Η Ρόδος το 2011. Μίνι τουριστικός οδηγός. Εντυπώσεις από το πρόσφατο ταξίδι μου

Η σχέση μου με τα ταξίδια είναι καθαρά ερωτική. Κάθε φορά,  ο εκάστοτε νέος προορισμός μου είναι σαν μία νέα κατάκτηση που με προκαλεί να την κάνω δική μου όσο είμαι εκεί...
Πριν το ταξίδι αισθάνομαι την ίδια αγωνία του πρώτου ραντεβού, του πρώτου αγγίγματος του πρώτου χαδιού και φιλιού. Μόλις το ταξίδι τελειώνει μια γλυκιά στενοχώρια με κατακλύζει μέχρι να ξεκινήσουν τα σχέδια εντός του μυαλού μου για κάτι νέο. Αυτό με κρατά να συνεχίσω. Η ταξιδιωτική ελπίδα.

Στο τελευταίο μου ταξίδι όμως στη Ρόδο ένιωθα ωσάν να έβλεπα την, μόνιμη πια ερωμένη και αγαπημένη μου, για άλλη μια φορά. Ήταν η έβδομη, αν μετράω καλά, επίσκεψή μου στο νησί των ιπποτών, με πρώτη στη σχολική πενθήμερη εκδρομή της Γ' Λυκείου. Από τότε η χημεία μου με το νησί ήταν τόσο έντονη που κατάφερα να ξαναπάω τέσσερα χρόνια μετά και κατόπιν, σχεδόν κάθε διετία ή τριετία.

Θα μου πεις δεν έχει άλλα μέρη να πας? Έχει. Σαν τη Ρόδο όμως όχι. Είτε πας με πλοίο είτε αεροπορικώς, νιώθεις από το πρώτο σου πάτημα στο έδαφος το αεράκι του Αιγαίου να σου αδειάζει κάθε έννοια και σκέψη. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Η φετινή μου επίσκεψη κράτησε 13 μέρες (μαζί με τις δύο του πλοίου) και ίσως ήταν η καλύτερη παραμονή μου εκεί. Καλές και οι Κυκλάδες, αλλά η Ρόδος έχει μια άλλη αρχοντιά και ποιότητα.

Διαλέξαμε το πλοίο, αφενός λόγω οικονομίας και αφετέρου επειδή θέλαμε το δικό μας ΙΧ μαζί μας. Η "Βασίλισσά" μου λοιπόν πρώτη φορά ταξίδεψε τόσο μακριά με πλοίο και της άρεσε πολύ. Εμένα αν με ρωτήσετε δεν μου αρέσουν τα πλοία ιδιαιτέρως, αλλά είπα να συμφωνήσω μιας και η "Βασίλισσα" το ήθελε και αυτή. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς Ρόδο (από βράδυ μέχρι το άλλο πρωί) έκανα ανήσυχο ύπνο στην μικρωκαμωμένη τετράκλινη καμπίνα μου. Με βάλανε στο πάνω κρεβάτι και όπως καταλαβαίνετε ο φόβος της πτώσης υπαρκτός,  όχι μόνο από το σώμα μου, αλλά και από όλο το σύστημα του επάνω κρεβατιού (μα θα αντέξει αυτό το βάρος ενός άντρακλα σαν και μένα?)  Από την άλλη το ταβάνι έτριζε συνεχώς συντονιζόμενο με τους κλυδωνισμούς του πλοίου, αλλά όχι σε σημείο να σε τρελαίνει. Ησυχία πάντως δεν είχα. Χώρια που σε κάθε σταθμό (ευτυχώς τρεις) είχαμε και την αναγγελία από τα μεγάφωνα. Ένιωθα σαν σε νοσοκομείο που οι νοσοκόμες μπαίνουν στο θάλαμο όποτε τους καπνίσει ανάβοντας τα φώτα, κρατώντας τη σύριγγα στο ένα χέρι και τον ορό στο άλλο, με το βλέμμα του "έλα μπούλη να τελειώνουμε, έχουμε και μια πασιέντζα στη μέση". Να πω όμως ότι το προσωπικό του πλοίου ήταν ευγενέστατο και ειδικά ο υπάλληλος του Flocafe ο οποίος είναι σωσσίας του Μάρκου Σεφερλή στο πιο αδύνατο και εκλεπτυσμένο, με τα μαλλιά με μπριγιαντίνη, στυλ 80's άψογος όμως σε όλα του. Στο ταξίδι της επιστροφής είχε κουρευτεί. Πώς κρατήθηκα να του ευχηθώ "με γεια το κούρεμα". Ωραίος τύπος. 

 Με τα μάτια μισόκλειστα το πλοίο έδεσε στο νέο λιμάνι της Ρόδου, στο οποίο εάν δεν έχεις αυτοκίνητο θα σε φάει ο ποδαρόδρομος (περίπου 700 μέτρα, εάν δε βρεις ταξί ακριβώς έξω από το πλοίο) μέχρι τη "δημοσιά" από εκεί που περνούν τα ταξί και τα λεωφορεία (για τα τελευταία δεν είμαι σίγουρος ότι περνούν από εκεί). Η υποδομή λοιπόν  του λιμανιού πάσχει σε αυτό το σημείο (κάτι που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί δεν το λένε. Εμείς όμως είχαμε την, ξέρετε πια, και την κάναμε Λούης. Τους δρόμους τους έχω ξαναοδηγήσει με νοικιαζόμενο ΙΧ τις προηγούμενες φορές που ήρθα και δεν είχα πρόβλημα προσανατολισμού.

Την πρώτη μέρα μπάνιο στο Φαληράκι με τα εκπληκτικά νερά του, αλλά με την παραλία του γεμάτη από ενοικιαζόμενες ομπρέλες. Διαλέγουμε μία και σε 2 δευτερόλεπτά (λες και βγήκε κάτω από την άμμο) μία τσατσά με βλοσυρό ύφος και μια φορητή ταμιακή στο χέρι με κοίταξε, την κοίταξα και της είπα "σε ακούω". Μού είπε €8 και θα σας δώσω και άλλες δυο ξαπλώστρες. Τι μου λες ωρέ κυρία μου? που η παραλία ήταν άδεια, απόγευμα γαρ και μου ήθελες και €8? Επειδή πρώτη μέρα δεν ήθελα να τη βρίσω έκανα το μπάνιο μου και από τότε δεν ξαναπάτησα στο Φαληράκι.

Μια βραδινή βόλτα προς το αγαπημένο μου στέκι, το Flocafe (γωνία Αλ. Διάκου και Ηρ. Πολυτεχνείου) εκεί που σχεδόν πάντα φυσάει δροσερό αεράκι, μου αποκάλυψε την πρώτη αλλαγή. Δεν υπήρχε. Στη θέση του ένα κυριλέ μαγέρικο. Ξενέρωμα κανονικό.

Πιο κάτω στην οδό Αμερικής το αγαπημένο μου μουσικό κατάστημα Manuel Music Center (MMC) δεν ήταν ούτε αυτό στη θέση που το άφησα το 2008.

Το 2008

Σήμερα

 "Όχι ρε φίλε", είπα μέσα μου. Και δω χτύπησε η κρίση? Τελικά απλά είχε μετακομίσει από τον Απρίλιο του 2009 λίγα μέτρα παρακάτω, αλλά σε μικρότερο χώρο και φυσικά με μικρότερες διαθέσιμες μουσικές επιλογές. Παρόλα αυτά έφυγα με 4 CD (Human League-Best of,  Led Zeppelin-Music of the film The song remains the same ,  CARS-Best of και το soundtrack της ταινίας Easy Rider).

Πολλά μαγαζιά έκλεισαν και ποτέ δεν άνοιξε κάτι άλλο στη θέση τους (βλέπε φωτό παρακάτω). Ακίνητα-φιλέτα στην περιοχή του Ενυδρείου και της παραλίας ΈΛΛΗ μένουν να ρημάζουν. Αλλαγές λοιπόν και στα καλύτερα νησιά. Η κρίση δεν άφησε ανεπηρέαστη ούτε τη Ρόδο. Απλά σε μικρότερο βαθμό. Ο τουρισμός εδώ είναι τόσο ισχυρός και σταθερός που δύσκολα η οικονομική κρίση θα βλάψει ακόμα περισσότερο τις τουριστικές επιχειρήσεις.

Στην πλειονότητά τους οι τουρίστες είναι αλλοδαποί, κυρίως Σκανδιναυοί, Βρετανοί, Ιταλοί, Γερμανοί και τώρα τελευταία και σλαβόφωνοι, αλλά και μερικοί Ρώσσοι. Έλληνες τουρίστες τον Ιούλιο με το μικροσκόπιο. Πάνω που ήμουν χαρούμενος πως επιτέλους δεν θα δω λαρισινή φάτσα, νά σου μια οικογένεια λαρισαίων (την γκαντεμιά μου). Ευτυχώς ήταν μεμνομένο περιστατικό και με διαβεβαίωσαν πως δεν θα ξανασυμβεί.

Οι "τσαμπίκες" (στο εξής οι Ροδίτισσες) είναι κλασικές ελληνίδες μαυρούλες και αρκετά sexy. Μοιάζουν στην προφορά με τις Κύπριες γειτόνισσές τους. Καμία σχέση όμως με νοοτροπίες.

Την επόμενη μέρα μπάνιο κάπου πριν από το Φαληράκι μπροστά από ένα νεοανεγειρόμενο πολυτελές (όπως φαίνεται από την όψη του) ξενοδοχείο. Ακόμα και κει που δεν υπήρχε υποδομή για μπαρ κλπ υπήρχε ο κλασικός ομπρελάς που νοίκιαζε. Όχι φίλε. Το ξενοδοχείο μου θύμισε εκείνο το ερειπωμένο της ταινίας Άγρια Ορχιδέα, με τον Μίκι Ρουρκ και την Κάρει Ότις στο Ρίο της Βραζιλίας.

Η αρχή της παραλίας στο Φαληράκι, λίγο μετά την Καλλιθέα.

Οι οδηγοί στη Ρόδο οδηγούν ασύγκριτα πιο χαλαρά από εμάς δίνοντας προτεραιότητα στους πεζούς στις αντίστοιχες διαβάσεις, πράγμα που πάντοτε με εντυπωσίαζε όποτε πήγαινα στο νησί. Μια συνήθεια που καλό θα ήταν να υιοθετούσαμε και μεις στη Λάρισα, αλλά όσες φορές την εφαρμόζω τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην πέσει κανένας βιαστικός λαρισαίος πάνω μου από πίσω. Σε σύγκριση με τους κερκυραίους οδηγούς (περισυνή εμπειρία), οι ροδίτες οδηγούν πιο σιγά και κορνάρουν σπάνια. Οι κερκυραίοι τρέχουν σαν παλαβοί στους ελάχιστα ταχείς δρόμους τους. Στη Ρόδο εκτός από την "95" που διαπλατύνεται συνεχώς, είναι αδύνατο να αναπτύξεις ταχύτητες πάνω από 110 χιλ- 120 χλμ / ώρα, αφού το καλοκαίρι τα αυτοκίνητα των τουριστών είναι τόσο πολλά που είτε έχεις AUDI Q7 είτε PEUGEOT 107 είναι το ίδιο. Πραγματικά δε βλέπω το λόγο να αγοράσει κάποιος τσαμπίκος ένα μεγάλο ενεργοβόρο και δυσκίνητο αυτοκίνητο στη Ρόδο.


Στην καθιερωμένη επίσκεψη στην παλιά πόλη η κίνηση αυξημένη, αλλά είχα την αίσθηση ότι απλά κοιτούσαν. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Οι κράχτες των φαγάδικων έξω από τα μαγαζιά τους, γλοιώδεις όπως πάντα δεν επρόκειτο να με πείσουν να φάω με την γλυκιά φωνή τους "are you Italian?, greek? Ματμαζέλ γουντ γιου λαικ του σιι δε μενιού?"
 Έχει πλάκα, αλλά το ψωμί τους πάνε να βγάλουνε και αυτοί, απλά δεν πιάνει στους έλληνες.


Στην παραλία Άφάντου με το περίφημο γκολφ (που παρεπιπτόντως το θεωρώ το πιο βλακώδες και ανιαρό άθλημα του κόσμου) που τόσο πολύ μιλούν για αυτό ως αντικείμενο πώλησής του στους ξένους, η παραλία ήταν άδεια σχετικά, μεγάλη σαν αυτή των δικών μας παραλίων, αλλά έβγαζε φουσκάλες βρωμιάς το πρωινό που την επισκεφτήκαμε. Κρίμα,  τόσος ντόρος για το τίποτα. Τσαμπίκα και πάλι Τσαμπίκα. Η καλύτερη παραλία της Ρόδου μακράν. Εκεί δέχομαι να πληρώσω €8 την ομπρέλα. Πάτε και ποτέ δεν θα ξεχάσετε την απίστευτα καθαρή θάλασσα, όσο κόσμο και αν έχει.
Το νέο σπορ στις παραλίες είναι το μασάζ επί τόπου των λουώμενων από ασιάτες. Καλή φάση και πληρώνεις με την ώρα. €20 τα 15 λεπτά αν είδα καλά, αλλά φυσικά δεν δοκίμασα. Έλεος. Αν μου έκαναν μασάζ εκεί θα είχα παρενέργειες χαμηλά, ξέρετε τώρα πώς είναι αυτά.

Η λουόμενη πάντως φαίνεται να έχει παρενέργειες, χαμηλά...αλλά και ψηλά στο ύψος της καρδιάς...

Ένας άλλος λόγος για να πας Ρόδο (για τους τους φανατικούς των εφημερίδων) είναι πως οι κυριακάτικες εκδόσεις έχρονται από το Σάββατο το βράδυ και είναι διαθέσιμες.


Στην 95 "εθνική οδό" λίγο μετά την έξοδο από την πόλη βλέπεις πολύ λίγους υαλοκαθαριστές στα φανάρια, καμία σχέση με το πλήθος που υπάρχει στη Λάρισα. Και μάλιστα δεν είναι καθόλου πιεστικοί, όπως οι δικοί μας.


Το νέο στέκι μου μετά την απομάκρυνση του Flocafe είναι ακριβώς απέναντι και εντός της μεγάλης τρίγωνης πλατείας το καφέ ΘΕΡΜΑΙ.

Πνιγμένο στα δέντρα, όαση δροσιάς ειδικά τα ζεστά πρωινά, με συντριβάνια, καλή μουσική και φραπέ με €3,00.


Για το βράδυ πίτσα απαραιτήτως λίγα μέτρα πιο κει στην οδό Αλ. Διάκου (δεν είναι ο αγωνιστής του '21) στην Pizza Hut,

με την τέλεια πίτσα και τους αξιέπαινους υπαλλήλους όπως τον Ζώη και την Αναστασία οι οποίοι με χαμόγελο και καλή διάθεση περιποιούνται τους πελάτες.


Στο ραδιόφωνο λίγοι οι τοπικοί σταθμοί με ελληνικό κυρίως ρεπερτόριο, αλλά μπορείς να ακούσεις και τούρκικους ανάλογα με τη θέση του αυτοκινήτου.


Η επίσκεψη στην όμορφη Λίνδο εκ των ουκ άνευ.



Η γαιδάρα βαριέται να ανέβει με τα πόδια. Γιατί άλλωστε? Αφού έχουμε τα ταλαίπωρα γαιδούρια. Ούστ ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ ανθρώπινα



Ο λόγος που πάω στη Ρόδο

Η φωτό είναι του 2008 αλλά ο παγωτατζής είναι ακόμα στην παλιά πόλη

Ο νέος ναός της Παναγίας Τσαμπίκας. Ο παλιός είναι σε ένα ύψωμα απέναντι και πάνω από την ομώνυμη παραλία,  300 σκαλιά ύψος.

Παραλία Τσαμπίκας αργά το απόγευμα.

Από την παραλία Τσαμπίκας

Απίστευτη εναλλαγή τυρκουάζ και μπλε. Η φωτό έξω από το νέο λιμάνι.

Καλά όλα τα παραπάνω μα οι μέρες των διακοπών κάποτε τελειώνουν. Βλέπω στο ξενοδοχείο νέες αφίξεις και το πλάκωμα στο στήθος μοιάζει με επερχόμενο καρδιακό έμφραγμα. Τους ζηλεύω. Από την άλλη μεριά βλέπω σε πολλά ξενοδοχεία άλλους να περιμένουν με τις βαλίτσες το λεωφοριάκι να τους πάει στο αεροδρόμιο και ηρεμώ κάπως. Είναι και άλλοι που φεύγουν τελικά. Πάνε αλλού ή στο σπίτι τους? Πώς να είναι άραγε η πόλη που μένουν, η γειτονιά τους το σπίτι τους η δουλειά τους που τους έδωσε το δικαίωμα να κάνουν το ταξίδι? Με τέτοιες σκέψεις φθάνει το τελευταίο πρωί που αναχωρούμε με τη "Βασίλισσα" και την ομήγυρη για το καράβι προς Πειραιά. Δωδεκάωρο ταξίδι μέσα σε σκέψεις και απορίες. Θα μπορέσουμε να κάνουμε ξανά διακοπές? Να πούμε καλό χειμώνα στον εαυτό μας ή σε όποιον μας το πει να του πούμε "στα μούτρα σου γρουσούζη?"


Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές της ανάρτησης. Θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά, με περισσότερες φωτογραφίες, αλλά θα κούραζα τον αναγνώστη. Ίσως επανέλθω με νέες λεπτομέρειες στο μέλλον.

larissa-town.blogspot.com