Το ποδόσφαιρο στα χρόνια του πολέμου του '40 όχι μόνο δεν έχασε την πρωταγωνιστική του λάμψη αλλά μεταπηδώντας στα πεδία της μάχης έφερε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές...
στην πρώτη γραμμή απέναντι στις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις.
Την παραμονή του «ΟΧΙ» οι Ενώσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου πατούσαν χώμα. Ο Πειραιάς επικράτησε της Πάτρας 3-1, η Αθήνα νίκησε εύκολα τον Βόλο 6-0 και ο Άρης πήρε εύκολα τη νίκη 4-0 απέναντι στη ΜΕΝΤ στη Θεσσαλονίκη. Ποιος να το έλεγε εκείνες τις ώρες στους ποδοσφαιριστές πως λίγες ημέρες αργότερα θα έπεφταν και αυτοί στη μάχη του πολέμου, με πολλούς εξ' αυτών να χάνουν τις ζωές τους για την πατρίδα.
Όπως ήταν φυσιολογικό, η είσοδος των κατοχικών δυνάμεων σταμάτησε κάθε είδους ποδοσφαιρική δράση σε επίσημο επίπεδο. Τα πρωταθλήματα διακόπηκαν όχι όμως και τα παιχνίδια. Η Ένωση Ελλήνων Ποδοσφαιριστών, η οποία δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχε ως σκοπό τη διεξαγωγή φιλικών αναμετρήσεων με τα έσοδα να πηγαίνουν στα νοσοκομεία για τη φροντίδα των Ελλήνων στρατιωτών.
Χαρακτηριστικό είναι ένα φιλικό παιχνίδι, του οποίου τα έσοδα θα δίνονταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» το 1942 και θα διεξαγόταν ανάμεσα σε παίκτες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, στο γήπεδο της «Λεωφόρου Αλεξάνδρας». Όταν οι γερμανικές δυνάμεις έμαθαν για τη διεξαγωγή του, αποφάσισαν να στείλουν δικό τους διαιτητή, έναν Αυστριακό αξιωματικό, γεγονός που φυσικά εξόργισε τους Έλληνες αλλά και τους περίπου 15,000 θεατές στις εξέδρες. Οι δύο αρχηγοί των ομάδων, Κρητικός και Μαρόπουλος αποφάσισαν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο αλλά να μην κάνουν σέντρα στο ματς. Αντίθετα, αφού είχαν ενημερώσει τους συμπαίκτες τους, ανέβηκαν στις εξέδρες και προσπάθησαν να μεταφέρουν στον κόσμο τι ακριβώς είχε συμβεί. Οι φίλαθλοι εξαγριωμένοι άρχισαν τα επεισόδια, σπάζοντας τα πάντα. Ο κόσμος μεταφέρθηκε εκτός σταδίου και με πορεία κινήθηκε προς της πλατεία Ομονοίας όπου επενέβησαν οι γερμανικές δυνάμεις. Τα έσοδα φυσικά από τα εισιτήρια είχαν ήδη «κλαπεί» και δεν έφτασαν ποτέ στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
Μετά από αυτό το γεγονός, οι δυνάμεις κατοχής άρχισαν να «υπάρχουν» ενεργά σε οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό αγώνα παιζόταν στην πατρίδα μας. Στη Χίο, μια ομάδα επίλεκτων Γερμανών στρατιωτών ηττήθηκε από Έλληνες ποδοσφαιριστές και αμέσως διατάχθηκε αγώνας ρεβάνς. Μόνο που όταν την επόμενη μέρα οι Έλληνες παίκτες με καλύτερους τότε τους αδελφούς Αλησμόνη, μπήκαν στο γήπεδο, αντίκρισαν ένα πίσω από τη μία εστία, το οποίο έστελνε ξεκάθαρο μήνυμα για το τι επρόκειτο να συμβεί σε περίπτωση δεύτερης ήττας των Γερμανών.
Δεν ήταν λίγοι οι ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής της εποχής που ενώ θα μπορούσαν να γλιτώσουν την στράτευση, αποφάσισαν να πολεμήσουν δίπλα στους συμπατριώτες τους. Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας τότε με τα χρώματα του Ολυμπιακού, έτυχε να πολεμά μαζί με τον μεγάλο άσο του Παναθηναϊκού Νίκο Πιερράκο και ήταν αυτός που μετέφερε τα νέα για το θάνατο του μεγάλου σκόρερ στη μάχη του Πόγραδετς το Δεκέμβριο του 1940.
Ο Νίκος Σωτηριάδης και ο Γιώργος Βατίκης, οι οποίοι μεγαλουργούσαν στον ΠΑΟΚ, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη της Κλεισούρας το 1941 ενώ νεκρός έπεσε και ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Σπύρος Κοντούλης το 1944 στην προσπάθειά του να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του στον τοίχο της Καισαριανής.
Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν έμειναν άπραγοι κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά έδωσαν το δικό τους αγώνα για την πατρίδα φορώντας τα χακί. Έχυσαν το αίμα τους απ'άκρη σ'άκρη στα ελληνικά χώματα. Μια διαφορετική μάχη ζωής και ελευθερίας απέναντι στον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον αόρατο που στις μέρες μας πλέον κατακρεουργεί το ίδιο το ποδόσφαιρο στο βωμό των συμφερόντων και της εξουσίας.
Παράπονα Ρόδου
στην πρώτη γραμμή απέναντι στις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις.
Την παραμονή του «ΟΧΙ» οι Ενώσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου πατούσαν χώμα. Ο Πειραιάς επικράτησε της Πάτρας 3-1, η Αθήνα νίκησε εύκολα τον Βόλο 6-0 και ο Άρης πήρε εύκολα τη νίκη 4-0 απέναντι στη ΜΕΝΤ στη Θεσσαλονίκη. Ποιος να το έλεγε εκείνες τις ώρες στους ποδοσφαιριστές πως λίγες ημέρες αργότερα θα έπεφταν και αυτοί στη μάχη του πολέμου, με πολλούς εξ' αυτών να χάνουν τις ζωές τους για την πατρίδα.
Όπως ήταν φυσιολογικό, η είσοδος των κατοχικών δυνάμεων σταμάτησε κάθε είδους ποδοσφαιρική δράση σε επίσημο επίπεδο. Τα πρωταθλήματα διακόπηκαν όχι όμως και τα παιχνίδια. Η Ένωση Ελλήνων Ποδοσφαιριστών, η οποία δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχε ως σκοπό τη διεξαγωγή φιλικών αναμετρήσεων με τα έσοδα να πηγαίνουν στα νοσοκομεία για τη φροντίδα των Ελλήνων στρατιωτών.
Χαρακτηριστικό είναι ένα φιλικό παιχνίδι, του οποίου τα έσοδα θα δίνονταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» το 1942 και θα διεξαγόταν ανάμεσα σε παίκτες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, στο γήπεδο της «Λεωφόρου Αλεξάνδρας». Όταν οι γερμανικές δυνάμεις έμαθαν για τη διεξαγωγή του, αποφάσισαν να στείλουν δικό τους διαιτητή, έναν Αυστριακό αξιωματικό, γεγονός που φυσικά εξόργισε τους Έλληνες αλλά και τους περίπου 15,000 θεατές στις εξέδρες. Οι δύο αρχηγοί των ομάδων, Κρητικός και Μαρόπουλος αποφάσισαν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο αλλά να μην κάνουν σέντρα στο ματς. Αντίθετα, αφού είχαν ενημερώσει τους συμπαίκτες τους, ανέβηκαν στις εξέδρες και προσπάθησαν να μεταφέρουν στον κόσμο τι ακριβώς είχε συμβεί. Οι φίλαθλοι εξαγριωμένοι άρχισαν τα επεισόδια, σπάζοντας τα πάντα. Ο κόσμος μεταφέρθηκε εκτός σταδίου και με πορεία κινήθηκε προς της πλατεία Ομονοίας όπου επενέβησαν οι γερμανικές δυνάμεις. Τα έσοδα φυσικά από τα εισιτήρια είχαν ήδη «κλαπεί» και δεν έφτασαν ποτέ στο νοσοκομείο «Σωτηρία».
Μετά από αυτό το γεγονός, οι δυνάμεις κατοχής άρχισαν να «υπάρχουν» ενεργά σε οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό αγώνα παιζόταν στην πατρίδα μας. Στη Χίο, μια ομάδα επίλεκτων Γερμανών στρατιωτών ηττήθηκε από Έλληνες ποδοσφαιριστές και αμέσως διατάχθηκε αγώνας ρεβάνς. Μόνο που όταν την επόμενη μέρα οι Έλληνες παίκτες με καλύτερους τότε τους αδελφούς Αλησμόνη, μπήκαν στο γήπεδο, αντίκρισαν ένα πίσω από τη μία εστία, το οποίο έστελνε ξεκάθαρο μήνυμα για το τι επρόκειτο να συμβεί σε περίπτωση δεύτερης ήττας των Γερμανών.
Δεν ήταν λίγοι οι ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής της εποχής που ενώ θα μπορούσαν να γλιτώσουν την στράτευση, αποφάσισαν να πολεμήσουν δίπλα στους συμπατριώτες τους. Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας τότε με τα χρώματα του Ολυμπιακού, έτυχε να πολεμά μαζί με τον μεγάλο άσο του Παναθηναϊκού Νίκο Πιερράκο και ήταν αυτός που μετέφερε τα νέα για το θάνατο του μεγάλου σκόρερ στη μάχη του Πόγραδετς το Δεκέμβριο του 1940.
Ο Νίκος Σωτηριάδης και ο Γιώργος Βατίκης, οι οποίοι μεγαλουργούσαν στον ΠΑΟΚ, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη της Κλεισούρας το 1941 ενώ νεκρός έπεσε και ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Σπύρος Κοντούλης το 1944 στην προσπάθειά του να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του στον τοίχο της Καισαριανής.
Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν έμειναν άπραγοι κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά έδωσαν το δικό τους αγώνα για την πατρίδα φορώντας τα χακί. Έχυσαν το αίμα τους απ'άκρη σ'άκρη στα ελληνικά χώματα. Μια διαφορετική μάχη ζωής και ελευθερίας απέναντι στον εχθρό. Τον πραγματικό εχθρό και όχι τον αόρατο που στις μέρες μας πλέον κατακρεουργεί το ίδιο το ποδόσφαιρο στο βωμό των συμφερόντων και της εξουσίας.
Παράπονα Ρόδου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.