Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΒΑΜΑΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ....

«Προσπαθώ να μην απογοητεύσω τους άλλους, όσον αφορά όμως τον εαυτό μου δεν μπορώ ν’ αποφύγω την απογοήτευση.» ...

Σκληρή κι αδυσώπητη η αλήθεια μου δίνει όμως κάποιες εξηγήσεις για τη βουβαμάρα μας, την απραξία μας και την υποταγή μας.

· Οι εξαθλιωμένοι, οι άσκεποι κι οι απροστάτευτοι είναι διάσπαρτοι σ' ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, άρα δύσκολο να συγκεντρωθούν, να συνασπιστούν και... να αντιδράσουν.

· Οι άνεργοι ομοίως, αλλά κι όσοι από αυτούς είναι συγκεντρωμένοι σε αστικά κέντρα , αφενός ξοδεύουν το χρόνο τους με το να ψάχνουν δουλειά, να εμφανίζονται στον ΟΑΕΔ ή παλεύουν με τη μελαγχολία και την απελπισία τους. Αρκετοί έχουν στήριγμα τις οικογένειές τους και παρ’ ότι είναι άνεργοι δεν ένιωσαν ακόμα την κρίση στο πετσί τους. Αρκετοί δε από αυτούς δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κρίση ή ότι θα έχει διάρκεια.Παιδιά του συστήματος, παιδιά της πλασματικής ευμάρειας, καλομαθημένα κι ευνουχισμένα, ενός σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος που άμειβε χρόνια τώρα τις ήσσονες προσπάθειες.

· Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμούν να αντιδράσουν, γιατί κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να χάσουν το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Ξαναγυρίσαμε στα χρόνια της μεγάλης απεργίας του Σικάγου. Δέκα απεργούσαν και είκοσι άνεργοι περίμεναν με αγωνία έξω από τους χώρους εργασίας, ώστε να είναι οι πρώτοι που θα έπιαναν θέση εργασίας. Ναι, της θέσης που θα έχαναν οι απεργοί!

· Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν κι αυτοί μουδιάσει. Το σοκ του ξεβολέματός ήταν δυνατό και ξαφνικό. Με τα ανοίγματα της επίδειξης πλούτου στα οποία είχαν επιδοθεί οι περισσότεροι, γιατί δεν είχε τι άλλο να επιδείξει ο ακαλλιέργητος πνευματικά νεοέλληνας, παρά μόνο το ακριβό αλλά με δάνειο σπίτι στις "καλές" περιοχές. Έτσι από το Αιγάλεω Σίτυ, όπως έλεγε ο Ζαμπέτας, βρέθηκε να κατοικεί στα Βόρεια ή στα νότια προάστια.

Όμως για να σε δεχτεί το σύστημα πρέπει να έχεις και το ανάλογο πρεστίζ. Ακολούθησε το δάνειο για εκδρομές εντός αλλά κυρίως εκτός Ελλάδος και σε τόπους εξωτικούς, ο γάμος του κανακάρη στο τάδε κτήμα με αμέτρητους καλεσμένους, τα δυο τρία και τέσσερα αυτοκίνητα κι αυτά με δάνειο, τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών τους, το μεγάλο εξοχικό ως επέκταση του εγώ τους και καρφί στα μάτια του φίλου,το ανάλογο ντύσιμο, η πρέπουσα διασκέδαση, το χρηματιστήριο, όλοι κάποτε ήταν μανιώδεις παίκτες και επενδυτές,αυτά κι άλλα τόσα τους έχουν δέσει χειροπόδαρα. Τα χρέη, η απαξίωση του συνδικαλιστικού τους φορέα αλλά και η διάσπαση του συνδικαλισμού, η κομματική πειθαρχία, αφού οι περισσότεροι πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα, είναι κάποιοι από τους λόγους που τους κάνει να αντιδρούν και να συμπεριφέρονται σαν να τους έχουν ναρκώσει.

· Οι αγρότες έχουν λίγο πολύ εξασφαλισμένα τα νώτα τους με τις επιδοτήσεις τόσων χρόνων. Το πολύ- πολύ να κόψουν τις Βουλγάρες, τις Ρωσίδες και τα σκυλάδικα κάθε βράδυ. Εμένα προσωπικά με ξενίζει η απραξία τους, όταν άλλες φορές έκοβαν για «ψύλλου πήδημα» την Ελλάδα στη μέση.

· Οι γέροντες και οι συνταξιούχοι δεν έχουν κανένα τρόπο πίεσης. Και να αντιδράσουν δε θα ιδρώσει κανενός το αυτί. Αλλά είναι και οι μόνοι που ίσως να έχουν κάποιο κομπόδεμα. Άλλοι από το εφάπαξ τους κι άλλοι από οικονομίες τόσων χρόνων.

· Τελευταία άφησα την ομάδα την πλουτήσασα δια της ανόμου οδού της μίζας, της εκπόρνευσης, των ναρκωτικών, της μη πληρωμής φόρων, του φάκελου, του εκβιασμού, της κλεψιάς και γενικά της κάθε είδους ανομίας…Αυτοί αντέχουν και θα αντέχουν. Τα λεφτά τους τα άδηλα είναι καλά εξασφαλισμένα στο εξωτερικό, στις θυρίδες αλλά και σε πλάκες χρυσού. Δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, αστυνομικοί κι ανεπάγγελτοι ακόμα απαρτίζουν την ομάδα των συμπατριωτών μας που η κρίση δεν τους ακούμπησε καθόλου και ίσως να μην την καταλάβουν ορισμένοι από αυτούς ποτέ.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί μας. Κι επάνω σ’ αυτά πατούν. Βλάκες δεν είναι και τα μάτια τους τα έχουν ανοιχτά. Το βράδυ του Σαββάτου που η τρόικα ήταν εδώ, την ώρα που όλοι θεωρούσαμε πως η Δευτέρα δε θα είναι όπως όλες οι Δευτέρες μας, στο Κολωνάκι γινόταν ο χαμός! Τα ξενυχτάδικα στο αδιαχώρητο, τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα έκαναν παρέλαση και το ποτό έρρεε άφθονο. Η μόνη αγωνία και το μόνο πρόβλημα που τους απασχολούσε ήταν το ευκαιριακό ζευγάρωμα μιας βραδιάς με ή άνευ οικονομικής απολαβής. Και όλα αυτά από τη νεολαία, τη μόνη ελπίδα για ξεσηκωμό.

Όλοι περιμένουμε τη μεγάλη ανώδυνη κι αναίμακτη ανατροπή χωρίς εμένα, χωρίς εσένα , χωρίς αυτόν ή εκείνον. Από ποιους όμως θα πραγματοποιηθεί? Από τους κατ’ επάγγελμα πατριώτες πολιτικούς, τους ανήμπορους, τους φοβισμένους, τους βολεμένους ή τους βλαμμένους?

Θάλεια