Κραυγή απόγνωσης από εκπαιδευτικό που διορίστηκε στην Κω: Ερχόμαστε να προσφέρουμε στην κοινωνία και καταλήγουμε να ζούμε με την αγωνία του που θα κοιμηθούμε αύριο

Είμαι εκπαιδευτικός και φέτος τοποθετήθηκα στην Κω, μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά μου. Αντί όμως να χαρώ για τη νέα μου αρχή, βρίσκομαι σε απόγνωση. Η εύρεση σπιτιού στο νησί είναι σχεδόν αδύνατη. Όσα σπίτια υπάρχουν νοικιάζονται κυρίως σε τουρίστες για τη θερινή περίοδο, ενώ τα λίγα που απομένουν δίνονται σε τιμές που είναι απαγορευτικές για έναν δημόσιο υπάλληλο.
Κάθε μέρα ψάχνω αγωνιωδώς να βρω ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για εμένα και τα παιδιά μου, και κάθε μέρα συναντώ αδιέξοδα. Δεν ζητώ πολυτέλειες∙ ζητώ απλά μια στέγη, ένα σπίτι που θα μπορέσει να μας φιλοξενήσει με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Δεν είμαι η μόνη. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι γιατροί που έρχονται να υπηρετήσουν στο νοσοκομείο, αλλά και οι στρατιωτικοί που καλούνται να υπερασπιστούν το νησί. Όλοι εμείς που ερχόμαστε εδώ για να προσφέρουμε στην κοινωνία, καταλήγουμε να ζούμε με την αγωνία του πού θα κοιμηθούμε αύριο.
Ο τουρισμός είναι ευλογία για την Κω, αλλά δεν μπορεί να γίνεται κατάρα για όσους υπηρετούν τον τόπο αυτό. Χρειάζονται άμεσες λύσεις. Χρειάζονται σπίτια για τους ανθρώπους που κρατούν όρθια την εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλεια. Γιατί πίσω από κάθε αριθμό, πίσω από κάθε επάγγελμα, υπάρχουν οικογένειες, παιδιά, άνθρωποι που θέλουν απλά να ζήσουν με αξιοπρέπεια.


Μια απελπισμένη εκπαιδευτικός ...