Διακοπές στα ελληνικά νησιά: Αυτές είναι οι καλύτερες ταβέρνες

Οι διακοπές είναι απόλαυση, το φαγητό είναι απόλαυση επίσης. Πήγαμε, είδαμε, φάγαμε στα νησιά μας και σας προτείνουμε δίχως επιφυλάξεις. Γευτείτε το καλοκαίρι με βουλημία λοιπόν!


Το σώμα του καλοκαιριού, το γυμνό, το καμένο, το φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι… μας έχει αγκαλιάσει. Οι πυξίδες των αμετανόητων ταξιδευτών, αυτών που ούτε εκλογές τους πισωγυρίζουν, ούτε κρίση τους τρομάζει, ούτε στον θυμωμένο Ποσειδώνα δίνουν σημασία, δείχνουν: νησιά. Νησιά, οίνος και φαγητό!


Πού θα φάμε, είναι η ερώτηση του ηλιοκαμένου, του αρμυρισμένου από το κύμα, του αποκαμωμένου από το ψάξιμο του «ιδανικού».Να ‘μαστε λοιπόν. Ταξιδέψαμε πρόσφατα ή πριν από χρόνια. Φάγαμε, εκστασιαστήκαμε και δεν έχουμε πάψει να θυμόμαστε.

Κάθε νησί και μια επιλογή (άντε δυο), της αρεσκείας μας σίγουρα, που ευελπιστούμε να γίνει και της δικής σας…Με το σκεπτικό: πάμε για 24 ώρες, πού «πρέπει» να φάμε και να πιούμε, ανοίγουμε το σημειωματάριο μας…

Σίφνος: Το Περιβόλι

Έχει επιλογές το νησί του Νικόλαου Τσελεμεντέ, από «Ω3» ψαγμένη γκουρμεδοκατάσταση, που κλείνεις πάγκο από το χειμώνα για να φας… πλάι στον Τομ Χανκς, μέχρι κουτσοταβερνάκι πάνω στο κύμα, να γευτείς ρεβυθάδα και μαστέλο και να ξεχνάς τις πίκρες σου. Μην φύγεις από τη Σίφνο αν δεν δοκιμάσεις τις γεύσεις του νησιού στο «Περιβόλι», στον νεοκλασικό Αρτεμώνα. Κήπος, ψαγμένο μενού με ό,τι βάζει ο νους σου, αρχοντιά και σεμνότητα.

Αμοργός: Η Μαρουσώ

Κάτι το απέραντο γαλάζιο, κάτι οι καταδύσεις του Ζακ Μαγιόλ και του Εντσο Μαγιόρκα στον βυθό της Αγίας Άννας υπό τη σκέπη της Χοζοβιώτισσας, η όρεξη ανοίγει κι αναζητάς απεγνωσμένα το καλύτερο. Στην άνυδρη Αμοργό θα φας καλά, αν επιλέξεις προσεκτικά. Στην Αρκεσίνη όμως, η «Μαρουσώ» σε περιμένει για να σε «δέσει» κόμπο με το νησί και να μη λύνεσαι ποτέ… Το ωραιότερο κοτόπουλο κοκκινιστό της ζωής μου!

Φολέγανδρος: Ο Μίμης

Είναι καμιά φορά η απλότητα που σε γοητεύει, είναι που μπουχτισμένος από τις εξωτικές καταιγίδες του χειμώνα αναζητείς τις σκιερές γωνιές του καλοκαιριού. Το να θυμηθείς τις ωραιότερες τηγανητές πατάτες που έχεις φάει στη ζωή σου, λέει κάτι: πως το πιο λιτό μπορεί να γίνει μια πλούσια ανάμνηση. Αυτά στον «Μίμη» στην Άνω Μεριά κι άσε τους άλλους να ψάχνουν φουά γκρα με ροζ πιπέρι και ραβέντι…

Μικρές Κυκλάδες: Παντού...

Το καλοκαίρι του 1990 μπήκα στην κουζίνα του «Καπετάν Νικόλα» να δω αν η αστακομακαρονάδα που είχαμε παραγγείλει αργούσε. Σ’ έναν τεράστιο πάγκο γυναίκες είχαν πέσει πάνω σε ένα κατσίκι και κάτι έφτιαχναν. Η εικόνα θύμιζε το Μάθημα Ανατομίας του Ρέμπραντ… Εκστασιάστηκα. «Γεμιστό κατσίκι από την Κέρο», με πληροφόρησαν για να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη. «Παραγγελία», συμπλήρωσαν, για να προσγειωθώ στους αστακούς. Από τότε πήγα μέχρι και δέκα φορές στο Κουφονήσι. Και οι αστακοί άφθονοι ακόμα και τα κατσίκια της Κέρου πολλά. Και το κυριότερο; Ο «Καπετάν Νικόλας» εκεί, να σε ταξιδεύει!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις Μικρές Κυκλάδες πρέπει να τις πατήσεις όλες! Και τη Δονούσα και τη Σχοινούσα και τα Κουφονήσια. Στην Ηρακλειά αφού ψάξεις για το σπήλαιο του Αϊ Γιάννη κι αφού στάξεις ιδρώτα και νεύρα για να γυρίσεις, σε περιμένει η «Ακαθή» να σε ξεκουράσει με τις γεύσεις της. Στη Σχοινούσα η «Κυρά Ποθητή»… λέει τραγούδια στους ουρανίσκους και στη Δονούσα στο «Τζι Τζι» δεν πας για να φας απλά, πας για να χορτάσεις ουρανό και θάλασσα και να γυρίσεις γεμάτος γαλάζιο!

Πάρος: Ο Κατσουνάς

Όταν ο φίλος μου ο Σωτηράκης βρεθεί να τρώει κάπου ξεχωριστά, στέλνει μια φωτογραφία δια τηλεφώνου και μαυρίζει την ψυχή μας. Ετσι έκανε σαν γεύτηκε τη σκορπίνα με μακαρονάδα στον «Κατσουνά» στη Σάντα Μαρία.

Λίγες μέρες μετά ένα κόκκινο πετρόψαρο ήταν ξαπλωμένο πάνω σε ένα στρώμα από σπαγγέτι και περίμενε να το κοιμίσουμε στο στομάχι μας. Η Πάρος έχει αναρίθμητες επιλογές, «Κατσουνάς» όμως είναι ένας!

Ρόδος: Πηγή Φασούλι

Λένε κάποιοι πως η Ρόδος «αλώθηκε» από τους «Βίκινγκς» τουρίστες χρόνια τώρα. Ακόμα λένε πως αν θέλεις να φας στη Ρόδο, μην ψάχνεις για παράδοση. Ας τους να λένε. Αυτά ακούγονται από κουρασμένους της ζωής, που όπου τους βγάλει το κύμα εκεί κοιμούνται, εκεί τρώνε, εκεί ρεμβάζουν. Ιδού η Ρόδος λοιπόν… Στην Ψίνθο, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα από την πόλη της Ρόδου υπάρχει η όαση που λέγεται «Πηγή Φασούλι». Ψάξτε το, βρείτε το και ξαναμιλήστε για προδομένους ουρανίσκους στο νησί των Ιπποτών…

Ηράκλειο: Το στέκι του Χοχλιού

Η Κρήτη τα έχει όλα! Όλα! Μα πιο πολύ έχει μερακλήδες που ξέρουν να τρώνε και να πίνουν, να ξεχνούν και να γλεντούν. Στα «Πέτρινα» στην Άνω Χερσόνησο θα φας γουρουνόπουλο στη σούβλα που δεν υπάρχει σ’ ολόκληρη τη… Μεσσηνία! Κι αν αγαπάς τα σαλιγκάρια σε περιμένει το «Στέκι του Χοχλιού», στην Πλουτή, για να σε μάθει, πώς τα γαστερόποδα μαλάκια σέρνονται και φθάνουν στην κορυφή της γαστριμαργικής πυραμίδας.

Ρέθυμνο: Αλέκος

Πάνω στο δρόμο που οδηγεί από το Ρέθυμνο στην Αγιά Γαλήνη είναι ο «Αλέκος», στους Αρμενούς. Καταλαβαίνεις πως εκεί κάτι γίνεται σαν περνάς και βλέπεις αυτοκίνητα δεκάδες παρκαρισμένα. Ε, λοιπόν εκεί στον «Αλέκο» γίνεται μυσταγωγία! Οι γεύσεις τση Κρήτης σε ένα μαγαζί, σε έναν τόπο! Πιες τον μαρουβά σου, παράγγειλε όλο τον κατάλογο, πάρε κι ένα Zandac και φόρτωσε τις τύψεις στο φθινόπωρο…

Χανιά: Ο Λεβέντης

Πήγες Κρήτη; Από Χανιά αρχίζεις! Κι αν, για να επισκεφτείς τη «Μηλιά», το ξενοδοχείο-χωριό δίχως ηλεκτρικό και δίχως σήμα, μα με εστιατόριο που κρέμεται σε φαράγγι πάνω και γεύσεις που σε κάνουν «αγρίμι», σου πέφτει μακριά, ο «Λεβέντης» στον Ανω Σταλό είναι κοντά και σε αποζημιώνει. Μην αρχίσεις: μια μακαρονάδα και μια μπιφτέκια… Στην Κρήτη πας για οφτό, αντικριστό, χοχλιούς μπουμπουριστούς, ξινόχοντρο με χοιρινό, απάκι με μακαρούνες και τούρτα χανιώτικη. Αν δεν τα μπορείς αυτά; Μείνε σπίτι καλύτερα! 

Λέσβος: Ο Αντώνης

Σαν μπαίνεις στο λιμάνι της Λέσβου, της Μυτιλήνης ντε που τελικά είναι το ίδιο… νησί, λες εδώ κάτι θα μου συμβεί. Και μόλις καθίσεις στο πρώτο ταβερνάκι, που θα σου «πει» κάτι, καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι «αλλού»! Πλάι στον Θεόφιλο πίνεις πλωμαριτικ’ ούζου, πλάτη με τον Τεριάντ και τον Ελύτη δοκιμάζεις παστό κολιουδέλι, τρως σφουγγάτο και παπαλίνα και λες: εδώ θα μείνω δεν γυρίζω πίσω! Και μένει η ψυχή σου εκεί!

Κι αγναντεύει από ψηλά, από το Καγιάνι, από την ταβέρνα του «Αντώνη» το κορμί σου που ταξιδεύει για Πειραιά και θλίβεται. Εδώ με τη Σαπφώ αγκαλιά και μ’ ένα καραφάκι για βαπόρι, κι όλος κόσμος στα πόδια μου!

Λευκάδα: Τ' Αλώνι

Το νησί του Βαλαωρίτη αποτυπώνεται στους οδηγούς με τυρκουάζ νερά, προτάσσοντας πάντα τις θρυλικές παραλίες, που κάθε χρόνο πιάνουν θέση στους παγκόσμιους οδηγούς με τις 10 καλύτερες. Το φαγητό το παραβλέπουν οι ξένοι, που συνήθως με μια Greek salad κι έναν musaka είναι σκασμένοι. Όμως η Λευκάδα εκτός από θάλασσα, ποίηση και πράσινο είναι και γεύση.

Το «Αλώνι» στα Χορτάτα μας το σύστησε ο μύστης και ποιητής της Λευκάδας Ηλίας. Εκεί, όχι μόνο θα χορτάσεις ποιότητα, αλλά θα απολαύσεις θέα και γαλήνη. Κι ακόμα μια επιλογή: Στα Χαραδιάτικα η ψησταριά του «Παύλου» με τα φρυγαδέλια, τα κοντοσούβλια, τα κοκορέτσια και τα ψητά υποχρεώνουν τη Ρούμελη να προσκυνήσει! Αυτά.

Τζιά: Η Πιάτσα

Η Κέα είναι κοντά στην Αττική. Μια ώρα και κάτι από το λιμάνι του Λαυρίου. Ζεστάθηκες; Πετάγεσαι ρίχνεις μια βουτιά στο Σπαθί (που λέει ο λόγος) και γυρίζεις. Πείνασες; Παίρνεις το πρώτο καράβι ανεβαίνεις στη χώρα που τη λένε Ιουλίδα, αναζητείς την «Πιάτσα» του Παούρη, χύνεσαι σε μια καρέκλα στο σοκάκι κι απολαμβάνεις μεζέδες και περατζάδα. Και πιο πάνω στην πλατεία του δημαρχείου το ζυθεστιατόριον «Των Καλοφαγάδων», αυτό για βράδυ. Παραδίνεσαι στην… ακριβή παράδοση. Χαλάλι!

Νάξος: Ο Μπαμπουλάς

Η αγάπη μου η πρώτη ήταν από το Φιλώτι, τραγουδούσαν οι παλιοί Ναξιώτες και πραγματικά το Φιλώτι ήταν από τις πρώτες αγάπες, για τον «Μπαμπουλά» του. Παλιά ταβέρνα με κρέατα, τραπέζια κάτω από τα πλατάνια με άρωμα και χρώμα τοπικό με γεύσεις από εκείνες που σε κάνουν να λες: άλλο πράγμα! Η καρδιά της Νάξος χτυπάει στο Ζα, το ψηλότερο βουνό της και στη πλαγιά του το Φιλώτι, η ομορφιά της. Άφησε για λίγο τις παραλίες και σκαρφάλωσε. Θα χορτάσεις Νάξο!