«Είναι η γροθιά του αγάλματος»: Τι συνέβη στην Ελλάδα τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε ο Κολοσσός της Ρόδου

Και όμως το ζήσαμε και αυτό στην Ελλάδα...

Μοιάζει φαιδρή, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η υπόθεση της «ανακάλυψης» του χαμένου στα βάθη της θάλασσας και της ιστορίας Κολοσσού της Ρόδου, είναι ό,τι πιο… ΠΑΣΟΚ έχει συμβεί στην χώρα.


Για την ελληνική αρχαιολογία, όπως αποδείχθηκε και στην σχετικά πιο πρόσφατη περίπτωση της Αμφίπολης, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι το απόλυτο «Ιερό Δισκοπότηρο», αφήνοντας λίγο πίσω του δύο άλλα μεγάλα απωθημένα. Το Χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός, το οποίο σύμφωνα με κάποιες πηγές καταστράφηκε, και ο περίφημος Κολοσσός που κάποτε δέσποζε στο λιμάνι της Ρόδου. Δύο κατασκευές οι οποίες διόλου άδικα συγκαταλέγονται στα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Σαν από… θαύμα, το όχι και τόσο μακρινό 1987, η Ελλάδα ζούσε το απόλυτο όνειρο, όταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας και τα άλλα παιδιά κατακτούσαν το Ευρωμπάσκετ και πριν καλά-καλά συνέλθει από την παραζάλη του θριάμβου, ετοιμάζεται να βιώσει νέες στιγμές εθνικής περηφάνιας.

 


Μια γυναίκα από την Ολλανδία υποστηρίζει πως ξέρει πού βρίσκεται ο Κολοσσός! Όχι ο Τραϊανός Δέλλας, ο οποίος την ίδια χρονιά ξεκινούσε την καριέρα του ως δεξί εξτρέμ στις Ακαδημίες του Άρη, αλλά το περίφημο άγαλμα που είχε φιλοτεχνήσει ο Χάρης ο Λίνδιος το 282 π.Χ, το οποίο θεωρείτο ότι είχε καταστραφεί.



Εάν η Αν Ντάνκμααρ ήταν αρχαιολόγος, προφανώς ο λόγος της θα μπορούσε να έχει μια κάποια βαρύτητα. Εκείνη όμως δεν είχε την παραμικρή σχέση με την επιστήμη. Αντίθετα, ήταν ένα… μέντιουμ. Μια –κατά δήλωσή της- οραματίστρια, η οποία μετά τις διακοπές της στην Αυστραλία βρέθηκε στο νησί της Ρόδου και κατά την διάρκεια της παραμονής της διέδωσε ότι είδε σε οπτασία το σημείο του βυθού στο οποίο κείτονταν κατακερματισμένα τα κομμάτια του έργου.

Σε κάποια άλλη χώρα πιθανότατα οι Αρχές θα την χτυπούσαν συγκαταβατικά στην πλάτη και με ένα χαμόγελο συμπάθειας και ενδεχομένως κατανόησης θα της ζητούσαν να συνεχίσει τις διακοπές της και μετά να πάει στην ευχή του Θεού. Στην Ελλάδα του ΄87, όμως, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι…

Η τότε 56χρονη κάτοχος «διπλώματος Παραψυχολογίας» από σχολή της Αδελαϊδας, μάλλον ήταν αρκετά καλή στην δουλειά της και κατόρθωσε να πείσει όλη την πολιτική ηγεσία για τα οράματά της. Ξεκίνησε πρώτα από τους τοπικούς άρχοντες, τους οποίους εντυπωσίασε ανακαλύπτοντας το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο τότε δήμαρχος στο στομάχι και μαντεύοντας τον αριθμό της σελίδας ενός βιβλίου που διάβαζε ο αντιδήμαρχος.


Οι δύο άνδρες φέρονται να πείστηκαν τόσο πολύ από τις ικανότητές της που ενημέρωσαν τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Στάθη Αλεξανδρή, ο οποίος με την σειρά του έπεσε «θύμα» της… γοητείας της. Με συνοπτικές διαδικασίες ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιήθηκε και τέθηκε στην υπηρεσία της γυναίκας από την Ολλανδία. Λιμενικό, αστυνομία, βατραχάνθρωποι. Οι πάντες εκτός από τους πλέον αρμόδιους, τους αρχαιολόγους δηλαδή, οι οποίοι όπως ήταν φυσικό παρέμεναν δύσπιστοι και επιφυλακτικοί, αλλά εκτός παιχνιδιού αφού με τις… επιστημονικότητές τους χάλαγαν την ιστορία.

Το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις και καθημερινά στον Τύπο γράφονταν σημεία και τέρατα για την πορεία των ερευνών. Όπως θα περίμενε κανείς, οι συμπολιτευόμενες εφημερίδες έδιναν αβάντα στις επιλογές της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που ο αντιπολιτευόμενος λοιδορούσε την επιχείρηση «Κολοσσός». Και όπως αποδείχτηκε, πολύ καλά έκανε, καθώς αυτό που ακολούθησε μπορεί να χαρακτηριστεί και το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία της αρχαιολογίας.

Η Ντάκμααρ υποστήριζε πως στον βυθό βρίσκονταν το ένα χέρι του μνημείου, το ένα πόδι και ακόμη βαθύτερα άλλα κομμάτια. Όταν ανασύρθηκε κάτι που έμοιαζε με γροθιά, η οραματίστρια και όσοι την πίστεψαν, πέρασαν στην αντεπίθεση. Όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Λεβέντης, κάποια… ζώα δεν πίστεψαν, αλλά τώρα ήταν έτοιμα να πιστέψουν και αυτά.



Η γροθιά που βγήκε στην επιφάνεια έκανε τον γύρο του κόσμου. Τηλεοπτικά συνεργεία από κάθε γωνιά της γης έσπευσαν στην Ρόδο, αλλά το ίδιο συνέβη και με τους ως τότε αποκλεισμένους από τις έρευνες αρχαιολόγους. Όταν εκείνοι αντίκρισαν το «εύρημα» χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά για να αντιληφθούν ότι αυτό που είχαν μπροστά τους δεν ήταν μέρος από το μπρούτζινο άγαλμα ηλικίας 2.000 ετών, αλλά… μπάζα που είχε πετάξει στην θάλασσα (ως γνήσιος απόγονος των αρχαίων Ελλήνων) τοπικός εργολάβος.

Εκείνη που αναγκάστηκε να «λουστεί» το φιάσκο και να βγει μπροστά προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ήταν η Μελίνα Μερκούρη, η οποία ως υπουργός Πολιτισμού είχε διατηρήσει αποστάσεις από την όλη ιστορία καθώς δεν πείστηκε ποτέ από τα οράματα ενός μέντιουμ. Σε συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε ήρθε σε ανοιχτή κόντρα με την Ολλανδή, η οποία την διέκοψε μάλιστα, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση ότι «την ευθύνη της πολιτιστικής κληρονομιάς έχει αποκλειστικά το υπουργείο Πολιτισμού και όχι οι καφετζούδες»…