ροή ειδήσεων

10 ώρες στο αυτόνομο North Stradborke island

Πώς λέμε πάμε για ψάρι και καφέ στην Σύμη; Καμία σχέση!
Ένα μακρόστενο νησί ανατολικά του Brisbane στο Queensland της Αυστραλίας, μισό σε έκταση από την Αίγινα... αραιοκατοικημένο και γεμάτο(;) αόρατους τουρίστες.
Είμαστε μια παρέα πέντε ατόμων που δοκίμασε αυτή την απόδραση μια Παρασκευή πρωί. Σαράντα λεπτά με το αυτοκίνητο κι άλλα τόσα με το φέριμποτ μας έφεραν σε έναν καταπράσινο δασώδες νησί με 38 χιλιόμετρα μήκος και 11 πλάτος.

Στο Straddie όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, δεν μένουν πολλοί μόνιμοι κάτοικοι, δεν βλέπεις πουθενά τεράστια ξενοδοχεία ή άλλες εγκαταστάσεις που θα πλήγωναν το παρθένο τοπίο (υπάρχουν όμως), αντίθετα βλέπεις αρκετά καγκουρό να πηδάνε ελεύθερα ανάμεσα στα εξοχικά, καμιά φορά βλέπεις δελφίνια, φάλαινες ή και καρχαρίες κοντά τις ακτές, βλέπεις αρκετούς ιθαγενείς Aboriginals, βλέπεις Αγγλοσάξονες, Ινδούς, Κινέζους και βλέπεις τεράστιες εκτάσεις δίπλα στη θάλασσα που είναι διαμορφωμένες με περιποιημένο γκαζόν, με χτιστά barbeques, με τουαλέτες και όπο! ια άλλη υποδομή χρειάζεται για ένα άνετο κάμπινγκ.

Στο κέντρο του νησιού, υπάρχει μια λίμνη με καφέ νερά, όπου αν είσαι αρκετά γενναίος, μπορείς να απολαύσεις ένα μπάνιο και με λίγη φαντασία θα πιστέψεις πως κάπου εκεί κοντά σου κολυμπάει και κάποιο τέρας σα τη Nessie τη Σκωτσέζα.

Το πιο όμορφο και πάντα γεμάτο από κόσμο μέρος είναι το Point Lookout, με πανοραμική θέα από ένα ύψος που δεν ξεπερνάει τα 100 μέτρα, αλλά σου επιτρέπει να κάνεις ένα φανταστικό σαφάρι με τα κιάλια, ανιχνεύοντας ένα πραγματικά αδάμαστο Ειρηνικό και να δεις ζωντανά άγρια θαλάσσια κήτη.

Κάτω τώρα, στις ήρεμες ακρογιαλιές, νοιώθεις κάπως παράξενα όταν βλέπεις τους κατασκηνωτές να ψαρεύουν κάτι μικρά ασημί ψάρια κι ενώ περιμένεις να τα πετάξουν βιαστικά πάλι στον Ωκεανό, αυτοί ατάραχοι να τα βάζουν σε ένα κουβά και λίγο αργότερα να τα ψήνουν στα barbeques που τους διαθέτει η Πολιτεία.

Η πρώτη σοβαρή παρανομία που υπέπεσε στην αντίληψη μου δεν ήταν αυτή, ήδη από το πρωί μου έχε κάνει εντύπωση ο τρόπος που οδηγούσαν σε ένα δρόμο που το ανώτατο όριο ήταν 50 χιλιόμετρα όταν μας προσπερνούσαν αυτοκίνητα τρέχοντας με 100 κι όταν πολλοί μάλιστα από τους οδηγούς δεν προσπαθούσαν να κρύψουν κάποιο κουτάκι μπύρας που κρατούσαν στο χέρι τους.

Ένα μικρό φέριμποτ εξ άλλου που συνδέει το Straddie με ένα άλλο μικρότερο νησί, σε άκρα αντίθεση με το φέρι που μας έφερε από την Ηπειρωτική χώρα, δεν είχε ούτε προσωπικό ασφαλείας, ούτε ναύτες ούτε και πήρε τις στοιχειώδεις προφυλάξεις, μόλις «γέμισε» με δυο αυτοκίνητα και ο γραφικός καπετάνιος από τη γέφυρα έφερε τα δυο του δάχτυλα στο στόμα εκπέμποντας ένα επίσης γραφικό σφύριγμα στον πιτσιρικά λοστρόμο που άρχισε με μανία να γυρίζει το χειροκίνητο τροχό ώστε να ανεβάσει τη μπουκαπόρτα και πριν αυτή φτάσει στη μέση, το μικρό πλοίο είχε ήδη πάρει τη στροφή κι είχα βάλει ρώτα για το προορισμό του.

Η ώρα περνούσε, αρχίσαμε να πεινάμε κι είπαμε να πάμε στο Point Lookout, να βρούμε ένα fish and chips να πάρουμε σε πακέτο τα φαγητά μας και να πάμε σε ένα από τα πολλά πάρκα που διέθεταν τραπέζια, νερά και απίθανη θέα, να φάμε.

Από εδώ και πέρα αρχίζει μια μικρή Οδύσσεια για εμάς τους πέντε αμύητους ταξιδιώτες.
Ποιος θα περίμενε στην Αυστραλία, του απόλυτου καπιταλισμού, της παραδειγματικής απελευθέρωσης επαγγελμάτων και σε ένα νησί που εκείνη την ώρα είχε κάμποσες χιλιάδες ψυχές επάνω του, θα βρίσκαμε μόνο 3-4 μαγαζιά fish and chips, από τα οποία μάλιστα το ένα ήταν κλειστό, το άλλο δεν έδινε φαγητό σε πακέτο και το τρίτο έγραφε μεν ότι ήταν fish and chips αλλά πουλούσε τα ψάρια άψητα;
Τέλος πάντων, μετά από ψάξιμο μιας ώρας πήραμε τα πακέτα με το φαγητό, καθίσαμε σε μια μαγευτική τοποθεσία και απολαύαμε τα φρεσκοτηγανισμένα ψάρια μας, χαζεύοντας μια μεγάλη οικογένεια Κινέζων που ψάρευε.

Μετά από ένα καλό φαγητό όμως χρειάζεται κι ένας καλός καφές…..
Η Οδύσσεια συνεχίζεται!
Βρισκόμαστε στην άλλη άκρη από το λιμάνι και ρωτάμε κάποιους περαστικούς που θα μπορούσαμε να πιούμε ένα καφέ.
Ένας που ήξερε καλά τα κατατόπια μας υπέδειξε ένα club δίπλα σε μια μικρή λίμνη με στάσιμα νερά που μύριζε απαίσια.

Η επιθυμία μας ωστόσο για καφέ ήταν τόσο μεγάλη που παραβλέψαμε τη δυσοσμία και ανεβήκαμε έναν φιδωτό τσιμεντένιο διάδρομο ανάμεσα σε ζαρντινιέρες με πανέμορφα τροπικά φυτά, ειδικά φτιαγμένο για ΑΜΕΑ που μας έβγαλε στο υπερυψωμένο κτίριο όπου και στεγαζόταν το club.
Η ευγενέστατη κοπέλα στη ρεσεψιόν, μας υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο και μας είπε πως λυπάται πολύ, αλλά εκεί σερβίριζαν μόνο αλκοολούχα ποτά και πως είχαν πολλά slot machines, αν θέλαμε να δοκιμάσουμε τη τύχη μας.
Την ευχαριστήσαμε και φύγαμε ολοταχώς για το λιμάνι.
Τι διάβολο, κάθε μισή ώρα ερχόταν κι έφευγε ένα κατάμεστο φεριμπότ, δεν μπορεί να μην υπάρχουν εκεί τουλάχιστον πέντε δέκα bar, clubs, café , ή όπως αλλιώς θέλουν να τα ονομάζουν οι Αυστραλοί!
Τελικά ή οι Αυστραλοί είναι τρελοί, ή εμείς έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε έναν άλλο κόσμο, όπου αρκεί να απλώσεις το χέρι σου από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου και να βρεθείς με ένα κύπελλο από λαχταριστό καφέ, πανάκριβο μεν αλλά πανταχού παρόντα.
Ακόμα και στο πιο μικρό νησί μας!
Το μοναδικό μέρος που θα μπορούσαμε τελικά να απολαύσουμε αυτό το κύπελλο με το καφέ, μας το έδειξε ένας ιθαγενής της περιοχής.
Ήταν ένα club σε ένα ξύλινο διώροφο κτίριο στη μέση ενός χέρσου τετραγώνου, 300 μέτρα από το λιμάνι, χωρίς κανένα διακριτικό που θα υποδείκνυε την ιδιότητα του και χωρίς καν να βλέπουμε την είσοδο από τη γωνία που είμαστε.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και διασχίσαμε πεζή τη διαδρομή μέχρι την είσοδο που βρισκόταν από την άλλη πλευρά, ανεβήκαμε τη σκάλα και πριν μπούμε μέσα, τα ρουθούνια μας γέμισαν από τους καπνούς των τσιγάρων.
Σε αυτή τη χώρα, αν ρωτήσεις κάποιον που μπορείς να προμηθευτείς ναρκωτικά ή ένα όπλο, απλά θα σε κοιτάξει αδιάφορα και πιθανόν να μη σου απαντήσει καθόλου.
Αν πάλι σε δουν να καπνίζεις έστω και σε περιοχές που επιτρέπεται, θα σε κοιτάξουν υποτιμητικά και είναι πιθανόν να σου κάνουν κι ένα μικρό κήρυγμα.

Μόλις 20 χιλιόμετρα δυτικά από το μέρος που βρισκόμαστε, και με τη σκέψη μόνο πως θα έπιανες ένα-δυο ψάρια μικρότερα από 24 εκατοστά, πως θα οδηγούσες με τη διπλάσια από την επιτρεπτή ταχύτητα και δη με ένα μπουκάλι μπύρα στα χέρια, πως θα τολμούσες να καπνίσεις μέσα σε μια αίθουσα, θα είχες πληρώσει τουλάχιστον 500 δολάρια.

Παραβλέποντας λοιπόν το τελείως απρόσμενο σύννεφο καπνού που μας έπνιξε ανοίγοντας τη πόρτα του κλιματιζόμενου club, βρεθήκαμε σε μια τεράστια ενιαία αίθουσα όπου τα μόνα διαχωριστικά των τμημάτων ήταν οι πινακίδες. Reception, Smoking area, Bar-Café, slot machines κλπ.
Στην υποδοχή, δηλώσαμε τα στοιχεία μας για τη περίπτωση που παίζαμε στο μίνι καζίνο και κερδίζαμε πολλά λεφτά και πήγαμε τρέχοντας στο bar να παραγγείλουμε τους καφέδες…

Επί τέλους!
Σε λιγότερο από πέντε λεπτά απολαμβάναμε το καλύτερο cappuccino της ζωής μας με 3 δολάρια!

Η μικρή αυτή ιστορία, διαδραματίσθηκε κατά τη προηγούμενη επίσκεψη μου στην Αυστραλία πριν από πέντε μήνες.
Ως φανατικός πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, της εν γένει καλουποποίησης των ανθρώπων και βλέποντας σήμερα όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα (και όχι μόνο) με τις προσπάθειες που γίνονται για τον αφανισμό των εθνοτήτων και των επαγγελματιών της μεσαίας τάξης, όποιους κι αν περιλαμβάνει αυτή, από εστιάτορες, φαρμακοποιούς, ταξιτζήδες, δικηγόρους, φορτηγατζήδες, ήταν επόμενο να συγκρίνω δυο εντελώς αντίθετες φιλοσοφίες.
Αυτονομία και Παγκοσμιοποίηση!
Εγώ πάλι, μετά την επίσκεψη μου στο Straddie με τους ευτυχισμένους κατοίκους, πιστεύω πως κάθε κράτος, κάθε περιφέρεια, κάθε πόλη, κάθε χωριό, θα πρέπει να κυβερνιέται βάσει μια άλλης φιλοσοφίας που θα βασίζεται σε μια λέξη.
Ιδιαιτερότητα!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Σχόλια

όλα τα νέα στο email σας

Get new posts by email:
παράπονα Ρόδου

επικοινωνήστε

δώσε δύναμη στη φωνή σου,
κάνε τα παράπονα στον δήμαρχο,
κατήγγειλε ότι βλάπτει την κοινωνία,
διέδωσε τις πιο σημαντικές ειδήσεις,
μοιράσου χρήσιμες συμβουλές,
στείλε μας το δικό σου άρθρο
και δημοσίευσε ότι θέλεις
στο paraponarodou@gmail.com
ή συμπλήρωσε την φόρμα

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *