Ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε και επίσημα την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, με ένα βίντεο που γυρίστηκε στην Καισαριανή και στο οποίο -εκτός από τον Σταύρο Θεοδωράκη- πρωταγωνιστούν ένας ωραίος σκύλος και μια κυρία που απλώνει την μπουγάδα .
Θα μπορούσα να γράψω για το πόσο απολιτίκ και καθηλωμένος στη συμπαθή τηλεοπτική του περσόνα παραμένει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τηλεοπτική εκπομπή με Πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Θα μπορούσα να γράψω για την δήλωσή του πως το Ποτάμι αυτά τα τρία χρόνια κατάφερε πολλά· βασικά, το Ποτάμι κατάφερε να διαλυθεί -όλες οι δημοσκοπήσεις το δίνουν εκτός Βουλής- και έμεινε ο Σταύρος Θεοδωράκης να ψάχνει θέση ηγέτη στο νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα εκτός από το ποιοι είναι υποψήφιοι για την προεδρία του.
Θα μπορούσα να γράψω για το κλισέ της γυναίκας που απλώνει, ενώ θα ήταν πολύ πιο έξυπνο να απλώνει ένας άνδρας, ώστε να φανεί αυτό το νέο που φέρνει στην πολιτική ζωή της χώρας ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Αλλά είναι κάτι άλλο που θέλω να γράψω.
Το βίντεο με το «λαϊκό παιδί» που κατεβαίνει τα σκαλοπάτια στη λαϊκή γειτονιά -που δεν υπάρχει πια- παραπέμπει στην δεκαετία του ’50 ή του ’60.
Είναι πολύ λίγοι σήμερα οι Έλληνες που θα αναγνωρίσουν σε αυτή την εικόνα την δική τους γειτονιά σήμερα.
Αυτό που θα τους φέρει στο μυαλό το βίντεο είναι οι ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Καθώς ο Σταύρος Θεοδωράκης κατεβαίνει τα σκαλιά, έχεις την εντύπωση πως θα πεταχτούν ξαφνικά τίποτα οικοδόμοι με μπουζούκια και θα το ρίξουν στο τραγούδι, ενώ χαρούμενα κοριτσόπουλα -με μαντίλι στα μαλλιά- θα τους φέρουν το κολατσιό και θα το ρίξουν στο χορό, ενώ όλη γειτονιά θα βγει στο δρόμο και θα αρχίσει να χορεύει χωρίς λόγο.
Μπορεί εκατομμύρια Έλληνες να μεγάλωσαν με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ αλλά αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν πριν από 50 και 60 χρόνια.
Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω πως κάποιες από αυτές τις ταινίες ήταν πολύ καλές, θα πρέπει να πω πως αυτές οι ταινίες δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν ήταν πλούσια αγόρια που ερωτεύονται φτωχά -πλην τίμια- κορίτσια και τα παντρεύονται στο τέλος της ταινίας, ενώ, εν τω μεταξύ, έχουν ξεσκιστεί στα τραγούδια, στα χασαποσέρβικα και στα σέικ.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν δεκαετίες διωγμών, εξορίας και πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ενώ μετά ακολούθησε και μια χούντα.
Αυτά δεν υπάρχουν στις ταινίες της Φίνος Φιλμ και των άλλων κινηματογραφικών εταιρειών εκείνης της εποχής.
Ίσως, αν δεν υπήρχε λογοκρισία, να είχαν γυριστεί και τέτοιες ταινίες.
Το κακό με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ είναι πως οι Έλληνες τις βλέπουν και νοσταλγούν κάτι που δεν έζησαν.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως οι Έλληνες νοσταλγούν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.
Δηλαδή, οι Έλληνες νοσταλγούν ένα ψέμα που δεν έζησαν. Ένα ακόμα.
Το 2017, ο Σταύρος Θεοδωράκης βουτάει στην αισθητική της Φίνος Φιλμ την δεκαετία του ’60, για να μας πει πως ο ίδιος έχει αυτό το νέο που χρειάζεται η πολιτική στην Ελλάδα.
Πριν από μερικά χρόνια, οι Έλληνες πολιτικοί γύριζαν διαφημιστικά που τους έδειχναν ανάμεσα σε τριάντα κομπιούτερ -αν και δεν ήξεραν ούτε mail να στείλουν- για να μας δείξουν πόσο μοντέρνοι είναι και να μας εντυπωσιάσουν.
Σήμερα, οι Έλληνες πολιτικοί -μετά από το στραπάτσο της χρεοκοπίας, την υποθήκευση της χώρας και την επίσημη μετατροπή της σε προτεκτοράτο- εγκατέλειψαν τις νέες τεχνολογίες και πουλάνε λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο.
Αυτό αποδεικνύει δυο πράγματα:
Πως οι πολιτικοί στο προτεκτοράτο είναι πια περιττοί και πως η Ελλάδα είναι τελειωμένη.
Φσσστ Μπόινγκ!!!
(Δεν έβαλα το βίντεο με τον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί ο Σταύρος έχει κακό φενγκ σούι και θα μου διώξει τους αναγνώστες.)
pitsirikos.net
Θα μπορούσα να γράψω για το πόσο απολιτίκ και καθηλωμένος στη συμπαθή τηλεοπτική του περσόνα παραμένει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τηλεοπτική εκπομπή με Πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Θα μπορούσα να γράψω για την δήλωσή του πως το Ποτάμι αυτά τα τρία χρόνια κατάφερε πολλά· βασικά, το Ποτάμι κατάφερε να διαλυθεί -όλες οι δημοσκοπήσεις το δίνουν εκτός Βουλής- και έμεινε ο Σταύρος Θεοδωράκης να ψάχνει θέση ηγέτη στο νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα εκτός από το ποιοι είναι υποψήφιοι για την προεδρία του.
Θα μπορούσα να γράψω για το κλισέ της γυναίκας που απλώνει, ενώ θα ήταν πολύ πιο έξυπνο να απλώνει ένας άνδρας, ώστε να φανεί αυτό το νέο που φέρνει στην πολιτική ζωή της χώρας ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Αλλά είναι κάτι άλλο που θέλω να γράψω.
Το βίντεο με το «λαϊκό παιδί» που κατεβαίνει τα σκαλοπάτια στη λαϊκή γειτονιά -που δεν υπάρχει πια- παραπέμπει στην δεκαετία του ’50 ή του ’60.
Είναι πολύ λίγοι σήμερα οι Έλληνες που θα αναγνωρίσουν σε αυτή την εικόνα την δική τους γειτονιά σήμερα.
Αυτό που θα τους φέρει στο μυαλό το βίντεο είναι οι ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Καθώς ο Σταύρος Θεοδωράκης κατεβαίνει τα σκαλιά, έχεις την εντύπωση πως θα πεταχτούν ξαφνικά τίποτα οικοδόμοι με μπουζούκια και θα το ρίξουν στο τραγούδι, ενώ χαρούμενα κοριτσόπουλα -με μαντίλι στα μαλλιά- θα τους φέρουν το κολατσιό και θα το ρίξουν στο χορό, ενώ όλη γειτονιά θα βγει στο δρόμο και θα αρχίσει να χορεύει χωρίς λόγο.
Μπορεί εκατομμύρια Έλληνες να μεγάλωσαν με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ αλλά αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν πριν από 50 και 60 χρόνια.
Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω πως κάποιες από αυτές τις ταινίες ήταν πολύ καλές, θα πρέπει να πω πως αυτές οι ταινίες δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν ήταν πλούσια αγόρια που ερωτεύονται φτωχά -πλην τίμια- κορίτσια και τα παντρεύονται στο τέλος της ταινίας, ενώ, εν τω μεταξύ, έχουν ξεσκιστεί στα τραγούδια, στα χασαποσέρβικα και στα σέικ.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν δεκαετίες διωγμών, εξορίας και πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ενώ μετά ακολούθησε και μια χούντα.
Αυτά δεν υπάρχουν στις ταινίες της Φίνος Φιλμ και των άλλων κινηματογραφικών εταιρειών εκείνης της εποχής.
Ίσως, αν δεν υπήρχε λογοκρισία, να είχαν γυριστεί και τέτοιες ταινίες.
Το κακό με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ είναι πως οι Έλληνες τις βλέπουν και νοσταλγούν κάτι που δεν έζησαν.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως οι Έλληνες νοσταλγούν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.
Δηλαδή, οι Έλληνες νοσταλγούν ένα ψέμα που δεν έζησαν. Ένα ακόμα.
Το 2017, ο Σταύρος Θεοδωράκης βουτάει στην αισθητική της Φίνος Φιλμ την δεκαετία του ’60, για να μας πει πως ο ίδιος έχει αυτό το νέο που χρειάζεται η πολιτική στην Ελλάδα.
Πριν από μερικά χρόνια, οι Έλληνες πολιτικοί γύριζαν διαφημιστικά που τους έδειχναν ανάμεσα σε τριάντα κομπιούτερ -αν και δεν ήξεραν ούτε mail να στείλουν- για να μας δείξουν πόσο μοντέρνοι είναι και να μας εντυπωσιάσουν.
Σήμερα, οι Έλληνες πολιτικοί -μετά από το στραπάτσο της χρεοκοπίας, την υποθήκευση της χώρας και την επίσημη μετατροπή της σε προτεκτοράτο- εγκατέλειψαν τις νέες τεχνολογίες και πουλάνε λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο.
Αυτό αποδεικνύει δυο πράγματα:
Πως οι πολιτικοί στο προτεκτοράτο είναι πια περιττοί και πως η Ελλάδα είναι τελειωμένη.
Φσσστ Μπόινγκ!!!
(Δεν έβαλα το βίντεο με τον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί ο Σταύρος έχει κακό φενγκ σούι και θα μου διώξει τους αναγνώστες.)
pitsirikos.net
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.