Τα όμορφα και δυνατά πράγματα δεν απενεργοποιούνται...
από την τριβή με την καθημερινότητα· αντιθέτως, φορτίζονται. Και η Παλιά Πόλη της Ρόδου, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, από τις μεγαλύτερες «εν ζωή» μεσαιωνικές πολιτείες, είναι μια όμορφη και δυνατή εικόνα που η καθημερινότητά της την κάνει ακόμη πιο αισθαντική.
Ολες τις άλλες εποχές η καθημερινότητα της Παλιάς Αγοράς, όπως την αποκαλούν οι αυτόχθονες, είναι πολύβουη από τα λεφούσια των «κατακτητών» από κάθε γωνιά της Γης που την κατακλύζουν, όπως γινόταν πάντα. Τους περισσότερους μήνες στον κύκλο του χρόνου το Νησί του Ηλιου είναι μια πολιορκημένη γειτονιά του κόσμου. Τώρα τον χειμώνα, όμως, τα ισχυρά τείχη αντέχουν για άλλη μια φορά και προστατεύουν μέσα τους μια γειτονιά της Ρόδου - πιο γειτονιά από τις γειτονιές της νέας πόλης, πιο δεμένη και από τα χωριά της υπαίθρου.
Η άλλη οδός Σωκράτους
Τώρα η Παλιά Πόλη ζει την περίοδο της περισυλλογής και της αυτοσυγκέντρωσης. Τώρα φαίνονται και οι άνθρωποι που την έχουν για σπίτι τους, που ζουν στις εσωτερικές αυλές και στα σπίτια, επάνω στα οποία είναι εμφανές το πέρασμα των καιρών. Από τα συμπαγή τείχη ανοίγει ξαφνικά μια μικρή πόρτα, καφέ συνήθως, περιγεγραμμένη σε ένα στεφάνι ώχρας, και ένας άνθρωπος βγαίνει στο βοτσαλόστρωτο σοκάκι και περπατά κάτω από τα τόξα του χλωμού πωρόλιθου. Βγαίνουν και παιδιά στον δρόμο με τις πολύχρωμες τσάντες τους, νότες χρωμάτων, όπως το τριανταφυλλί τέμενος στην κορυφή της οδού Σωκράτους. Προβάλλεις από εκεί και, πράγμα παράξενο, βλέπεις ακίνητο τον κεντρικό δρόμο της Παλιάς Αγοράς. Κάθε άλλη εποχή, σε αυτόν τον δρόμο σεργιανίζουν τόσο πολλοί τουρίστες, που θαρρείς ότι κινείται. Τώρα κινούνται μερικές φευγαλέες, όπως όλες οι εικόνες της Παλιάς Πόλης, φιγούρες, που μπαίνουν βιαστικά στο νούμερο 76, στην ατμόσφαιρα της Ανατολής, στο παλιό καφενείο με το βοτσαλωτό δάπεδο, τους ναργιλέδες στη σειρά και τους καναπέδες με τα πλουμιστά κιλίμια.
Αρχιτεκτονική χρονοκάψουλα
Η ζωή που κυλά φευγαλέα στην οδό Σωκράτους πυκνώνει γύρω από το σιντριβάνι στην πλατεία Ιπποκράτους και συνεχίζει να κυλά πιο αραιή και μέχρι την επόμενη πλατεία με τη βρύση με τους ιππόκαμπους και σβήνει μέσα στα στενοσόκακα της παλιάς οβριακής συνοικίας. Οι μνήμες είναι διάχυτες και γλυκές, όπως τα φημισμένα σιροπιαστά του Τούρκου στην πλατεία Ιπποκράτους. Είναι απίθανη η αίσθηση να ζεις σε ένα μνημείο. Από την πύλη του λιμανιού μπαίνει ένα αυτοκίνητο και προχωρά στον δρόμο που διασχίζει τα απομεινάρια μιας γοτθικής εκκλησίας. Η ζωή διακλαδίζεται μέσα στα στενά. Ετσι, ο λαβύρινθος μπορεί να σε βγάλει στη μουσουλμανική συνοικία, στον παλιό ανεμόμυλο, απέναντι από τον φούρνο του Ομέρ, από όπου μπορείς να δεις πανοραμικά όλα τα συστατικά της Παλιάς Πόλης, τα τείχη, τους μιναρέδες, τα καμπαναριά, τις κεραμοσκεπές, μέχρι πέρα το Καστέλο.
Πίσω από την πλατεία Ιπποκράτους, μετά τα λουτρά, στο ωχρό κτίριο, στα Mandala μαγειρεύουν στην ανοιχτή κουζίνα, μπροστά στους συνδαιτυμόνες, σε πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Το χρώμα και η υφή του πωρόλιθου απλώνονται στη μοναδική, ατόφια, μεσαιωνική σύνθεση της οδού Ιπποτών που βγάζει στο Καστέλο, το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Μια πάροδος οδηγεί στο σήμερα, μέσα στο περίβλημα του χθες. Σαν σε χρονοκάψουλα, το Avalon Βoutique Ηotel (www.avalonrhodes.gr) είναι ό,τι πιο ταιριαστό στη συμβίωσή του με την Παλιά Πόλη.
Το νησί του Ντάρελ
Και γύρω γύρω τείχη. Τα τείχη δεν είναι ποτέ αθώα. Μαρτυρούν σκληρές ιστορίες σαν την πέτρα από την οποία είναι καμωμένα. Αλλά προκαλούν επιβλητικά, σαν τα ίδια, συναισθήματα. Μάχες σώμα με σώμα, με τον χρόνο, που εξυψώνονται στην ανεπανάληπτη εμπειρία της περιήγησης πάνω στις επάλξεις των τειχών, γύρω από την Παλιά Πόλη, που αρχίζει από τον περίβολο του Καστέλου. Και αν η περιδιάβαση των τειχών είναι περίπλοκη διαδικασία, καθώς απαιτεί συνεννόηση με την Αρχαιολογική Υπηρεσία για να διαθέσει τον απαραίτητο συνοδό, η τάφρος γύρω από τα τείχη είναι ανοιχτή για τους επισκέπτες, οι οποίοι μπορούν να μπουν και να περιδιαβάσουν τα τείχη από το Μανδράκι, πίσω από την πιάτσα των ταξί ή από τις πύλες της Ακαντιάς και των Κανονιών.
Κάποια στιγμή και τα ωραία τελειώνουν για να παραχωρήσουν τη θέση τους στην ευχάριστη προσμονή των επόμενων. Από το παράθυρο του αεροπλάνου ξεμακραίνει το νησί των ρόδων. Ποια κλειστοφοβία; Είναι η απόλυτη ελευθερία το ταξίδι με το αεροπλάνο. Τα αιθέρια τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς επιστρέφεις και χάνεσαι ξανά στις σελίδες του βιβλίου του εραστή της Ρόδου, Λόρενς Ντάρελ «Η θαλάσσια Αφροδίτη» που έχεις ανοίξει με το που θα πατήσεις το πόδι σου στο νησί: «Στη Ρόδο οι μέρες κυλούν απαλά, σαν ώριμοι καρποί που πέφτουν απ' τα οπωροφόρα. Μερικές ανήκουν στη λαμπρή εποχή του Κλεόβουλου και των τυράννων, κάποιες στον κατηφή Τιβέριο, άλλες στους Σταυροφόρους. (...) Μόνο αν υποταχτείς απόλυτα στους νόμους της ακολουθίας μπορείς να γράψεις για ένα νησί· και φυσικά αν είσαι νησομανής. Αλλά και πάλι, ποιος θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει ότι θα συλλάβει και θα περιγράψει τις χάρες μιας νησιωτικής θεάς;».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
Παράπονα Ρόδου
Άντε ρε τα καθολικά σκυλιά!!!!!ουστ!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή