Είμαι άθρησκος. Αλλά δεν είμαι εχθρός καμμιάς θρησκείας

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΞΑΝΑ.

Είμαι άθρησκος. Αλλά δεν είμαι εχθρός καμμιάς θρησκείας, Πολύ περισσότερο δεν είμαι εχθρός όσων θρησκεύουν. Με μία προϋπόθεση: να μην προσπαθούν να μου επιβάλουν το θρησκευτικό τους δόγμα. Ονειρεύομαι έναν κόσμο στον οποίο ο καθένας θα δίνει τη δική του απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της Ύπαρξης και θα ζει εν πλήρη αρμονία με τον διπλανό του, που ενδεχομένως να δίνει κάποια διαφορετική απάντηση. Ή με όσους δεν έχουν απάντηση, όπως εγώ.


Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις το Επέκεινα. Είναι ασήκωτο το βάρος τής εκ γενετής θανατικής σου καταδίκης. Πώς να σκεφτείς ότι θα καταλήξεις από “καμάρι της αυγής και καβαλάρης όμορφος, μια χούφτα χιόνι”; Κι όλο αυτό το θαύμα, αυτή η ύπαρξη που προσπαθεί να εξηγήσει το σύμπαν, αυτή η ψυχή που πάλλεται, που δημιουργεί, που παθιάζεται, που χαίρεται, που πονάει, που καρφώνει τα μάτια στο άπειρο, που βγάζει γλώσσα στο φθαρτό, πού θα πάει;

Δεν ξέρω. Δεν το βρίσκω λογικό να γίνει άνθρακας, άζωτο και πέντε-έξι μέταλλα. Αλλά το αφήγημα της θρησκείας το βρίσκω ακόμα πιο παράλογο και γεμάτο εσωτερικές αντιφάσεις. Προτιμώ μια γνήσια απελπισία από μια πλαστή παρηγοριά. Όμως αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Δεν επιδιώκω κι ούτε θέλω να την ασπαστεί κανένας που δεν έχει κάνει τη δική του φιλοσοφική διαδρομή. Και κατανοώ όσους έχουν πάρει άλλον δρόμο.

Γι’ αυτό βλέπω πάντα με αληθινή συμπάθεια, με την ετυμολογική σημασία της λέξης, ως κοινό πάθος, τους ανθρώπους που πονάνε σωματικά και ψυχικά προσεγγίζοντας την έννοια του Θείου μέσω της ανθρώπινης ασημαντότητας, όπως οι γονυπετείς προσκυνητές της Παναγίας της Τήνου. Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να ματώσει τα γόνατά του κάνοντας αυτή τη διαδρομή, ή που θα αποφασίσει να ασκητέψει σε ένα κελί, δεν έχει σχέση με τους θεομπαίχτες υποκριτές που χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως εμπόριο ή ως φερετζέ των ανομιών τους. Ακόμα κι αν βρίσκονται στο ίδιο “κάδρο”.

Και μια που αναφέραμε τον φερετζέ, καθώς ο θρησκευτικός συγκριτισμός είναι το πρόσφατο εθνικό μας σπορ: κανένας δεν υποχρέωσε αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που κάνουν. Ήταν δική τους επιλογή. Κανένας δεν θα τους τιμωρήσει αν δεν το κάνουν ή θα τους επιβραβεύσει αν το κάνουν. Ούτε σού ζήτησε κανένας να το κάνεις κι εσύ. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη θρησκεία που είναι προσωπικό βίωμα και στην θρησκεία που προσπαθεί να επιβληθεί ως καθολικό υποχρεωτικό κανονιστικό πλαίσιο.

Σεβάσου λοιπόν το πρώτο, αμύνου στο δεύτερο και σκέψου ότι αυτός ο αιώνας εμπεριέχει την ημερομηνία θανάτου όλων μας, όσων τουλάχιστον φλυαρούμε στα social media. Γιατί, «χους ει και εις χουν απελεύσει» και «σκιάς όναρ άνθρωπος». Η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ματαιότητας γεφυρώνει αιώνες, θρησκείες και πολιτισμούς. Μας κάνει συνοδοιπόρους στην κοινή μας μοίρα. Είτε την κάνουμε γονατιστοί είτε όρθιοι.

Thanos Tzimeros

Παράπονα Ρόδου