Θέμα σοβαρότητας με την εφημερίδα ΓΝΩΜΗ

Λίγο πριν κλείσω τα δεκαοχτώ ξεκίνησα να αρθρογραφώ σε μια εβδομαδιαία Δωδεκανησιακή εφημερίδα. Την περίφημη "Γνώμη". Ένα χρόνο κι ένα μήνα τώρα, έχω το ελεύθερο να γράφω στις σελίδες της... ότι μου κατέβει. Τον τελευταίο καιρό δε με συγκινούν και πολλά πράγματα για να τα μετατρέψω σε κείμενα. Συνήθως πρέπει κάτι να με εξοργίσει πάρα πολύ για να με κάνει να γράψω. Απόψε όμως έφτασα στο άλλο άκρο. Έχω εξοργιστεί τόσο πολύ που με δυσκολία γράφω...
Η εφημερίδα έρχεται απ' τη Ρόδο στο γραμματοκιβώτιο μου στη Θεσσαλονίκη, κάθε Τετάρτη. Κι όπως έρχεται έτσι καταλήγει ανέγγιχτη στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. "Δε με διαβάζεις;" με είχε ρωτήσει, πριν λίγο καιρό, ο εκδότης & δημοσιογράφος κύριος Δημήτρης. "Όχι"...
Έντεκα το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά μου. "Είδες την κεντρική σελίδα;". "Όχι". "Δες...".
Ω ναι...
Δείτε...
Καμαρώστε...
Ειρωνευτείτε, άμα θέλετε, κι εσείς ένα παιδί. Ένα κορίτσι, που το μόνο που κάνει είναι να παίζει ποδόσφαιρο σε μια ομάδα. Ωπ, μισό λεπτό, με ειδοποιούν απ' το κοντρόλ. Το κορίτσι διαπράττει ειδεχθές έγκλημα. Παίζει ποδόσφαιρο ενώ έχει παραπάνω κιλά...

(ειλικρινά ακόμα δεν έχω καταλάβει σε ποια απ' τις κοπέλες της
φωτογραφίας αναφέρεται η λεζάντα, όλες μου μοιάζουν κανονικές)

Ηρεμήστε. Είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι πάνω απ' όλα. Με σεβασμό και παιδεία και αξίες και τα λοιπά κλισεδιάρικα. Ηρεμήστε, ηρεμήστε. Θα της βάλουμε λουκέτο στο ψυγείο. Θα τη βάλουμε στη γωνία με το ένα πόδι πάνω. Ου, ξέρεις πόσες θερμίδες καις έτσι; Τι; Δεν θα της δημιουργήσουμε αρκετά κόμπλεξ με αυτές τις σοφτ τιμωρίες; Μμμ... Σωστά. Χρειάζονται δραστικότερα μέτρα. Θα την λιθοβολήσουμε. Θα της κάνουμε βασανιστήρια με τα τραγούδια της μπεμπέ λιλί. Ε, το πολύ πολύ να την κρεμάσουμε μωρέ. Αλλά πιο πριν, ας την κάνουμε και ρόμπα πανδωδεκανησιακώς, με τα ευφυή(;) ειρωνικά σχολιάκια μας. Έτσι θα λύσουμε επιτέλους το πρόβλημα της Ελλάδας. Έτσι θα αφανίσουμε το φαινόμενο των ευτραφών ποδοσφαιρόφιλων κορασίδων, που τα 'φάγαν και τα τρώνε, απ' ότι φαίνεται, μαζί με τον Πάγκαλο. Βρήκαμε τη λύση για την κρίση αδέρφια... Κάτω το Δ.Ν.Τ. Πάνω η Gilli Diet...
Κάποιος θα μπορούσε απλά να ζητήσει συγνώμη. Όμως όλοι μας έχουμε την τάση να διαλύουμε τις συγνώμες μας αραδιάζοντας δικαιολογίες. Δικαιολογίες του τύπου "σιγά μωρέ, τώρα με αυτό που έκανα θα την κάνω να αδυνατίσει". Όχι δε θα την κάνετε να αδυνατίσει. Θα την κάνετε να απεχθάνεται τον εαυτό της και θα της κουρελιάσετε την αυτοεκτίμηση. Αν τόσο σας κόφτει η υγεία και η εμφάνιση της, βάλτε κι εσείς τα αθλητικά σας και κατεβείτε να παίξετε μπάλα μαζί της, να χάσετε παρέα τα κιλά. Αλλά μάλλον δεν σας κόφτει τόσο, ε;
Αδερφάκι μου, ένα πράγμα θα σου πω. Είναι κάποιες φορές που όλες οι βρισιές που ξέρεις δεν αρκούν για να περιγράψουν επακριβώς τις νοοτροπίες ορισμένων ανθρώπων. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: "ΠΟΙΟΣ-ΜΑΛΑΚΑΣ-ΤΟ-ΕΓΡΑΨΕ-ΑΥΤΟ". Η δεύτερη αντίδραση ήταν να βάλω τα κλάματα. Στο τηλέφωνο. Την ώρα που μιλούσα με τη μάνα μου. Απ' τα νεύρα μου. Γιατί έχω βρεθεί εκεί, ακριβώς εκεί. Όχι στη φωτογραφία της εφημερίδας με το βλακώδες σχόλιο. Αλλά στο σημείο να σου επιτίθεται κάποιος χωρίς εμφανή λόγο απλά επειδή εσύ κάνεις κάτι που κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι. Όπως το να κάθεσαι μέσα στην τάξη, ή να τρως στο σχολικό διάλειμμα, ή να ερωτευθείς κάποιον, ή να πατάς κατά λάθος τη τσάντα του συμμαθητή σου κι εκείνος να ουρλιάζει μπροστά σε όλους πως θα του τη λιώσεις... Και μετά μου είπαν ότι η μαμά σου πήρε τηλέφωνο στην εφημερίδα. Πως κλαις όλη μέρα. Και σε φαντάστηκα κάπου σε ένα δωμάτιο σαν το δικό μου, με όλες αυτές τις σκέψεις που υπήρξαν δικές μου, και που με κάναν να σιχαίνομαι εμένα και τον κόσμο, αλλά πιο πολύ εμένα. Όλα αυτά τα συμβάντα που είχαν ως αποτέλεσμα να ντρέπομαι συνέχεια και να μην μιλάω, να είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο, να μην έχω μια φυσιολογική εφηβεία... Όμως σιγά σιγά θα καταλάβεις πόση λίγη σημασία έχουν όλα τούτα, γιατί υπάρχουν και κάποιοι που μας θέλουν κοντά τους όπως κι αν είμαστε εμφανισιακά, επειδή είναι οι ίδιοι αυθεντικοί και ξέρουν που να κοιτάξουν. Θα δεις πόσο πολύ μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, πως μπορείς να χάσεις ή να κρατήσεις ότι μοιάζει στους άλλους "περιττό". Και αν επιλέξεις να το χάσεις, πίστεψε με, δεν έχεις ιδέα πόσο γελοίοι θα σου μοιάζουν όλοι αυτοί που ξαφνικά σε πρόσεξαν, ενώ πριν σε έγραφαν ή σε χλεύαζαν.
Σ' ένα πράγμα είμαι απόλυτη, κι αυτό είναι πως δε μπορεί κανείς να καταλάβει ακριβώς αυτή την κατάσταση αν δεν έχει βρεθεί μέσα της. Όσο συμπονετικός κι αν είναι. Όσο κι αν προσπαθήσει.
Εγώ δε σε ξέρω. Δε ξέρω καν το όνομα σου. Δε ξέρω αν θα μου την έσπαγες ή θα σε συμπαθούσα, αν τυχόν σε γνώριζα ποτέ. Ξέρω μονάχα πως κανένα δικαίωμα δεν έχω να σε κρίνω απ' την εξωτερική σου εμφάνιση. Και πως εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να απολαμβάνεις ότι μπορεί να απολαμβάνει κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος. Γι' αυτό το καλό που σου θέλω να συνεχίσεις να παίζεις ποδόσφαιρο και να χαμογελάς και να είσαι περήφανη για ότι είσαι, ότι κι αν είσαι. Είναι καμάρι σου και μαγκιά σου η διαφορετικότητα σου. Είτε έγκειται στα κιλά, ή στο χρώμα, στην εθνικότητα, στις προτιμήσεις σου ή οπουδήποτε. Η μεγαλύτερη ξεφτίλα του ανθρώπου: ο ρατσισμός... Κι εγώ υπόσχομαι να προσπαθήσω να μου το δημοσιεύσουν τούτο το κείμενο... Σαν τη συγνώμη που κάποιος πρέπει να σου πει...

Αν αγαπάτε το άθλημα της δημοσιογραφίας, αγαπητέ κύριε Δημήτρη, κάποιος πρέπει να σας πει ότι απαιτείται να χάσετε τις ηλίθιες νοοτροπίες. Δεν υπάρχει λόγος να προκαλείτε...



Με καθόλου σεβασμό στην προκειμένη περίπτωση,
η "αρθρογράφος" σας,
Άρτεμις.

Υ.Γ. Μπορείτε να ακολουθήσετε κι εσείς το παράδειγμα των υψηλής αισθητικής φωτογραφιών που βάζουν οι σοβαροί σας αθλητικογράφοι (όπως αυτή που δημοσιεύσαν πριν δυο βδομάδες) και να αφήσετε τους υπέρβαρους ήσυχους... Λέω εγώ τώρα...

"Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν..."

morpheus91.blogspot.com