Τα κουλούρια του έδωσαν μία διέξοδο από την ανεργία, ωστόσο έφτασε στο σημείο να…χρωστά 80.000 ευρώ από πρόστιμα που του έχουν κόψει επειδή δεν έχει άδεια για την πώληση του προϊόντος. Ο Θεσσαλονικιός Θόδωρος Δανιηλίδης μοιάζει με ζωντανό παράδειγμα του εφιάλτη της οικονομικής ύφεσης.
Το 2010 έχασε τη δουλειά του (ήταν βαφέας υφασμάτων) και προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του, αποφάσισε να πουλάει κουλούρια. Στέκεται όρθιος στη γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το βλέμμα του είναι απλανές, αλλά μόλις πλησιάζει πελάτης χαμογελά και τον ευχαριστεί. Κάθε μέρα, όλο τον χρόνο πουλά κουλούρια, ακόμα και τις γιορτές και τις αργίες. Είτε με βροχή είτε με καύσωνα εκείνος παραμένει σταθερός στο ίδιο σημείο από τις 6.00 το πρωί μέχρι τις 23.00. και όλες οι 17 ώρες ορθοστασίας δίνουν μεροκάματο που δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ την ημέρα!
«Είμαι 52 ετών και δούλευα 30 χρόνια ως βαφέας υφασμάτων. Η κρίση έβαλε λουκέτο στην εταιρεία. Έψαχνα δουλειά για δύο χρόνια, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Τα… έτοιμα τελείωσαν γρήγορα και τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας δεν φτάνουν ούτε για τους λογαριασμούς. Έχω παιδί 13 ετών με ειδικές ανάγκες. Ο θείος μου, που πουλούσε κουλούρια παλιότερα στο κέντρο της πόλης, με… έσπρωξε να το κάνω κι εγώ» εξηγεί ο ίδιος.
Ωστόσο, την ανάγκη του για επιβίωση φαίνεται ότι δεν συμμερίζονται οι αρμόδιες διωκτικές Αρχές της Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία τρία χρόνια του έχουν βεβαιώσει συνολικά 28 πρόστιμα και το ποσό του χρέους φτάνει τα 80.000 ευρώ! «Μέχρι να πεθάνω, δεν πρόκειται να τα βγάλω τα 80.000 ευρώ. Τους το λέω κάθε φορά που με “γράφουν” ότι δεν πρόκειται να πληρώσω τα πρόστιμα».
«Δεν βγάζω άδεια, γιατί κάθε δίμηνο πρέπει να δίνω στο ΤΕΒΕ 500 ευρώ, ποσό απαγορευτικό για την κατάστασή μου» τονίζει ο κ. Δανιηλίδης και συμπληρώνει: «Έχω ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Ας μου πάρουν το σπίτι, ας μπω φυλακή. Τι να κάνω; Να κλέψω για να επιβιώσω που είμαι άνεργος;».
Πηγή: Espresso
Παράπονα Ρόδου
Το 2010 έχασε τη δουλειά του (ήταν βαφέας υφασμάτων) και προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του, αποφάσισε να πουλάει κουλούρια. Στέκεται όρθιος στη γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το βλέμμα του είναι απλανές, αλλά μόλις πλησιάζει πελάτης χαμογελά και τον ευχαριστεί. Κάθε μέρα, όλο τον χρόνο πουλά κουλούρια, ακόμα και τις γιορτές και τις αργίες. Είτε με βροχή είτε με καύσωνα εκείνος παραμένει σταθερός στο ίδιο σημείο από τις 6.00 το πρωί μέχρι τις 23.00. και όλες οι 17 ώρες ορθοστασίας δίνουν μεροκάματο που δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ την ημέρα!
«Είμαι 52 ετών και δούλευα 30 χρόνια ως βαφέας υφασμάτων. Η κρίση έβαλε λουκέτο στην εταιρεία. Έψαχνα δουλειά για δύο χρόνια, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Τα… έτοιμα τελείωσαν γρήγορα και τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας δεν φτάνουν ούτε για τους λογαριασμούς. Έχω παιδί 13 ετών με ειδικές ανάγκες. Ο θείος μου, που πουλούσε κουλούρια παλιότερα στο κέντρο της πόλης, με… έσπρωξε να το κάνω κι εγώ» εξηγεί ο ίδιος.
Ωστόσο, την ανάγκη του για επιβίωση φαίνεται ότι δεν συμμερίζονται οι αρμόδιες διωκτικές Αρχές της Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία τρία χρόνια του έχουν βεβαιώσει συνολικά 28 πρόστιμα και το ποσό του χρέους φτάνει τα 80.000 ευρώ! «Μέχρι να πεθάνω, δεν πρόκειται να τα βγάλω τα 80.000 ευρώ. Τους το λέω κάθε φορά που με “γράφουν” ότι δεν πρόκειται να πληρώσω τα πρόστιμα».
«Δεν βγάζω άδεια, γιατί κάθε δίμηνο πρέπει να δίνω στο ΤΕΒΕ 500 ευρώ, ποσό απαγορευτικό για την κατάστασή μου» τονίζει ο κ. Δανιηλίδης και συμπληρώνει: «Έχω ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Ας μου πάρουν το σπίτι, ας μπω φυλακή. Τι να κάνω; Να κλέψω για να επιβιώσω που είμαι άνεργος;».
Πηγή: Espresso
Παράπονα Ρόδου
Αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι θυμα της οικονομικης κρισης.Ειναι θυμα ορισμενων "ανθρωποειδων" που χρησιμοποιουν την θεση τους για να βγαζουν τα κομπλεξ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή