Ο νόμος του Λιντς και το «καλά του έκαναν»

Από την ώρα που έγινε γνωστό, και µε τη δηµοσιοποίηση του σχετικού βίντεο, το άκουσα από πολλούς


Καλά του έκαναν, για τον ξυλοδαρµό (ίσως και βιασµό, λένε ορισµένοι) του ενός εκ των κατηγορουµένων για τη δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο από συγκρατούµενούς του για άλλα (ή παρόµοια, ποιος ξέρει…) αδικήµατα στις φυλακές Αυλώνα.


Η κοινωνία θέλει απόδοση της δικαιοσύνης, και όσο πιο ειδεχθές είναι το έγκληµα και κυρίως όσο µεγαλύτερη δηµοσιότητα έχει πάρει τόσο πιο έντονη είναι η απαίτηση να τιµωρηθούν οι ένοχοι. ∆εν είναι ούτε η πρώτη και, φοβάµαι, δεν θα είναι ούτε η τελευταία φορά που κάποιοι αναλαµβάνουν να παίξουν τον ρόλο της υποκατάστασης της ∆ικαιοσύνης.


Και δυστυχώς δεν απέχουν εκείνοι που επειδή κάτι δεν τους αρέσει επικροτούν εκείνον που αναλαµβάνει να «τακτοποιήσει» τα πράγµατα.

Με το λιντσάρισµα. ∆ιότι περί αυτού πρόκειται. Κάποιοι, πολλοί, πιο ισχυροί, επιβάλλουν τον δικό τους νόµο, τον δικό τους ηθικό κώδικα που συµβαίνει να συµπίπτει µε αυτόν της κοινωνίας.

Καλά τους έκαναν και πρέπει να τιµωρηθούν. Και η τιµωρία από τον υπόκοσµο είναι πιο σκληρή και άµεση από αυτήν της συντεταγµένης δικαι οσύνης.
Και την τιµωρία την αναλαµβάνουν άνθρωποι που µπορεί τα δικά τους αδικήµατα να είναι ίδια και χειρότερα από του κατηγορούµενου και ίσως γι’ αυτό για τους πολλούς είναι και πιο δίκαιη.

Λιντσάρισµα αποδεκτό ανάλογα µε την περίπτωση. Επικίνδυνα πράγµατα... Βλέπετε, πολλοί θα µπορούσαν να κατανοήσουν την οργή και την απόγνωση του γονιού που παίρνει τον νόµο στα χέρια του, αναλαµβάνοντας το κόστος και την ευθύνη. ∆ικό του το παιδί, δικά του και τα όρια αντοχής.

Ποιος όµως είναι εκείνος που οπλίζει το χέρι ενός αγνώστου στο όνοµα της κοινωνίας; Παλιότερα συνηθίσαµε να λέµε ότι η φυλακή έχει τους δικούς της ηθικούς κώδικες.

Αν είναι η επιβολή της ζούγκλας του ισχυρού να αποδίδει την ψευδαίσθηση της απονοµής της δικαιοσύνης, να µας λείπει. Γιατί η συνέχεια είναι ο Ζακ...

εθνος