Διάβασα τις προηγούμενες μέρες την ανοιχτή επιστολή προς την κοινωνία της Ρόδου, που δημοσίευσε γνωστός έμπορος συμπολίτης μας. Επειδή όπως γράφει, ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει δημόσια...γιατί τα “μαύρα κοράκια” που εδώ και πολύ καιρό φέρνουν βόλτες πάνω από τη Ρόδο. Και να μιλήσει εκθέτοντας την δική του άποψη: «για “ανθρώπους – τέρατα” στη κοινωνία του νησιού μας, δίχως ίχνος συνείδησης, δίχως φιλότιμο, έστω αυτό το ελάχιστο, που μπορεί να υπάρχει και στον τελευταίο μαφιόζο, τοκογλύφο ή στυγνό εκβιαστή του υποκόσμου, όταν βλέπει μπροστά του τη δυστυχία του συνανθρώπου του».
Και να καταγγείλει ότι: «Ενώ όλοι τους βλέπουν, ενώ όλοι τους παρακολουθούν πως ορμούν για να ξεσκίσουν με τα γαμψά τους νύχια, ενώ βλέπουν το αίμα της ψυχής μας που ρέει δίπλα τους, σιωπούν… Γιατί λέει, αυτά που συμβαίνουν, είναι οι ευκαιρίες που δημιουργεί σήμερα η οικονομική κρίση. Όποιοι έχουν μαζεμένα τα φράγκα, όσοι έχουν τις Τράπεζες δίπλα τους, να κατασπαράξουν τους υπόλοιπους, αφήνοντας τους τα χρέη….»
Θυμάμαι μερικά χρόνια πριν, την περίπτωση ενός άλλου συμπολίτη μας, γνωστού γιατρού του νησιού. Που ανέβηκε μια μέρα στη ταράτσα της οικοδομής που είχε, κάπου επί της οδού 25 Μαρτίου, απειλώντας να δώσει τέλος στη ζωή του. Καταγγέλλοντας και εκείνος, φαινόμενα ανάλογα με αυτά που περιγράφει και ο έμπορος σήμερα. Τι δεν έγραψαν τότε, οι τοπικές εφημερίδες, τι δεν είπαν τα ραδιόφωνα για “κοράκια και αρπαχτικά”, προκειμένου να προστατεύσουν την ιδιοκτησία του συμπολίτη μας από τους “σφετεριστές” της.
Ενώ σήμερα….
Σήμερα κανένα δεν βλέπω να μιλά, κανένας δεν δείχνει πως συγκινείται ούτε πως κατ ελάχιστο αγωνιά για την τύχη, του κάθε ενός από εμάς που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Γιατί άλλωστε. Θυμούμαι ακόμα τα λόγια του προέδρου της Ένωσης Ξενοδοχείων Ρόδου σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη, δύο και πλέον χρόνια πριν. Όταν εγώ μιλούσα για τον «θάνατο του εμποράκου» και τις καταστροφικές για ένα μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας οικονομικές εξελίξεις, εκείνος μιλούσε για τις μεγάλες ευκαιρίες που η κρίση αυτή δημιουργεί. Νόμισα πως αναφερόταν στην κοινωνική συνοχή που λογικά καλλιεργείται σε ένα τόπο, προκειμένου να βρεθούν τρόποι για να την αντιμετωπίσεις. Αλλά εκείνος προφανώς ευνοούσε το σε τιμή ευκαιρίας “πτώμα” του κάθε εμποράκου. «Γείτονα του, ξενοδόχο στη παραλία Βληχά, γόνο γνωστής οικογένειας του τόπου μας, και “φίλο”» καταγγέλλει η επιστολή.
Όμως μετά από αυτό, πόσο μακριά μπορεί να είναι από την σημερινή πραγματικότητα, η επισήμανση του εμπόρου: «Έστω και αν υποθέσουμε πως αυτός είναι ο αγγελικά πλασμένος κόσμος του νησιού μας, μια ζούγκλα από ύαινες, λύκους και κάθε μορφής αιμοβόρα αρπαχτικά, τι θα συμβεί αν ο άλλος σαλτάρει; Θέλει πολύ ο απελπισμένος άνθρωπος να αρπάξει την καραμπίνα και να τους “πάρει” μαζί του… Θέλει πολύ να σαλέψουν τα λογικά του και να μετατραπεί από την μια στιγμή στην άλλη στο πιο άγριο θηρίο; Νομίζεται πως θέλει πολύ για να γίνει το “κακό”…»
Αυτό το κτηνώδες περιβάλλον, που όπως αναφέρει η επιστολή του οικογενειάρχη συμπολίτη μας πλανάται πάνω από τη Ρόδο και από τα γεγονότα που περιγράφει φαίνεται πως ήδη μορφοποιείται, δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό και καμία αναβολή στην ανάληψη δράσης, για την αποφυγή της εγκατάστασης του νόμου της ζούγκλας στη κοινωνία μας. Ούτε από τους ήδη απελπισμένους, ούτε από τα αυριανά θύματα αυτής της απελπισίας, που σήμερα, ακόμη, μπορούν και “τη βγάζουνε” (αν δεν ευημερούν). Αυτός, λοιπόν, που ακόμη δεν έχει νοιώσει την απειλή του εξευτελισμού της ανέχειας, αυτός που “έχει ακόμα λίπος” για να κάψει, θα είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης “πτώχευση” και της ελεεινής κοινωνικής φτώχειας, που πάντοτε την ακολουθεί. Διότι θα πληρώσει πολύ πιο ακριβά από τον άλλον, τον απελπισμένο της φτώχειας, το έγκλημα που δεν έκανε. Μια αληθινή πατρίδα, αλλά και ένας τόπος όπως η Ρόδος που οι πρόγονοι μας επιβίωσαν 700 χρόνια κατοχές, ποτέ δεν θα επέτρεπε αυτή την κοινωνική εξέλιξη, κανείς δεν θα άπρεπε να φερόταν με αυτόν τον εξοντωτικό τρόπο στον έμπορο, αλλά και σε εκατοντάδες ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια και σε πολύ χειρότερη μοίρα. Κανένα σύστημα τοπικής εξουσίας δεν θα οδηγούσε ποτέ τους πιο αδύναμους κρίκους της κοινωνίας του, σε απόλυτη απόγνωση.
«Που είναι αυτό το δίχτυ της κοινωνικής προστασίας που όλοι όσοι κυβερνούν αυτό το νησί, ακούω να λένε πως θα στήσουν, για να στηρίξουν την κοινωνία του; Ποια είναι η κοινωνική αλληλεγγύη που όλοι ευαγγελίζονται; Τα μακαρόνια και το ρύζι στα κοινωνικά παντοπωλεία, ή το πιάτο φαγητό στο δημοτικό συσσίτιο, νομίζουν πως θα αντισταθμίσουν την χαμένη μας αξιοπρέπεια; Ασφαλώς και γνωρίζουν όλοι πως ΟΧΙ. Ασφαλώς και βλέπουν ότι αυτές οι καταστάσεις, θα μετατρέψουν και εμάς σε άγρια θηρία. Όταν φτάνεις στο σημείο να μην έχεις να χάσεις πλέον τίποτα, έχει χαθεί μαζί και η λογική…»
Υπάρχει κάποιος που θα μπορέσει να ισχυρισθεί, πως αυτή η κραυγή απόγνωσης του έμπορου, δεν θα έπρεπε να αποτελεί και την φωνή της λογικής σε αυτό το νησί; Δεν ξέρω πόσοι άλλοι της έδωσαν σημασία. Όμως αν κρίνω από τον τρόπο που την διαχειρίστηκαν τα μέσα ενημέρωσης, μάλλον ελάχιστοι…
Αντί επίλογου,
Λένε για τη δικαιοσύνη πως είναι τυφλή, αν και εγώ νομίζω πως μάλλον αλληθωρίζει. Ίσως για αυτό το λόγο δεν μπορώ να κατανοήσω πως, αντί ν’ ακουμπήσει όλους αυτούς που συνειδητά διέσυραν και απαξίωσαν τη χώρα, που ισχυρίζονται ότι δεν ήταν ικανοί ούτε στοιχειωδώς να κατανοήσουν την οικονομική πραγματικότητα, ασχολείται μόνο με τον “πολίτη”, για να διαπιστώσει μήπως κάπου, σε κάτι που προσπαθεί να δημιουργήσει, στην καθημερινή αγωνία του προκειμένου να επιβιώσει, έχει προσεγγίσει τα όρια της νομιμότητας. Για να του επιβάλει κυρώσεις και να τον οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή.
Έτσι όμορφος και αγγελικά πλασμένος είναι φίλε έμπορε και οικογενειάρχη της Ρόδου, ο κόσμος μας ! Για να επιβιώσεις θα πρέπει να μην ενοχλείς. Να μην αμφισβητήσεις τις ισορροπίες, να μην προσπαθήσεις να τις αλλάξεις, να είσαι απλά διαχειρίσιμος. Να υποταχθείς, να σκύψεις το κεφάλι, να κρύψεις τις ικανότητες σου και να υπηρετήσεις απλά τους καλοστημένους μηχανισμούς. Αλλιώς, έχει το τρόπο για να σε συνθλίψει. Για όλα αυτά που συνέβησαν στη χώρα και σε οδήγησαν σήμερα και εσένα εδώ, φαίνεται πως δεν υπάρχει οτιδήποτε αξιόποινο. Το ότι απαξιώθηκε μια κοινωνία ολόκληρη, το ότι υποτιμήθηκε ως αξία οτιδήποτε είναι made in Greece, το ότι δημιούργησαν στρατιές ανέργων και οικονομικά εξαθλιωμένων, το ότι διώχνουν μετανάστες τα νιάτα και το μέλλον της χώρας ξαναγυρνώντας μας στις εποχές του 1900, το ότι οδηγούν οικογενειάρχες στα ψυχιατρεία και την αυτοκτονία, δεν καθιστά κανέναν ένοχο, για οποιοδήποτε αδίκημα. Αναρωτιέμαι, πόσοι ακόμα συμπολίτες σας θα πρέπει να φτάσουν στο απονενοημένο διάβημα, για να ενεργήσετε αυτεπάγγελτα κύριοι Δικαστές για το εθνικό έγκλημα;
http://www.dkblog.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.