Παραμεθόρια μεζεδάκια

Ο τίτλος του σημερινού μας άρθρου ίσως φανεί αινιγματικός, αλλά είναι παρμένος από μια είδηση που προκάλεσε αρκετήν ιλαρότητα στη μπλογκόσφαιρα τις τελευταίες μέρες, δηλαδή ότι για τον ΟΑΕΔ η Καλαμάτα περιλαμβάνεται στις…
παραμεθόριες περιοχές της χώρας, για τις οποίες ο οργανισμός δίνει επιδότηση στους επιχειρηματίες που θα εγκαταστήσουν εκεί την επιχείρησή τους. Συγκεκριμένα, η σχετική διάταξη αναφέρει: Επίσης, επιδοτούνται, με ποσοστό 1%, όλες οι βιομηχανικές, βιοτεχνικές και μεταλλευτικές επιχειρήσεις εφόσον είναι εγκατεστημένες στους νομούς ΛΕΣΒΟΥ, ΧΙΟΥ, ΣΑΜΟΥ, ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ, ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ, ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ, ΦΛΩΡΙΝΑΣ, ΠΕΛΛΑΣ, ΚΙΛΚΙΣ, ΣΕΡΡΩΝ καθώς και στις επαρχίες ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ & ΜΕΣΣΗΝΗΣ του νομού ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.

Όπως είπα, η είδηση έδωσε λαβή σε πολλά πνευματώδη σχόλια, καθώς και στον χάρτη που βλέπετε αριστερά, όπου ο νομός Μεσσηνίας έχει μεταφερθεί φωτοσοπικώς πάνω από την Κέρκυρα, ώστε να συνορεύει με την Αλβανία. Σύμφωνα με διευκρινίσεις που έδωσε ο διοικητής του ΟΑΕΔ, η περίεργη ρύθμιση δεν είναι έργο της τωρινής κυβέρνησης,παρά θεσπίστηκε το 1989, από κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου “μετά τον σεισμό της Καλαμάτας”. Προσωπικά, δέχομαι την εξήγηση, παρόλο ο σεισμός είχε γίνει τρία χρόνια νωρίτερα, το 1986. Αλλά, αναρωτιέμαι: από το 1989 ίσαμε σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια, έχει αλλάξει ο χάρτης της Ευρώπης, έχουν γίνει κοσμοϊστορικά γεγονότα, πώς εξηγείται ότι όλες οι κυβερνήσεις που μεσολάβησαν, και ειδικά η σημερινή που υποτίθεται ότι κόβει δαπάνες από παντού, δεν κατάργησαν αυτή την παράλογη (πλέον) ρύθμιση; Ακόμα να στεγνώσει η μπογιά στο παγκάκι;

(Ποιο παγκάκι; Αν δεν ξέρετε το ανέκδοτο, θα το πούμε στο τέλος, να μη χάνουμε τον ειρμό).

Και αφού για το παραμεθόριο της Καλαμάτας δόθηκε αυτή η εξήγηση, θέλω πολύ να πιστέψω ότι υπάρχει κάποιος εξίσου βάσιμος και σοβαρός λόγος που η κυρία Εύη Παπαγεωργίου, στη νεαρή ηλικία των 32 ετών τοποθετήθηκε διοικήτρια στο νοσοκομείο Σπάρτης. Πείτε μου ότι έχει κάνει λαμπρές σπουδές, είμαι πρόθυμος να πειστώ πως ο διορισμός είναι αξιοκρατικός, παρόλο που στο βιογραφικό της διά γυμνού οφθαλμού βλέπω μόνο ένα πτυχίο οικονομικών σπουδών και υπό εξέλιξη μεταπτυχιακά, καθώς και ευδόκιμη προϋπηρεσία στην ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ.

* Τέλος πάντων, ας προχωρήσουμε στα καθαυτό μεζεδάκια μας. Και ξεκινάω ανάποδα, δηλαδή με ένα φρέσκο, χτεσινό, από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ύστερα από τη συνάντηση με την κυρία Μέρκελ: Από την πλευρά του, ο κ. Σαμαράς τόνισε ότι «Σε ότι αναφορά την δημοσιονομική προσαρμογή έχουμε πιάσει τους στόχους μας…”

Το μαργαριτάρι το έχουν και άλλοι ιστότοποι -δεν έχω ακούσει το βίντεο κι έτσι δεν ξέρω αν πρέπει να το χρεώσω στον πρωθυπουργό ή σε κάποιον συντάκτη, πάντως είναι χοντρό λάθος: ή θα πεις “όσον αφορά” ή “σε ό,τι αφορά”. Ρήμα “αναφορώ” δεν έχουμε, οπότε το “ό,τι αναφορά” είναι λάθος, όπως λάθος είναι και το “ως αναφορά” που λένε κάποιοι (“ως αναφορά τον στόχο της προσαρμογής…”). Και βέβαια, εκείνο το καημένο το “ό,τι” όταν είναι αναφορικό (δηλ. όταν σημαίνει “οτιδήποτε”) τη θέλει την υποδιαστολή του.

* Ένα νέο θύμα των ευπρεπιστών της γλώσσας, μετά το “παίρνω” (που το θεωρούν μπανάλ και το αντικαθιστάνε παντού με το “λαμβάνω”) είναι το “πρέπει”, που για κάποιο λόγο οι γλαφυροί το θεωρούν χυδαίο και το αντικαθιστάνε με το “οφείλω”, χωρίς να σκέφτονται ότι τα δυο ρήματα δεν είναι ισοδύναμα σε όλες τις χρήσεις. Παράδειγμα, από ένα άρθρο για την Αγιασοφιά: οι χριστιανικοί βυζαντινοί ναοί αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της παγκόσμιας πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς και οφείλουν να τυγχάνουν του απαραίτητου σεβασμού και προστασίας. Κι αν δεν τυγχάνουν; Θα τους τιμωρήσουμε;

* Σε κρόουλ στις ειδήσεις του Σκάι, ορθογραφικό λάθος που οδηγεί σε ενδιαφέροντες παρετυμολογικούς συνειρμούς: Πληστειριασμοί. Και λίγο από ληστείες.

* Η γενικομανία της εβδομάδας εξ οικείων, στην Αυγή, σχετικά με το σίριαλ Τατσόπουλου: Στο θέμα που ανέκυψε από τις δηλώσεις Τατσόπουλου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια τοποθέτηση που δεν επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών… Κι όμως, σύντροφοι, το “επιδέχομαι” δεν επιδέχεται σύνταξη με γενική, αναντάμ παπαντάμ με αιτιατική συντασσόταν. Επομένως, το σωστό είναι “δεν επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες”. Παρεμπιπτόντως, πριν από λίγο καιρό που είχα επισημάνει σε ένα μεζεδάκι μια ανάλογη γενικομανή χρήση από έναν συριζαίο (οΘντκ) συγγραφέα, τόσο ενοχλήθηκε ο λεγάμενος όταν το είδε, που όχι μόνο έκανε ανακοίνωση στο Φέισμπουκ αλλά και μου τα έψαλε και από την εκπομπή του στον ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο”, τι να πει κανείς.

* Τρόμος της διπλής άρνησης, νέο κρούσμα, από άρθρο στο ηλεΒήμα: Ο Καβαλιέρε αρνείται ότι ουδέποτε πλήρωσε για να έχει σεξουαλική επαφή με την νεαρή Ρούμπι….
Ωστόσο, καταμεσίς της πρότασης ή άλλαξε ο συντάκτης και το συνέχισε κάποιος που να μιλάει ελληνικά ή ο αρχικός συντάκτης θυμήθηκε τη μητρική του γλώσσα, διότι συνεχίζει: η οποία σταθερά επιβεβαιώνει την εκδοχή του υποστηρίζοντας επίσης ότι ποτέ δεν υπήρξε πόρνη, και όχι, όπως θα περιμέναμε “ότι ουδέποτε δεν υπήρξε πόρνη”.

* Το ίδιο άρθρο το βρήκα αξιοσημείωτο για έναν λόγο που ίσως δεν φαίνεται με το γυμνό μάτι. Διαβάστε το, να δούμε αν θα το εντοπίσετε. Θα το μαρτυρήσω στο τέλος.

* Αυτόματη γραφή από άρθρο του yahoo.gr: Οι γιατροί θεωρούν ότι την ευθύνη για τα συμπτώματα σήψης της σάρκας είναι οι βρώμικες βελόνες που μολύνουν τους χρήστες με τον ιό του AIDS, της ηπατίτιδας και του ανθεκτικού στη μεθικιλλίνη χρυσίζων σταφυλόκοκκου. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δερματική γάγγραινα δέρμα, βαθιά αποστήματα, και απώλεια των άκρων.
Χωρίς σχόλια.

* Στο ίδιο άρθρο, μια ενδιαφέρουσα γεωγραφική λεπτή διάκριση: Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία, το επίκεντρο της χρήσης του Krokodil εστιάζεται πλέον στην Αριζόνα, ενώ αρκετές ακραίες περιπτώσεις έχουν εμφανιστεί και στο Φοίνιξ… Πού είναι το Φοίνιξ, οέο;

* Φίλος με ρώτησε αν στέκει η χρήση της λέξης “φερέγγυος” στον εξής τίτλο του skai.gr: Βερολίνο: Επιθυμία μας ελληνικό success story – θα είμαστε και εμείς φερέγγυοι στην Ελλάδα. Απάντησα πως δεν μου πολυαρέσει, και θυμήθηκα το εξής άζμα.

* Μάλλον θα γράψω άρθρο, μια και τώρα που προκριθήκαμε στο Μουντιάλ θα το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας, αλλά η Βραζιλία είναι “η χώρα της σάμπας”, όχι “η χώρα της σάμπα” όπως βλέπω εδώ κι εκεί και βγάζω σπυράκια. Η σάμπα (όπως και η ρούμπα) συμμορφώνεται θαυμάσια με το κλιτικό σύστημα της ελληνικής, άρα κλίνεται κανονικότατα: η σάμπα – της σάμπας, πληθυντικός οι σάμπες, όπως η πόρτα – της πόρτας πληθυντικός οι πόρτες. Όπως λέει άλλωστε και ο Τέρης Χρυσός (σε στίχους Γ. Οικονομίδη): “Θέλω να χορεύω μες της σάμπας τον τρελό ρυθμό”

Κατά τα άλλα το άζμα μάλλον μάπα είναι, τουλάχιστον δεν βρίσκω να πιάνει χαρτωσιά μπροστά στο απίστευτο “Σάμπα μου ξηγιέσαι” του Χιώτη:

-αλλά αυτά είναι γούστα.

* Αν ήμουν στην Αθήνα θα πήγαινα σε μια ενδιαφέρουσα έκθεση που κάνουν ο Σπύρος Δερβενιώτης και ο Τάσος Αναστασίου, οι οποίοι παρουσιάζουν το Λεξικό Ελληνικής Νεογλώσσας, δυστυχώς μόνο ως τις 1 Δεκεμβρίου, οπότε δεν θα το προλάβω. Σπεύσατε-σπεύσατε, που λέγανε παλιά.

* Χρωστάω δυο πράγματα, και πρώτα το αίνιγμα που είχα βάλει, τι το αξιοσημείωτο βρίσκω στο άρθρο του Βήματος που ανέφερα πιο πάνω. Μπορεί βέβαια να είναι παλιό φαινόμενο, εγώ όμως τώρα το πρόσεξα: για πρώτη φορά εδώ και πολλά πολλά χρόνια είδα τονούμενα κεφαλαία σε ελληνική εφημερίδα: αν προσέξετε, λέει για τη βίλα του Άρκορε, όπου γινόντουσαν τα πάρτι των πλούσιων γέρων, και για την εισαγγελέα Ίλντα τάδε -και τα δυο τονούμενα, πράγμα που πολύ με χαροποιεί.

* Χρωστάω επίσης το ανέκδοτο με το παγκάκι. Σε μια μονάδα του Στρατού Ξηράς αναλαμβάνει νέος διοικητής, ένας λοχαγός, και επειδή η μονάδα έχει μεγάλη έλλειψη σε άνδρες σκέφτεται να κόψει μερικές σκοπιές για να βγαίνουν οι υπηρεσίες. Καθώς λοιπόν κοιτάζει τις σκοπιές της μονάδας, βρίσκει μια σκοπιά, μπροστά σε ένα παγκάκι, που δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Τηλεφωνάει στον προκάτοχό του, τον προηγούμενο διοικητή και τον ρωτάει: “Τι πολύτιμο έχει αυτό το παγκάκι κοντά στην αποθήκη υλικού και είχατε σκοπό να το φυλάει;” “Δεν ξέρω να σου πω, συνάδελφε”, του απαντάει αυτός, “εγώ έτσι το βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή, τον Τάδε. Αν έχεις περιέργεια, είναι τώρα ταγματάρχης στο τάδε τάγμα, ρώτησέ τον”. Τηλεφωνάει πράγματι στον ταγματάρχη, που κι αυτός του απαντάει τα ίδια, εγώ έτσι τη βρήκα τη σκοπιά, αν θες πάρε τον πιο παλιό διοικητή, που είναι τώρα αντισυνταγματάρχης στο λόχο στρατηγείου, αυτός θα ξέρει. Τηλεφωνάει στον αντισυνταγματάρχη, όμως ούτε αυτός ξέρει, κι αυτός έτσι το βρήκε από τον προηγούμενο, που είναι τώρα ταξίαρχος στο Σώμα, τον βρίσκει κι αυτόν, αλλά ούτε αυτός έχει εξήγηση, έτσι το βρήκε από τον προηγούμενο, που έχει πεθάνει, αλλά ο προπροηγούμενος διοικητής της μονάδας, που είναι και ο πρώτος που τη διοίκησε μετά την ίδρυσή της, ζει και βασιλεύει, απόστρατος πια και ογδοντάχρονος, αλλά ακμαίος και είναι ταχτικός θαμώνας στο τάδε καφενείο όπου συχνάζουν απόστρατοι. Μια και δυο, ο λοχαγός πηγαίνει στο καφενείο να βρει τον απόστρατο πρώην διοικητή, τον βρίσκει, του συστήνεται, του λέει για τη μονάδα του, αμέσως παίρνει μπρος ο απόστρατος:
“Πώς δεν τη θυμάμαι, ήμουν ο πρώτος διοικητής της μονάδας, εγώ την έφτιαξα με τα χεράκια μου, την έκανα κούκλα, σε όλες τις επιθεωρήσεις παίρναμε άριστα…” “Και μπορείτε να μου πείτε για ποιο λόγο υπάρχει σκοπιά στο παγκάκι κοντά στην Αποθήκη υλικού;”
“Τιιιι; Ακόμα δεν έχει στεγνώσει η μπογιά;”

Έτσι και με την παραμεθόρια Καλαμάτα -ακόμα να στεγνώσει η μπογιά της;





Παράπονα Ρόδου