Τα best of του νησιού των Ιπποτών

Η Ρόδος είναι πρόκληση, από κάθε άποψη. Το μέγεθός της δημιουργεί ακόμη και στον πιο φανατικό επισκέπτη της αμφιβολίες σχετικά με το πόσο καλά την γνωρίζει... Η υπέρμετρη «αξιοποίησή» της στήνει τουριστικές παγίδες μπροστά από τις φυσικές ομορφιές της, δυσκολεύοντάς ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο να την αγαπήσει. Και η κακή φήμη που πηγάζει από αυτήν την «αξιοποίηση» βάζει ακόμη και τον πιο εξασκημένο ταξιδιωτικό συντάκτη να παραθέτει επιχειρήματα, αισθανόμενος ότι απολογείται, μπροστά σε απορημένα βλέμματα κάθε φορά που δηλώνει πως την αγαπά.

Αντί για επιχειρήματα, εμείς συγκεντρώνουμε τριάντα αγαπημένες διευθύνσεις, παραλίες και βόλτες, που μπορούν να αποδείξουν πως το νησί των Ιπποτών εκτείνεται πολύ πέρα από τα beach bars στο Φαληράκι και τα άσχημα resorts της πενταήμερης. Βάζετε στοίχημα;

Best of… παραλίες Γλύστρα: Ένας λιλιπούτειος, αμμουδερός κολπίσκος που κλείνει στις άκρες του από δύο πράσινα λοφάκια, έντεκα χιλιόμετρα από τη Λίνδο, στο δρόμο για το Νότο, είναι, σύμφωνα με τους ντόπιους, η ωραιότερη παραλία του νησιού. Χρυσαφένια άμμος, πρασινογάλαζα νερά και ένα πάλαι ποτέ μυστικό που όσο πάει και διαρρέει. Ελάτε νωρίς, για να πιάσετε θέση στον ήλιο.

Πρασονήσι: Ο παράδεισος των surfers, το νοτιότερο άκρο του νησιού απέχει περί τις δύο ώρες από την πόλη της Ρόδου, αξίζει όμως τον κόπο της οδήγησης, αν μη τι άλλο για το μοναδικό του τοπίο. Η στενή λωρίδα άμμου που τον χειμώνα σκεπάζεται από τα κύματα –εξ ου και η κατάληξη «νησί» του ονόματος– το καλοκαίρι αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο, δημιουργώντας μια ήρεμη παραλία για βουτιές και μια φουρτουνιασμένη για σερφ. Διαλέγετε και παίρνετε.



Άγιος Παύλος: Μην ακούσουμε γκρίνιες. Μπορεί να είναι πήχτρα στους ηλιοκαμένους τουρίστες, που κατεβαίνουν με τα πόδια από την Λίνδο για βουτιές, είναι όμως και μια από τις πλέον εξωτικές παραλίες του Αιγαίου, με τα τιρκουάζ νερά του, την μικρή αμμουδιά και τα βραχάκια – βατήρες για βουτιές. Νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα είναι, για ευνόητους λόγους, οι καλύτερες ώρες του.

Βλυχά: Όσοι δεν πολυσυμπαθούν τις οργανωμένες παραλίες, εδώ θα βρουν τον παράδεισό τους. Ναι μεν ένα τμήμα της παραλίας των Βλυχών καταλαμβάνεται από ξαπλώστρες και ομπρέλες, το υπόλοιπο, όμως, εξίσου μεγάλο κομμάτι της διατηρεί ανέπαφη τη φυσική ομορφιά του. Ψιλό, λευκό βοτσαλάκι και καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά συμπληρώνουν την εικόνα.

Τσαμπίκα: Ψιλή άμμος που χρυσαφίζει στον ήλιο, πεντακάθαρα, γαλάζια νερά, και θεόρατα βράχια που υψώνονται πίσω και γύρω της δημιουργούν ένα ειδυλλιακό τοπίο σε μια από τις δημοφιλέστερες παραλίες του νησιού. Στην κορυφή του βράχου είναι κτισμένη η μονή της Παναγίας Τσαμπίκας, που έδωσε το όνομά της στην παραλία. Η παραλία είναι οργανωμένη, με ξαπλώστρες και ομπρέλες, το μέγεθός της όμως εξασφαλίζει και αρκετό χώρο για να απλώσετε την πετσέτα σας.

Αγαθή: Άλλο ένα "μυστικό" των ντόπιων που αρχίζει τελευταία να διαρρέει, η Αγαθή είναι μια μικρούλα, κουκλίστικη παραλία με χρυσαφένια άμμο και τιρκουάζ, διαυγή νερά. Θα τη βρείτε αν ακολουθήσετε το σηματοδοτημένο δρομάκι από το παρακείμενο Χαράκι. Οι λάτρεις του ελεύθερου κάμπινγκ θα την εκτιμήσουν ιδιαίτερα, καθώς η Αγαθή είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία της Ρόδου που φιλοξενεί σκηνές, μπροστά από τις σπηλιές στην άκρη της. Τα παρακείμενα ταβερνάκια εγγυώνται πως δεν θα σας λείψει ποτέ κρύο νερό.

Best of… βόλτες

Παλιά Πόλη της Ρόδου: Μπορεί να μοιάζει προφανής, υπερ-προβεβλημένη και υπερ-εκμεταλλευμένη, είναι όμως μακράν η καλύτερη βόλτα του νησιού, ιδιαίτερα αργά το απόγευμα και νωρίς το πρωί, όταν οι μεθυσμένοι τουρίστες κάνουν ανασύνταξη δυνάμεων πριν ή μετά το ξενύχτι. Μεσαιωνικά κτίσματα, λιθόκτιστα καλντερίμια που ελίσσονται κάτω από αψίδες και καμάρες, μιναρέδες που υψώνονται προς τον ουρανό, σπίτια με ολάνθιστα μπαλκόνια, κρυμμένες ή πολύβουες μικρές πλατείες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό εποχών και πολιτισμικών επιρροών που στριμώχνει δυόμισι χιλιάδες χρόνια Ιστορίας σε 583 στρέμματα. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει για την πολυκοσμία της;

Λίνδος: Το έτερο «δυνατό χαρτί» του νησιού, σφύζει από ηλιοκαμένους τουρίστες και μαγαζάκια με σουβενίρ, παραμένει, όμως, παρ’ όλα αυτά ένας υπέροχος λαβύρινθος καλντεριμιών που ελίσσονται ανάμεσα σε ασβεστωμένα σπιτάκια και ανθισμένες αυλές. Είναι πιο «νησιωτική» από την Παλιά Πόλη της Ρόδου, και στεφανώνεται και από ένα πανέμορφο κάστρο – φυσικό οχυρό που με τα χρόνια μετατράπηκε σε φρούριο, το οποίο φωτίζεται το βράδυ, συμβάλλοντας στη ρομαντική ατμόσφαιρα της πόλης.

Αρχαιολογικοί χώροι: Έτη φωτός μακριά από τη λογική «μια που είμαστε εδώ, να δούμε και τα αρχαία», η Κάμειρος και η Ιαλυσός είναι προορισμοί αφ’ εαυτοίς. Η πρώτη, γνωστή και ως Πομπηία της Ελλάδας, καθώς η ξαφνική ερήμωσή της παραμένει ένα άλυτο μυστήριο που προβληματίζει αρχαιολόγους και ιστορικούς, γοητεύει με το φυσικό της περιβάλλον, που ατενίζει από ψηλά τη θάλασσα, την αρχαία αγορά και τον δωρικό ναό της. Στη δεύτερη ξεχωρίζουν τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου και η αρχαία νεκρόπολη, η Ακρόπολη και ο Ναός της Πολιάδας Αθηνάς.



Επτά Πηγές vs. Πεταλούδες: Λίμνες, ποταμάκια, ξύλινα γεφυράκια και πεζοπορικές διαδρομές που θα εκπλήξουν όσους πιστεύουν πως τα νησιά δεν διαθέτουν εντυπωσιακά πράσινα φυσικά τοπία. Στις λιγότερο προβεβλημένες Επτά Πηγές το ταβερνάκι προσφέρει πολύ περισσότερο θέα στα τρεχούμενα νερά και την εντυπωσιακή βλάστηση γύρω τους, παρά ιδιαίτερες γεύσεις. Πολύ κοντά του, ξεκινά μία μικρή –και αρκετά κλειστοφοβική– σήραγγα, η οποία οδηγεί σε μια καταπράσινη λίμνη, που δημιουργείται από το φράγμα στην άλλη πλευρά του λόφου. Για να αποφύγετε το σκοτάδι και την υγρασία της σήραγγας, μπορείτε άνετα να σκαρφαλώσετε και να κατεβείτε το λοφάκι, σε περίπου 20 λεπτά χαλαρού περπατήματος. Σαν βγείτε στον πηγαιμό για τις Πεταλούδες, να θυμάστε πως η περίοδος κατά την οποία οι κάμπιες γίνονται πεταλούδες και ξεκινούν να πετάνε πάνω από τα –ούτως ή άλλως πανέμορφα– καταπράσινα μονοπάτια και ρυάκια είναι μετά τα τέλη Ιουλίου. Και πως, σύμφωνα με την πασίγνωστη γκρίνια «δεν είναι πια αυτό που ήταν» –όπως και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, έχει αλλάξει από την δεκαετία του ’80.

in2life