Η ώρα των δημάρχων

Κάποτε ο λαός μας, είχε δικαίωμα στην ζωή.
Μέχρι την δεκαετία του 80, κυκλοφορούσες μ΄ένα χιλιάρικο που ήταν 3 περίπου Ευρώ, και ένοιωθες ότι αγόραζες τον κόσμο...
Η άδεια της οικοδομής ήταν το αντίτιμο ενός μηνός εργασίας.
Η ανεργία ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη.

Σε επίπεδο επαρχίας, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, εργοστάσια, λατομεία, μεταλλεία, αγροτικές εκμεταλλεύσεις και χίλιες δύο άλλες μικροεπιχειρήσεις, προσέφεραν εργασία και αποδοχές αξιοπρεπείς.

Σε εθνικό επίπεδο, μεγάλες επιχειρήσεις όπως τσιμέντα, ναυπηγεία, εργοστάσια αυτοκινήτων, αρμάτων μάχης, αεροπορικής βιομηχανίας, πολεμικού υλικού και άλλα.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία, μία από τις μεγαλύτερες και πλέον αξιόπιστες στον κόσμο, μετέφερε την Ελλάδα σε κάθε γωνιά της γης, παράλληλα με την ναυτιλία.

Η ανάπτυξη ανέβαινε με γοργούς ρυθμούς και οι δείκτες της είχαν ζηλευτή θέση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι συνθήκες εργασίας ήσαν ήπιες και ο καθένας έφθανε κανονικά στην σύνταξη.

Οι άνθρωποι όμως, χάσαμε το μέτρο....

Τρέξαμε για τα μεγάλα νεφελώδη «οράματα» τα οποία μας προσέφεραν τυχοδιώκτες ψεύτες και απατεώνες.

Όλοι αυτοί, εισαγόμενοι «αντιαμερικανοί», σπουδαγμένοι σε αμερικάνικα και Αγγλόφωνα πανεπιστήμια, ή πολιτικοί περασμένοι από ξένα κέντρα του εξωτερικού που μας ήρθαν σαν εθνικοί σωτήρες μετά τα πολυτεχνεία....
Μας μίλησαν πολύ για τα δικαιώματα μας αλλά ποτέ για τις υποχρεώσεις μας. Μας είπαν για παράδειγμα, ότι η γυναίκα αδικείται και κατασπαράσσεται από την ανδροκρατούμενη κοινωνία...

Έτσι τρέξαμε σε μορφή αγέλης.

Διχαστήκαμε κοινωνικά, πουλήσαμε τις αρχές μας και τον ανθρωπισμό μας για να βιώσουμε τα νέα οράματα. Εκφυλίσαμε το είδος μας και τις αξίες μας.

Ασεβήσαμε απέναντι στον διπλανό μας τον οποίο μετατρέψαμε σε αχθοφόρο των δικών μας διεκδικήσεων.

Ανεβήκαμε απέναντι στην εθνική μας παιδεία, στην ιστορία μας, ακόμη και σ΄ αυτόν τον μέγιστο και αιώνια σεβαστό για τον Έλληνα θεσμό, που λέγεται οικογένεια. Ασεβήσαμε απέναντι στην έννοια που αιώνια μας παρείχε στήριξη και ασφάλεια, στην έννοια της πατρίδας.

Κάθε πράξη ασέβειας απέναντι σε αιώνια καταξιωμένες αξίες, μας το ονόμασαν «πρόοδο», ενώ κάθε αντίσταση, την παρουσίασαν σαν «αμαρτωλή» συντήρηση!

Έτσι, μεθυσμένοι από τις νίκες που η «πρόοδος» κατάφερε ενάντια στην «αμαρτωλή συντήρηση», καταφέραμε να φθασουμε σήμερα στο σημείο μηδέν!

Και μέσα από το μηδέν ψαχνόμαστε για να βρούμε το μεροκάματο της πείνας, κάτω από τις σκιές των παλαιών ξενοδοχείων της επαρχίας, του Λαδόπουλου στην Πάτρα που έβγαζε το πρώτο σε ποιότητα χαρτί παγκοσμίως, της Πιρέλι, της Πειραϊκής Πατραϊκής, της Ολυμπιακής, των κρατικών ναυπηγείων και κάθε περασμένου μεγαλείου που η συλλογική μας αφροσύνη επέτρεψε να χαθούν.

Πρόκειται για την αφροσύνη που επιδοτήθηκε έντεχνα από τον σκοτεινοδουλο κομματισμό.

Παρελθόν οι συντάξεις, το εθνικό σύστημα υγείας, η ίδια η παιδεία.

Σήμερα ή γυναίκα και μαζί της η κοινωνία, απολαμβάνει τους καρπούς που της προσέφερε το τυρί στην φάκα... δηλαδή ή «ισότητα» εις βάρος του γνήσιου και ουσιαστικού της ρόλου.
«Ισότης» λοιπόν και στην ηλικία συνταξιοδοτήσεως. «Ισότης» απέναντι στην ιδιοκτησία – λες και δεν υπήρχε -, που σημαίνει ότι αν ο ένας σύζυγος φύγει νωρίτερα, πρέπει να ξαναπληρωθεί όρος από αυτόν που υπέστη τις συνέπειες της ανθρώπινης απώλειας.

Μα η γυναίκα το ουσιαστικότερο που προσέφερε από την πρόωρη σύνταξη, ήταν η βοήθεια στην οικογένεια. Διότι μεγάλωνε εγγόνια. Κι΄ αυτό το έργο, δηλαδή το να φτιάξεις ανθρώπους, ήταν απείρως σπουδαιότερο από τα εγωκεντρικά σκαρφαλώματα, τις ψεύτικες πλαστικές κατακτήσεις, τις αντιπαραγωγικές γραφειοκρατίες.

Αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε..

Είναι ο θερισμός σε όλα τα μέτωπα, από τις σπορές διαρκών εκλογικών αναμετρήσεων. Ξεκινώντας από την γενική διακυβέρνηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τον Συνδικαλισμό, τους συνεταιρισμούς, τα επιμελητήρια, παντού...

Ένας θερισμός από θύελλες, σκοτεινά έργα, θεοσκότεινη διαχείριση, πλούσιος σε άχρηστα ζιζάνια, αναιμικός, απελπιστικός.

Μέσα λοιπόν σ΄ αυτό το κλίμα, έχουμε μπροστά μας άλλη μία κατάσταση που προήλθε από τις τελευταίες εκλογές..

Πρόκειται για τον στυγερό «Καλλικράτη», την συνέχεια του συστήματος «Καποδίστριας» .
Εδώ, αναβαθμίζεται ο καλός στυλοβάτης του ευρύτερου πελατειακού συστήματος που εξοντώνει το εμείς για να ενισχύσει το φτηνό, κούφιο, ταπεινά συμβιβασμένο με το σκοτάδι, υπερφίαλο εγώ.
Στην αρχαία Ελλάδα, εκεί που γεννήθηκε η δημοκρατία, δεν λειτουργούσαν κόμματα. Ή τουλάχιστον οι οποιεσδήποτε τάσεις, κινούντο κάτω από τον νόμο ο οποίος είχε κατατροπώσει τον φυλετικό και ταξικό φατριασμό.

Οι κοινωνίες παγκόσμια υποφέρουν από τα κόμματα τα οποία στην συντριπτική τους μερίδα, απεδείχθησαν φορείς σκοτεινών συμφερόντων.

Έτσι εδώ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε χωρίς κόμματα, μέσα από ένα ψηφοδέλτιο συλλογικό.

Αλλά επειδή αυτό δεν έγινε διότι το πελατειακό σύστημα έχει κατοχυρώσει εδώ τα βασικά του στηρίγματα, μπορούμε μέσα από σκληρή σε αγώνα υπέρβαση, να εφαρμόσουμε στην πράξη την άμεση δημοκρατία.

Μέσα από μία τέτοια κατάσταση, η κοινωνία δεν θα καταδυναστεύεται από τους λίγους τους οποίους το σύστημα του φατριασμού τους μετατρέπει σε πραγματικούς δυνάστες και νεκροθαφτες κάθε δυναμικής την οποία έχει πάντα η τοπική κοινωνία.

Ο κάθε σατράπης που επικρατεί μέσα από αυτό το στυγνά διασπαστικό σύστημα, ζει στον δικό του παράδεισο, φθανοντας συχνά στην προδοτική θρασύτητα να υποκαθιστά το κράτος και να εφαρμόζει και εθνική πολιτική που είναι σύμφωνη με τις υπόγειες δεσμεύσεις του...

Αλλά και όποιος έχει γνήσιες προθέσεις, δεν έχει την δυνατότητα να μετατραπεί σε συντονιστή της κοινωνικής δυναμικής διότι ζει και δρα μέσα στα διασπαστικά πλαίσια που του χάραξε ο κομματικός φατριασμός.

Στην πρώτη περίπτωση, τρέμει αυτή την δυναμική. Φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του. Φοβάται μην βγουν άνθρωποι με ιδέες, απόψεις, σχέδια, τα οποία μπορούν να επισκιάσουν το κούφιο του εγώ.
Έτσι, τα προβλήματα θα διαιωνίζονται στην πατρίδα μας.

Αν κάπου, σε κάποιες κοινωνίες οι συγκυρίες επιτρέπουν το σπάσιμο του φατριασμού, εκεί προκύπτουν αιρετοί άρχοντες μεγαλείο. Πραγματικοί ηγέτες που συντονίζουν την κοινωνία σε επιθετική αντιμετώπιση των συλλογικών της προβλημάτων.

Αλλά αυτοί, είναι πολύ λίγοι σε αριθμό για να συμβάλλουν δραστικά στην ανατροπή της δραματικά φθίνουσας πορείας της χώρας.

Κι΄ αυτό διότι τα πλαίσια είναι δύσκολα, σε αναγκάζουν να προέλθης μέσα από σκοτεινές διαδικασίες, να παλεύεις μέσα σε μία τεχνικά διασπασμένη κοινωνία, στην οποία θα υπονομεύεσαι, θα πιέζεσαι, θα αναγκάζεσαι να πουλιέσαι και να πουλάς ή θα κινείσαι πάντα σε τεντωμένο σκοινί.

Εκτός εάν...Εάν διαλέξεις τον ρόλο του Καραγκιόζη. Τότε, θα έχεις επικρατήσει μέσα από τις φατρίες, θα δουλεύεις γι΄αυτές δουλεύοντας την κοινωνία και ως αμοιβή, πέρα από τα κάθε υλικά κίνητρα, θα καμαρώνεις το λυρί σου στις παρελάσεις, θα φουσκώνεις σαν γάλος στις τελετές και θα ζεις στην δική σου κούφια κοσμάρα..

Θα λες ότι δεν είναι δική σου υπόθεση το νέκρωμα της αγοράς. Δεν σε αφορά ο στεναγμός του μικροεπιτηδευματία, του μικρομάγαζου, του μπακάλικου, του άνεργου συμπολίτη, του αγρότη που πετά τα προϊόντα του, του νέου που συνθλίβεται ανάμεσα στην ανεργία και το φτηνό μεροκάματο από την μία, στα φουσκωμένα τιμολόγια από την άλλη.

Δεν σ΄ ενδιαφέρει που νέκρωσαν τα χωριά μας και κατάντησαν γηροκομεία.

Δεν σ΄ ενδιαφέρουν οι πειραματισμοί που κάνουν στα παιδιά της κοινωνίας σου όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες εργολάβοι κατεδαφίσεων των υπουργείων..

Δεν σ΄ ενδιαφέρει η άναρχη δόμηση η οποία εξυπηρετεί φτηνιάρικες νοοτροπίες οι οποίες Δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια της συγκροτημένης πολιτείας.

Σ΄ ενδιαφέρουν μόνον οι αστραφτερές λάμψεις και το σκοτάδι στην εκτέλεση των δημοτικών έργων..
Δεν σ΄ ενδιαφέρει δηλαδή που εκπροσωπείς καθ΄οιονδήποτε τρόπο έναν δήμο χωρίς δημότες.
Όλα αυτά όμως, έχουν ημερομηνία λήξεως...

Και ημερομηνία αυτή είναι το σήμερα.

Σήμερα, είτε εκλεγμένος είσαι, είτε απλός δημότης, δεν μπορείς να δέχεσαι πλέον αυτόν τον σκοτεινό και ολέθριο διαχωρισμό της κοινωνίας, στο εμείς οι ...καλοί, κι΄ εσείς οι ...κακοί...

Σήμερα, όλοι είμαστε οι εμείς και δυνάστες μας, είναι οι εκείνοι, οι κοινοί άρπαγες και ολετήρες.

Με αυτό λοιπόν τον ενωτικό συντονισμό από τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών, όσοι έχουν την αίσθηση των πραγμάτων, ας εφαρμόσουν επειγόντως εβδομαδιαίες λαϊκές συνελεύσεις με θέμα όλα αυτά τα ζωτικά προβλήματα.

Και όλα αυτά για να βρίσκεται συντονισμένη η λαϊκή οργή μέσα από καταστάσεις ενωτικές, για να μεταφέρονται οι γνήσιες λαϊκές διεργασίες στην κεντρική πλατεία στην οποία θα διαμορφωθεί το νέο πολιτικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας.

Μέσα απ΄ αυτήν πρακτική, θα καταξιωθούν αυτοί που είναι πλασμένοι για να εκπροσωπούν την κοινωνία.

Αυτή την πρακτική, δεν την αντέχουν οι φαύλοι, οι τυχοδιώκτες, οι ουτιδανοί.

Και για να μην λήξουμε ως λαός και ως έθνος, είτε μας αρέσουν είτε δεν μας αρέσουν τα νέα δημοτικά συμβούλια, είμαστε υποχρεωμένοι να συστοιχηθούμε μαζί τους ενεργά, δραστήρια, καλόβουλα, διαλεκτικά ώστε οργανωμένα να προβάλουμε αποτελεσματικά τις συλλογικές μας αντιστάσεις απέναντι στον κατοχικό οδοστρωτήρα τον οποίο εκφράζουν και στηρίζουν συμβιβασμένοι εκπρόσωποι σε όλα τα επίπεδα..

Όσοι δεν συμβιβαστούν με τα συμφέροντα των πολιτών, μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες θα σταλούν στις χωματερές που έφτιαξε το ίδιο τους το σύστημα.

Οι υπόλοιποι, εδώ θα στοιχειοθετήσουμε και την νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση, αυτήν που επιβάλλουν οι καιροί..

Παναγιώτης Δερματας



Παράπονα Ρόδου