Κι όμως ο Μπουτάρης έχει δίκιο

Δεν υπάρχει αερολιμένας «Κρήτη», «Δωδεκάνησος» ή «Hπειρος». Και ο δήμαρχος πρέπει αυτή τη φορά να εισακουστεί, διότι η μετονομασία του «Μακεδονία» θα ήταν ένα γερό δείγμα εθνικής αυτοπεποίθησης και διπλωματικής διαλλακτικότητας. Ιδανικά θα έπρεπε να ονομαστεί «Κωνσταντίνος Καραμανλής»

Tο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ξαναβαφτίστηκε σε μία εποχή χαμηλής εθνικής αυτοπεποίθησης που γέννησε, όπως γίνεται συνήθως, την ανάγκη συλλογικής αυτοεπιβεβαίωσης και τα (αντίστροφα) ανακλαστικά εθνικιστικής έκρηξης. Έτσι φτάσαμε να δώσουμε στο αεροδρόμιο το όνομα του γεωγραφικού διαμερίσματος της Μακεδονίας, για να πείσουμε άραγε ποιον και γιατί, για κάτι που κανείς δεν αμφισβητούσε. Απλώς θεωρήσαμε ότι η επαναληπτικότητα της χρήσης του ονόματος από τη χώρα μας σε διεθνή κλίμακα, θα θεμελίωνε ισχυρότερα ερείσματα μονοπωλίου. Κούνια που μας κούναγε.

Δεν υπάρχει αερολιμένας «Κρήτη», «Δωδεκάνησος» ή «Ήπειρος», γιατί εθιμικά ονοματοδοτούμε τα αεροδρόμιά μας από τις σελίδες της Ιστορίας μας και όχι της Γεωγραφίας. Kαι η εξαίρεση που έγινε στο «Μακεδονία» απλώς υπογραμμίζει την εθνική ανασφάλεια και διαιωνίζει το υποβολιμαίο άγχος ιστορικής μοναδικότητας. Για αυτό είχε δίκιο ο Γιάννης Μπουτάρης που υπενθύμισε την ανορθογραφία, όσο και αν στη συνέχεια κάπως τα γύρισε – σημασία έχει ότι ο αιρετικός δήμαρχος Θεσσαλονίκης συνεχίζει να αποδραματοποιεί κοινωνικά και εθνικά στερεότυπα, και μόνο για αυτό, είναι πάντα πολύτιμος. Και αυτήν τη φορά πρέπει να εισακουστεί. Όχι τόσο γιατί μπερδεύουν οι τουρίστες το αεροδρόμιο με τη γειτονική χώρα όσο γιατί η μετονομασία θα ήταν ένα γερό δείγμα εθνικής αυτοπεποίθησης και διπλωματικής διαλλακτικότητας.  

Νομίζω το καταλληλότερο όνομα θα ήταν «Αερολιμένας Κωνσταντίνος Καραμανλής». Για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος φυσικά είναι η αναγνώριση της συνεισφοράς του στην επιβίωσή μας — αν δεν μας είχε βάλει με όραμα και πείσμα και σε σύγκρουση με τους πάντες στην ΕΟΚ, η χώρα με τα 300 δισ. χρέος δεν θα είχε κανένα λόγο να μη γίνει Βενεζουέλα. Και μόνο που μας ώθησε στην αγκαλιά της Ευρώπης ο Καραμανλής αξίζει την ευγνωμοσύνη όλων μας. Αν αναλογιστεί δε κανείς και τις δύο θητείες του ως Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τα αρκετά χρόνια που έχουν παρέλθει από το θάνατό του, θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για πολιτικό ηγέτη που δικαιούται να αποτιμάται πολύ περισσότερο ως υπερκομματική ιστορική προσωπικότητα παρά ως ιδρυτής της ΝΔ. Και, για να ικανοποιηθεί και το τοπικιστικό αίσθημα, ήταν και Μακεδόνας.

Υπάρχει και ένας πιο πονηρός λόγος. Η οργή του πλήθους που μαζεύτηκε στο συλλαλητήριο της παραλίας θα μετατραπεί σε αμηχανία. Πόσοι θα είναι αυτοί που θα αρνηθούν για το αεροδρόμιο το όνομα του πιο εμβληματικού Μακεδονάρχη της πολιτικής μας ιστορίας; Πώς θα βγουν στο μεϊντάνι διάφοροι Ψωμιάδηδες, Τζιτζικώστες και λοιποί, που κάνουν καριέρα με τη φαντασίωση ότι είναι συνεχιστές του Καραμανλισμού (τι θα πει αυτό κανείς δεν ξέρει), να αντιταχθούν στην ιστορική τιμή προς τον υποτιθέμενο πολιτικό τους μέντορα; Στο κάτω-κάτω βγαίνουν στους δρόμους μετά από 25 χρόνια με σημαία το δάκρυ του Εθνάρχη, θα πολεμήσουν ξαφνικά το όνομά του;