Ήταν 15 Αυγούστου του 1940 (ακριβώς 80 χρόνια πριν) όπου το εύδρομον «Έλλη» βρίσκεται στην Τήνο για να αποδώσει τιμές κατά τη μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Πληροφορίες που έχουν φθάσει πριν (καταπλεύσει στην Τήνο το καταδρομικό) στο Υπουργείο Στρατιωτικών και στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού προειδοποιούν για χτύπημα Ιταλών στο νησί.
Η κυβέρνηση (Ι. Μεταξά) αποφασίζει να μην διαταράξει την παράδοση και να στείλει το πλοίο στο νησί της Μεγαλόχαρης, ώστε να μην εκπέμψει το παραμικρό μήνυμα φόβου τόσο προς τους Έλληνες, όσο και προς τη Ρώμη του Μουσολίνι.
Τελικά οι Ιταλοί χτυπούν με τρόπο καθαρά πειρατικό (και ύπουλο) που δεν θα μπορούσε παρά μόνο να ατιμάζει οποιοδήποτε κράτος. Ένα πολεμικό πλοίο του (τότε) Βασιλικού Ναυτικού βυθίζεται εν καιρώ ειρήνης σε ελληνικές θάλασσες!
Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία στον πληθυσμό και στους μηχανισμούς του κράτους και δεν ανακοινώνει ποιος είναι ο «δράστης» της επίθεσης, παρά το ότι γνωρίζει από την ίδια μέρα κι όλας τον υπαίτιο. Τα θραύσματα από τις δύο τορπίλες που περισυλλέγονται στέλνονται στην Αθήνα με απόλυτη μυστικότητα και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την προέλευσή τους. Η κυβέρνηση όμως απέφυγε να ανακοινώσει οτιδήποτε για την εθνικότητά του και προσπάθησε ως την τελευταία στιγμή να αποφύγει κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως πρόκληση….
Η Ιταλία κάνει πως δεν γνωρίζει τίποτα και επιχειρεί να ρίξει την ευθύνη στην Αγγλία κατηγορώντας την ως υπαίτια. Ο Μεταξάς θέλει πάση θυσία να κρατήσει την Ελλάδα μακριά από τον πόλεμο, κάτι που θα καταφέρει για λίγους μήνες ακόμη και μέχρι τις 28 Οκτωβρίου του 1940.
Εννιά ναύτες έχασαν τη ζωή τους ανοιχτά της Τήνου, αφού παρασύρθηκαν μαζί με το πλοίο στο βυθό της θάλασσας. Την τελευταία στιγμή, επιζήσαντες ναύτες στην κυριολεξία «έβγαλαν σηκωτό» από το πλοίο τον κυβερνήτη Πλοίαρχο Χατζόπουλο, ο οποίος αρνούνταν να εγκαταλείψει το πλοίο του.
Με την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο (Οκτώβρης του 1940) αποκαλύφθηκε και η αλήθεια. Το αντιτορπιλικό «Έλλη» είχε βυθίσει το ιταλικό υποβρύχιο Delfino με κυβερνήτη τον Τζιουζέπε Αϊκάρντι. Το Delfino βυθίστηκε παρασύροντας μαζί του και τα 28 μέλη του πληρώματος, που είχαν συμμετάσχει στον τορπιλισμό της «ΕΛΛΗΣ» σε μάχη στις 23 Μαρτίου 1943. Ο μόνος που επέζησε, ήταν ο Αϊκάρντι ο οποίος είχε παραδώσει τη διοίκηση του υποβρυχίου αμέσως μετά τον τορπιλισμό του Ελληνικού πλοίου. Ο Αϊκάρντι ακόμη και μετά τον πόλεμο δήλωνε αμετανόητος για την ενέργειά του, η οποία ήταν έξω από το δίκαιο του πολέμου, εφόσον τορπίλισε πλοίο ουδέτερης χώρας. Το 1960 δήλωσε στο περιοδικό Tempo: «Δεν είχα ούτε δισταγμό ούτε ταλάντευση. Είχα συνείδηση ότι εκτελώ μια στρατιωτική διαταγή, η οποία δεν έδινε περιθώρια για αμφιβολίες (σ.σ. η διαταγή είχε δοθεί από τον υπερφίαλο Ιταλό διοικητή της Δωδεκανήσου Ντε Βέκι). Σήμερα τρέφω για την Ελλάδα αισθήματα συμπάθειας και θαυμασμού… Αλλά, τότε, πέρα από κάθε αμφιβολία βρισκόμασταν σε αντίθετα στρατόπεδα (σ.σ. η Ελλάδα όμως τότε ήταν ακόμη ουδέτερη χώρα). Από ότι ήξερα η διαταγή που είχα πάρει μπορούσε να αποτελεί το προοίμιο για μια άμεση, κανονική είσοδο στον πόλεμο»…
…και η γέφυρα με το σήμερα
80 χρόνια μετά, υπό άλλους όρους, η Ελλάδα υπερασπίζεται τα συμφέροντά της στο Αιγαίο «καταπίνοντας» καθημερινές προκλήσεις των Τούρκων. Όπως και το 1940 το «εύκολο» θα ήταν και σήμερα, να «ακολουθήσει» τον εχθρό και να απαντήσει στις προκλήσεις του, κάνοντας του ουσιαστικά το χατίρι και παίζοντας το παιχνίδι του.
Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται ακριβώς, ωστόσο μπορεί να διδάξει πως κάποιες φορές (αν όχι πάντα) το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξεις το σωστό στρατόπεδο και κυρίως να κερδίσεις την συμπάθεια της διεθνούς κοινής γνώμης, ακόμη και αν για να το πετύχεις αυτό, παρουσιάζεσαι ως ο «αδύναμος» ή ως η χώρα που «υποχωρεί»
Οχτώ χρόνια μετά τον τορπιλισμό της Έλλης (8/3/1948), η Ελλάδα (η χώρα που δεν απάντησε στην μεγαλύτερη πρόκληση που δέχτηκε τον 20 αιώνα, τουλάχιστον μέχρι εκείνη της εισβολής στην Κύπρο) «μεγάλωσε» και κατοχύρωσε την κυριαρχία της στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, με την προσάρτηση της Δωδεκανήσου. Κανείς δεν ξέρει, πώς θα είχε διαμορφωθεί η ιστορία ή ποια θα ήταν σήμερα τα θαλάσσια σύνορά της, αν τότε έπεφτε στην παγίδα της Ιταλίας, ακούγοντας τις «φωνές» στο εσωτερικό, που την κατηγορούσαν για ενδοτισμό και υποχώρηση «έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων»…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.