«Χριστός ανέστη» λένε οι ορθόδοξοι χριστιανοί μνημονεύοντας την κατάληξη της εβδομάδας των θείων παθών και την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Μια ανάσταση που είναι είτε το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών είτε η μεγαλύτερη πλάνη της Ιστορίας, όπως διατείνονται τουλάχιστον οι αρνητές της θείας φύσης του Ιησού και οι συνωμοσιολόγοι φυσικά, που βλέπουν πίσω από την ανάσταση την κορυφαία πλεκτάνη όλων των εποχών.
Πέρα από τις φαρμακερές πένες όμως πολλοί ιστορικοί και βιβλικοί μελετητές ερεύνησαν και ερευνούν τα περί θείας σταύρωσης, επανεξετάζοντας τις πηγές και αναζητώντας αποδείξεις μέσα στη λήθη του χρόνου.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν είναι εξάλλου το μόνο γεγονός της Καινής Διαθήκης που έχει αμφισβητηθεί ή τεθεί στο στόχαστρο της αμφιβολίας, αφού ακόμα και η ίδια η ύπαρξη του Ιησού από τη Ναζαρέτ δεν τυγχάνει καθολικής ιστορικής συναίνεσης.
Ο αναστημένος Χριστός έχει ζήσει τις δικές του θεωρητικές περιπέτειες, αφού υπήρξε η εποχή όπου σωρεία ιστορικών αρνητών απέρριψαν την ιδέα της ανάστασης, κάνοντας τους χριστιανούς επιστήμονες να αναδιπλωθούν και να ριχτούν με τα μούτρα στη μάχη, προτάσσοντας ως απόδειξη τα τέσσερα συνοπτικά ευαγγέλια.
Ειδικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, τα πατερικά κείμενα έχουν κυριολεκτικά ξεψαχνιστεί για να ξεχωρίσει ο μύθος από την πραγματικότητα και οι δηλώσεις του πιστού μαθητή από την ιστορική αλήθεια.
Υπάρχει λοιπόν κάτι στην Ανάσταση του Χριστού για να πιστέψουν οι πιστοί, κι αν ναι, τι είναι αυτό; Αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου και η όποια απάντηση εδώ θα γείρει την πλάστιγγα καθοριστικά. Είναι όμως και το άλλο: όταν γιορτάζουν το Πάσχα οι χριστιανοί, μήπως μνημονεύουν άθελά τους ένα πανάρχαιο βαβυλωνιακό τελετουργικό γονιμότητας;
Μια σοβαρή γραμμή ιστορικής σκέψης θέλει το Πάσχα να έλκει την καταγωγή του από τα έθιμα της θεάς των Βαβυλωνίων, Ιστάρ, μπλέκοντας μπόλικες δόσεις αιρετικότητας και αντιθρησκευτικής τοξικότητας. Εδώ βέβαια δεν θα μιλήσουμε για το αν είναι το Πάσχα μετεξέλιξη παγανιστικής τελετής, αν και ισχύει ότι η αγγλική λέξη για το Πάσχα, το «Easter», έλκει την καταγωγή του από μια θεά των παγανιστών Γερμανών, την ίδια ώρα που μια σειρά από ειδωλολατρικά τελετουργικά γονιμότητας κατά τους εορτασμούς της Εαρινής Ισημερίας (όπως τα αυγά και οι λαγοί) βρήκαν τη θέση τους στο χριστιανικό (καθολικό) Πάσχα.
Οι χριστιανοί έχουν επίγνωση φυσικά του γεγονότος, αφού ήδη από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση υπήρξαν προσπάθειες να καθαριστεί το Πάσχα από τα παγανιστικά υπολείμματα, καθώς οι Διαμαρτυρόμενοι κατηγόρησαν ανοιχτά τον ρωμαιοκαθολικισμό για νόθευση του χριστιανισμού με ειδωλολατρικά στοιχεία, αν και αυτές οι επιρροές και τα δάνεια μόνο κακές και ύποπτες δεν είναι, καθώς η Ιστορία έχει συνέχεια και χτίζεται αναγκαστικά πάνω στο παρελθόν και το παρόν.
Λάδι στη συνωμοσιολογική φωτιά έριξε προφανώς «Ο Κώδικας ΝταΒίντσι» και το πολιτιστικό φαινόμενο που γέννησε, όταν νέες συνωμοσιολογικές πεποιθήσεις για τον Ιησού, τις πρώτες Εκκλησίες και την επιρροή του παγανισμού αναδύθηκαν με πρωτόγνωρη δυναμική.
Ο μυθικισμός αναδύθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση για να ισχυριστεί ότι όλες οι θρησκείες και οι υπερφυσικές εκδηλώσεις έλκουν την καταγωγή τους από τις πανάρχαιες λατρείες του ήλιου και της σελήνης, την ίδια ώρα που οι μεγάλες βιβλικές φιγούρες δεν είναι παρά μετεξελιγμένες μυθολογικές οντότητες παλιότερων πολιτισμικών πλαισίων. Ο βαβυλώνιος θεός Ταμούζ επιστρατεύτηκε από τους γάλλους στοχαστές της εποχής (όπως οι Constantin Francois Volney και Charles Francois-Dupuis) για να περιγράψει τη θεϊκή φύση του Υιού του Θεού, που δεν ήταν πια παρά Υιός του Ήλιου ή ακόμα και ο ίδιος ο Ήλιος. Τέτοια επιχειρήματα ήταν σαφώς πολιτικά χρήσιμα κατά την κοσμική και αντι-εκκλησιαστική Γαλλική Επανάσταση, αν και η ιστορική εγκυρότητά τους ελέγχεται.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Εσταυρωμένο και ας δούμε αναλυτικά τον διάλογο που επιμένει να υφίσταται για την Ανάσταση…
Ο τάφος του Ιησού
Οι βιβλικοί μελετητές αναζητούν αποδείξεις για την Ανάσταση του Σωτήρα προσπαθώντας να διακρίνουν την πραγματικότητα μέσα στα πατερικά κείμενα, ελέγχοντας τι πράγματι είπαν και έγραψαν οι Ευαγγελιστές και τι προσέθεσαν αργότερα οι πρώτες χριστιανικές Εκκλησίες. Τα αποτελέσματα των ερευνών τους δεν είναι ενθαρρυντικά, καθώς όπως μας λένε πολλά από τα λεγόμενα του Χριστού είναι παρεμβάσεις των Πρωτοχριστιανών στις πρώιμες εκείνες στιγμές της νέας πίστης.
Η ερώτηση που αναφύεται αβίαστα λοιπόν είναι αν όντως αναστήθηκε ο Ιησούς, όπως διατείνονται οι ευαγγελιστές και πιστεύουν οι θρησκευόμενοι. Τελεσίδικες ετυμηγορίες δεν μπορούν φυσικά να υπάρξουν, καθώς ο επιστημονικός σχετικισμός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ιστοριογραφίας και η συζήτηση στρέφεται έτσι σε ένα σαφώς «ευκολότερο» θέμα: τι απέγινε το νεκρό σώμα του Ιησού;
Οι απαντήσεις που δεν αναγνωρίζουν την ανάσταση κυμαίνονται από σάπισμα του σώματός του μέσα στον τάφο ή, ακόμα χειρότερα, απόθεσή του στις ερημιές για να γίνει τροφή για τα άγρια θηρία. Και τι γίνεται τότε με τις αναστάσιμες διηγήσεις που τόσο πίστεψαν οι μαθητές του αλλά και οι πρώτοι πιστοί του νέου δόγματος; Οι πολέμιοι της ανάστασης έχουν έτοιμη την απάντηση: οι Πρωτοχριστιανοί ήθελαν να πιστέψουν στην Ανάσταση και τη θεϊκή φύση του Κυρίου και το πίστεψαν χωρίς πολλά-πολλά, δεχόμενοι αμάσητη την πλεκτάνη των μαθητών.
Άλλοι πάλι λένε πως ο Ιησούς άγγιξε τόσο τις καρδιές των Αποστόλων που αν αναστήθηκε ή όχι λίγη σημασία έχει…
Κι αν ο Ιησούς δεν αναστήθηκε;
Το ερώτημα που συζητήθηκε επί μακρόν στους μετα-θρησκευτικούς αυτούς διαξιφισμούς είναι τι θα γινόταν (ή τι θα άλλαζε) αν βρίσκονταν σήμερα τα απομεινάρια του Ιησού; Πόση σημασία θα έπαιζε δηλαδή στην ίδια τη χριστιανική πίστη ή την καρδιά των πιστών;
Κι αν δεν μάθουμε ποτέ τι έγινε εκείνο το κυριακάτικο πρωινό πριν από 2.000 χρόνια στην Ιερουσαλήμ, μπορούμε να μετρήσουμε τον αντίκτυπο του γεγονότος στο σήμερα. Κάτι που μας εισάγει σε αυτό που ονομάστηκε Πρώτη Πασχαλινή Συνωμοσία!
Μπορεί να ξαφνιαστείτε μαθαίνοντας ότι οι σκεπτικιστές της Ανάστασης υπήρξαν από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το θαυματουργό γεγονός που αψηφούσε κάθε φυσικό νόμο. Ο ίδιος ο Ματθαίος (28:11-15) ανασυγκροτεί αυτό που τόσο οι σημερινοί πολέμιοι όσο και οι υποστηρικτές παραθέτουν ως απόδειξη των θέσεών τους: «Ενώ αυτές πήγαιναν, μερικοί από τη φρουρά μπήκαν στην πόλη και ανέφεραν στους πρωθιερείς όλα όσα είχαν συμβεί. Και αφού αυτοί συγκεντρώθηκαν μαζί με τους πρεσβυτέρους και συνεννοήθηκαν, έδωσαν αρκετά ασημένια νομίσματα στους στρατιώτες και είπαν: «Να πείτε: “Οι μαθητές του ήρθαν τη νύχτα και τον έκλεψαν ενώ κοιμόμασταν”. Και αν φτάσει αυτό στα αφτιά του κυβερνήτη, εμείς θα τον πείσουμε και θα σας απαλλάξουμε από κάθε ανησυχία». Εκείνοι, λοιπόν, πήραν τα ασημένια νομίσματα και έκαναν όπως τους δασκάλεψαν· και αυτά τα λόγια έχουν διαδοθεί παντού μεταξύ των Ιουδαίων μέχρι και σήμερα».
Κάποιοι προσπάθησαν λοιπόν να συγκαλύψουν από την πρώτη στιγμή την Ανάσταση του Θεανθρώπου, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής, σκαρώνοντας την πρώτη ιστορική συνωμοσία για το γεγονός! Κι αυτό γιατί ήξεραν την υπόσχεση που είχε δώσει ο Χριστός για ανάστασή του έπειτα από τρεις μέρες (Ιωάννης 2:19: «απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς λύσατε τον ναόν τούτον και [εν] τρίσιν ημέραις εγέρω αυτόν). Οι μόνοι άνθρωποι που ανησυχούσαν λοιπόν για την ενδεχόμενη ανάστασή του ήταν αυτοί που τον είχαν θανατώσει, φοβούμενοι πως κάτι παράξενο θα λάμβανε χώρα μέσα στον τάφο.
Οι σκεπτικιστές αναδιπλώνονται όμως και παρέχουν εφτά εναλλακτικές για τον άδειο τάφο του Ιησού, που όπως είπαμε είναι το σημείο τριβής αρνητών και πιστών…
Εναλλακτικές εκδοχές ενός τάφου αδειανού
Ο Χριστός δεν πέθανε ποτέ, μας λέει η πρώτη και βασική γραμμή σκέψης! Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ κατάφερε να επιβιώσει πάνω στον Σταυρό του Μαρτυρίου, παριστάνοντας τον νεκρό, κι έτσι όταν τον τοποθέτησαν στον τάφο ήταν ελεύθερος πια να ξεγελάσει τους πάντες, βγαίνοντας την Κυριακή της Ανάστασης ως κάποιος που είχε μόλις επιστρέψει από τον κόσμο των νεκρών.
Οι Ρωμαίοι ήξεραν βέβαια καλά να σκοτώνουν ανθρώπους πάνω στον σταυρό, χαρίζοντάς τους επώδυνους και μαρτυρικούς θανάτους που δύσκολα θα μπορούσε να ξεφύγει κάποιος. Και βέβαια ακόμα και οι άνθρωποι της εποχής μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά του νεκρού και του λιπόθυμου. Οι σκεπτικιστές αναδιπλώνονται και παραθέτουν τώρα τη νεκροφάνεια…
Κι αν οι μαθητές του έκλεψαν το νεκρό του σώμα, όπως μας λέει η δεύτερη θεωρία; Οι ευαγγελιστές ομολογούν πάντως πως δεν περίμεναν καμία ανάσταση και πως οι γυναίκες που πήγαιναν στον τάφο του την Κυριακή περίμεναν να συναντήσουν το άψυχο κορμί του Ιησού. Είναι όμως και το άλλο: η Ανάσταση του Ιησού μετέτρεψε τους μαθητές του σε παθιασμένους Ευαγγελιστές που έβαλαν σκοπό να εξαπλώσουν την αναστάσιμη αλήθεια, πληρώνοντάς το με τη ζωή τους. Κι αν οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν γιατί πιστεύουν σε έναν μύθο, δύσκολα θα πέθαιναν για ένα ψέμα που οι ίδιοι σκάρωσαν.
Μια τρίτη συνωμοσιολογική υπόθεση μας λέει ότι το σώμα του το έκλεψαν οι εβραίοι για να απαλλαγούν από τον ενοχλητικό Ιησού, αν και αυτό δεν βγάζει καθόλου νόημα. Γιατί αν ο σκοπός τους ήταν να σταματήσουν τη διάδοση των κηρυγμάτων του και τις φήμες για την Ανάστασή του, τότε το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να δείξουν σε όλους τη σορό του.
Η τέταρτη θεωρία θέλει τους Ρωμαίους να αρπάζουν το άψυχο σώμα, αν και πάλι κάτι τέτοιο δεν έχει βάση, κατά τους χριστιανούς ερευνητές πάντα. Ακόμα και ο τέτραρχος της Γαλιλαίας, Ηρώδης Αντίπας, δεν θεωρούσε τον ανατρεπτικό Ιησού αντίπαλό του, καθώς τα κηρύγματά του δεν στρέφονταν ενάντια στο ρωμαϊκό status quo. Κι έτσι πιθανότατα δεν νοιάζονταν ούτε αν πέθανε ούτε αν αναστήθηκε, καθώς γι’ αυτούς ο Χριστός ήταν άλλος ένας νεκρός εβραίος…
Κι αν το σώμα του εξαφανίστηκε απλά, όπως μας λέει η πέμπτη υπόθεση; Ή αν το έκλεψαν οι εξωγήινοι, προσθέτουν οι υπέρμαχοι της Ανάστασης, μιας και η θεωρία παραείναι τρελή για να τη συζητήσει κανείς στα σοβαρά. Τα νεκρά σώματα σπανίως εξαφανίζονται μόνα τους, αν και στη συζήτησή μας δεν παίζει κανέναν ρόλο, μιας και δεν εξηγεί καθόλου γιατί πίστεψαν οι Πρωτοχριστιανοί στην Ανάσταση.
Τότε, πιθανότατα, οι πρώτοι αυτοί πιστοί υπέφεραν από κάποιο είδος μαζικής ψύχωσης ή συλλογικών παραισθήσεων, που τους έκανε να βλέπουν αναστάσιμα γεγονότα από το μηδέν. Αυτό ισχυρίζεται η έκτη θεωρία που βασίζει σε ψυχολογικού τύπου ερμηνείες την άρνηση της Ανάστασης. Ακόμα κι έτσι όμως να είναι, ο Ιησούς εμφανίστηκε -κατά τα λεγόμενα- ενώπιον πολλών ανθρώπων μετά την Ανάστασή του, σε μια περίοδο 40 ημερών. Όπως μας λέει εξάλλου ο Παύλος στην «Προς Κορινθίους Α’» (15:5-7), ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε ακόμα και μπροστά σε 500 ανθρώπους (καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείονες μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν»). Ακόμα όμως κι αν η Ανάσταση ήταν συλλογική ψευδαίσθηση, το ερώτημα τι απέγινε το νεκρό του σώμα παραμένει.
Τελειώνοντας με τις ανατρεπτικές υποθέσεις, ερχόμαστε στην τελευταία και πιο επίμονη που θέλει τις πρώτες εκκλησίες να σκαρφίζονται την ιστορία της Ανάστασης για να βασίσουν τη διάδοση της θρησκείας πάνω στο ανεπανάληπτο θαύμα. Αυτή η γραμμή σκέψης συνεχίζει να συζητιέται σοβαρά μέχρι και τις μέρες μας από ακαδημαϊκούς και μελετητές, αν και για να το κάνει αυτό πρέπει να αφήσει στην άκρη το θέμα του τι απέγινε το νεκρό σώμα του Ιησού.
Περί αποδείξεων ο λόγος
Λένε συχνά ότι κανείς που δεν θέλει να πειστεί δεν πείθεται και, από την άλλη, κανένας δεν πιστεύει αν δεν θέλει να πιστέψει. Και πουθενά δεν είναι πιο αληθές αυτό από την επικράτεια αυτής της συζήτησης. Από τα τέσσερα Ευαγγέλια ξέρουμε πάντως ότι ο Ιησούς υποσχέθηκε πως θα αναστηθεί, το σώμα του ενταφιάστηκε στον τάφο που παρείχε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και κατόπιν το μνήμα σφραγίστηκε και φρουρήθηκε από ρωμαίους στρατιώτες.
Κανείς εξάλλου δεν πίστεψε αρχικά την Ανάσταση του Θεανθρώπου, όπως μας λέει ο Λουκάς στο 24:4 («Καθώς αυτές φοβήθηκαν και είχαν τα πρόσωπά τους στραμμένα στο έδαφος, εκείνοι τους είπαν: «Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;»), απορρίπτοντας μια υπόθεση μαζικής συνωμοσίας. Ήταν ωστόσο οι πολυάριθμες αναφορές για τη θέαση του Ιησού μετά τη φημολογούμενη ανάστασή του που απέδειξε στους ανθρώπους της εποχής την πραγματικότητα του γεγονότος.
Συνδυάζοντας ευαγγέλια αλλά και την «Προς Κορινθίους Α’», μαθαίνουμε ότι ο Χριστός εμφανίστηκε πρώτα στις γυναίκες, μετά στους Πέτρο και Ιωάννη, κατόπιν στους υπόλοιπους μαθητές καθ’ οδόν προς Εμμαούς, στον Άπιστο Θωμά καμιά βδομάδα αργότερα, στους άλλους μαθητές στη Γαλιλαία και τους 500 νοματαίους φυσικά που μνημονεύει ο Παύλος. Ο Λουκάς (24:41-43) αναφέρει και το περίφημο δείπνο με τους μαθητές μετά το αναστάσιμο γεγονός: «Αλλά ενώ ακόμη εκείνοι δεν πίστευαν από τη χαρά τους και απορούσαν, τους είπε: «Έχετε κάτι φαγώσιμο εδώ;». Του έδωσαν, λοιπόν, ένα κομμάτι ψητό ψάρι· και εκείνος το πήρε και το έφαγε μπροστά στα μάτια τους»).
Οι ίδιες οι απαρχές της χριστιανικής πίστης επιστρατεύονται στο τέλος ως απόδειξη της ανάστασης, καθώς οι μετρημένοι μαθητές μετατρέπονται σε παθιασμένους πιστούς και κήρυκες της νέας θρησκείας, βάζοντας σκοπό να μεταδώσουν την αλήθεια στα μήκη και τα πλάτη του γνωστού κόσμου.
Αν είναι όλα θέμα πίστης ή μη, αφορά προφανώς στον καθέναν…
Παράπονα Ρόδου
"Πούλα παραμύθι στους βλάκες" Πλάτων στην Πολιτεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι απόστολοι ήταν εντελώς αναλφάβητοι και αυτοί που έγραψαν τα ευαγγέλια είναι άγνωστοι και έχουν περάσει από χιλιάδες "εξαγνηστικές" επιτροπές που έσβηναν και έραβαν ότι τους κατέβαινε στην κούτρα!
Παράδειγμα
Περί ‘Θεοτόκου παρθένου Μαρίας’, αποφάσισε τελικά, και παρά τις πολλές αμφισβητήσεις και αντιρρήσεις, η Σύνοδος της Εφέσου το 431[18], δηλαδή περίπου τεσσερισήμισι αιώνες μετά την υποτιθέμενη γέννηση του Χριστού και εκατό και πλέον χρόνια μετά τη συνωμοσία του Κωνσταντίνου και του Ευσέβιου, περί Χριστού και χριστιανισμού. Μέχρι τότε κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή της υποτιθέμενης Θεοτόκου.
Πολλά αρχαία κείμενα-χειρόγραφα δεν έγιναν αποδεκτά κατά την Σύνοδο της Νίκαιας όπως Pistis Sophia (5 αιώνας), Codex Bruce (4-5 αιώνας) Codex Berolinensis (5 αιώνας ), Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου (5ος αιώνας), Ευαγγέλιο Πέτρου (8ος αιώνας), Ευαγγέλιο του Ψευτοματθαίου (6 ή 7ος αιώνας), «Διήγηση της παιδικής ηλικίας του Κυρίου» Ψευδοθωμάς (5ος αιώνας), Το Ευαγγέλιο του Νικόδημου (5ος αιώνας) το Ευαγγέλιο του Γαμαλιήλ (7ος αιώνας), τα θαύματα του Χριστού (9ος αιώνας), το Ευαγγέλιο των 12 αποστόλων (5ος αιώνας), οι Πράξεις Παύλου, Ιωάννου, Πέτρου, Παύλου, Ανδρέα, Θωμά, το Ευαγγέλιο Βαρθολομαίου (5ος αιώνας), Ευαγγέλιο του Θωμά (2ος αιώνας το αρχαιότερο κατά τον Ωριγένη και Κλήμη Αλεξάνδρειας) και πολλά χειρόγραφα από τα (49) που βρέθηκαν στο χηνοβόσκιον της Αιγύπτου. Προβληματισμοί επίσης υπάρχουν κατά πόσο οι απόστολοι ήταν μάρτυρες σε όλες τις πράξεις του Χριστού καθώς ο Μάρκος θεωρείται απλώς γραμματέας του Πέτρου και δεν ήταν μάρτυρας όπως αναφέρει ο Papias, ο Λουκάς που δεν γνώρισε ποτέ τον Χριστό δια ζώσης ήταν βοηθός του Παύλου, ενώ για το κείμενο του Ιωάννη υπάρχουν αμφιβολίες αν πρόκειται για έργο του ή του γνωστικού Cerinthus. O Papias το 70 μΧ αναφέρει ότι το κείμενο του Ματθαίου φέρεται ως προφητικό που συμπληρώνει απλώς την ζωή του Χριστού μέσα από προφητείες. Ο ίδιος ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος το 311 αμφισβήτησε την εγκυρότητα των επιστολών Ιούδα, Πέτρου Β και Ιωάννη Α-Γ. Η αποκάλυψη του Ιωάννη έγινε μέρος του κανόνα της Καινής Διαθήκης στην Σύνοδο του Τριδέντου (1545) αφού προκάλεσε σωρεία από διαμάχες. Οι Αγιος Βασίλειος, Αγιος Κύριλλος της Ιερουσαλήμ, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και Νύσσης, ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Αγιος Ιερώνυμος και πολλοί άλλοι δεν αναφέρονται καθόλου στο εν λόγω κείμενο θεωρώντας το ως παρείσακτο και άσχετο με το ευαγγελικό μήνυμα. Τα κείμενα του Ωριγένη αντιγράφησαν από τον Ρουφίνο τον 4ο αιώνα, ο οποίος αναφέρει «κάθε φορά που συναντούσα μέσα στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο ένα σκανδαλώδες εδάφιο, το μίκραινα, το διασκεύαζα ή το αφαιρούσα τελείως, ώστε ο αναγνώστης να μην συναντήσει κάτι που θα του κλονίσει την πίστη του». Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, 4.14, οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης ήταν παντελώς αναλφάβητοι!! Τα 4 Ευαγγέλια που αποδέχεται η εκκλησία σήμερα έχουν γραφεί μετά από 40-80 χρόνια από τα γεγονότα από άγνωστους συγγραφείς και βασίζονται σε προφορικές αναφορές από κάποιον που τα άκουσε από κάποιον άλλον και που αυτός τα άκουσε από κάποιον άλλον που τα διασκεύασε όπως νόμισε ή ήθελε να τα παρουσιάσει κτλ.
Ολοι μα όλοι οι οπαδοί του Χριστού ήταν πάντα το αμόρφωτο πλήθος εύκολα να επηρεάσει κανείς με οποιεσδήποτε ωραίες λέξεις, περί μεσία και δήθεν θαύματα όπως αυτά που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη με τους αγγέλους στο σπίτι του Λωτ. Σε όλες τις διδασκαλίες του Χριστού απουσιάζουν οι μορφωμένοι!!! Πως λοιπόν διατείνονται οι ιεράρχες σήμερα για να δικαιολογήσουν «περίεργες» αναφορές και νουθεσίες ότι ο Χριστός μιλούσε με παραβολές και αλληγορίες αφού η παντελής απουσία μόρφωσή τους δεν τους επέτρεπαν ούτε τα αραμαϊκά καλά-καλά να καταλάβουν? Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα υπάρχοντα σωζόμενα κείμενα ήταν γραμμένα στα Ελληνικά από μορφωμένους λόγιους και όχι από αμόρφωτους αποστόλους που πολλοί από αυτούς δεν ήταν καν μάρτυρες στα γεγονότα. Παράδειγμα εξόφθαλμο η συζήτηση πάνω στον σταυρό του Χριστού με έναν ληστή όπου κανείς δεν ήταν τόσο κοντά για να ακούσει τα λεχθέντα και αργότερα να τα γράψει. Ένα άλλο εξόφθαλμο παράδειγμα είναι η αναφορά των τεσσάρων ευαγγελιστών Μάρκου και Ιωάννη για να μην αναφέρω του Πέτρου στην σταύρωση με τα τελευταία λόγια του Χριστού, την ανάσταση όπου διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους, όπως και μετά την ανάσταση συνεύρεση του Χριστού με τους μαθητές σε διαφορετικά μέρη το κάθε ευαγγέλιο!! Πως έγραψαν τι ειπώθηκε με τον Πόντιο Πιλάτο αφού έγινε κεκλεισμένων των θυρών και κανείς από τους μαθητές δεν ήταν παρών?? Ο Μάρκος αναφέρει την ημερομηνία θανάτου του Χριστού μια ημέρα ΜΕΤΑ το γεύμα του Πάσχα στις 9 το πρωϊ, ο Ιωάννης αναφέρει (κεφ19.14) ότι πέθανε μια ημέρα ΠΡΙΝ (προετοιμασία) το γεύμα του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ μετά την καταδίκη του το απόγευμα!! Έφερε τον σταυρό έως τον Γολγοθά ο Χριστός ή ο Σίμων της Κυρήνειας? Εξαρτάται ποιο ευαγγέλιο διαβάζει κανείς, το ίδιο με το αν και οι δύο ληστές τον χλεύαζαν ή μόνο ο ένας και ο άλλος τον υπερασπίστηκε?? Σχίστηκε το παραπέτασμα του ναού ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ τον θάνατο του Χριστού και αν πράγματι πέθανε στον σταυρό ή χλεύαζε τους Ρωμαίους πέρα από τον σταυρό, εξαρτάται και αυτό από ποιο ευαγγέλιο διαβάζει κανείς! Το αυτό με πόσες και ποιες ήταν οι γυναίκες που μετέβησαν στον τάφο, πόσους και ποιους ή ποιόν είδαν, τι τους είπαν και αν το κράτησαν μυστικό, όλα αυτά εξαρτώνται από ποιο ευαγγέλιο διαβάζει κανείς καθώς το ένα αναιρεί το άλλο. Όλα λοιπόν είναι αποκυήματα της φαντασίας του καθενός προκειμένου να ωραιοποιήσουν και θεοποιήσουν ένα πρόσωπο και να προσηλυτίσουν αμόρφωτους με ωραίες ιστορίες μόνο που όπως λέει ο λαός «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια» και ο ένας έπεφτε σε αντιφάσεις με τον άλλο με παιδαριώδες τρόπο. Διάφοροι συγγραφείς φυσικά μεταγενέστερα, διόρθωναν, έκοβαν, πρόσθεταν αυτά που νόμιζαν σωστό όπως απέδειξαν φασματοσκοπικές αναλύσεις περγαμηνών όπου πάνω σε παλιά κείμενα έκαναν διορθώσεις προκειμένου να εξαλείψουν «ενοχλητικές» και «ανεπιθύμητες» αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου είναι «απόκρυφο»?? Μήπως επειδή αναφέρει μόνο αυτό τα ονόματα των γονιών της Παναγιάς??..ονόματα όπως ο πατέρας της Παναγίας ο Ιωακείμ και η μητέρα της η Άννα οι οποίοι είναι πιστοί στο Γιαχβέ και μάλιστα συχνά πυκνά προσφέρουν πολλές θυσίες?? Μα ο Θεός σας δεν είναι ο Ιεχωβάς? Με αυτό το όνομα δεν αναφέρεται στην Π. Διαθήκη? Γιατί ντρέπεστε να το λέτε?
Γιατί ο Λουκάς (2.7) γράφει … «και εγέννησε (η Μαρία) τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (7 καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι). …. πράγμα που υπονοεί ότι υπήρξε και δευτερότοκος ή τριτότοκος κτλ και όχι τον «μονογενή» όπως έπρεπε να γραφτεί σε περίπτωση μόνο ενός παιδιού (Λουκάς 8.42) 41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.
Γιατί ο Λουκάς (2.7) γράφει … «και εγέννησε (η Μαρία) τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (7 καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι). …. πράγμα που υπονοεί ότι υπήρξε και δευτερότοκος ή τριτότοκος κτλ και όχι τον «μονογενή» όπως έπρεπε να γραφτεί σε περίπτωση μόνο ενός παιδιού (Λουκάς 8.42) 41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Άν ο Ιωσήφ είχε, από προηγούμενο γάμο, τα παραπάνω αναφερόμενα αγόρια και κορίτσια δεν βλέπομε να γίνεται μνεία γι΄αυτά κατά την ανάβαση του Ιωσήφ από τη Γαλιλαία στη Βηθλεέμ, για την απογραφή του πληθυσμού που είχε διατάξει ο Καίσαρας, αλλά βλέπομεν ότι ο Ιωσήφ παραλαμβάνει μαζί του μόνο τη Μαρία: «ανέβη δε και ο Ιωσήφ εκ πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν, εις πόλιν Δαβίδ ήτις καλείται Βηθλεέμ, απογράψασθαι συν Μαριάμ τη μεμνηστευμένη αυτώ ούση εγγύω» (2/4-5).
2) Τον μύθο για την αειπαρθενία, διαλύει ο χαρακτηρισμός του Ιησού από τον Ματθαίο και τον Λουκά σα «πρωτότοκου» (Λουκ. 2/7 Ματθ. 1/25). Η λέξη «πρωτότοκος» έχει την έννοια και άλλων αδελφών που ακολούθησαν, αλλιώς θα ονομαζόταν όχι πρωτότοκος αλλά «μονογενής», μία περίπτωση που ο Λουκάς σημειώνει στο ευαγγέλιο του σε δύο μέρη: Στο Λουκ. 7/12 όπου ο Ιησούς ανάστησε τον υιό της χήρας τον «μονογενή» και στο κεφάλαιο 8/42, όπου πάλι ανάστησε θυγατέρα «μονογενή» του Ιάειρου. Εν τούτοις ο ίδιος ο Λουκάς δεν ονομάζει τον Ιησού «μονογενή» υιό της Μαρίας, αλλά πρωτότοκο υιό της Μαρίας, πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό. Ο ίδιος ο Λουκάς μιλεί για αδελφούς του Ιησού (Λουκ. 8/19-21). Όσον αφορά τη σκηνή του Σταυρού που αναφέραμε παραπάνω δίδεται η απάντηση ότι εξ αιτίας της απιστίας, όπως είδαμε, των αδελφών του Ιησού, (Ιωαν. 7/5) δεν τους θεώρησε άξιους της εμπιστοσύνης Του, για να περιποιηθούν και να παρηγορήσουν τη μητέρα Του, αλλά εμπιστεύτηκε τον αγαπητό Του μαθητή Ιωάννη του οποίου γνώριζε τα βάθη της καρδιάς. Άλλωστε ο Ιησούς είχε διακηρύξει ότι δεν αναγνώριζε σαρκική συγγένεια αλλά μόνον την πνευματική που στηρίζεται στη τήρηση του θελήματος του Θεού και τέτοια συγγένεια εύρισκε στον Ιωάννη.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Παραπέρα από κάθε προσδοκία διαφωτίζει το ζήτημα αυτό και ο προφητικός λόγος. Στον ψαλμό ξθ΄λ.χ. ομιλεί ο πάσχων Μεσσίας (όπως γίνεται φανερό από τη χρησιμοποίηση των χωρίων 9 και 22-24 από το ευαγγέλιο Ιωαν. 2/17 και τις Πράξεις των Αποστόλων 1/29). Ομιλεί ο Ιησούς για την εγκατάλειψή Του από τους αδελφούς Του τους οποίους χαρακτηρίζει σαν υιούς της μητέρας Του λέγοντας «Ξένος έγινα εις τους αδελφούς μου και αλλογενής εις τους υιούς της μητρός μου» (Ψαλμ. ξ’8).
Γίνεται φανερό λοιπόν ότι κατά τον προφητικό ψαλμό δεν πρόκειται για παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενη γυναίκα καθώς ο θρύλος διέδωσε, αλλά για παιδιά της μητέρας Του, δηλαδή για παιδιά της Μαρίας.
H Eκκλησία σήμερα δηλώνει ότι ζωτικά στοιχεία των συνεδριάσεων της πρώτης οικουμενικής συνόδου Nίκαια «μυστηριωδώς απουσιάζουν από τους κανόνες» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, p.160). Tο παραπάνω αποτελεί σαφώς ένα πρόβλημα, η εξέταση του οποίου δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από τα σωζόμενα στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά, συνολικά 318 σύνεδροι είχαν συγκεντρωθεί για να καταλήξουν σε μια κοινή πίστη και σ' ένα μοναδικό θεό. Mαζί τους κουβαλούσαν μακροσκελείς καταλόγους με τις θεότητες που λάτρευαν: Δίας, Θωρ, Aπόλλωνας, Άρης, Tαύρος, Aθηνά, Mίθρας, Φραγκαπάτη, Άτις, Ίντρα, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Eρμής, Mίνωας, Eκάτη, Kρόνος είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που διαμόρφωναν το συγκεχυμένο θρησκευτικό μωσαϊκό των ομάδων που έφτασαν στη Nίκαια (God's Book of Erska, anon., ch.x1viii, paragr.36).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Δεύτερη σύνοδο εξετάστηκε το χριστολογικό θέμα, αν ήταν δηλαδή περισσότερο θεός ή άνθρωπος (μονοφυσίτες, μονοθελητές σέκτες). Και αν ήταν θεός δεν υπέφερε επάνω στον σταυρό!! ΑΡΑ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Το θέμα αυτό λύνεται τελικά την 4η οικουμενική σύνοδο στην Χαλκηδόνα 451 υπό τον πάπα, αποφασίζουν ότι είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος θεός και παύει η Παναγία να λέγεται Χριστοτόκος και λέγετε Θεοτόκος. Το πρώτο σχίσμα 867 γίνεται για την μοιρασιά των εδαφών για εκχριστιανισμό και τα οφέλη από αυτόν (χρήμα). Το 1054 το δεύτερο σχίσμα Κυρουλάριος πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Οι Δυτικοί πέταξαν το ανάθεμα πάνω στην αγία τράπεζα στην Αγια Σοφία. Υπάρχει ένας προφητικός λόγος στο στόμα του Χριστού «μετά από 1500 χρόνια θα ξανάρθω… με την πτώση της πόλης;;! Η Κωνσταντινούπολη είπαν χάθηκε γιατί ήταν βουτηγμένη στην αμαρτία. Ο Παλαμάς γράφει «και η πόλης πόρνη και περίμενε τον μακελάρη και περίμενε τον Τούρκο να την πάρει».
Τον Φεβρουάριο του 1859, ο διακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf ανακάλυψε μέσα σε έναν κλίβανο μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά 346 φύλλα από αρχαίο κώδικα γραμμένο στα Ελληνικά σε περγαμηνές από δέρμα γαϊδάρου που περιείχαν την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αρχαιολόγοι απεφάνθησαν ότι ήταν του 380 μΧ και το ονόμασαν Σιναϊτικό. Η αποκάλυψη τους τάραξε τον χριστιανικό κόσμο γιατί αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν ένα συναρμολόγημα μύθων (Encyclopedie Diderot 1759). Ο εν λόγω θεολόγος είχε μελετήσει και άλλους κώδικες-βίβλους στο παρελθόν όπως την Αλεξανδρινή, την βίβλο του Βατικανού και τον Σιναϊτικό κώδικα που θεωρεί ότι είναι ο αρχαιότερος όλων. Αμέσως θορυβημένοι θεολόγοι άρχισαν να το κακολογούν και να το διαβάλουν, αλλά το 1933, ο κώδικας αυτός μεταφέρεται στην Αγγλία από την Ρωσία και υπόκεινται σε μελέτη με υπεριώδες φως. Ανακαλύπτουν ότι είχε υποστεί αλλαγές και διορθώσεις, αλλά χάρη στην υπεριώδη ακτινοβολία, μπόρεσαν να διαβάσουν το παλιό μελάνη που είχε εμποτίσει το δέρμα. Κάνοντας αντιπαράθεση τα κείμενα αυτά με την επίσημη Βίβλο, εντοπίστηκαν 14.800 διαφορές!!! Αυτό όμως που σοκάρει την σύγχρονη εκκλησία είναι όσα δεν αναφέρονται όπως για παράδειγμα ότι δεν αναφέρεται πουθενά η «παρθενογέννηση» του Ιησού. Η απάντηση της εκκλησίας ήταν « … τα νεότερα Ευαγγέλια δεν γνώριζαν την άμωμο γέννηση του Ιησού…»!!!! Δηλαδή αν τα αρχαιότερα κείμενα δεν την ανέφεραν, πως το έμαθαν τα νεότερα αν όχι με εσκεμμένη επινόηση??? Στο ευαγγέλιο του Μάρκου που περιέχεται ο Σιναϊτικός κώδικας, αρχίζει από την ηλικία του Χριστού όταν ήταν 30 χρονών περίπου. Δεν αναφέρεται καν η άμωμος σύλληψη της Μαρίας ούτε η δολοφονία των νηπίων από τον Ηρώδη. Αναφορές του Χριστού σαν υιό του Θεού δεν υπάρχουν, αλλά ούτε οι μεσσιανικές προφητείες, ούτε η νεκρανάσταση του Λαζάρου, ούτε η νεκρανάσταση του Χριστού και η ανάληψή του. Οι ίδιες αναφορές απουσιάζουν από όλα τα αρχαία κείμενα της Βίβλου του Βατικανού, την Αλεξανδρινή, την Bίβλο του Βεζά ή Κανταβρύγιο κώδικα, το αρχαίο Λατινικό χειρόγραφο του Μάρκου (Κ) καθώς επίσης λείπουν από την αρχαία Aρμενική εκδοχή της Κ. Διαθήκης, από τις Αιθιοπικές εκδοχές του 6ου αιώνα, τις Αγγλοσαξονικές Βίβλους του 9ου αιώνα και ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ στα ευαγγέλια του 12ου αιώνα ως αναφορές με αστερίσκους, δηλαδή υπό μορφή συμπληρώσεων!!! Η ίδια η εκκλησία μάλιστα τα θεωρεί πλαστά «θεωρείται ότι το χωρίον αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη, τα κείμενα του Μάρκου που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Ιησού» (πηγή, Encyclopedia Biblica, vol ii, p.1880, vol iii, pp.1767,1781 & Catholic Encyclopedia, vol iii “The evidence of its spuriousness” & Catholic Encyclopedia, Farley ed. Vol iii pp.274-9, Canons)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπε κανείς τίποτα;;;;;;;;