O ΕΝΟΧΟΣ

Αναγνώστης:
Πολλά τα δημοσιεύματα όποτε μας χτυπήσει μια καταστροφή και μετά τίποτα, καμιά πρόβλεψη, καμιά προκαταρκτική μελέτη και οργάνωση ομάδων ή διαφόρων υπηρεσιών. Η κάθε μια ζει στον κόσμο της...
και ΟΛΕΣ κατεβάζουν το τηλέφωνο όποτε τις χρειάζεσαι! Όποτε γίνεται μια ισχυρή νεροποντή και πνίγονται σπίτια, άνθρωποι, ζώα και αυτοκίνητα αρχίζουν ΟΛΟΙ να βρίζουν, να καταριούνται και να αλληλοκατηγορούνται. Μια από τα ίδια και τώρα. Δημόσιες υπηρεσίες που κοιμούνται χρόνια τώρα τον ύπνο του δικαίου, αντί να κατεδαφίζουν παράνομα κτίσματα και κοτέτσια στις κοίτες των ποταμών, κάνουν τα στραβά μάτια έναντι ψηφοθηρικού ή μη αντιτίμου προφανώς. Ρέματα μπαζώνονται και βαφτίζονται δρόμοι ή πλατείες ή ακόμα και σκεπάζονται για να χρησιμοποιηθούν από πάνω σαν δρόμοι και καταλήγουν σε υπόγειους σκουπιδότοπους ή χώροι απόρριψης μπαζών. Μετά τρέχουμε και φωνάζουμε γιατί μπούκωσαν τα πάντα και το νερό πέρασε από πάνω. Οι παραλίες γέμισαν κάθε λογής σκουπίδια, χιλιάδες τα κονσερβοκούτια και τα πλαστικά που εκβράστηκαν από την θάλασσα από τα σκουπίδια που δεν φρόντισαν να μαζέψουν τόσο ο δήμος όσο και οι «εργολάβοι» με την ανοχή του πρώτου φυσικά. Μετά σου λένε ότι διακατέχονται από «περιβαλλοντολογικές» ευαισθησίες για να αυτοδικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους σε θέματα ανακύκλωσης. Στήσανε δύο μηχανήματα ανακύκλωσης στα πιο άσχετα σημεία της πόλης (αντί έξω από μεγάλα σούπερ μάρκετ) όπου παρουσιάζεται το φαινόμενο 5 στις 7 ημέρες να είναι μπλοκαρισμένα και στοίβα οι σακούλες με τα πλαστικά γύρω τους από τους «ευαίσθητους» πολίτες που αντί να τα ξαναπάνε τα «ξεφορτώνονται» εκεί γύρω (είδες οικολογικές ευαισθησίες) νοιώθοντας ότι έκαναν το καθήκον τους και ας κάνει ο δήμος το δικό του, δύο μηχανήματα για 200 χιλιάδες το καλοκαίρι ζωές που ζουν καθημερινά στον τόπο αυτό με πάνω από δύο εκατομμύριο πλαστικές φιάλες και αλουμινένια κουτάκια (ευτυχώς και οι ρομά που συντελούν εν μέρει στο μάζεμα των τελευταίων). Και οι πολίτες, τι κάνουν οι πολίτες? Αυτοί ασχολούνται με το να συνεχίζουν να πετάνε τα κουτάκια έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους δείχνοντας το «καλό» παράδειγμα στα παιδιά τους, βρίζουν τους αρμόδιους για τις συμφορές που οι ίδιοι συσσωρεύουν όλα αυτά τα χρόνια με την αδιαφορία τους, και οργανώνουν εκδηλώσεις μοιράζοντας φανελάκια για σκοπούς δευτερεύοντος σημασίας. Καμιά διαδήλωση ή αντίδραση στην αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών για τα κακώς κείμενα και όταν γίνει το κακό, ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων. Μετά από δύο-τρεις μέρες, όλα ξεχνιούνται και ξανά από την αρχή. Η μαρίνα, το λιμάνι, το εργοστάσιο της ΔΕΗ, τα σκουπίδια, οι επαίτες ρομά, η άγρα πελατών, τα μισοτελειωμένα έργα ή άλλες επεμβάσεις περνούν στα ψιλά γράμματα, μας έχει γίνει συνήθεια, τα προσπερνάμε αδιάφοροι. Ηχηρά χαστούκια η διαφορά που βλέπουμε όταν επισκεπτόμαστε γειτονικές τουριστικές περιοχές, κουνάμε το κεφάλι, ξαναβρίζουμε το «κράτος» (ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε το κράτος) και όταν γυρίζουμε πίσω, φτου και από την αρχή, η ίδια ρουτίνα! Το ίδιο συμβαίνει και με τις φωτιές, τρέχουν τάχαμου αλαφιασμένοι οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι και χύνουν ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων για την καταστροφή, αλλά μόλις τελειώσουν ξανακάθονται στα ωραία τους γραφεία και "ασχολούνται" με τον κάθε μιζαδόρο εργολάβο για την αποκατάσταση των ζημιών. Και ξανά η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο για πολλά χρόνια. Ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, αντιπυρικές ζώνες, καμία πρόβλεψη ή σχεδιασμός και ποινές σε πολίτες που δεν συμμορφώνονται με το γράμμα του νόμου. Υπηρεσίες πρασίνου που αφήνουν τα κλαδιά των δέντρων στο πεζοδρόμιο και «ξεχνούν» να τα συλλέξουν επί μήνες ολόκληρους, κάδοι απορριμμάτων να ξεχειλίζουν από το «συχνό» άδειασμα τους, δημόσιες υπηρεσίες που κοιμούνται και δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην πράξη παρά μόνο στα χαρτιά. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα, να κλαίτε για την μοίρα της και όχι για τα θύματα της, γιατί χιλιάδες χάνονται κάθε χρόνο σε δυστυχήματα αλλά κανείς δεν συγκινείται, λίγα κροκοδείλια δάκρυα, κάποιοι δακρύβρεχτοι λόγοι χωρίς νόημα και καμία υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο.

Ορφανίδης Δημήτριος


Parapona-Rodou