάστε περισσότερα για το ψήφισμα και βάλτε την υπογραφή σας πατώντας εδώ:
Ευχαριστώ πολύ,
Κώστας Σαμιωτάκης
Θα σας αφηγηθώ μια ωραία ιστορία σαν παραμύθι!
Προς αγαπητούς Νοσοκομειακούς Γιατρούς, πολυαγαπημένες ανώτερες και μεσαίες και κατώτερες Διοικήσεις, αλλά και προς όλα τα "ευαίσθητα" αυτάκια σε υψηλά, χαμηλά, και χαμηλότερα, πολιτικά γραφεία.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γυναίκα χαρούμενη κι ευτυχισμένη έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Ένα βράδυ γύρω στις 8 "έσπασαν" ξαφνικα τα "νερά " λίγες μέρες νωρίτερα από το κανονικό. Το μωρό στην κοιλιά σε ισχιακή προβολή και ο προγραμματισμός φυσικά για καισαρική. Στο νοσοκομείο μας μόνο νοσηλεύτριες και ο γιατρός ξεκουράζεται στο σπίτι.
Πέρασε το βράδυ... ξημέρωσε... Η γυναίκα στο Νοσοκομείο και το μωρό στην κοιλιά χωρις "νερά"
Ξύπνησε καποια στιγμή και ο γιατρός και ήρθε και ξεγέννησε μετα απο 12 ωρες στις 8 το πρωί την γυναίκα!!! Στην ασφάλεια του χειρουργείου.... Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια το παιδί μεγάλωσε αλλά με κατεστραμμένο τον εγκέφαλο λόγω υποξίας (έλλειψη οξυγόνου). Δεν μιλάει, έχει επιληπτικές κρίσεις πέφτει τραυματίζεται και που και που σπάει και τα δόντια του. Η μητερα τραβάει την ανηφόρα και σταυρωνεται κάθε μέρα στον προσωπικό Γολγοθά της.
Ο πατέρας για 10 ολόκληρα χρόνια παραμέρισε την προσωπική πικρία., το προσωπικό του δράμα και από το δικό του μετερίζι υποστήριξε αμέτρητες φορές το Νοσοκομείο τους γιατρούς τα έβαλε πολλές φορές με τα υπουργεία και τις κυβερνήσεις. 10 χρόνια δεν άφησε το προσωπικό του θέμα να "αγγίξει" την εμπιστοσύνη του σε γιατρούς και νοσοκομείο. 10 χρόνια μετά το παραμύθι τελειώνει με το κορίτσι να ζητά να του φτιάξουν τα δόντια στο ίδιο νοσοκομείο στο οποίο γεννήθηκε γιατί δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς νάρκωση !
10 χρόνια μετά το παραμύθι τελειώνει με τον πατέρα του κοριτσιού σε μια γωνιά να διαβάζει την ανακοίνωση των νοσοκομειακών γιατρών και να μονολογεί... "οχι μη μου μιλάτε εμενα... μη μου μιλάτε γιά την ασφάλεια του χειρουργείου"....
10 χρόνια μετά το κορίτσι του παραμυθιού ελπίζει και ονειρεύεται οτι μπορεί να φτιάξει τα δόντια του...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...
συγχαρητηρια για την πρωτοβουλια.
ΑπάντησηΔιαγραφή418 εχει τωρα δεν ειναι δυσκολο το 1000
για ενα νησι 100.000
ουτε 700 σε μια βδομάδα; μπραβο μας
Διαγραφή