Για όλους εσάς που φεύγετε μακριά. Ξενιτεύεστε για ένα καλύτερο μέλλον,... γιατί η Ελλάδα μας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα σας...
Για εσάς που εγκαταλείπετε την υπάρχουσα ζωή σας, την οικογένεια, τους φίλους σας, παίρνοντας στις αποσκευές σας την αγάπη μας και τις καλύτερες ευχές μας για την νέα σας ζωή.
Για όλους εμάς που μένουμε πίσω. Περιμένοντας αργίες και γιορτές, για να μας επισκεφτείτε για λίγο, δυο-τρεις μέρες και πάλι πίσω στην αναμονή. Να περιμένουμε πάλι την επόμενη φορά με τόση νοσταλγία, να σας αγκαλιάσουμε, να μας πείτε τα νέα σας, να αφηγηθείτε την ζωή σας εκεί στα ξένα. Με τόσο ενθουσιασμό να σας ακούμε και να πονάμε, ναι να πονάμε, που δεν είμαστε κομμάτι των αναμνήσεων σας.
Και μετά να σας αποχαιρετάμε ξανά, για άλλη μια φορά να σας δίνουμε την πιο μεγάλη μας αγκαλιά και να κλαίμε στις αίθουσες αναμονής των σταθμών. Δίνοντας υπόσχεση να έρθουμε να σας δούμε, μιας και τώρα έχουμε και σπίτι να μείνουμε στην χώρα που είστε. Και κάπως έτσι το αεροπλάνο απογειώνεται και φεύγετε για άλλη μια φορά.
Δεν αρκούν όμως τα ατελείωτα τηλέφωνα και οι φωτογραφίες, δεν αρκεί να σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη οθόνη.
Δεν μπορεί τίποτα να αντικαταστήσει την αγκαλιά και το άρωμα σου, τις ατελείωτες συζητήσεις τα βράδια στο μπαλκόνι, το βλέμμα σου όταν συμβαίνει κάτι που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Για σένα φίλη μου που σε 10 μέρες φεύγεις για να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα. Για σένα που από τα πρώτα σου βήματα ήθελες να χτίζεις σπίτια και να σχεδιάζεις παράθυρα.
Άκουσες τόσες φορές τα τελευταία χρόνια πως αυτό το επάγγελμα δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Σπίτια χτίζονται λίγα πια, μεγάλα έργα ελάχιστα και αυτά τα αναλαμβάνουν τα μεγάλα κεφάλαια.
Δεν υπήρχε χώρος για σένα εδώ φίλη μου. Έτσι, σου άλλαξαν τα σχέδια και πήρες την μεγάλη απόφαση. «Θα φύγω έξω» είπες, και έτσι γίνεται. Δεν αρκούν όμως τα ατελείωτα τηλέφωνα και οι φωτογραφίες, δεν αρκεί να σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη οθόνη. Δεν μπορεί τίποτα να αντικαταστήσει την αγκαλιά και το άρωμα σου, τις ατελείωτες συζητήσεις τα βράδια στο μπαλκόνι, το βλέμμα σου όταν συμβαίνει κάτι που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Δεν είναι το ίδιο, ποτέ δεν θα 'ναι!
Έφτασε η ώρα να φύγεις λοιπόν! Εύχομαι ολόψυχα να σου πάνε όλα όπως επιθυμείς, τα όνειρα σου να γίνουν πραγματικότητα και να περνάς όμορφα εκεί στα ξένα. Και να θυμάσαι πάντα ότι εγώ θα είμαι εκεί δίπλα σου, πάντα ένα τηλέφωνο μακριά σου. Καλή αρχή και καλή τύχη. Θα μας λείψεις πολύ!
* Aπό την αναγνώστρια της Lifoland, Λ.Κ. /lifo.gr
Παράπονα Ρόδου
Για εσάς που εγκαταλείπετε την υπάρχουσα ζωή σας, την οικογένεια, τους φίλους σας, παίρνοντας στις αποσκευές σας την αγάπη μας και τις καλύτερες ευχές μας για την νέα σας ζωή.
Για όλους εμάς που μένουμε πίσω. Περιμένοντας αργίες και γιορτές, για να μας επισκεφτείτε για λίγο, δυο-τρεις μέρες και πάλι πίσω στην αναμονή. Να περιμένουμε πάλι την επόμενη φορά με τόση νοσταλγία, να σας αγκαλιάσουμε, να μας πείτε τα νέα σας, να αφηγηθείτε την ζωή σας εκεί στα ξένα. Με τόσο ενθουσιασμό να σας ακούμε και να πονάμε, ναι να πονάμε, που δεν είμαστε κομμάτι των αναμνήσεων σας.
Και μετά να σας αποχαιρετάμε ξανά, για άλλη μια φορά να σας δίνουμε την πιο μεγάλη μας αγκαλιά και να κλαίμε στις αίθουσες αναμονής των σταθμών. Δίνοντας υπόσχεση να έρθουμε να σας δούμε, μιας και τώρα έχουμε και σπίτι να μείνουμε στην χώρα που είστε. Και κάπως έτσι το αεροπλάνο απογειώνεται και φεύγετε για άλλη μια φορά.
Δεν αρκούν όμως τα ατελείωτα τηλέφωνα και οι φωτογραφίες, δεν αρκεί να σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη οθόνη.
Δεν μπορεί τίποτα να αντικαταστήσει την αγκαλιά και το άρωμα σου, τις ατελείωτες συζητήσεις τα βράδια στο μπαλκόνι, το βλέμμα σου όταν συμβαίνει κάτι που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Για σένα φίλη μου που σε 10 μέρες φεύγεις για να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα. Για σένα που από τα πρώτα σου βήματα ήθελες να χτίζεις σπίτια και να σχεδιάζεις παράθυρα.
Άκουσες τόσες φορές τα τελευταία χρόνια πως αυτό το επάγγελμα δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Σπίτια χτίζονται λίγα πια, μεγάλα έργα ελάχιστα και αυτά τα αναλαμβάνουν τα μεγάλα κεφάλαια.
Δεν υπήρχε χώρος για σένα εδώ φίλη μου. Έτσι, σου άλλαξαν τα σχέδια και πήρες την μεγάλη απόφαση. «Θα φύγω έξω» είπες, και έτσι γίνεται. Δεν αρκούν όμως τα ατελείωτα τηλέφωνα και οι φωτογραφίες, δεν αρκεί να σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη οθόνη. Δεν μπορεί τίποτα να αντικαταστήσει την αγκαλιά και το άρωμα σου, τις ατελείωτες συζητήσεις τα βράδια στο μπαλκόνι, το βλέμμα σου όταν συμβαίνει κάτι που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Δεν είναι το ίδιο, ποτέ δεν θα 'ναι!
Έφτασε η ώρα να φύγεις λοιπόν! Εύχομαι ολόψυχα να σου πάνε όλα όπως επιθυμείς, τα όνειρα σου να γίνουν πραγματικότητα και να περνάς όμορφα εκεί στα ξένα. Και να θυμάσαι πάντα ότι εγώ θα είμαι εκεί δίπλα σου, πάντα ένα τηλέφωνο μακριά σου. Καλή αρχή και καλή τύχη. Θα μας λείψεις πολύ!
* Aπό την αναγνώστρια της Lifoland, Λ.Κ. /lifo.gr
Παράπονα Ρόδου
Μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές κρύβεται όλος ο πόνος των γονιών , των φίλων και όλων των αγαπημένων προσώπων .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα αλήθεια ένοιωσε κανείς απο αυτούς τους ΣΩΤΗΡΕΣ ΜΑΣ ( που μας ζητούν τώρα την ψήφο μας) που τους βλέπουμε στις TV με ύφος καρδιναλίων, τον πόνο του γονιού που αποχαιρετά στο αεροδρόμιο τα παιδιά του όχι μόνο για να σπουδάσουν αλλά να βρούν δουλεία και να μείνουν μόνιμα μακρυά τους .