ροή ειδήσεων

Πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας με... ελληνικό χρώμα



Οι εκλογές στις 25 Ιανουαρίου στην Ελλάδα και η κυβερνητική αλλαγή... που ακολούθησε άνοιξαν μια δύσκολη πεντάμηνη διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη....


Για τις ΗΠΑ η εξέλιξη αυτή καταγραφόταν σε μια στιγμή λεπτών ισορροπιών, τη στιγμή που άρχιζε η υλοποίηση της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, που δημιουργούσε τότε την προσδοκία μιας έστω καθυστερημένης εναρμόνισης της Ευρωζώνης με την πολιτική που διαμόρφωσε η Fed, μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008.

Ο κίνδυνος να υπάρξει μη ελεγχόμενη εντός και εκτός Ευρωζώνης αποσταθεροποίηση σε μια κρίσιμη στιγμή, κινητοποίησε την Ουάσιγκτον σε πρώτη φάση να ασκεί ταυτόχρονα πιέσεις στην Αθήνα και στο Βερολίνο προς την κατεύθυνση σταθεροποιητικής συμβιβαστικής λύσης και στην τελευταία φάση της διαπραγμάτευσης οι πιέσεις να εισπράττονται κυρίως από την Αθήνα προς την κατεύθυνση μιας ρεαλιστικής αναδίπλωσης.



Μαζί με τον κίνδυνο, ή καλύτερα πλάι του, υπήρχε και η ευκαιρία να ανανεωθεί η σταθερή διαχρονική πίεση προς τη Γερμανία, που για τις ΗΠΑ είναι ο ταραξίας που εμποδίζει μια κοινή διατλαντική προσέγγιση στη διαχείριση της κρίσης: Στην βεράντα του Λευκού Οίκου ο Ομπάμα λίγο μετά τις εκλογές στην Ελλάδα μίλησε για την ανάγκη να χαλαρώσει η πίεση απέναντι στη χώρα, ενώ επανέλαβε την ίδια παρότρυνση κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξής του με την καγκελάριο Μέρκελ.

Σε διπλό ρόλο

Ειδικότερα ο υπουργός Οικονομικών Λιού υποχρεώθηκε να παίξει ταυτόχρονα τον διπλό ρόλο της πίεσης προς την Αθήνα για ρεαλιστική προσγείωση και της δημόσιας και παρασκηνιακής πίεσης προς το Βερολίνο για ευελιξία απέναντι σε ένα εταίρο, η γεωγραφική θέση του οποίου είναι σημαντική για τα ευρύτερα συμφέροντα της Δύσης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.


Ο υπουργός Οικονομικών Λιού υποχρεώθηκε να παίξει ταυτόχρονα τον διπλό ρόλο της πίεσης προς την Αθήνα για ρεαλιστική προσγείωση και της δημόσιας και παρασκηνιακής πίεσης προς το Βερολίνο για ευελιξία απέναντι σε ένα εταίρο, η γεωγραφική θέση του οποίου είναι σημαντική για τα ευρύτερα συμφέροντα της Δύσης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση της έκθεσης του Ελληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον για τη στήριξη της Αθήνας από τις ΗΠΑ, η σχετική δήλωση του πρωθυπουργού την Τρίτη στη Νέα Υόρκη, δεν αποτιμούν μόνον το πρόσφατο παρελθόν, αλλά δηλώνουν σαφέστατα τη συνέχεια της πολιτικής αυτής επιλογής. Όλα τα παραπάνω, σε μια άσχημη στιγμή στις σχέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας, στη σκιά του σκανδάλου της Volkswagen.

Με δύο λόγια, αν η Αθήνα υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα, η αμερικανική πίεση για θετική αξιολόγηση και άμεση έναρξη διαπραγμάτευσης για τη βιωσιμότητα του χρέους θα είναι δεδομένη.

Διατλαντική κακοφωνία


Ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Γκάιτνερ, μονομάχησε φραστικά με τον Σόιμπλε μπροστά στις κάμερες: Όταν ο Αμερικανός αξιωματούχος ζήτησε χαλάρωση της λιτότητας και τύπωμα χρήματος, ο Γερμανός ομόλογός του απάντησε ότι είναι το λιγότερο περίεργο αυτοί που δημιούργησαν την κρίση να δίνουν σε άλλους συμβουλές για την αντιμετώπισή της!


Η στήριξη της Ελλάδας από τις ΗΠΑ απέναντι στη Γερμανία είναι λογική συνέπεια της πλήρους απόκλισης των δύο χωρών στη διαχείριση της κρίσης.
Αν η Ευρωζώνη είχε συντονισθεί με τη Fed από την αρχή της κρίσης, η επιστροφή στην ανάπτυξη θα είχε έλθει πιο νωρίς και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Η Γερμανία για ενάμιση χρόνο, από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι και την άνοιξη του 2010, όταν η Αθήνα έχασε την πρόσβαση στις Αγορές, αρνιόταν ότι η κρίση αφορά την Ε.Ε.- Ευρωζώνη. Η Μέρκελ μιλούσε για αμερικανική κρίση και απέρριψε την πρόταση Σαρκοζί για κοινή προληπτική θωράκιση του τραπεζικού συστήματος των χωρών - μελών της ΟΝΕ, ενώ όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση, την απέδωσε σε ενδογενείς παθογένειες και στρεβλώσεις που αφορούσαν μόνον τη χώρα μας.



Οι Μέρκελ - Σόιμπλε επέλεξαν τη δημοσιονομική λιτότητα ως εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη και άρχισαν να προκαλούν την αντίδραση του Ομπάμα και του τότε υπουργού Οικονομικών Γκάιτνερ, ο οποίος μονομάχησε φραστικά με τον Σόιμπλε μπροστά στις κάμερες: Όταν ο Αμερικανός αξιωματούχος ζήτησε χαλάρωση της λιτότητας και τύπωμα χρήματος, ο Γερμανός ομόλογός του απάντησε ότι είναι το λιγότερο περίεργο αυτοί που δημιούργησαν την κρίση να δίνουν σε άλλους συμβουλές για την αντιμετώπισή της!

Τηρουμένων των αναλογιών, αν οι ΗΠΑ μετά το 2008 προσπαθούν να αναθερμάνουν την Οικονομία με ενέσεις ρευστότητας για να δημιουργήσουν ζήτηση, όπως έκανε ο Ρούζβελτ μετά το 1932, η Γερμανία, από τη μεριά της, επιμένει σε μια πολιτική αποπληθωρισμού, που παραπέμπει στον προκάτοχο του Ρούζβελτ Χούβερ.

Δυτικό μπλοκ;

Οι ΗΠΑ θέλουν να τερματίσουν τη διατλαντική κακοφωνία όχι μόνον σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης. Θέλουν τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς Βόρειας Αμερικής - Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου θα ισχύουν οι ίδιοι κανόνες του ανταγωνισμού και προωθούν την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Ελευθέρου Εμπορίου και Επενδύσεων που είναι γνωστή και ως Συνθήκη ΤΤΙΡ.

Στο πλαίσιο της ΤΤΙΡ, παραβατικές πρακτικές σαν αυτές της Siemens στο παρελθόν και της Volkswagen σήμερα θα είναι από δύσκολες έως αδύνατες, όπως αδύνατος θα είναι και ο ιδιότυπος εθνικός βιομηχανικός προστατευτισμός της Γερμανίας, που στην ουσία χρηματοδοτεί τους μεγάλους εξαγωγικούς ομίλους με όρους όχι δανειοδότησης αλλά επιδότησης μέσα από το δίκτυο των αμαρτωλών τοπικών τραπεζών Landesbank.

Η Ενιαία Αγορά Βόρειας Αμερικής - Ε.Ε. στο πλαίσιο της Συνθήκης ΤΤΙΡ, προβάλλει κάθε μέρα ακόμη περισσότερο ως μονόδρομος, με δεδομένη τη συνεχή πτωτική πορεία των ρυθμών ανάπτυξης στις χώρες της Ομάδας BRICS, με τη Γερμανία να είναι εμπόδιο και στην εναρμόνιση της Ευρωζώνης με τη γραμμή πλεύσης της Βόρειας Αμερικής, αλλά και να ακολουθεί παρελκυστική πολιτική στη διαπραγμάτευση της Συνθήκης.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΚΑΙ Η Α ΛΑ ΚΑΡΤ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Το γεωπολιτικό υπόβαθρο της σύγκρουσης

Η σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας για τη διαχείριση της κρίσης έχει ένα βαρύνον γεωπολιτικό υπόβαθρο, που μας υποχρεώνει να ανατρέξουμε δεκαετίες πίσω.

Το μεταπολεμικό δυτικογερμανικό οικονομικό θαύμα, όπως άλλωστε η ανασυγκρότηση- ανοικοδόμηση της Δυτικής Ευρώπης, ήταν πρώτα και πάνω από όλα πολιτική επιλογή των ΗΠΑ, για να στηρίξει την απορρόφηση της υπερπαραγωγής της αμερικανικής βιομηχανίας, ώστε να μην υπάρξει απότομη μετάπτωση στην ύφεση μετά την υπερθέρμανση της πολεμικής περιόδου, αλλά και για ανάσχεση της επέκτασης της επιρροής της ΕΣΣΔ στην Ευρώπη.

Η Δυτική Γερμανία σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρξε ο προνομιακός σύμμαχος των ΗΠΑ και το ίδιο στοίχημα θέλησαν να ανανεώσουν οι Μπους πατήρ και Κλίντον μετά την ενοποίηση του 1990.

Καταρχήν, σε αντίθεση με τη Βρετανία της Θάτσερ και τη Γαλλία του Μιτεράν, που είδαν με επιφύλαξη τη συγκρότηση της Ενιαίας Γερμανίας, ο Μπους στήριξε την επιλογή της ταχύτατης ενοποίησης που προωθούσαν ο Κολ και ο Γκένσερ.

«Συνέταιροι στην ηγεμονία»

Τόσο ο Μπους όσο και ο Κλίντον ήθελαν την ενιαία Γερμανία υπ’ αριθμόν 2 ενός συμπαγούς δυτικού μπλοκ που μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου θα διασφάλιζε την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Και οι δύο χρησιμοποίησαν τη φράση «Συνεταίροι στην Ηγεμονία» (Partners in Leadership), αλλά γρήγορα διαπίστωσαν την απροθυμία της γερμανικής πλευράς.

Μετά την ενοποίηση του 1990 πια προσεκτικά επί Κολ και πιο απροκάλυπτα επί Σρέντερ και Μέρκελ η Γερμανία έχασε τον Ατλαντικό και ευρωπαϊκό ζήλο που είχε επιδείξει μετά το 1949:

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, τον Δεκέμβριο του 1991, για πρώτη φορά η Γερμανία βρέθηκε χωρίς απειλή, χωρίς κίνδυνο για την ασφάλειά της. Το ΝΑΤΟ και η Συμμαχία με τις ΗΠΑ από ασπίδα απέναντι στην υπεροχή της Μόσχας πρόβαλε πλέον σαν μια δουλεία με υψηλό κόστος, ξένη προς τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Ετσι την άνοιξη του 2003 ο Σρέντερ πρωτοστάτησε στο πλευρό του Σιράκ στην εναντίωση με την εισβολή στο Ιράκ, που προετοίμαζαν οι ΗΠΑ.

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε όλη την μεταπολεμική περίοδο υπήρξε αντίστοιχα ένας μοχλός για να χειραφετηθεί η Γερμανία από τις επιπτώσεις της ήττας του 1945: Σε μια υπερεθνική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όλοι θα έπρεπε να εκχωρήσουν τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας με προφανή κερδισμένο τη Γερμανία.

Έτσι αργά, σταθερά και εξελικτικά διαμορφώθηκε μια υβριδική στρατηγική της Ενιαίας Γερμανίας που επιλέγει α λα καρτ από τη διατλαντική σχέση και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τις πτυχές που βλέπει ως επικερδείς-προσοδοφόρες και ταυτόχρονα κινείται σε επίπεδο εθνικής στρατηγικής στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Δίχως υπερβολή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν ύστερο γερμανικό Γκολισμό, για μια ανταρσία του Βερολίνου που αποτελεί την υπ’ αριθμόν ένα πρόκληση στην προσπάθεια των ΗΠΑ να στερεώσουν υπό την ηγεσία τους την πρωτοκαθεδρία της Δύσης σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Με δύό λόγια, η στήριξη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, στη διαπραγμάτευση στην ουσία με το Βερολίνο, έχει βαθιές ρίζες και πέραν της κρίσης στην Ευρωζώνη.


* Του Γιώργου Καπόπουλου/Ημερησία

Παράπονα Ρόδου

Σχόλια

όλα τα νέα στο email σας

Get new posts by email:
παράπονα Ρόδου

επικοινωνήστε

δώσε δύναμη στη φωνή σου,
κάνε τα παράπονα στον δήμαρχο,
κατήγγειλε ότι βλάπτει την κοινωνία,
διέδωσε τις πιο σημαντικές ειδήσεις,
μοιράσου χρήσιμες συμβουλές,
στείλε μας το δικό σου άρθρο
και δημοσίευσε ότι θέλεις
στο paraponarodou@gmail.com
ή συμπλήρωσε την φόρμα

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *