Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», με υψηλό φρόνημα και καθαρή ματιά, με πείσμα και αγάπη για την ελληνικότητα του τόπου της περισσότερα από 40 χρόνια διαφύλαξε το προπύργιο του Καστελόριζου, τη Ρω.
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, γνωστή, σε όλους πλέον εντός και εκτός Ελλάδας, ως Κυρά της Ρω, κυρά και αρχόντισσα του νησιού δεν επέτρεψε στιγμή στους γείτονες Τούρκους, ακόμη και στα δύσκολά της, να οικειοποιηθούν το ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων.
«Η ζωή των Καστελοριζιτών είναι αυτό το νησάκι. Αν το πέρνασει το Καστελόριζο δε θα υπήρχε», συνήθιζε να λέει η ίδια κάθε φορά που την ρωτούσαν «πώς αποφάσισε να περάσει σχεδόν όλη της τη ζωή στη Ρω».
Γεννημένη το 1890 στο Καστελόριζο, βρέθηκε με τον άνδρα της Κώστα και την τυφλή μητέρα της στη Ρω σε ηλικία 37 ετών, το 1927 και έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, το 1982, ελάχιστες ήταν οι φορές που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει για λίγες μέρες και μετά ξανά στη βάση της όπου ύψωνε την ελληνική σημαία κάθε πρωί και την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου για να τη βλέπουν τα διερχόμενα πλοία και να υπενθυμίζει στους Τούρκους την παρουσία της...
Δυο χρόνια αργότερα το 1929 Τούρκοι αποπειράθηκαν να στήσουν την «τσίγκινη» σημαία τους, όπως η ίδια την περιέγραφε, στηριγμένη σε δύο ξύλα και τοποθετημένη πάνω σε τσιμέντο αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί η Κυρά της Ρω ήταν εκεί και δεν το επέτρεπε…
Η ζωή για το ζευγάρι στην ακριτική νησίδα, που βρίσκεται μόλις 3 μίλια βόρεια του Καστελόριζου, ήταν δύσκολη και η κύρια ενασχόλησή τους η κτηνοτροφία τους συντήρησε ως το 1940 οπότε και αρρώστησε ο άνδρας της.. Εκεί στις αρχές της χρονιάς, με τον πόλεμο να βρίσκεται προ των πυλών, η Δέσποινα Αχλαδιώτη μη μπορώντας άλλο να βλέπει το σύζυγό της να ταλαιπωρείται άναψε τρεις φωτιές, σημάδι ανάγκης για τους απέναντι στο Καστελόριζο, ώστε να έρθουν να τους πάρουν για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο ο Κώστας. «Πέθανε μέσα στη βαρκίτσα, δεν πρόλαβε να περάσει απέναντι. Ήταν πολύ νέος», εξομολογήθηκε 35 χρόνια αργότερα, βουρκώνοντας και με τρεμάμενη φωνή στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού στην ΕΡΤ.
Ο βράχος την «έθρεφε» και ακούραστη, με το πένθος της να «συννεφιάζει» την επιστροφή της στη Ρω, η 50χρονη πλέον Κυρά του νησιού γύρισε και για τα επόμενα περίπου 42 χρόνια μία φορά ακόμη μόνο κατάφεραν οι Τούρκοι να… ξαναστήσουν τη σημαία τους τα χώματα που διαφύλαττε εκείνη!
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν δύσκολα. Ως μέλος της Αντίστασης κατά την Κατοχή προσέφερε τη φροντίδα της σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου και παρέμεινε στον τόπο της ακόμα και όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους κατά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, σχεδόν ερήμωσε από τους κατοίκους του, καθώς οι περισσότεροι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.
Το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου βρίσκει τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και τη Ρω αλλά και όλες τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, να περιέρχονται στην Ελλάδα.
Η Κυρά της Ρω ήταν εκεί. Ακοίμητος φρουρός της ελληνικότητας που τόσες φορές κάποιοι προσπάθησαν να καταπατήσουν.
Ο πολύ κόσμος την ανακάλυψε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν κατά την ολιγοήμερη απουσία της από το νησί για λόγους υγείας, ένας Τούρκος δημοσιογράφος μαζί με άλλα δύο άτομα αποβιβάστηκαν στη Ρω και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους την οποία η ίδια κατέβασε μόλις γύρισε!!!
Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.
Η Κυρά της Ρω πέθανε στις 13 Μαΐου του 1982, σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία της, στη Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου»…
Μπορεί να κύλησαν 36 χρόνια από τη μέρα που η Δέσποινα Αχλαδιώτη πέθανε, αλλά το παράδειγμα και η αυταπάρνησή της θα φωτίζει και θα μπολιάζει τις ψυχές όλων μας ες αεί και η ακριτική νησίδα της Ρω δε θα μείνει ποτέ ξανά μόνη εφόσον η Κυρά της βρίσκεται εκεί και η γαλανόλευκη κυματίζει θυμίζοντάς την!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις των διαχειριστών μπορεί να μην συμπίπτουν με τα άρθρα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές.
Κακόβουλα σχόλια αφαιρούνται όπου εντοπίζονται.
Η ευθύνη των σχολίων βαρύνει νομικά τους σχολιαστές.
Η ταυτότητα των σχολιαστών είναι γνωστή μόνο στην Google.
Όποιος θίγεται μπορεί να επικοινωνεί στο email μας.
Ενδιαφέροντα σχόλια σε όλα τα μέσα μας μπορεί να γίνουν αναρτήσεις.
Περισσότερα στους όρους χρήσης.