Από 15€ το Ρεάλ-Μπάρτσα, από 80€ το ελληνικό Super Cup - Είδος πολυτελείας το μπάσκετ!

Η εξωφρενική πολιτική με τα… χρυσά εισιτήρια του Super Cup της Ρόδου, διοργάνωσης που απ’ την αρχή φαινόταν πως θέλουν απλά να γίνει για να βγει η υποχρέωση. Η εξωφρενική σύγκριση με την Ισπανία των 15 ευρώ!


Το Super Cup του 2023, κάλλιστα θα μπορούσε να διοργανωθεί εκτός Ελλάδας. Το καζίνο στο Μόντε Κάρλο θα ήταν μια καλή επιλογή. Το Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι επίσης. Κάτι που τουλάχιστον θα δικαιολογεί τα λεφτά που καλείται να πληρώσει ο φίλαθλος για να παρακολουθήσει τα παιχνίδια της διοργάνωσης.


Είναι προφανές πως τα ματς αυτά ήταν εύκολο να διοργανωθούν, όσο υπήρχαν συγκεκριμένοι περιορισμοί στην προσέλευση του κόσμου. Λόγω πανδημίας. Πριν δύο χρόνια κεκλεισμένων των θυρών στο Περιστέρι, πριν ένα χρόνο με ένα ποσοστό φιλάθλων στις εξέδρες στην Πάτρα. Χωρίς να υπάρχει παρουσία και των δύο αιωνίων. Αστερίσκος που κάνει τη διαφορά.



Έλα όμως που φέτος ούτε περιορισμοί για τους φιλάθλους υπάρχουν, ούτε μπορούσε να «κοπεί» ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός απ’ τη διοργάνωση. Κατά συνέπεια, ο… πονοκέφαλος μεγάλος. Κι ως συνήθως στην Ελλάδα, πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.

Η επιλογή ήταν να διεξαχθεί το Super Cup στη Ρόδο, ποντάροντας στο γεγονός πως δύσκολα θα ταξιδέψει κάποιος για να βρεθεί στο κλειστό να δει τα ματς. Ταυτόχρονα, οι τιμές των εισιτηρίων θυμίζουν ετήσια συνδρομή σε κάποιο γκολφ κλαμπ. Κάτι elite τέλος πάντων. Όχι για τον… κοινό θνητό, όχι για τον απλό φίλαθλο.


Έτσι προφανώς το σκέφτηκαν και έβαλαν εισιτήρια στα 80 ευρώ (πλαϊνές εξέδρες) και στα 100 (κεντρική εξέδρα). Ενώ… μεγαλόψυχα, έδωσαν το δικαίωμα για μια μικρή έκπτωση στα παιδιά από 6 έως 16 ετών. 50 ευρώ στις πλαϊνές 70 στην κεντρική.

Δηλαδή ένας Ροδίτης γονιός, ας πούμε φίλαθλος του Ολυμπιακού, αν ήθελε να πάρει το παιδάκι του ηλικίας 8 ετών και να πάει στο κλειστό, έπρεπε στην καλύτερη να πληρώσει 130 ευρώ. Αφού πρώτα περάσει τον έλεγχο με τις ταυτοποιήσεις κτλ. Άντε πες αυτά είναι απαραίτητα.

Τώρα αν ο μικρός έλεγε μπαμπά θέλω να φορέσω τη φανέλα του Σλούκα που μου έκανες δώρο στα γενέθλιά μου, δε θα μπορούσε. Αφού απαγορεύονται τα διακριτικά ομάδων. Άσε που κανείς δε σου διασφαλίζει αν τα εισιτήρια που θα πάρεις δεν προορίζονται σε σημείο που έχουν προμηθευτεί 4-5 παρέες νεαρών φίλων του Παναθηναϊκού. Όχι πως θα γινόταν κάτι, αλλά ψυχολογικά και μόνο δεν είναι το καλύτερο. Γιατί οι διοργανωτές δεν φρόντισαν να καθορίσουν που θα καθίσουν οι φίλοι κάθε ομάδας. Έστω χωρίς τα διακριτικά τους.


Ο χειμώνας που ακολουθεί θα είναι δύσκολος. Οι τιμές σε όλα τα αγαθά ανεβαίνουν, θέρμανση και ενέργεια εκτοξεύονται, το πορτοφόλι κάθε ανθρώπου, κάθε οικογενειάρχη, αδειάζει ταχύτατα. Δεν κάνουμε λαϊκισμό, ρεαλιστικά αυτό συμβαίνει στη χώρα μας και στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.

Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό, να ζητείται από φιλάθλους να προτιμήσουν να πάνε δύο μέρες σε αγώνες του Ελληνικού Super Cup στο μπάσκετ, παρά να ψωνίσουν τα απαραίτητα της εβδομάδας ουσιαστικά. Η εικόνα των άδειων εξεδρών στους ημιτελικούς, ήταν απόλυτα φυσιολογική κόντρα στον παραλογισμό των τιμών.

Χωρίς να μπούμε καν στον κόπο της ανάλυσης του παρεχόμενου προϊόντος όλα αυτά. Ας πάμε κι εκεί όμως. Έχουμε τα δεδομένα των δυσκολιών σε οικονομικό επίπεδο, έχουμε απ’ την άλλη και τα δεδομένα της διοργάνωσης.

Ας συγκρίνουμε λοιπόν με το ύψιστο επίπεδο. Τόσο αγωνιστικά, όσο και οργανωτικά. Ισπανία. Μία εβδομάδα πριν διεξήχθη το αντίστοιχο Super Cup στη χώρα της Ιβηρικής. Συμμετέχοντες ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα, η Μπανταλόνα και η Μπέτις. Τόπος διεξαγωγής, η Σεβίλλη. Κι εκεί κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια σε πακέτα των τριών αγώνων. Δύο ημιτελικοί και μεγάλος τελικός.

Ξέρετε πόσο κόστιζαν; Οι τιμές άρχιζαν από τα 15 ευρώ. Μάλιστα, 15 ευρώ για τρία ματς. Δηλαδή με 5 ευρώ τον αγώνα μπορούσες να δεις δύο φορές Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, μεταξύ αυτών φυσικά και το μεταξύ τους ντέρμπι στον τελικό.


Οι κατηγορίες των εισιτηρίων συγκεκριμένα, άρχιζαν απ’ τα 15 ευρώ, συνέχιζαν στα 30, στα 45, στα 60, στα 80 και στα 100. Πάντα για τρεις αγώνες. Με 300 ευρώ μπορούσε όποιος ήθελε να δει τα ματς από θέση στο παρκέ (court seat) έχοντας και catering, δηλαδή φαγητό.

Μάλιστα οι… κουτοί οι Ισπανοί, διέθεσαν έναν αριθμό εισιτηρίων στις τέσσερις ομάδες, για να τα πουλήσουν εκείνες στους φιλάθλους τους. Έχοντας φυσικά και την ευθύνη.

Για να καταλάβουμε τη διαφορά λοιπόν: Ο πατέρας με το 8χρονο παιδάκι που στην Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει 130 ευρώ για να δει τα ματς του Super Cup, αν ήταν Ισπανός θα μπορούσε να το κάνει με 30 ευρώ.

Ποιος εγκέφαλος σκαρφίστηκε αυτή την ιδέα; Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως το σκεπτικό του για την ανάπτυξη του αθλήματος…

sdna