Ο ΓΥΑΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΒΟΣ, ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ

Αναγνώστης: Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας την άθλια αντιμετώπιση που είχα από την κυρία που (προφανώς) συμμετέχει στην κοινοπραξία εκμετάλλευσης ομπρελών, η οποία διαχειρίζεται τις ομπρέλες ακριβώς κάτω από την αριστερή γωνία του καζίνο (όπως το βλέπουμε έχοντας πλάτη την θάλασσα) ηλικίας περί των 65, ηλιοκαμένη και ιδιαιτέρως αδύνατη, τα χαρακτηριστικά της οποίας παραθέτω για να μην αδικήσω κανέναν άλλο ομπρελά. Σήμερα λοιπόν Κυριακή 24/6/2018, στις 14:40 πλήρωσα το εισιτήριο μου των €5 για ενοικίαση μίας ξαπλώστρας, διάβασα την εφημερίδα μου, δέχτηκα 3-4 προτάσεις για να απολαύσω μασάζ, είδα αρκετούς Αφρικανούς να χαιρετούν νεαρές λουόμενες ΄΄ακούνα ματάτα'' και ΄΄σέξι πέιμπι΄΄ μπας και πουλήσουν κανένα βραχιολάκι, είδα ντόπιους πλανόδιους πωλητές με λιγδιασμένα και αμπαλαρισμένα με χαρτοταινία κιβώτια από φελιζόλ να πουλάνε ''φάντα, κόλα, σέβεναααπ'' (εντάξει, όλοι έχουμε το δικαίωμα να βγάλουμε το ψωμάκι μας όπως μπορούμε, λίγη ευπρέπεια δεν βλάπτει) και με αυτά ήρθε η ώρα 17:00 όταν και δέχτηκα την επίσκεψη της εν λόγω κυρίας η οποία επιτακτικά επιθυμούσε να κλείσει την ομπρέλα μου γιατί έτσι της άρεσε?, την βόλευε?, της έδινε το δικαίωμα το τσιφλίκι των 25 χρόνων που ήταν στο πόστο όπως μου είπε?. Παρακαλώ σημειώστε: τέλη Ιουνίου, ώρα 17:00, θερμοκρασία 27 και ο ήλιος ντάλα να καίει θέλοντας 2,5 ώρες να δύσει.
-Κυρία μου, δεν έχω τελειώσει το μπάνιο μου και επιθυμώ να μου αφήσετε την ομπρέλα ανοιχτή. -Κύριε, πρέπει να φύγω, δείτε τις έχω κλείσει όλες (εννοώντας στο πόστο της, οι άλλες παραπλεύρως των άλλων ομπρελάδων ήταν ανοιχτές) -Κυρία μου, σας υπόσχομαι ότι όταν θα φύγω θα μαζέψω την ομπρέλα και θα τακτοποιήσω την ξαπλώστρα (όπως και έκανα φεύγοντας στις 18:40). -Όχι, μπλα, μπλα, μπλα... -Κύριά μου σας πλήρωσα εισιτήριο? -Ναι -Με ενημερώσατε προφορικώς ή γραπτώς σε κάποια πινακίδα ότι στις 17:00 θα με υποχρεώσετε να ψήνομαι μες τον ήλιο παρά την θέλησή μου? - Όχι, άλλα οι ομπρελάδες στην ψαροπούλα τις κλείνουν στις 17:00, είμαι από το πρωί εδώ, έχω άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι, οι ξένοι δεν αντέδρασαν όταν τους τις έκλεισα, μπλα, μπλα, μπλα...
-Καταρχήν, ειλικρινά εύχομαι περαστικά στον άρρωστο άνθρωπό σας. Κατά δεύτερον είναι ανήθικο και πρέπει να ντρέπεστε που προβάλετε ως επιχείρημα την αρρώστια του ανθρώπου σας και κατά τρίτον αν δεν σας αρέσει η δουλειά σας μπορείτε να την αφήσετε. -Δεν θα μου μαζέψεις την ομπρέλα και θα μου την σπάσεις και αν σε δουν οι ξένοι με ανοιχτή ομπρέλα θα παραπονεθούν -Άρα κυρία μου, κλείνετε τις ομπρέλες παρά την θέληση των πελατών...Μπάνιο ήρθα να κάνω, δεν είμαι κανένας κάφρος να σου σπάσω την ομπρέλα. Αφού λοιπόν την απείλησα ότι θα καλέσω την δημοτική αστυνομία, έφυγε πηγαίνοντας να πει τον πόνο της σε παρακείμενη ομπρέλα που καθόταν 4 Ελληνίδες τουρίστριες, οι οποίες βέβαια την έβαλαν με την σειρά τους στην θέση της για το γεγονός ότι με το έτσι θέλω έκλεισε την ομπρέλα τους.
Υπάρχει λοιπόν κάποιος φορέας που ελέγχει την ασυδοσία στις παραλίες? Η υποχρέωση μας σταματάει στον πλειστηριασμό? (παρεμπιπτόντως, ωραίο αυτό το κόλπο με τις κοινοπραξίες για να μην φεύγει ψηλά το πλειστηρίασμα...). Ποιος φορέας παρέχει βασική τουριστική εκπαίδευση σε αυτούς τους ανθρώπους? (καλή συμπεριφορά, τήρηση κανόνων υγιεινής, εκμάθηση ξένων γλωσσών, πρώτες βοήθειες κλπ). Το καλό που μου άφησε το όλο γεγονός είναι ότι με ενέπνευσε για το θέμα της διπλωματικής μου εργασίας στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου στην Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων. Που στα 43 μου αναγκάζομαι να επενδύω σε γνώσεις ώστε να είμαι ανταγωνιστικός σε ένα περιβάλλον όπου αγράμματοι άνθρωποι όπως η εν λόγω κυρία (το αγράμματοι προφανώς δεν το αναφέρω υποτιμητικά) βγάζουν σε 5 μήνες όσα εγώ σε 12.
Κλείνοντας, αφενός δεν έχω κανένα θέμα με την εν λόγω επαγγελματική τάξη (ποιος θα μου αλλάξει την θετική εικόνα που έχω π.χ για τον κύριο με τις ομπρέλες στο Καστρι / Φαληράκι) και αφετέρου στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου στον τουρισμό, έχω μάθει το εξής: ένας ικανοποιημένος πελάτης φέρνει τρείς νέους, ο δυσαρεστημένος διώχνει 10. Αυτά και ήλιο και θάλασσα πουλάνε και αλλού για να μην ξεχνιόμαστε...