ροή ειδήσεων

Το παιδάκι – μασκότ που έζησε το Γουέμπλεϊ!


Το παιδί που ήταν δίπλα στον Δομάζο στον τελικό Αγιαξ - Παναθηναϊκός μιλά για την εποποιία του Γουέμπλεϊ και τον θρυλική ομάδα του «τριφυλλιού»...



Πάντα όταν κοιτούσα τις φωτογραφίες του τελικού του Γουέμπλεϊ, μου έρχονταν οι ίδιες σκέψεις στο μυαλό. Δίπλα στον Μίμη Δομάζο, όταν ο Παναθηναϊκός και ο Αγιαξ έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο υπήρχε ένα παιδάκι, ένα ξανθό παιδάκι που κρατούσε ο «στρατηγός» από το χέρι. Δεν ήμουν σίγουρος, παρότι φορούσε μπλούζα με το τριφύλλι, αν ήταν από την Ελλάδα ή απλώς ένα παιδάκι που έβαλαν οι Αγγλοι διοργανωτές μαζί με τους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο.

Πριν από ένα χρόνο η απορία μου λύθηκε! Μιλώντας με τον συνάδερφο από την Πάτρα Τάκη Αντωνόπουλο, μου είπε ότι τον ήξερε και του είχε κάνει μάλιστα μία συνέντευξη για την εφημερίδα Πελοπόννησος. Εμαθα το όνομα του, Παναγιώτης Μπολοβανέας και για τους φίλους του Τάκης, βρήκα το τηλέφωνο του και περίμενα να έρθει η σημερινή επέτειος των 45 ετών από τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για να του μιλήσω!

Ο Τάκης Μπολοβανέας, φανατικός ακόμα φίλος του τριφυλλιού ή το πιο τυχερό παιδί του κόσμου για μένα, μιλά στο gazzetta.gr για την μαγική εκείνη στιγμή όταν έξι ετών μπήκε στο Γουέμπλεϊ, για την θρυλική ομάδα του Πούσκας, για τον Αντωνιάδη και τον Φυλακούρη, ενώ απαντά σε όσους συσχετίζουν εκείνο το μοναδικό άθλο ελληνικής ομάδας, με τη Χούντα των συνταγματαρχών!



«Αλλαζα πασούλες με τον Αντωνιάδη...»
Πως καταφέρατε να είστε η μασκότ στον τελικό του Γουέμπλεϊ;
«Aυτό δεν ξεκίνησε το 1971, ξεκίνησε από το 1968 – 69 όταν ο πατέρας μου με πήγαινε από τριών χρονών στο γήπεδο και φτάσαμε στον τελικό όπου έμεινε αυτή η φωτογραφία μέσα στα χρόνια. Ο πατέρας μου το ξεκίνησε αυτό, καθώς ήταν φανατικός φίλος της ομάδας επί χρόνια και είχε κάποιες επαφές. Πολύ καλός του φίλος ήταν ο Φέρεντς Πούσκας ενώ είχε και σχέσεις με παίκτες και παράγοντες...»

Εσείς τι θυμάστε από τον Πούσκας;
«Θυμάμαι όταν επέστρεφε από ταξίδια στο εξωτερικό που έφερνε πάντα πράγματα στον πατέρα μου, όπως πούρα και άλλα δωράκια. Είχαν ιδιαίτερα καλή σχέση και ο πατέρας μου τον πήγαινε στον Μίμη, στα γουρουνόπουλα στο Χαλάνδρι και έτρωγαν. Του άρεσαν του Πούσκας αυτά.»

Ποιος ποδοσφαιριστής σας είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση;
«Ολα τα χρόνια που ήμουν μασκότ της ομάδας, αυτός που με συμπαθούσε περισσότερο και με είχε συνεχώς από κοντά και έπαιζε μαζί μου ήταν ο Τότης Φυλακούρης. Σαν παιδάκι τον ξεχώριζα και για την καλοσύνη του και για τον τρόπο που φερόταν.»

Τι θυμάστε από την πορεία ως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών;
«Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι πολλά πράγματα καθώς ήμουν έξι ετών. Θυμάμαι, όμως, όταν επέστρεψε η αποστολή από την Αγγλία μετά την ισοπαλία 1-1 με την Εβερτον, τη μεγαλειώδη υποδοχή στην ομάδα. Ολη η Αθήνα είχε βγει στους δρόμους για τους θριαμβευτές.»



Από τον τελικό με τον Αγιαξ, ποια είναι η πιο έντονη σας στιγμή;
«Θυμάμαι στον τελικό, μόλις μπήκαμε μέσα, παίζαμε πασούλες με τον Αντωνιάδη. Πριν δηλαδή από το ζέσταμα μου έδωσε τη μπάλα, ξέρετε εκείνη την άσπρη του τελικού και του την ξαναέριξα. Και μετά από χρόνια αντιλαμβάνεσαι τι έγινε και λες, πριν από τη σέντρα άλλαζα πασούλες με τον Αντωνιάδη, είναι απίστευτο! Πράγματα που ως παιδάκι δεν μπορείς να τα αντιληφθείς...»

Πως έγινε η επιλογή σας ως μασκότ;
«Μη νομίζετε ότι έγινε κάποιος διαγωνισμός. Απλά είχε την τρέλα ο πατέρας μου και με πήγαινε κάθε Κυριακή, μέχρι που αφομοιώθηκα με την ομάδα, με ήξεραν όλοι κι έλεγαν που είναι η μασκότ, που είναι η μασκότ!»

«Καμία άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο...»
Στο Λονδίνο ταξιδέψατε μαζί με την ομάδα;
«Οχι, πήγα με μία άλλη πτήση στην οποία είχαν επιβιβαστεί επώνυμοι Παναθηναϊκοί, όπως ο Κατσαρός, ο Παπαμανώλης και άλλοι. Ηταν κάτι σαν πτήση τσάρτερ οπαδών της ομάδας κι εγώ ταξίδεψα με τον πατέρα μου.»

Πότε αρχίσατε να συνειδητοποιείτε όλο αυτό το πράγμα που σας συνέβη;
«Οσο μεγάλωνα το καταλάβαινα καλύτερα. Οταν άρχισα να πηγαίνω σχολείο και να μεγαλώνω το αντιλήφθηκα καλύτερα. Οσο περνάνε τα χρόνια και βλέπεις ότι καμία άλλη ομάδα δεν το έχει καταφέρει αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός, τότε συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη ήταν εκείνη η στιγμή. Ρωτάνε οι Ολυμπιακοί γιατί γιορτάζουμε ακόμα την επέτειο του Γουέμπλεϊ και απαντώ, ναι και θα την γιορτάζουμε όσο άλλη ομάδα δεν καταφέρνει κάτι παρόμοιο!»

Σε όσους δεν σας ήξεραν από μικρό παιδί και τους λέγατε για τον τελικό, πως το αντιμετώπιζαν; Σας πίστευαν;
«Δυσπιστία υπήρχε από πολλούς αλλά υπάρχει και μία πλάκα στην υπόθεση. Εγώ έχω μία ελιά μαύρη στο δεξί χέρι και στην περίφημη φωτογραφία φαίνεται λίγο στην άκρη. Οπότε για τους δύσπιστους εγώ είχα την ελιά και την έδειχνα για να πειστούν.»



«Πήγαινα στη Λεωφόρο με τα πατίνια...»
Μένατε κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου;
«Ναι αρκετά κοντά, στον Αγιο Παντελεήμονα. Ο πατέρας μου έλεγε να πάω με τα πόδια στο γήπεδο. Τότε δεν υπήρχε διάζωμα στον δρόμο και με πατίνια περνούσαμε απέναντι. Στην ανηφόρα ήταν βέβαια δύσκολα, αλλά στην επιστροφή με την κατηφόρα ήταν καλύτερα τα πράγματα.»

Εχετε πλέον επαφές με τους παίκτες εκείνης της σπουδαίας ομάδας;
«Οπως ήταν φυσικό οι δρόμοι μας χώρισαν, όσο περνούσαν τα χρόνια. Βλέπω κάποιους σε εκδηλώσεις που γίνονται για εκείνη την ομάδα και μπορεί να μην συναντιώμαστε συχνά, αλλά πάντα υπάρχει εκτίμηση και αγάπη.»



Στο γήπεδο συνεχίζετε να πηγαίνετε;
«Εξακολουθώ να πηγαίνω στο γήπεδο, αλλά όχι με τη συχνότητα την παλιά όπως κάποτε, όταν ακολουθούσαμε την ομάδα ακόμα και στα εκτός έδρας ματς.»

Εκτός της πορείας ως το Γουέμπλεϊ, έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη σας, κάποιο άλλο ματς;
«Ναι θυμάμαι ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο. Ηταν νοκ άουτ και παίζαμε στη Λεωφόρο και είχαμε μείνει με εννέα παίκτες εμείς και με 10 αυτοί. Βάζει το πρώτο γκολ ο Αλβαζέρ, ισοφαρίζει ο Ολυμπιακός και σκοράρει για το τελικό 2-1 ο Δημητρίου με σουτ έξω από την περιοχή. Αυτό το παιχνίδι δεν θα το ξεχάσω ποτέ, πραγματικά απίστευτο ματς.»

Κάποιος αντίπαλος οπαδός, σας έχει πει κάτι αρνητικό για το Γουέμπλεϊ;
«Ναι έχω ακούσει κάποια, όπως αυτά που λένε για τη Δέσποινα Παπαδοπούλου. Το θέμα είναι ότι εστιάζουν σε μία κουβέντα που έγινε και δεν εστιάζουν στην πορεία του Παναθηναϊκού ως το Γουέμπλεϊ. Ο Παναθηναϊκός είχε αποκλείσει την μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλίας εκείνη την εποχή, την Εβερτον, σε απίστευτα παιχνίδια μέσα και έξω. Δεν κοιτάμε ότι τον είχε σφάξει η διαιτησία μέσα στο Βελιγράδι με τον Αστέρα. Αλλά είναι φυσικό, καθώς μία μεγάλη επιτυχία φέρνει ζήλεια και φθόνο στους αντίπαλους οπαδούς και αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός ήταν κάτι το μοναδικό...»




Ο Τάκης Μποβολονέας σήμερα...
Πηγή: www.gazzetta.gr

Παράπονα Ρόδου

Σχόλια

όλα τα νέα στο email σας

Get new posts by email:
παράπονα Ρόδου

επικοινωνήστε

δώσε δύναμη στη φωνή σου,
κάνε τα παράπονα στον δήμαρχο,
κατήγγειλε ότι βλάπτει την κοινωνία,
διέδωσε τις πιο σημαντικές ειδήσεις,
μοιράσου χρήσιμες συμβουλές,
στείλε μας το δικό σου άρθρο
και δημοσίευσε ότι θέλεις
στο paraponarodou@gmail.com
ή συμπλήρωσε την φόρμα

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *