Τα συσκοτισμένα σημεία της διαμαντούπολης - της Ελένης Καραγιάννη

Περπατώντας Παρασκευή βράδυ στην όμορφη «διαμαντούπολη» τη Ρόδο μας, διαπιστώσαμε τη συσκότιση σε σημεία που θα έπρεπε να λάμπουν από καθαριότητα, περιποίηση αντί ν’ αναδεικνύονται με όμορφο φωτισμό.


 Ρόδος θα μπορούσε να είναι και είναι κατά την ταπεινή μου άποψη μία διαμαντόπετρα στο Αιγαίο. Όχι γιατί είμαι ροδίτισσα προς Θεού, γιατί έτσι πρέπει να είναι. Τα κτίρια που βρίσκονται κυρίως στο κέντρο και αποτυπώνουν την Ιστορική μας Μνήμη αποτελούν τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που μας άφησε η περίοδος της Ιταλοκρατίας. Ακόμα κι αν πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν την ανάδειξή τους ή την αποκατάστασή τους ανούσια γιατί δήθεν θυμίζουν μια ροπή προς τη φασιστική περίοδο που πέρασε απ’ τα Δωδεκάνησα, θεωρώ πως περισσότερη κακοποίηση από αυτή που ζούμε να κυκλοφορούμε ανάμεσα σε κτίρια της ιστορικής μας μνήμης τα οποία ρημάζουν δεν υπάρχει.

Είναι χιλιοειπωμένα αλλά πρέπει να τα λέμε συνεχώς μπας και το εμπεδώσουμε τελικά. Δεν υπάρχει περισσότερη ομορφιά σε αυτό τον κόσμο από το να ζει κανείς σε ένα όμορφο νησί που έχει ζήσει όλους τους πολιτισμούς και η ιστορία του ν’ αποτυπώνεται σε κτίρια που στέκουν, υπάρχουν και πολλά από αυτά μάλιστα είναι λειτουργικά.

Σε μερικές λέξεις που έχω να αποτυπώσω την θλίψη μου για τον ξεπεσμό της ομορφιάς της Ρόδου η οποία συντελέστηκε με τα χρόνια θ’ αναφέρω ότι όχι μόνο δεν συντηρούνται πολλά από αυτά, με εξαίρεση βέβαια μερικά που χρησιμοποιούνται για δημόσια χρήση ή κάποια που έχουν δοθεί σε ιδιώτες για εκμετάλλευση αλλά έχουν αφεθεί στο χρόνο ώστε να κάνει εκείνος την τελική πράξη τέλους. Τι να πει κανείς για το Εθνικό Θέατρο, το Τραμπολίνο της Ρόδου, το κτίριο της Περιφέρειας το οποίο αποτελούσε μάλιστα πριν μερικά χρόνια και έδρα της Περιφέρειας πριν η έδρα μεταφερθεί στην όμορφη Σύρο στις Κυκλάδες… Ειδικά ο χώρος πίσω από την Περιφέρεια που χρησιμοποιείται σαν χώρος πάρκινγκ;

Έχει αγάλματα τα οποία το βράδυ δεν είναι φωτισμένα, παρτέρια σκοτεινά, παγκάκια σπασμένα. Ένας πανέμορφος χώρος που κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης κυκλοφορίας τον Μάρτιο λόγω Κορωναϊού, μας άρεσε να φωτογραφίζουμε και βιντεοσκοπούμε επειδή ακριβώς ήταν άδειος χωρίς αυτοκίνητα. Εμείς οι ίδιοι λοιπόν παρκάρουμε τ’ αυτοκίνητά μας εκεί μιας και δεν υπάρχει εναλλακτική για τη μετακίνηση στο κέντρο έχουσυχνότερη συγκοινωνία, με ποδηλατόδρομους… Πολλές σκέψεις μας έρχονται στο μυαλό ακόμα και με jet ski με τόσες μαρίνες…


Περιπλανώμενοι στη πόλη αντικρίζουμε κι άλλα σημεία έξω από τα τείχη που χρειάζονται ανάδειξη, όπως ο χώρος προς τον Φάρο του Αγίου Νικολάου, ο οποίος παρεμπιπτόντως δόθηκε για ιδιωτική χρήση απ’ όσο ξέρω και όσοι δεν έχουν σκάφος μπορούν να περπατήσουν ενώ οι άλλοι έχουν δικαίωμα και να παρκάρουν τ’ αμάξια τους (διορθώστε με αν κάνω λάθος). Απουσιάζουν πλακόστρωτα, επαρκής φωτισμός ειδικά στους τρεις μύλους, ράμπες ΑΜΕΑ.

Ας ασχοληθεί κάποιος επιτέλους με τα αυτονόητα όπως να περπατάμε με ασφάλεια, να χαιρόμαστε τα όμορφα κτίρια της ιστορίας του τόπου μας, να μαθαίνουμε και να σεβόμαστε την ιστορία μας ζώντας την καθημερινότητά μας στο διαμαντένιο μας νησί.


Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών Πανεπιστημίου Αιγαίου
Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδο



Φωτογραφικό υλικό








verena