την περίοδο που ζητούμενο είναι η προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας και προχωρούν οι διαδικασίες fast track, ώστε να μειώνεται η γραφειοκρατία και να διευκολύνονται οι υποψήφιοι επενδυτές, αναχρονιστικοί νόμοι εξακολουθούν να υφίστανται και να εφαρμόζονται, θέτοντας σημαντικά εμπόδια στην εισροή ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα.
Το «Κ» αποκαλύπτει σήμερα την περίπτωση νομοθεσίας του 1990, η οποία στηρίζεται -μεταξύ άλλων- και σε παλαιότερα διατάγματα, που φτάνουν έως τη δεκαετία του… 1920!
Η συγκεκριμένη νομολογία εφαρμόζεται και κρίνει την τύχη σημαντικών και χρήσιμων επενδύσεων για την ελληνική οικονομία, καθώς χαρακτηρίζει ως παραμεθόριες περιοχές όπως η Σαντορίνη και η Χαλκιδική, δυσκολεύοντας σημαντικά τις κινήσεις των υποψήφιων ξένων επενδυτών.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Για λόγους εθνικής ασφάλειας, που άπτο-νταν συνθηκών και καταστάσεων παλαιότερων δεκαετιών, το ελληνικό Δημόσιο είχε εκδώσει νομοθετικά διατάγματα, βάσει των οποίων ορίζονταν συγκεκριμένες περιοχές ως παραμεθόριες. Στις περιοχές αυτές απαγορεύεται κάθε είδους δικαιοπραξία επί ακινήτων.
Το 1990 ψηφίστηκε ο νόμος 1892, που ορίζει ότι «απαγορεύεται κάθε δικαιοπραξία εν ζωή, με την οποία συνιστάται υπέρ φυσικών ή νομικών προσώπων οποιοδήποτε εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα που αφορά ακίνητα κείμενα στις παραμεθόριες περιοχές, καθώς και η μεταβίβαση μετοχών ή εταιρικών μεριδίων ή η μεταβολή του προσώπου εταίρων εταιρειών οποιασδήποτε μορφής, που έχουν στην κυριότητά τους ακίνητα στις περιοχές αυτές».
Δηλαδή απαγορεύει κάθε είδους αγορά ακινήτου σε αυτές τις περιοχές. Ορίζει δε ως παραμεθόριες περιοχές:
Τους νομούς Φλώρινας, Θεσπρωτίας, Καστοριάς, Ξάνθης, Ροδόπης, Έβρου, Σάμου, Χίου, Λέσβου, Δωδεκανήσου και Κιλκίς.
Τις επαρχίες Πωγωνίου και Κόνιτσας Ιωαννίνων, Αλμωπίας και Έδεσσας Πέλλης, Σιντίκης Σερρών και Νευροκοπίου Δράμας. Επίσης, τη Σκύρο και τη Σαντορίνη με τις νησίδες που υπάγονται διοικητικά σε αυτήν.
Ο ίδιος νόμος προβλέπει ότι Έλληνες και υπήκοοι κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής΄ Ενωσης -και εταιρείες- μπορούν να ζητήσουν την άρση της σχετικής απαγόρευσης με αίτησή τους σε επιτροπή που συστήνεται σε κάθε νομό. Στην περίπτωση αυτή, οι διαδικασίες είναι σχετικά σύντομες. Δηλαδή, δεν διαρκούν περισσότερο από δύο έως και τέσσερις εβδομάδες.
Ο συγκεκριμένος νόμος προχωρά ένα βήμα παρακάτω και κάνει ακόμα πιο αυστηρές τις διαδικασίες για όσους προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπα-ϊκής΄Ενωσης (για παράδειγμα, Αμερικανοί, Ρώσοι ή Ελβετοί). Επικαλείται νομοθετικό διάταγμα της 22ας Ιουνίου του 1927 (!), αλλά και μεταγενέστερα, τα οποία διευρύνουν τη λίστα των παραμεθόριων περιοχών, αφού εντάσσουν:
1. Την Κέρκυρα, τη Σάμο, τη Χίο, τη Λέσβο, τους νομούς Ιωαννίνων, Πρέβεζας, Φλώρινας, Πέλλας, Σερρών, καθώς και ολόκληρη τη Δυτική Θράκη.
2.Eπίσης, τους νομούς Θεσσαλονίκης (!), Χαλκιδικής (!), Κοζάνης, Καβάλας, την Κρήτη, τη Σκύρο, την Κεφαλλονιά και τα Δωδεκάνησα.
Γι’ αυτήν την κατηγορία υποψήφιων αγοραστών γης, η άρση της απαγόρευσης προϋποθέτει σχετική αίτηση εκ μέρους τους και στη συνέχεια θετική απόφαση από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;
Ότι ο ενδιαφερόμενος πρέπει να προσκομίσει έναν διόλου ευκαταφρόνητο όγκο δικαιολογητικών, που περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- ποινικό μητρώο, βιογραφικό σημείωμα, ληξιαρχική πράξη γέννησης, στοιχεία για το θρήσκευμά του και ειδικό σχεδιάγραμμα για τη θέση του ακινήτου (όχι το γνωστό τοπογραφικό)! Με αυτά και με αυτά, όλη αυτή η διαδικασία διαρκεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, περί τους οκτώ μήνες.
Αποτέλεσμα; Οι όποιοι υποψήφιοι το ξανασκέφτονται και πολλοί εξ αυτών αποσύρουν τελικά το ενδιαφέρον τους.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αποτρεπτική, στην περίπτωση των νομικών προσώπων, καθώς εκεί ζητούνται αναλυτικά στοιχεία για το σύνολο των μετόχων μιας επιχείρησης, ισολογισμοί κ.λπ.
Ηλίας Μπίσσιας
Δικηγόρος Αθηνών και Ελβετίας, Διδάκτωρ Νομικής Πανεπιστήμιου Ζυρίχης
«Άμεση η ανάγκη επανακαθορισμού ίου θεσμικού πλαισίου»
\«Στην περίοδο της οικονομικής ύφεσης που διανύουμε, όπου η Ελλάδα προσπαθεί εναγωνίως να προσελκύσει ξένους επενδυτές, καθίσταται ιδιαίτερα εμφανές ότι το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο που ρυθμίζει την αγορά ακινήτων στις χαρακτηριζόμενες ως παραμεθόριες περιοχές της Ελλάδος είναι αναχρονιστικό, δεδομένου ότι με τον ν. 1892/1990 διατηρούνται σε ισχύ πεπαλαιωμένες διατάξεις όπως του ν.δ. της 22.06.1927, του ν. 376/1936 και του π.δ. 167/1974. Ειδικότερα, δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι η αγορά ακινήτων μεταξύ άλλων στη Χαλκιδική, τη Σαντορίνη ή την Κέρκυρα από υπηκόους «τρίτων χωρών», όπως οι ΗΠΑ και η Ελβετία, δύναται να θέσει σε κίνδυνο την εθνική άμυνα και την ασφάλεια της χώρας μας, την ίδια στιγμή που υπήκοοι γειτονικών κρατών, όπως η Βουλγαρία, δύνανται, ως πολίτες της Ε.Ε,. να συστήσουν εμπράγματα δικαιώματα σε ακίνητα, με την «απλή» διαδικασία ενώπιον της αρμόδιας νομαρχίας είτε ακόμα και χωρίς καμία περαιτέρω γραφειοκρατική διαδικασία (όπως συμβαίνει, π.χ., στον νομό Χαλκιδικής). Υφίσταται, επομένως, άμεση ανάγκη εκσυγχρονισμού του νομικού πλαισίου που διέπει την αγορά ακινήτων σε παραμεθόριες περιοχές, είτε με την απλοποίηση της εξαιρετικά χρονοβόρας διαδικασίας ενώπιον του ΥΠΕΘ, τουλάχιστον για υπηκόους ορισμένων χωρών, είτε με την επανεξέταση και τον επανακαθορισμό των περιοχών που ο νόμος χαρακτηρίζει ως παραμεθόριες».
«Κεφάλαιο»
Από τον Νεκτάριο Β. Νώτη
notis@kefalaio.gr
notis@kefalaio.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.